Kosmopolitisme of Internationalisme
Het ontnemen van het democratisch recht van mensen om vrijwillig hun eigen respectievelijke (post-kapitalistische) samenlevingen te organiseren, op een manier die hun nationale identiteit erkent, is hypocriet en autoritair.
Progressief nationalisme ondermijnt dan ook geen van de Marxistische basisprincipes. Staat en natie zijn twee verschillende zaken; de staat is een formele institutie met een monopolie op geweld terwijl de natie een organische gemeenschap van verbonden individuen is die er een gedeelde identiteit op na houden. Marx heeft nooit de natie volgens deze definitie veroordeeld; enkel de instrumentele waarde ervan voor de burgerlijke staat. Kosmopolitisch links is hopeloos verankerd in een ongefundeerd internationalisme waarbij het nationale aspect compleet vergeten wordt en een anti-arbeidersklasse retoriek wordt gebezigd. Progressief nationalisme ondersteunt volledig de evolutie van de maatschappij in overeenstemming met een revolutionair kader. Als het internationale proletariaat – bevrijd van de ketenen van de bourgeois hegemonie – wenst een proces van integratie in werking te zetten, die leidt tot de afschaffing van de staat en nationale identiteit weet te overstijgen, dan ondersteunen wij deze ontwikkeling op basis van proletarische zelfbeschikking. Echter het optimisme van kosmopolitisch links, dat het internationale proletariaat onmiddellijk zou afzien van nationale identiteit als het socialisme bereikt is, delen wij niet. Als zodanig staat het progressief nationalisme als een ideologische segment voor de meerderheid van de werkende klasse die naast haar klassenbewustzijn een nationaal bewustzijn houdt.
Ondanks het aanhoudende proces om het tij te keren door de uitbreiding van consumentisme en exploitatie blijft het fenomeen etnische identiteit bestaan. Toch willen wij nationalisme niet uitsluitend beperken tot etniciteit. Wij staan in de traditie van de klassenstrijd en verwerpen de reactionaire “open grenzen politiek” van kosmopolitisch links die grote delen van het proletariaat van zichzelf vervreemden door perifere vraagstukken op de voorgrond te plaatsen. Met andere woorden het kosmopolitisch extremisme leidt enkel tot het verlengen van de dictatuur van het kapitaal. Socialisme kan niet in isolatie bestaan, wat het socialistisch internationalisme tot noodzaak maakt; dit betekent echter geenszins dat socialistisch internationalisme is bedoeld voor etno-culturele homogenisering of inbreuk dient te maken op het recht van nationale zelfbeschikking. Kosmopolitisme is een volstrekt machteloze ideologie tenzij deze wordt opgelegd door dictatoriale dwang; het is dan ook niet te verwezenlijken binnen een echt democratisch systeem. De arbeidersklasse is niet kosmopolitisch en die enkele individuen die anders beweren zijn simpelweg misleid of oneerlijk.
Zowel de kapitalistische logica van de uitbuiting en de bijbehorende fatale ideologie van het multiculturalisme sturen de demografische en culturele ontwikkeling van de gemeenschap in een catastrofale richting. Oorspronkelijke bewoners en buitenlandse nieuwkomers concurreren op de arbeidsmarkt, ook nemen (mede daardoor) de etnische spanningen en culturele tegenstellingen toe en aldus bestaat de natie meer en meer uit parallelle samenlevingen. De door het kapitalisme veroorzaakte massale migratie van goedkope en geëxploiteerde arbeidskrachten leidt op de lange termijn tot de culturele en etnische onderdrukking van het oorspronkelijke volk en ontneemt arme landen hun meest ondernemende en opgeleide burgers. Dit maakt hen tot makkelijke slachtoffers voor het neokolonialisme. Volksvijandige en burgerlijke politici vernietigen en saboteren alles waar de natie eens in uitblonk. Als gemeenschapszoekende socialisten is het onze grootste zorg om de natie te bevorderen. Wij stellen de natie als alternatief tegenover de antinationale, kosmopolitische links- en rechts liberale politiek. Dit is het enige alternatief voor de corrupte, globaliserende en ideologisch besmette belangenpolitiek van deze systeembonzen.
Ons antikapitalisme is compromisloos en wij hebben ons niets minder ten doel gesteld dan de zelfbeschikking van alle gemeenschappen. Wij staan voor niets anders dan de overdracht van de middelen voor productie naar de werkende klasse die het hart en de ziel van de natie belichamen. Alle zogenaamde antikapitalisten die de ontworteling van identiteit en vernietiging van eigenheid proberen te verkopen als het perfecte model voor samenleven begrijpen geenszins welke middelen nodig zijn om een rechtvaardige en vreedzame samenleving zonder onderdrukking te creëren!
Het imperialisme is het stadium van kapitalisme waarin enkele economisch ontwikkelde staten de rest van de wereld domineren. Haar wrede dynamiek is het proces dat de moderne globalisering drijft. We blijven in een wereld leven waarin enkele sterke naties hun economische en militaire macht gebruiken om zwakkere naties te exploiteren. Een consequentie van dit imperialisme is het revolutionaire nationalisme; de nationale bevrijdingsstrijd van het proletariaat tegen imperialisme neemt altijd een nationalistische vorm aan. Het nationalisme van onderdrukte naties zet het proletariaat aan om te vechten tegen haar onderdrukkers. Dit staat haaks op het bourgeois nationalisme – het nationalisme van de onderdrukker – dat het proletariaat tegen elkaar opzet en maar al te vaak totalitaire vormen aanneemt.
Het succes van autoritaire ondernemingen heeft altijd afgehangen van de exploitatie van de negatieve sentimenten die voortkomen uit etnocultureel pluralisme, globalisme evenals de economische problematiek die voortkomt uit het kapitalisme. Als rechtvaardiging voor hun reactionaire en chauvinistische tendensen verduisteren zij de ware essentie van de problemen en leggen opportunistisch de schuld bij een handige zondebok. De reden van de herleving van het bourgeois nationalisme, het nieuwe "fascisme" en hun politieke succes in Europa, is het complete onvermogen van disfunctioneel kosmopolitisch links om een duidelijk antwoord te geven op de angsten van het proletariaat aangaande onderwerpen zoals nationale zelfbeschikking, immigratie en de multiculturele samenleving. Omdat kosmopolitisch links weigert een kritische analyse te maken omtrent het etnocultureel pluralisme en het als een vanzelfsprekende symbiose beschouwt, zoekt het proletariaat zijn heil bij organisaties die deze angsten uitbuiten voor eigen gewin. Reactionaire bewegingen zullen dan ook meer en meer politieke invloed vergaren binnen Europa omdat de meeste linkse politieke groeperingen vijandig blijven staan tegenover nationalistische principes en het kosmopolitisme omarmen als een vanzelfsprekendheid.
Waar rechtsfascisten het kapitalisme voorzien van meer middelen voor politieke repressie (autocratie, militarisme, imperialisme) en links-fascisten onze nationale identiteit teniet doen en de natie op laten gaan in de alsmaar globaliserende wereld (kosmopolitisme, multiculturalisme), moeten revolutionaire nationalisten en socialisten een concreet antwoord bieden. Onze natie wordt vandaag de dag bestolen door het financierkapitalisme en haar apologisten in ons parlement, gedicteerd door een corrupte buitenlandse macht (de EU). De natie vormt de sleutel voor de revolutionaire mogelijkheid om ons land door de arbeiders te laten besturen. Hun klasse vormt de natie omdat de arbeidende klasse geen andere keus heeft dan te strijden voor een solidaire toekomst waarin zij en hun families kunnen leven. Kapitalisme zal dit echter nooit toestaan en doet er alles aan om soevereine naties te vernietigen, zodat het kapitalisme nog iets langer kan voortbestaan. Nationalisme betekent dan ook dat iedere natie moet strijden om het socialisme in eigen land te realiseren, als enig alternatief voor het kapitalisme en de globalisering die hiermee gepaard gaat.
Het kapitalisme wenst onbeperkte migratie van arbeidskrachten binnen de geglobaliseerde markt en vernietigt hiermee op wereldschaal iedere vorm van culturele en etnische homogeniteit. Etnocultureel erfgoed wordt vervangen door kunstmatige consumentenwaarden die onze andere menselijke eigenschappen – zoals het familieleven – overschaduwen. De strijd voor het socialisme is dan ook essentieel voor de toekomst van iedere nationaliteit. Als direct gevolg van het kapitalisme verlaten grote groepen migranten hun eigen natie om redenen van economische verbetering, maar zij wensen logischerwijs het behoud van hun eigen culturele identiteit. Hoe meer immigranten naar een bepaalde locatie migreren, hoe langer het duurt voor deze groep zich cultureel geassimileerd heeft aan het gastland. Het socialisme zal deze situatie oplossen omdat na de revolutie de vraag naar gastarbeid zal verdwijnen. Mogelijke migranten zouden de oplossing voor de problemen in eigen natie niet langer zien als een probleem dat individueel moet worden opgelost (bijvoorbeeld via emigratie), maar zij zullen gezamenlijk met hun landgenoten naar collectieve revolutionaire oplossingen zoeken.
Naast zelfbeschikking als politiek en economisch recht dient het bovenal een cultureel recht te zijn. Cultureel-nationale autonomie verenigt bestaande revolutionaire nationalismes met het proletarische internationalisme. De natie is een groep mensen die gebonden is door een gedeeld lot binnen een gemeenschap van uniek karakter. Nationalistische sentimenten onder de arbeidersklasse zijn dan ook onvermijdelijk omdat het individu – ieder menselijk wezen – een product is van zijn of haar natie en cultuur. Zij beschouwen de wereld anders dan individuen uit andere naties omdat hun unieke culturele omgeving hun gedachten en gedrag mede bepaald hebben. Socialisten moeten dan ook het idee van de natie omarmen als de fundamentele sociale en historische factor die absoluut noodzakelijk is voor het menselijk overleven. Enkel onder het socialisme kan de nationale cultuur, die een essentieel component van de individuele identiteit vormt, zich ten volle ontwikkelen.