Distantiëringverklaring Slangenpand
Vol afschuw volgden wij het nieuws omtrent de gekraakte Tabaksblokken gedurende de nacht van 24 op 25 maart 2015. Jarenlang hebben wij ons ingezet voor een strijdbare en diverse kraakbeweging. Met het oog op behoud van dit creatieve en onaangeharkte stukje Amsterdam hebben we gevochten om dit te behouden, maar..
Jarenlang hebben hardwerkende idealistische jongeren zich in en om de tabakspanden heen ge-organiseerd. Met het tiental kraakpanden in de straat, de centrale ligging, het bolwerk Vrankrijk als overburen was het het visitekaartje van de kraakbeweging. De kraakbeweging, thuis van tal van creatieve en radicaal politieke projecten. Daar waren wij deel van. De kraakbeweging draaide altijd om zelf-organisatie, DIY, gelijkwaardigheid, creativiteit en bovenal strijdbaarheid. Niet pikken, niet zomaar slikken wat ze door je strot proberen te duwen.
Toen ons ten gehore kwam dat het Slangenpand herkraakt was op 24 maart herkraakt was hebben wij direct AT5 op gezet. En daar begon de ellende.
Direct kwam er zo'n stereotype kraker in beeld. Zo'n persoon dat enkel en alleen met zijn verschijning het image van de kraakbeweging naar beneden haalt. We kunnen daar kort over zijn, het is volkomen onzinnig. Ze creeeren een excuus om de hele buurt dicht te timmeren. Dit heeft niks maar dan ook niks met kraken te maken. Volledige willekeur van een stelletje werkschuwe hippies. Wat wil je daar mee bereiken?
Vroeger, toen de kraakbeweging in zijn brede zin nog strijdbaar was. Toen het gros van de kraakbeweging nog te mobiliseren was om een plek te verdegigen wanneer het ging om belangrijke, iconische plekken. Wanneer er niet achter de ruggen van de rest van de mede-krakers werdt geprobeerd het op een 1-2tje te gooien met de pandjesbazen.
Die tijd dat we in tal van panden door Europa heen tienduizenden mensen op de been wisten te brengen. Om onze plekken die we, soms al decenia lang, volledig in zelf-organisatie draaiende weten te houden. Waar radicaal politieke projecten hun thuis vinden, waar underground cultuur een plek vindt. Ja, dat is de kraakbeweging waar wij mee opgegroeid zijn. Waar tal van actievormen hand in hand gingen met elkaar, waar een verschillende visie op de praktische uitvoering van de verdediging werd ge-accepteerd en iedereen samen werkte naar 1 doel.
Het laatste dat een beweging, die het sinds 2010 echt al moeilijk genoeg heeft, nodig heeft is een clubje reformisten dat hielen likken bij de politiek, bij de pandjesbazen, als enige optie ziet. Dat het gore lef vindt om zichzelf en publique te distantieren van mensen die nog wel durven en willen vechten voor een zaak. Die verdeeldheid zaaien met hun egocentrische opstelling, enkel en alleen ge-interesseerd is in het redden van hun eigen hagje.
Niemand zit te wachten op een plek die pretendeerd sociaal en creatief te zijn maar totdat de ontruimingsdreiging echt dichtbij kwam nooit sociale activiteiten organiseerde. Die een kick-off maakte met het organiseren van een “VoKu” waar ze goed en wel 17,50 euro durfden te vragen. Die, als de onderhandelingen even niet lekker liepen toch wel weer met andere panden wou praten. Maar zodra ze de kans roken weer op de knietjes gingen voor het gezag. Ondanks jullie houding, die altijd al op het randje was, hebben we ons nooit van jullie gedistantieerd. Want dat is de grofste naaistreek die je kan flikken.
Nee, wat wij willen is een kraakbeweging waarin radicale politiek een gegeven is. In al zijn vormen, maar wel samen en solidair. Niemand zit te wachten op een club uitgerangeerde hippies die, terwijl kameraden voor hun deur op de barricaden staan, het gore lef heeft zichzelf te distantieren van het verzet dat die nacht en dag gepleegd is.
Op naar onvoorwaardelijke strijdbaarheid en solidariteit, behalve voor jullie. Want solidareit gaat twee kanten op.
En een shout-out naar onze kameraden die net vrij zijn of in verzekering zijn gesteld. Toppers!
Een groepje relschoppers (A)