IndyMedia - Vrij Media Centrum Nederland

wat meer achtergrond over kelly:

Misschien gaat Kelly haar bedje missen

door IRIS VAN DEN BOOM

PURMEREND - Veertien is ze. En ze zwerft ergens door Europa. Gecharmeerd
van de Occupy-beweging en een 17-jarige Tsjech, trok Kelly Karbodin twee
weken geleden de deur achter zich dicht. Haar ouders in Purmerend radeloos
achterlatend. ,,Wat als haar pijn groter is, dan ze me heeft verteld?

Moeder vermiste tiener (14) uit Occupy-kamp leeft tussen hoop en vrees

Paniek. Pure paniek. Je kind is weg, al veertien dagen, zonder gsm, zonder
schone kleren en met een onbekende jongen die geen Nederlands en
nauwelijks Engels spreekt. Het enige dat ze bij zich lijkt te hebben is
een tandenborstel, twee woordenboekjes en 400 euro spaargeld.

Als moeder Marijke Makaij die realiteit echt tot zich laat doordringen,
breekt de paniek weer uit. Haar ogen kijken schichtig, ze praat gejaagd en
is snel de kluts kwijt. Slaappillen en kalmeringstabletjes krijgen de
spanning in haar lichaam nauwelijks meer onder controle.

,,Overal om me heen zie ik Kelly. Opeens lijken alle meisjes op haar.
Eigenlijk is iedere keer als ik buiten kom er een te veel. Ik zie continu
moeders lopen met hun dochter. Helemaal knetter word ik daarvan. Want mijn
dochter is weg. Gewoon weg. Ja, ze is ergens in Europa. Maar weet je hoe
groot dat is?

Moeder Makaij staart in het niets. ,,Vorige week was ik jarig. De hele dag
ging de telefoon met mensen die me feliciteerden. Maar ik kon het niet
meer horen, dat gefeliciteer. Mijn kop schreeuwde hou, op, hou op. Zolang
het niet Kelly was die belde, wilde ik niets.

Haar smartphone is inmiddels Makaijs grootste vriend en vijand tegelijk.
,,Gaat het ding voortdurend af, dan denk ik nu effe stil , maar word ik
een tijdje niet gebeld, dan ben ik weer onrustig. Mijn mobieltje is mijn
contact met iedereen die mogelijk iets over Kelly zou kunnen weten.
Politie, ambassades, pers, familie, bekenden van Kelly, mensen binnen
Occupy en ga zo maar door.

De radeloosheid van Marijke Makaij en haar man Mardy Kabodin, die
inmiddels letterlijk ziek is van ellende en verdriet, begint op dinsdag 22
november als hun dochter na school niet thuis komt. Ze zit sinds begin van
het schooljaar op het vmbo in Amsterdam waar ze de richting horeca,
toerisme en voeding volgt. Dagelijks reist ze met de bus vanuit Purmerend
op en neer. De afspraak is dat ze direct uit school naar huis komt, maar
de laatste twee weken kan ze zich daar maar moeilijk aan houden. Steeds
verzint ze smoesjes waarom ze later thuis is. Van blijven hangen bij een
vriendin tot in slaap gevallen in de bus. ,,Toen ze die dinsdagmiddag maar
niet kwam opdagen, had ik meteen een slecht gevoel. Een blik in haar kamer
en ik wist het: ze is weg. Haar gsm die ze maar niet opnam, lag op haar
bed. En uit haar kast waren twee woordenboeken verdwenen. Spaans en
Tjechisch. Voor Kelly s ouders viel direct een aantal puzzelstukjes in
elkaar.

De weken voor haar vertrek zijn rumoerig, reconstrueert moeder Makaij.
Voor Kelly misschien wel onstuimig. Begaan als ze als jonge puber is met
het onrecht in de wereld en aangetrokken tot het hippiegevoel uit de jaren
60, raakt ze in contact met Occupy: de beweging die wereldwijd in
tentenkampen protesteert tegen de bankencrisis en het grootkapitaal. Ze is
regelmatig te vinden bij de Occupiers op het Beursplein in Amsterdam en
ontmoet de 17-jarige Tjech Pikachu, die zichzelf vernoemd heeft naar de
figuur uit de Pokemonserie. Kelly raakt verliefd. Smoorverliefd, zegt haar
moeder. ,,Ze had het zo erg te pakken dat ze er rode vlekken van had.

Pikachu, die in werkelijkheid Jaroslav Vejrazka heet en op 15-jarige
leeftijd uit Perstejn in Tsjechië is weggelopen na autoriteitsproblemen op
school, woont tijdelijk in het gekraakte Shell-gebouw in Amsterdam-Noord.
,,Aanvankelijk vertelde ze ons niets over hem. Maar toen mijn man haar op
een avond bleef doorvragen waarom ze zo laat uit school was en bij wie ze
was geweest, wees ze uiteindelijk het kraakpand aan. En vertelde over
Pikachu. We waren behoorlijk geschrokken. Een bezoekje aan het
Shell-gebouw leerde al gauw dat er ook drugsgebruikers rondhingen. Een van
de krakers vertelde me dat hij zich zorgen maakte om Kelly. Wat moest zo n
jong meisje in die omgeving. Voor vader Mardy reden om zijn dochter te
verbieden nog langer bij de krakers over de vloer te komen. Hij dreigde
haar van school te halen. Net nu ze haar draai op de horecaopleiding een
beetje had gevonden, vol als ze kon vertellen over de masterclass koken
van een echte sterrenkok die ze zou gaan volgen.

,,Pikachu was het helemaal voor haar. Ze zag echt een leven voor zich met
hem samen. Ik wilde als moeder haar smoorverliefde gevoelens graag serieus
nemen, maar aan de andere kant probeerde ik haar realistisch te laten
zijn. Hij is hier waarschijnlijk illegaal, hij kan hier niet werken, waar
moeten jullie dan wonen? Trouwen, hoe zie je dat voor je? Maar Kel sloeg
alles in de wind. Wat dat betreft lijkt ze op mij. Als ze ergens voor
gaat, gaat ze er ook volledig voor. Ik kan toch voor hem zorgen, zei ze.
Ze bleek hem in dat kraakpand al regelmatig eten te brengen. Voor Kelly s
moeder is het moeilijk om te zien hoe haar dochter in die paar weken
verandert. Ze mist de Kelly die uit school haar trainingsbroek aantrekt en
steevast met een flink pak melk op de bank ploft. Om samen Amerikaanse
series te kijken, te kletsen of wat op haar laptop te doen. ,,Ik wist dat
ze het ook moeilijk had. Ze is op haar vorige school zo erg gepest, dat we
haar ziek meldden. Ze ging eraan onderdoor. Aansluiting vinden bij
leeftijdgenoten is lastig voor haar.

Klasgenootjes op het lyceum in Purmerend vinden haar anders. Omdat ze
geïnteresseerd is in de natuur, een denkertje is en liever paddenstoelen
fotografeert dan buiten rondhangt. Kelly wil zielige vogeltjes redden die
uit hun nestje zijn gevallen. En is gek van John Lennon met zijn boodschap
over love en peace. ,,Kelly is een meisje dat graag een lans breekt voor
een ander en opkomt voor de zwakkeren.

,,Op haar nieuwe school werd ze wéér gepest. Haar pijn daarover voelde ik
met haar mee. Maar wat nou als die pijn veel groter is dan ze me heeft
verteld. Dat zou ik vreselijk vinden. Waarschijnlijk ziet ze die Tsjech
als een soort redder. Iemand waar ze tegenop kijkt en ze zich aan kan
vasthouden. Boos ben ik daarom ook niet op haar, maar voel me wel aan de
kant gezet. Zou ze liggend in haar tentje wel beseffen wat ze thuis heeft
aangericht?

Dat Kelly inmiddels al ruim twee weken niets van zich heeft laten horen,
geeft haar moeder een machteloos gevoel. Het is nauwelijks na te gaan waar
haar dochter uithangt. Aanvankelijk kon de politie weinig, omdat het zou
gaan om vrijwillige vermissing en er geen strafbare feiten zijn gepleegd.
Inmiddels heeft het OM de signalering van Kelly opgeschaald. Op basis van
een Schengen-instructie mag de politie haar nu opsporen, aanhouden en
terugbrengen bij haar ouders. Ze is onder de 16, verblijft vermoedelijk
buiten Nederland en onttrekt zich aan het ouderlijk gezag. Vorige week
kregen de ouders even hoop. Een oproepje op Facebook leidde ertoe dat een
vrouw in Parijs Kelly had herkend in het Occupykamp van de Franse
hoofdstad. Ze mailde een foto naar Marijke en Mardy die hun dochter meteen
herkenden en regelrecht naar Parijs afreisden. ,,Mijn man was zo opgelucht
toen hij die foto zag. Eindelijk een teken van leven. Maar voor mij was
dat anders. Ik schrok van de lege blik in haar ogen. Was dit mijn dochter?
Ze had het vast koud, had honger en was uitgeput. Maar vooral die
zielloosheid op haar gezicht maakte me van streek.

Een zoektocht ter plekke leverde niets op. Kelly was alweer weg.
,,Waarheen? Het is zoeken naar een speld in een hooiberg. Pikachu heeft
het wel eens over Barcelona gehad. Wat dat betreft hoop ik dat het flink
koud wordt. Dat al die Occupiers naar het zuiden trekken. Dan wordt ons
zoekgebied kleiner. Misschien gaat Kelly haar warme bedje thuis dan wel
echt missen. Maar eerlijk is eerlijk, ik hou ook rekening met het ergste.
Dat haar iets wordt aangedaan. Misschien wel dat ik haar nooit meer zie.

,,Kel en ik zijn doorzetters. Ik post haar af en toe berichtjes op haar
Facebook in de hoop dat ze die leest. Dat ze in zichzelf moet blijven
geloven. Dat ze van niemand bang moet zijn daar. Ik moet bezig blijven,
want als ik stilzit, word ik zo verdrietig, dat ik er bang van word.

(uit een dagblad van 8 december)