De tijd voor Assad is gekomen.
Dreigementen lossen niets op.
Volgens minister Uri Rosenthal is ‘de tijd voor Assad gekomen’ (NOS-journaal 7 februari). Maar dat geldt dan ook voor de VN-Veiligheidsraad, die niet bij machte bleek een resolutie over Syrië aan te nemen. De machteloosheid die duidelijk maakt dat ‘hét’ orgaan voor het behoud van vrede en veiligheid in de wereld, niet tegen zijn taak is opgewassen. Begrijpelijk, omdat het dictatoriale recht van veto, waar de vijf permanente leden over beschikken, het adequaat uitvoeren van die taak blokkeert. De totstandbrenging van mondiale vrede en veiligheid is nu eenmaal alleen mogelijk op basis van consensus.
Om de Syrische president Assad tot andere gedachten te brengen zal dan ook eerst de onbruikbaarheid van het vetorecht en daarmee het bestaansrecht van de Veiligheidsraad aan de orde gesteld moeten worden in de VN. Bij monde van onze minister van buitenlandse zaken Uri Rosenthal, zou Nederland daar het initiatief toe kunnen nemen. Op termijn maakt dat de weg vrij voor een fundamentele reorganisatie van de VN van een ongeloofwaardige organisatie van regeringen tot een gezaghebbend mondiaal beleidsorgaan met bovennationale bevoegdheden. Artikel 109 van het Handvest biedt daar uitdrukkelijk de mogelijkheid toe. De broodnodige reorganisatie die de uitspraak van Rosenthal dat ‘de tijd voor Assad is gekomen’ op zeker moment waar zal maken, zonder te dreigen met sancties of geweld. Dreigementen die geen enkele oplossing bieden, maar slechts het onschuldige Syrische volk treffen.