Van het Teevje dat mocht blijven...
Er was eens een poppenkast, met wel 150 poppen. Het was er een gezellige boel. Iedere dag kwamen ze bij elkaar en kraamden ze onzin uit, maar dat mocht ook, want het was poppenkast en ze werden er nog voor betaald ook.
Op een dag kwam er een teefje bij. Ze was een beetje bollig, had een naar kefje en blikkerende tandjes, maar de poppen in de poppenkast dachten dat het waarschijnlijk wel een goede waakhond zou zijn, dus mocht ze komen.
Het teefje was daar bijzonder blij mee, nam haar intrek in het V&J Hok en zette het op een blaffen naar alles wat voorbij kwam, vooral als het zwart was.
Maar het teefje deed meer dan alleen blaffen en met haar tandjes blikkeren. Eigenlijk beet ze de hele tijd mensen dood, ook kindjes, maar de poppen in de poppenkast deden net alsof ze dat niet wisten. En als ze dan eens een afgerukt beentje of een bebloed handje vonden, dan keken ze maar gauw de andere kant op, want daar werden ze een beetje onprettig van en dat was niet gezellig.
Maar op een dag beet het teefje iemand dood die een beetje bekend was. Dat was niet zo handig, want nu konden de poppen niet doen alsof ze het niet wisten. Dus besloten ze er maar een optreden van te maken. Ze trokken de gordijnen open en riepen het publiek erbij. De show kon beginnen! “Waarom heb je dat nou gedaan?” vroegen de poppen aan het teefje. “En doe je dat vaker?”
“Nee, sorry,” zei het teefje en keek heel zielig. “Dit was een foutje en ik beloof dat ik goed zal opletten dat ik dat niet nog een keer doe. Mag ik nu weer waakhond zijn?”
Gerustgesteld knikten 98 poppetjes van ja. En de andere poppetjes vonden het best, want het was wel een mooi optreden geweest. Applaus!
Het teefje hobbelde kwispelend terug naar het V&J Hok en nam zich voor de volgende dag maar eens extra hard te gaan bijten...
Tags: Teeven