|
|  |
EEN OPROEP VOOR ECONOMISCHE BLOKKADES
ASB - 18.10.2011 13:36
Nu internationaal de #Occupy beweging op gang lijkt te komen en ook hier in Nederland pogingen worden ondernomen is het belangrijk om na te denken over welke richting we uit willen. De verontwaardiging over het handelen van het bankwezen, de bezuinigingen en de parlementaire poppenkast zijn groot. De roep om verandering horen we dan ook van de Arabische protesten die begonnen als een roep tegen corruptie en werkeloosheid tot de bezetting van het Puerta del sol plein in Spanje en Wallstreet in de VS, van Rome tot Londen en van het verzet in Griekenland tot de beurspleinbezetting in Amsterdam. Maar als we daadwerkelijk verandering willen zullen we de daad ook bij het woord moeten voegen. We weten dat we niet op de parlementaire poppenkast, de politici en de bureaucraten kunnen vertrouwen, dat smeekbedes aan de elite om ‘naar ons te luisteren’ tevergeefs zijn. Maar enkel onze stem laten horen zal ook niet voldoende zijn om verandering te bewerkstelligen.
In Groot-Brittannië is al sinds 2010 hevig verzet tegen de gevolgen van de crisis,de bezuinigingen en macht van het kapitaal aan de gang. Studenten gingen en gaan massaal de straten op en bezetten universiteiten als protest tegen de belachelijke verhoging van de studielasten. Ook onder de noemer UKUncut wordt grootschalig geprotesteerd tegen de bezuinigingen. De Britse Solidarity Federation, een netwerk van arbeiders dat zich op de werkvloer en op straat inzet voor arbeidersbelangen, schreef begin 2011 de volgende oproep aan de diverse bewegingen tegen de bezuinigingen. De oproep is geschreven vanuit de Britse situatie maar is even toepasselijk hier in Nederland.
De oproep pleit er voor om het niet bij symbolische protesten te laten, waarbij we slechts een smeekbede aan de politici en bazen vragen richten, maar om daadwerkelijk druk te zetten op het enige waar ze om geven: hun winsten. De ASB sluit zich bij deze oproep aan en pleit er voor om een dergelijke praktijk ook hier in Nederland te ontwikkelen om zo de daad bij het woord te voegen.
#OccupyEverything!
Lees het artikel hier op de website:  http://anarcho-syndicalisme.nl/wp/?p=1140
De paradox van het reformisme: een oproep voor economische blokkades
Brighton Solidarity Federation, 20 januari 2011
De neoliberale ideologie is een grote bak stront en iedereen links van Labour (Britse sociaaldemocratische partij vergelijkbaar met de PvdA,red.) weet het.
Critici hebben gewezen op haar gebrekkige veronderstellingen ten aanzien van perfecte concurrentie, toegang tot informatie door consumenten, de fabel van de ‘menselijke aard’ en tal van andere factoren die niks met de echte wereld te maken hebben. Ze hebben er ook op gewezen dat wanneer het neoliberale beleid is toegepast, de resultaten vaak desastreus zijn. Een beroemd voorbeeld is het zogenaamde J-curve model voor de overgang van de voormalige Sovjet-Unie naar
een Westerse vorm van kapitalisme. De ‘J’, een kleine terugval in de overgang gevolgd door een lange opleving waarin het neoliberale beleid haar magie zou laten werken, leek uiteindelijk meer op een ‘L’ en stortte miljoenen in nog diepere armoede dan voorheen.
Ook hier wordt erop gewezen hoe de neoliberale dereguleringen in de financiële sector hebben geleid tot het soort speculatieve capriolen dat de financiële crisis veroorzaakte – terwijl ze nog meer neoliberalisme voorschreven als remedie. De PCS-unie en UKUncut activisten wijzen op het massale ‘fiscaal gat’ van £120bn dat de bezuinigingen met gemak zou dekken.
Men wordt er op gewezen dat de verzorgingsstaat werd opgericht op een moment dat Groot-Brittannië failliet was en een zware schuldenlast uit de Tweede Wereldoorlog had, maar wordt nu ontmanteldt in de opleving van een relatief kleine recessie en een bescheiden staatsschuld. Kortom, er is geen tekort aan argumenten inzake de ondoeltreffendheid of de onredelijkheid van het neoliberale beleid. Dus waarom winnen we niet?
De reden dat argumenten ons nergens brengen is dat de politiek niet gebaseerd is op goede argumenten, maar op machtsverhoudingen. Democratieën institutionaliseren machtsstrijd tot op zekere hoogte, want het is nogal storend periodieke staatsgrepen en burgeroorlogen te hebben elke keer als er een verandering moet plaatsvinden. Maar slechts bepaalde belangen worden geïnstitutionaliseerd. Hier is een hint: het zijn niet de onze.
Zodoende verzetten de partijen in de buurt van het pluche zich geen van allen tegen de bezuinigingen (Labour inbegrepen). De Liberaal Democraten (vergelijkbaar met D’66, red.) zijn een schoolvoorbeeld van wat er gebeurt als voorheen kleine partijen in de buurt van de macht komen – ze worden allemaal hetzelfde als de rest en werken net zo hard mee aan waar ze zich eerst nog tegen keerden. Aangezien onze belangen niet vertegenwoordigd worden in dit systeem brengen enkel argumenten ons nergens. Als we het debat al winnen dan gaan de bezuinigingen nog steeds gewoon door en kunnen we op z’n best achteraf een gevoel van gerechtvaardigde verontwaardiging voelen.
Als we willen winnen, moeten we erkennen dat gelijk hebben alleen niet genoeg is. Het is een kwestie van macht. Een voorbeeld: Het is waar dat de Britse verzorgingsstaat werd opgericht in een tijd waarin de nationale financiën zich in een veel slechtere staat bevonden dan nu. Maar het is de moeite waard te kijken naar de toestand waarin de heersende klasse zich bevond toen de verzorgingsstaat werd opgericht.
Om alle twijfel weg te nemen, luisteren we naar de woorden van een Tory (Conservatief,red.): “We moeten hen hervormingen geven of anders geven zij ons revolutie!”, zei Quintin Hogg in 1943. Toen de heersende klasse de arbeidersklasse vreesde, was de verzorgingsstaat een compromis die de moeite waard was. Nu zijn ze niet bang voor ons en staan ze klaar om alles te ontmantelen. Dus de paradox is dat zonder de dreiging van de revolutie zelfs het reformisme niet eens mogelijk is. Aan de andere kant,met een strijdbare menigte op de straten en een stakende arbeidsmassa, lijken de op woorden vertrouwende reformisten ineens een aantrekkelijke onderhandelingspartner voor de regering en de elite. Achteraf zullen ze ongetwijfeld beweren dat het hun ‘verantwoordelijke’ protesten waren die zaken voor elkaar kregen.
Het gaat allemaal om de balans van klasse-krachten. Het is vooral een machtsstrijd, geen moreel argument. Misschien hebben we het recht aan onze kant, maar dat zal de uitkomst niet bepalen. Voor de strijd tegen de bezuinigingen, zijn er verschillende gevolgen. Symbolisch protest zal niks uithalen. Als acties zoals UKUncut zich verplaatsen van vooral bewustmaking naar de economische blokkades, dan komen we ergens. En aangezien de staat overeenkomstig zal reageren, moeten we voorbereid zijn op meer geweld door de politie als we serieus willen spreken over het winnen van deze strijd. Er bestaat geen twijfel over dat dergelijke tactieken ook wel veroordeeld zullen worden door degenen die zogenaamd aan ‘onze kant’ staan, net als Aaron Porter (voorzitter studentenbond, red.) die na het Millbank protest die deze beweging kick-startte de studenten achteraf veroordeelde. De ironie is dat zonder een dergelijke beweging zij evengoed machteloos zijn.
Maar aangezien de TUC (Grootste Britse vakbond, vergelijkbaar met de FNV,red.) in de ban van de Labour Party is en alle onafhankelijke arbeidersorganisatie ontbreekt, lijken houdbare, gecoördineerde stakingen tegen de bezuinigingen onwaarschijnlijk. Aan de andere kant zijn economische blokkades al vaker gebruikt in Frankrijk tijdens de protesten tegen de pensioenverhoging in 2006 om grote invloed uit te oefenen, zowel als een standalone tactiek als ter ondersteuning van de stakingen.
De essentie van het idee is om de blokkades op economisch significante zaken te richten, van winkelcentra tot transport-knooppunten en depots om zo een economische impact op hun winsten vergelijkbaar met een staking te hebben. Om doeltreffend te zijn, moeten deze als massa-acties uitgevoerd worden anders is het voor de politie, die bedreven is in de arrestatie van individuele activisten, erg makkelijk om zoiets te breken. We hebben geen martelaren nodig, maar resultaten! We hebben al gezien dat grote mensenmassa’s in staat kunnen zijn zichzelf te verdedigen tegen aanvallen van de politie, vooral als ze voorbereid op pad gaan, wetende wat te verwachten (zoals sommigen die met beschermende kleding verschenen op anti-bezuinigingsdemonstraties in Londen). Het winnen van de argumenten en het maken van gemotiveerde kritiek is allemaal goed en wel, maar het zal de bezuinigingen niet stoppen. Zoals een man die het grootste deel van zijn leven besteedde aan kritiek al zei: “Niet kritiek, maar revolutie is de drijvende kracht van de geschiedenis”. Pas wanneer de heersende klasse ons het ergste vreest dwingen we de eerste concessies af.
 E-Mail: contact[at]anarcho-syndicalisme[punt]nl  Website: http://anarcho-syndicalisme.nl/wp/?p=1140
|
| Lees meer over: globalisering wereldcrisis | | aanvullingen | | uit dit artikel zijn aanvullingen verplaatst naar de ruispagina | |
