IndyMedia - Vrij Media Centrum Nederland

Wanneer: 07/02/2013 - 19:25

Vandaag was ik bij het kort geding dat door Amsta was ingesteld tegen Abvakabo in verband met de bezetting van het dr. Sarphatihuis in Amsterdam, afgelopen zaterdag. Doel was een verbod te krijgen op toekomstige bezettingen in huizen van Amsta. Dit is géén volledig verslag van de 4 uur durende zitting, slechts een opsomming van de meest ridicule uitspraken, en de kern van de zaak.

De Amsta-advocaten (waaronder de juriste die nogal gefrustreerd was zelf ook de toegang te zijn ontzegd afgelopen zaterdag) begonnen hun van leugens aan elkaar hangende verhaal met de suggestie dat er nauwelijks Amsta-medewerkers aanwezig waren bij de bezetting. Er zouden slechts 20 medewerkers bij de actie aanwezig zijn geweest, niet de 100 waarover in de media werd gesproken. De rest zou bestaan uit radicale actievoerders van buitenaf: ze noemde expliciet de Kritische Studenten Utrecht, de Vrije Bond en de Anarchistische Groep Amsterdam.

(Op dit moment maakte de rechter een opmerking, dat hij ook had gehoord dat er een anarchistische groep een actie zou kunnen doen, maar dat hij de bewaking had weggestuurd – er zat inderdaad geen enkele bewaker in de zaal. En er was inderdaad “geen anarchist aanwezig”, aldus de rechter. Hoe hij dat dacht te kunnen zien is een raadsel, maar blijkbaar ‘zagen’ we er niet als anarchisten uit...)

Vervolgens citeerde de advocaat uit een pamflet van de AGA:

“Tijd om ons te verzetten tegen de schandalige afbraak van onze levens! Want hoe zeer die bazen en politici ons ook nodig hebben, wij kunnen hen missen als kiespijn!
Bezet en blokkeer! Geen doorgang voor de afbraak!
Solidariteit met de zorgwerkers van Amsta
Anarchistische Groep Amsterdam – Vrije Bond”

Deze uiting van verzet en solidariteit was hun bewijs voor hun argument dat er heel veel “onbekende actievoerders” waren die “niet weten hoe ze voor de bewoners moeten zorgen”. Dat was één van hun centrale argumenten; de bewoners waren in gevaar. Daarover vertelden ze de meeste ludieke leugens, zoals het verhaal over een vrouwelijke bewoonster die in haar nachtjapon dwalend naar buiten was gelopen en bij het naastgelegen zorghuis Wittenberg maar net gered kon worden. Geen woord over de bewoners die actief meededen met de bezetting uiteraard.

De volgende leugens gingen over een arts (tevens manager) die “hardhandig, letterlijk naar buiten was gegooid”. In werkelijkheid was hij wel naar binnen gegaan, en toen hij buiten een sigaret ging roken werd de deur achter hem dicht gedaan. Vervolgens is hij weer naar binnen gelaten om via de hoofdingang te vertrekken. Vervolgens was er nog de vrouwelijke manager die zou zijn geblokkeerd bij haar poging naar binnen te gaan, en daar allemaal blauwe plekken aan zou hebben overgehouden op haar arm.

Verder nog heel wat juridisch bla bla over subsidiariteit en proportionaliteit, waar ik de lezer niet mee lastig wil vallen.

De rechter stelde de advocate toen de vraag hoe men die “20” medewerkers dan had herkend, hoe was dat vastgesteld? Na wat overleg antwoordde ze dat er een medewerker binnen was geweest die tegen de acties was en die informatie door had gespeeld – maar ze wilden de naam niet geven. Kent hij dan alle duizenden werknemers van Amsta, vroeg de rechter. Ja, door zijn functie, was het antwoord. Oftewel, het ging waarschijnlijk om de arts/manager, dan wel de dienstdoende leidinggevende die wel binnen was (en met de zorg bezig was) – maar dan nog kent die alle medewerkers niet, alleen die van dat ene huis.

De verdediging begon vervolgens aan een lang betoog, waar ik minder van heb opgeschreven – veel juridisch getouwtrek over stakingsrecht enzovoorts.

Hij begon met de opmerking dat, gezien de opgenoemde argumenten van Amsta, Amsta blijkbaar de verkeerde partij had gedaagd. De Abvakabo was niet of nauwelijks genoemd, en blijkbaar had Amsta problemen met de Kritische Studenten of anarchisten. Waarom hebben ze die groepen dan niet gedaagd, zei hij gekscherend.

Daarbij moet ik zeggen dat de Abvakabo en haar advocaat overigens geen kwaad woord hebben gezegd over die groepen, en hun niet zijn afgevallen. Ze bleven constant bij het standpunt; tsja, daar kunnen wij toch niks over zeggen?

Vanaf een bepaald punt in de zaak probeerde de rechter de zaak echter ‘over te nemen’ en voor bemiddelaar te spelen. Hij vertelde dat hij vroeger ook cao-onderhandelaar was geweest! We weten het niet zeker, maar gezien zijn houding gedurende de zaak vermoeden wij dat dat namens een bedrijf moet zijn geweest ;)

Het punt wat vaak bleef terugkomen ging over het standpunt dat Abvakabo innam: de bezetting vond plaats door werknemers, en de Abvakabo kwam pas later aan. In het juridische verhaal werd dat verwoord in de kwalijke traditie van “Abvakabo kwam later, en nam het over om het in goede banen te leiden en escalatie te voorkomen”!

Amsta en de rechter bleven de rest van de zitting hameren op het punt dat het toch, zoals de rechter het verwoorde, doorgaans gebruikelijk was dat de vakbond zich in dergelijke gevallen achteraf openlijk distantieerde van de acties van de leden. Dat gebeurt per slot van rekening ook bij wilde stakingen. Nee, zei de verdediging, dan gaat de vakbond er meestal heen om te de-escaleren. En duidelijk: wij zullen ons in dit geval absoluut niet distantiëren.

De rechter bleef uitspreken dat hij gewoon hoopte op een toezegging met elkaar in gesprek te zullen treden, en de belofte niet te gaan bezetten. Het is altijd een moeilijk situatie, en daarbij moeten beiden concessies doen. Etcetera. Het midden tussen onrecht en rechtvaardigheid is echter niet rechtvaardig. Maar daar gaat het een rechtbank dan ook duidelijk niet om.

De rechter bleef uitspreken dat hij toch wel verwachtte dat de Abvakabo een brief naar de leden stuurt met de strekking van “volgende keer dat jullie dit doen komen we niet meer om te helpen en zoeken jullie het zelf maar uit” (letterlijk zijn woorden). Want, zei de rechter, het is goed dat ze erheen is gegaan om te de-escaleren, dat is de functie van een vakbond, maar wat is het gevolg voor de toekomst? De vakbond mag zich niet verschuilen achter haar leden. Dus wat gaat ze doen om haar leden te verhinderen dit soort acties in het vervolg weer te doen?

De verdediging bleef bij het standpunt dat “we er niet toe oproepen, maar we kunnen ze er ook zeker niet van weerhouden.” Daarnaast verdedigde de advocaat gelukkig ook het recht om, wanneer de bond zich daartoe genoodzaakt ziet door het vastlopen van onderhandelingen, om als vakbond mee te doen aan zo’n bezetting. Ook al zal ze dat normaliter niet doen.

Vervolgens was er een uur-durend reces, waarin sporadisch onderhandeld werd tussen beide partijen om tot een overleg te komen wat toe cao-afspraken zou moeten leiden. Maar Amsta hield dat telkens af, en bleef met name sterk staan op de eis dat Abvakabo zich moest distantiëren van de bezetting en toe zou zeggen dit in de toekomst te voorkomen.

Na enkele pogingen van de rechter om de twee dichter bijeen te brengen, besloot hij toch over te gaan tot het doen van een uitspraak. Die volgt later vanavond en zal naar de twee partijen worden opgestuurd.

Welke kant het opgaat is een open vraag, hoewel de vragen van de rechter tijdens de zitting niet hoopgevend zijn. Eén ding is in ieder geval zeker; Amsta heeft de tegenaanval ingezet. Naast de rechtszaak heeft zij na de bezetting ook meerdere actieve medewerkers bedreigd met baanverlies, en ééntje is per direct ontslagen! Dat zal uiteraard niet geaccepteerd worden. De aangekondigde werkonderbreking gaat morgen dan ook door:

Vrijdag, 13.30, Roetersstraat 2, voor het dr. Sarphatihuis.

(Waarschijnlijk zal er daarna naar de Dam worden gegaan voor een actie.)

Een laatste anekdote: door de opmerkingen van de Amsta-advocaten en de rechter, vroegen meerdere zorgwerkers wat dat nou was, anarchisten? Zo waren we mooi in de gelegenheid vooroordelen weg te nemen en er rustig over te praten. Wat een gekke propaganda allemaal, vonden meerdere zorgwerkers, bovendien; die anarchisten waren toch die vriendelijke lui die ons kwamen steunen?