IndyMedia - Vrij Media Centrum Nederland

Opmerking vooraf: Betreft vertaald, zeer verhelderend WSWS artikel.
Indien er een taalfout of schrijffout in staat, excuses daarvoor.
In grote lijnen zal zeker duidelijk zijn wat er wordt bedoeld.

Zelden eerder is de Duitse media zo veel op één lijn gebracht
Twee weken, nadat de Oekraïense president Viktor Janoekovitsj uit zijn kantoor
is weggejaagd door gewapende bendes van fascisten,
hebben de gastheren van de televisie en de kranten vrijwel unaniem hun steun
uitgesproken voor de confronterende koers door Berlijn en Washington
ten aanzien van Rusland.

Er zijn nauwelijks kritische stemmen te horen.
Integendeel, de kranten proberen elkaar te overtreffen in het ophitsen
van het conflict en eisen dat de regering een hardere houding aanneemt
tegen de Russische president Vladimir Poetin.
De Süddeutsche Zeitung eist “dreigementen en straffen” in plaats van “praat “,
terwijl de Frankfurter Allgemeine “de vrije wereld” oproept tot het toepassen
van het middel van de afschrikking.

De media veroorlooft het zich om gebruik te maken van vervormingen en leugens,
die doen denken aan Goebbels propaganda technieken.

Ze bagatelliseren of verbergen de rol van militante fascisten
tijdens de putsch in Kiev, evenals de aanwezigheid
van drie fascistische ministers in de nieuwe regering,
gesteund door de Europese Unie. De drie zijn lid van Svoboda,
dat nauwe banden heeft met de Duitse extreemrechtse
Nationaal Democratische Partij (NPD), in Hongarije Jobbik,
het Franse Front National en andere neo – fascistische partijen in Europa.

Zoals onlangs in december 2012 heeft het Europees Parlement een resolutie
aangenomen, waarin Svoboda wordt beschreven
als “racistisch, antisemitisch en xenofobe” en riep op tot
“de pro – democratische partijen in de Verchovna Rada
[ Oekraïense parlement ] om zich niet te associëren met
het onderschrijven of het vormen van coalities met deze partij.”
Vijftien maanden later, zijn de Svoboda leiders en ministers
regelmatige bezoekers in Europese overheidsgebouwen
en ze worden gevierd als de democratische vrijheidsstrijders.

Boven alles, primair, is de media bezig met het onderdrukken
van de historische achtergrond van de akties van de Duitse regering in Oekraïne.
Het land is tweemaal bezet door Duitse troepen in de Eerste en Tweede Wereldoorlog.
Het was het toneel van onuitsprekelijke misdaden.
De parallellen tussen verleden en heden zijn opvallend.

Op 11 augustus 1914, slechts enkele dagen na het uitbreken van de Eerste Wereldoorlog,
in een besluit, gericht aan de Duitse ambassadeur in Wenen,
schreef de Duitse kanselier Theobald von Bethmann Hollweg dat het
“tot stand brengen van een opstand in de Oekraïne,”
c.q. de activering van een opstand met als doel het aan de macht
brengen van een pro-Duitse regering een belangrijk oorlogsdoel
was en een “wapen tegen Rusland.”

Historicus Fritz Fischer schrijft in zijn boek, en klassieker op dit onderwerp,
Germany’s Aims in the First World War
(De doelstellingen van Duitsland in de Eerste Wereldoorlog),
“Het leiderschap van het Duitse Rijk is niet alleen op het idee gekomen
tot het creëren van een onafhankelijke Oekraïense staat
in het begin van 1918 in Brest – Litovsk, maar heeft al in de tweede week
van de oorlog de scheiding uitgeroepen tussen Oekraïne van Rusland
met het doel van het officiële Duitse beleid om te worden bewaard
als een lange – termijn doel in het geval van een gedicteerde vrede.”

Nadat het Duitse Rijk de jonge Sovjet- regering had gedwongen
zijn aanspraken op de Oekraïne op te geven in maart 1918
in het Verdrag van Brest – Litovsk, ging het vastberaden aan de slag.
Terwijl de machteloze Oekraïense Rada om hulp ging roepen,
heeft Duitsland de Oekraïne bezet,
Duitsland vestigde een pseudo – democratische regering,
die afhankelijk was van Berlijn en Duitsland begon doelbewust
om de landbouw, de ijzererts en de kolenmijnen,
de spoorwegen en de banken te organiseren
in het belang van de Duitse economie.

Toen er verschillen met de Rada zijn ontstaan, organiseerde
het Duitse leger een staatsgreep en installeerde regelrecht
de voormalige tsaristische garde officier en grondeigenaar
Pavlo Skoropadski als de “hetman” van Oekraïne.
Alleen door de nederlaag aan het Westelijk Front en door
de November revolutie in Duitsland kwam aan deze nachtmerrie een einde.

Het beleid van de Nazi’s ter verovering in de Tweede Wereldoorlog
sluit naadloos aan bij de Duitse oorlog, zoals beoogd in de Eerste Wereldoorlog.
Nogmaals, de Oekraïne, nu onderdeel van de Sovjet-Unie (Rusland, red.),
diende als een gebied, waar het toneel zich afspeelt, tegen het Russische kernland.
Nogmaals heeft Duitsland geprobeerd om het enorme areaal aan landbouwgrond
en natuurlijke hulpbronnen van de Oekraïne in dienst te stellen
van de oorlogseconomie.
Nogmaals vertrouwt het op de steun van de lokale medewerkers.

Een centrale rol werd gespeeld door
de Organisatie van Oekraïense Nationalisten ( OUN ) van Stepan Bandera,
die nu vereerd wordt door Svoboda als model en als held.
Samenwerking tussen Bandera en de nazi’s was niet alleen van tactische aard,
maar werd ook uitgebreid tot de Holocaust. Bijvoorbeeld, op 30 juni 1941,
voor de invasie van de reguliere Duitse troepen, richtte een vleugel
van de OUN leiding van Bandera een bloedbad aan in de stad Lviv,
waarin ongeveer 7.000 communisten en joden werden gedood.

Het feit dat de Duitse regering samenwerkt met degenen,
die zo’n nazi collaborateur aanbidden, zou eerder er toe moeten leiden
dat bij een kritische journalist alle alarmknoppen gaan rinkelen.
Vandaag de dag is het echter als vanzelfsprekend
aanvaard, gebagatelliseerd en gerechtvaardigd.
En alles in het belang van een beleid dat niet alleen de hele regio
destabiliseert, maar ook wijst op het gevaar van een internationaal
gewapend conflict en een dodelijke nucleaire oorlog.

Hoe kan deze verandering worden verklaard ?

Ten eerste: Het is al gedurende een lange periode voorbereid.
Reeds sinds de Duitse hereniging in 1991, heeft Berlijn
zijn politieke en economische invloed systematisch naar het oosten verlengd.
De voormalige Oostbloklanden zijn vandaag de dag bijna allemaal
leden van de EU en de NAVO.
Ze dienen de Duitse industrie als een verlengde werkbank,
met lonen die in een deel van het gebied lager zijn dan in China.

De eetlust van het Duitse imperialisme stopt niet bij de grenzen
van de voormalige Sovjet-Unie.
Gedurende een lange periode, en niet zonder succes, probeerde Duitsland
zijn zakelijke belangen daar te regelen in overleg met het regime van Poetin,
die de belangen van de Russische oligarchen vertegenwoordigt.

Dit is uiteindelijk mislukt vanwege de houding van de Verenigde Staten,
dat het internationale gewicht van Rusland wil verminderen om
geostrategische redenen vooral nadat Poetin in de weg stond in Syrië en Iran,
en asiel heeft verleend aan de klokkenluider Edward Snowden.

Nu is de Duitse buitenlandse politiek swingend terug naar een ramkoers
met Rusland en wordt Duitsland opnieuw verbonden met zijn historische tradities.

Ten tweede: De agressieve buitenlandse politiek is nauw verwant
aan de intensivering van de aanvallen op de arbeidersklasse
in Duitsland en in heel Europa. Sinds de financiële crisis van 2008 heeft Berlijn
de bezuinigingsmaatregelen en het arbeidsmarktbeleid voor de EU gedicteerd,
waardoor grote delen van de bevolking harder en harder moeten werken
tegen lagere lonen. Het heeft een voorbeeldfunctie in Griekenland,
waar de levensstandaard van de overgrote meerderheid van de bevolking
is verminderd met 40 procent in een paar jaar.
Ook de samenwerkingsovereenkomst tussen de EU en Oekraïne is gekoppeld
aan enorme maatschappelijke bezuinigingen en
een drie – voudige toename van de gasprijs.

Op hetzelfde moment heeft een kleine bovenlaag een fabelachtige rijkdom
verworven, domineert de politieke partijen en de media, en grijpt steeds meer
openlijk naar dictatoriale methoden om zijn bewind te verdedigen.
Het vertoont nu dezelfde meedogenloosheid in zijn buitenlands beleid.
Klassenstrijd in eigen land en oorlog voeren in het buitenland
zijn onlosmakelijk met elkaar verbonden.

Ten derde: De ruk naar rechts in het buitenlands beleid is ideologisch voorbereid .
De historicus Ernst Nolte, die in 1986 is begonnen met de zogenaamde
Historikerstreit (meningsverschillen tussen historici onderling)
met zijn bagatellisering van het nazisme, is systematisch gerehabiliteerd na
de Duitse hereniging. In 2000 werd hij bekroond met
de Konrad Adenauer – prijs van de Deutschland Stiftung
(Duitsland Stichting), die vóór hem werd gegeven
aan Helmut Kohl en Wolfgang Schäuble.

In februari van dit jaar publiceerde Der Spiegel een lang artikel
voor het rehabiliteren van Nolte.
Jörg Baberowski, hoogleraar Oost- Europese geschiedenis
aan de Humboldt Universiteit, wordt als volgt geciteerd:
“Nolte is een onrecht aan gedaan. Historisch gezien had hij gelijk.”
In hetzelfde artikel beschrijft Baberowski’s collega Herfried Münkler
het onderzoek van Fritz Fischer naar de doelstellingen
van de Duitse oorlog als “schandalig, in principe.”

Afgezien van de World Socialist Web Site,
heeft niemand deze weerzinwekkende uitspraken veroordeeld.
Ze zijn aanvaard zonder commentaar, althans in de academische wereld
en in de media. De manier voor samenwerking
met fascistische tendensen en ondersteuning voor het agressieve
militaire buitenlandse beleid is systematisch paraat.

Het is de hoogste tijd om in verzet te gaan tegen deze ontwikkeling,
die de huidige jongere generatie dreigt met dergelijke rampen
zoals door hun overgrootvaders is ervaren tussen 1914 en 1945.

Dit vereist een politiek perspectief dat zich richt
op de strijd voor maatschappelijke gelijkheid,
de internationale eenheid van de arbeidersklasse
en de afschaffing van het kapitalistische systeem,
dat niets aan de mensheid te bieden heeft
behalve oorlog en maatschappelijke contrarevolutie.

Origineel artikel:
What is behind the warmongering of the German media?
http://www.wsws.org/en/articles/2014/03/12/pers-m12.html