|
|  |
Naar aanleiding van de 1-mei evaluatie in Appelscha
nn - 15.06.2011 22:49
Naar aanleiding van de 1-mei evaluatie die plaatsvond op de anarchistische Pinksterlanddagen in Appelscha heb ik begrepen dat er toch mensen waren met vragen wat betreft het verloop en de juridische- en medische afloop van een aantal personen. In eerste instantie had ik besloten mijn eerder geschreven stuk niet meer op internet te gooien omdat deze naar mijn mening zou verdrinken in de grote groei aan persoonlijke verhalen. Ik wil hierbij echter de mensen die toch nog vragen hadden alsnog de mogelijkheid bieden om zich te informeren.
Onderaan zal ik het verhaal toevoegen zoals ik dit heb opgetypt na mijn vrijlating. Het is een persoonlijk verslag dat ik enigszins heb geanonimiseerd voor op Indymedia.
Ik heb uiteindelijk twee dagen vast gezeten. Wat betreft mijn arm, welke niet gebroken was maar uit de kom, is het revalidatieproces er een van langzaam herstel. Ik heb 1,5 week in het gips gezeten en ben net uit een brace waar ik 4 weken mee hebt rondgelopen. Mijn arm is erg verstijfd en heb er nu ongeveer 60 tot 80% van mijn originele bewegingsruimte mee. Ik ga nu een proces van fysiotherapie in waarbij we dit gaan proberen tot 100% te krijgen. Dit kan echter nog wel enkele maanden kan duren.
Ook heb ik besloten met mijn advocaat dat ik een schadeclaim ga aanspannen tegen de staat. Dit niet omdat ik het politieapparaat wil 'reinigen' van onrechtvaardigheden. Deze kan in mijn ogen enkel en alleen onrechtvaardig en illegitiem zijn door de machtspositie die deze heeft. Noch heb ik er vertrouwen in dat er überhaupt iets met een klacht of toekenning van een schadevergoeding zal worden gedaan om het beleid 'vriendelijker' te maken voor mensen zoals wij, revolutionairen en andere gemarginaliseerden.
'Maar wat wil je er dan wel mee' kun je je afvragen. Meer ruchtbaarheid maken van deze zaak om te proberen de terugslag die het optreden heeft veroorzaakt zo groot mogelijk te maken. Met een juridisch verlies zal dit het zoveelste bewijs zijn van hoe dit systeem in elkaar zit. En aantonen hoe de ene na de andere staatsdienaar, burgemeester of smeris, door middel van wetgeving en intern indekken de hand boven het hoofd wordt gehouden.
Met winst zal een deel van de schade die mij is aangedaan 'vergoed'. Deze kan echter voor een deel uiteraard niet worden vergoed. Daarbij valt met geld – een bedrag dat voor de staat weinig voorstelt – niet af te kopen wat zij met het volle bewustzijn aan geweld op ons hebben losgelaten.
Dit proces is denk ik in het belang van iedereen en niet enkel voor mij als individu. Er zullen mensen zijn die mijn keuze vreemd of zelfs verwerpelijk vinden. Ik wil daar best over in discussie maar dan wel op een waardige manier. Mijn keuze om dit aan te gaan wordt gesteund door de mensen om mij heen, zodat ik dit toch enigszins vervelende proces niet alleen hoef te dragen.
1-Mei en mijn arrestatie - een persoonlijk verslag
Op zondag 1 mei 2011 vond de jaarlijkse 1-mei demonstratie plaats voor een radicaal andere samenleving. Deze demonstratie vond dit jaar plaats in Utrecht met als beginpunt station Zuilen. Wij waren vanuit Nijmegen via Arnhem met een bus hier naartoe onderweg. Eenmaal aangekomen in Utrecht werd onze bus al snel onder politiebegeleiding naar een parkeerplaats nabij het beginpunt geloodst (bij DB-Studios).
Hier werden wij opgewacht door een groepje agenten te fiets, die bij het uitstappen van de eerste demonstrant met een vlag deze meteen uit de hand begonnen te rukken. Deze persoon was hier niet van gediend en vroeg zich af wat er aan de hand was. Er ontstond door de starre houding van de agent al snel een opstootje, waarbij deze agent de persoon met de vlag direct een vuistslag in het gezicht gaf. Het handelen van de agent was direct agressief en gewelddadig, en daarnaast compleet misplaatst. De aanwezigheid van vlaggen en daarbij stokken om deze omhoog te houden zijn een basisonderdeel van demonstraties. Daarbij is er een aantal weken geleden naar aanleiding van een vergelijkbaar incident in Rotterdam een rechterlijke uitspraak geweest waarbij de rechter zich ook tegen een dergelijk verbod heeft uitgesproken. Wij hadden deze uitspraak bij ons waarbij de agent deze weigerde in te zien en daarmee zijn eigen wetten creëerde. Ook hebben wij na zijn gewelddadige optreden naar zijn politienummer gevraagd om een klacht tegen hem in te kunnen dienen, deze weigerde hij te geven.
Uiteindelijk na druk van ons en de rest van de demonstratie die ons bij de parkeerplaats op kwam halen hebben wij ons bij de rest van de demonstranten kunnen voegen. Eenmaal bij het beginpunt aangekomen was de toon door de politie al gezet. Dit niet alleen door het vroegtijdige optreden maar ook door de enorme aanwezigheid van politie. Er waren agenten met platte pet, ME-busjes, minstens 6 agenten te paard, enkele agenten te fiets, er was een camerawagen aanwezig die ons constant filmde en arrestatie-eenheden die zich alreeds agressief op de achtergrond bewogen.
Er werd ons na lang gebakkelei toegezegd dat wij met onze demonstratie mochten gaan lopen, echter positioneerden toen de politiepaarden zich dreigend voor de demonstratie. Ondanks dat ons werd toegezegd dat we mochten gaan lopen werd ons dit niet alleen onmogelijk gemaakt maar werd er uiteindelijk ook een charge uitgevoerd door agenten te paard die op de menigte inreden en insloegen. Hierbij zijn enkele mensen gewond geraakt.
Toen we ons gehergroepeerd hadden en de demonstratie weer hadden herformeerd lukte het ons uiteindelijk om enkele honderden meters door te lopen. Daarna werden we weer staande gehouden en werden we omsingeld door de M.E.
Deze M.E-ers hadden bivakmutsen opgedaan vanaf het moment dat wij via de Cartesiusweg onder het treinstation Zuilen waren gelopen en vlak na de tunnel staande werden gehouden. Dit lag gewoon op de route van de demonstratie. De politie ging moeilijk doen over de spandoeken, deze zouden te hoog, te groot, te stevig etc. zijn. De demonstratie zou daarom niet verder mogen lopen. Hierop werd de demonstratie ongeveer 15 minuten opgehouden. Waarbij vanuit de demonstratie werd gekeken hoe hier een oplossing voor gevonden zou kunnen worden. Op dat moment sloot de M.E een linie om de demonstratie heen en kwamen 'stillen'(arrestatie-eenheden van de politie in burger) tevoorschijn. Zij liepen om de demonstratie heen en selecteerden mensen eruit die ze wilden arresteren.
Op dit moment sloeg de stemming sterk om en begonnen de 'stillen' excessief geweld te gebruiken tegen degenen die ze wilden arresteren, maar ook tegen eenieder die zich in de directe omgeving van de ''verdachten'' bevonden. Hierbij werden mensen meerdere malen met vuistslagen in het gezicht geslagen, aan de haren getrokken en vervolgens met het achterhoofd op de geluidswagen geslagen en naar de keel gegrepen. Mensen hebben geprobeerd zichzelf en elkaar hiertegen te beschermen. Op het moment dat dit plaatsvond bevond ik mij op de geluidswagen en wel aan de voorzijde, rechts gezien vanaf de richting waarin de kar ging.
Voor mij stond een groep mensen, zij stonden op straat en tegen de geluidswagen aan. In deze groep mensen bevond zich een persoon die de groep 'stillen' eruit wilde pikken om te arresteren. De reden hiervoor was voor ons onbekend. Het eerder omschreven geweld dat door de 'stillen' hierbij werd gebruikt was reden voor mensen om zich te beschermen door handen en armen voor het gezicht te houden om de klappen af te wenden. Ook ik deed dat.
Als reactie hierop kwam van de linkerkant van de geluidswagen ook een groep 'stillen'. Ook zij sloegen willekeurig om zich heen en in op de demonstranten die zich op of rond de geluidswagen bevonden. Hierbij werd plots het geweld ook om mij gericht en werd aan mijn broek getrokken door een agent in burger (stille). De agent trok mij vervolgens, geholpen door een collega, links van de wagen af en de groep uit. Hierbij werd ik over straat gesleept en terwijl dit gebeurde scheurde mijn broek en rechterknie kapot. De twee agenten hielden mijn armen in geblokkeerde positie: zowel mijn linker- als mijn rechterarm werden in een uitgestrekte & achterwaarts gedraaide positie waardoor mijn armen 'op slot' kwamen te zitten en ik mij niet kon bewegen. In deze houding werd ik om een M.E-busje gesleept uit het zicht van de andere demonstranten en het publiek. Zij gooiden mij- terwijl mijn armen nog in de geblokkeerde positie zaten- met een harde zwaai met mijn hoofd tegen het M.E-busje. Hierbij trokken ze mijn armen- die op slot zaten- naar achteren. Doordat mijn gewicht naar voren bewoog en de agenten mijn geblokkeerde armen naar achteren trokken in deze zwaai, knapte mijn linkerarm. Er ging een enorme pijnscheut door mijn lichaam heen en ik schreeuwde het uit van de pijn.
Het was voor mij duidelijk dat de agenten dit bewust buiten het zicht van anderen deden en dat ze tevens bewust letsel wilden aanbrengen aan mijn arm. Zij riepen dat ik stil moest zijn en mij niet moest aanstellen. Vervolgens werd ik het M.E-busje ingegooid door de twee 'stillen' die net daarvoor mijn armen hadden geforceerd. Ik had een hevige pijn in mijn linkerarm en kon deze niet meer bewegen. Ik werd volgens de gebruikelijke procedure gefouilleerd, overgeladen in een arrestanten busje en afgevoerd naar het hoofdbureau van de politie in Utrecht (Bureau Kroonstraat / Paardenveld). Vanaf mijn arrestatie tot mijn aankomst in het politiebureau duurde ongeveer 15 a 20 minuten.
Aangekomen op het bureau werd ik uit het busje gehaald en vernederd door agenten die zich op de binnenplaats van het hoofdbureau bevonden. Zij lachten mij uit en riepen me vernederend na, met woorden als: ''ahhhhhh!” en ''Stel je niet aan'' en ''Dat krijg je ervan'' etc. Mijn rechterarm was op dat moment aan mijn broek geboeid met een handboei terwijl mijn linkerarm langs mijn lichaam hing. Ik werd het bureau binnen gebracht naar de arrestantenbalie waar ik werd 'ingecheckt'. Men vroeg mijn naam en nam mijn spullen in. Ik weigerde mijn naam te geven en zei dat ik NN was. Ik heb hier direct om medische hulp gevraagd, waarop ik het antwoord kreeg dat ze daarmee bezig waren maar dat het nog even kon duren. Hierop raakte ik in hyperventilatie. Ik werd op dit moment vergezeld door een agente van de vreemdelingenpolitie die mij probeerde te kalmeren terwijl ik aan het hyperventileren was.
Het duurde minimaal een kwartier of langer voordat ik een arts kon zien, ik werd in een aparte ruimte door de arts bekeken, de arts vroeg om mijn identiteitsgegevens maar die weigerde ik te geven omdat ik anoniem wenste te blijven. De arts gaf mij morfine tegen de pijn en vertelde aan de politie dat zij een ambulance moesten bellen. Voor mij was het al lang duidelijk dat ik naar het ziekenhuis moest en vond het allemaal erg omslachtig en veel te lang duren. Mijn elleboog was enorm opgezwollen en er stak duidelijk een bot scheef uit. Ik had vanaf het moment dat ik tegen de M.E-bus aangegooid werd tijdens mijn arrestatie erg veel pijn. Ik vraag me af waarom ik niet direct naar het ziekenhuis ben gebracht.
De aangekomen ambulancebroeders keken naar mijn arm en zagen direct dat ik naar het ziekenhuis moest voor behandeling. Zij hebben mijn arm gespalkt en mij op een brancard gelegd. Ik werd onder politiebegeleiding naar het ziekenhuis gebracht; een agent in de ambulance en een auto erachteraan. Ik heb aan de ambulancebroeder naast mij gevraagd of de scheiding tussen de bestuurdersruimte en de behandelruimte van het busje dicht kon en gevraagd of ik met zijn telefoon de arrestantengroep mocht bellen. Dit mocht waar ik hem erg dankbaar voor ben.
Bij het ziekenhuis aangekomen heeft het ziekenhuispersoneel mij heel goed behandeld en zijn integer met mij omgegaan. Zo hebben zij van de politie verlangd dat zij de behandelkamers niet inkwamen om mij zo niet aan extra stress bloot te stellen tijdens de behandeling en hebben zij, na mijn vragen, mijn identiteit van de politie afgeschermd gehouden.
Na het maken van röntgenfoto's kwamen ze tot de conclusie dat mijn linker elleboog uit de kom was en dat deze zo snel mogelijk terug moest worden gezet om verdere schade aan mijn pezen en spieren te voorkomen. Omdat ik niet nuchter was (ik had nog gegeten in de middag) kon ik niet worden verdoofd op de manier dat de artsen wilden. Ik kon slechts met een pijnstiller een beetje verdoofd worden maar naar mijn gevoel hielp dit weinig tot niets. Twee artsen hebben uiteindelijk dus mijn arm moeten zetten zonder praktische verdoving. Hierna is vervolgens mijn arm met gips gefixeerd. Na mijn behandeling en controle of mijn arm goed stond hebben de agenten mij terug genomen naar het hoofdbureau in Utrecht (bureau Kroonstraat / Paardenveld). Onderweg daarnaartoe gaf ik over in de auto. De combinatie van pijnstillers, hevige stress en pijn werd me teveel. Aangekomen op het bureau werd ik in een wachtcel gezet, een cel van 2 bij 1 ½ meter met daarin een betonnen bankje van ongeveer 40cm breed. Het was toen 21.30u.
Er werd mij medegedeeld dat ik in verzekering werd gesteld en dat ik mijn advocaat de volgende dag pas zou kunnen spreken en dat ik zo snel mogelijk naar arrestantencomplex Houten zou worden overgebracht. Ik kreeg daarbij een 'bevel tot inverzekeringstelling' overhandigd. Hierop staat de aanklacht waarvoor ik gearresteerd zou zijn, dit was mij tot dan onbekend. De aanklacht luidt: 'belemmering op heterdaad'.
Een uur later heb ik alsnog mijn advocaat te zien gekregen, waarna ik weer terug werd geplaatst in de wachtcel. Ik heb daar tot een uur 03.00/03.30 's nachts gezeten, met lichten aan zonder mogelijkheid werkelijk te liggen. Tegen deze tijd werden wij één voor één in een arrestantenbusje geladen en afgevoerd naar arrestantencomplex Houten. Het vroor die nacht en wij hadden allen slechts t-shirts aan ik ook geen schoenen. Het vullen van het busje duurde zeker 45 min. Wij kwamen om een uur of 04.00 aan in Houten. Wij zijn daar administratief verwerkt en vervolgens ieder in een aparte cel geplaatst; voor mij verdieping 1, celnummer 46.
Het complex was van binnen een betonnen omgeving, geschilderd in 'rustgevende' pasteltinten groen en blauw, met kunstmatig licht en een constante atmosfeer. Cellen met kleine glazen raamstenen waar je niet door naar buiten kunt kijken. Een soort kunstlederen matras en kussen met cellulose hoezen en deken. Allemaal op uiterste efficiëntie ontworpen.
Al deze kunstmatigheid maakt de mensen die er werken ongevoelig voor hetgeen waar zij zich mee bezig houden. Alles is kunstmatig, geroutineerd en geabstraheerd waardoor mensen letterlijk afstompen en vervreemden van hun handelen en verantwoordelijkheid. Dit was heel duidelijk zichtbaar in de houding van de agenten die er werkten. Allemaal even 'vriendelijk' en 'betrokken'. Volledig vervreemd van het geen zij en hun collega's je aan doen: mishandeling, vrijheidsberoving.
Tijdens mijn detentie ben ik twee keer gehoord: de eerste keer rond 01.00u. in mijn wachtcel op het hoofdbureau in Utrecht (Paardenveld) en de tweede keer was de ochtend daarop om een uur of 10 op arrestantencomplex Houten. Bij beide verhoren heb ik niets verklaard noch heb ik mijn identiteit prijsgegeven. Na het tweede verhoor liet de verbalisant mij weten dat als ik mijn identiteit zou prijs geven en informatie zou geven om wat er nou gebeurd was ik al lang vrij zou zijn geweest.
Tijdens mijn detentie zijn mijn vingerafdrukken afgenomen, zowel met inkt als op een digitale scanner. De agenten probeerden hierbij grappig en luchtig te doen. Hierbij is ook een scan van mijn gezicht gemaakt. Waarop ik nu dus in de digitale registers van het politieapparaat ben opgeslagen.
Later op de dag om een uur of 15.00u heb ik de mogelijkheid gehad om te luchten. Hierbij werd ik op de betonnen luchtplaats in het cellencomplex gelaten met vier anderen. Zij werden allemaal verdacht van verschillende kleine vergrijpen. Wat mij hierbij sterk opviel was dat vele van hen uit de onderkant van de maatschappij kwamen. Één van de mannen werd bijvoorbeeld verdacht van huiselijk geweld. Hij zal – schoonmaker zijnde met slechte arbeidsvoorwaarden – naar alle waarschijnlijkheid zijn baan verliezen en daarmee nog verder gaande sociale problemen zal krijgen. Het feit dat hij gewelddadig is geweest tegen zijn vriendin krijgt verder geen aandacht, waar deze persoon juist geholpen zou zijn met counseling, therapie of mediation. Schrijnend is te zien hoe dit systeem liever mensen straft waar we elkaar ook daadwerkelijk kunnen proberen te helpen met onze problemen.
Om 16:00u werd ik uit de luchtplaats gehaald door twee agenten. Zij brachten mij naar de bovenste verdieping van het arrestantencomplex. Hier – zo werd mij verteld – bevond zich het 'ZSM'. Een term die mij geheel onbekend was en is. In de lege kantoorruimte bevonden zich twee agenten achter een computer kijkend naar een groot TV-scherm. Hierop was een live-verbinding met hoofdbureau Paardenveld. De man op het scherm stelde zich vriendelijk voor met afkortingen van zijn functie. Achteraf ben ik er achtergekomen dat deze man slechts een officier van justitie was, waar voor mij de indruk werd gewekt dat ik voor 'supersnelrecht' verscheen of iets dergelijks. Het is duidelijk dat er op deze manier wordt geprobeerd arrestanten steeds verder onder druk te zetten en dingen op hen af te vuren waar ze niets over weten. Ook hierom denk ik dat mijn verslag belangrijk is zodat mensen die hier in de toekomst mee geconfronteerd worden weten wat ze tegenover zich hebben.
Van deze OVJ kreeg ik het voorstel dat ik, in ruil voor het prijsgeven van mijn identiteit, ik zo snel mogelijk vrij zou worden gelaten. Dit gezien “de staat waarin ik mij bevond na het optreden va n de politie”. Ofwel, ik zou dus al genoeg gestraft zijn. Dit terwijl ik nog niet eens 'schuldig' bevonden was. Ik heb na aandringen van mij, na dit gesprek een uur de tijd gekregen om mijn advocaat te bereiken om met hem te overleggen. Om 17.00u zou ik terug moeten komen met een besluit. Ik heb pas in de laatste 5 minuten van dit bedenk-uur mijn advocaat te pakken kunnen krijgen, waardoor dit gesprek werd afgekapt en ik weer naar boven werd gebracht. Uiteindelijk ben ik helaas door mijn omstandigheden gebroken en heb ik mijn identiteit prijsgegeven. Hierdoor ben ik helaas ook mijn NN kwijtgeraakt. Ik zou “zo snel mogelijk” met een 'voorwaardelijke niet verdere vervolging' vrij komen en voor 20.00u op straat staan in Utrecht. Dit was uiteindelijk pas 3,5 uur nadat ik mijn identiteit had prijsgegeven.
Uiteindelijk ben ik op 2 mei, 's avonds om 21.00u. na 2 dagen gevangenschap (vrijheidsberoving) vrijgelaten met een “voorwaardelijk niet-vervolging gedurende een proeftijd van 6 maanden” na aantekening van de brief.
De strijd gaat onverminderd door.
|
| Lees meer over: vrijheid, repressie & mensenrechten | | aanvullingen | | uit dit artikel zijn aanvullingen verplaatst naar de ruispagina | | | 1 Mei evaluatie | greenspot - 16.06.2011 10:07
We zijn met velen getuige geweest van het excessief geweldadige optreden van stillen/ME.
Alle grondwettelijke rechten die we hadden zijn ons toen op een misdadige manier ontnomen en daar is de kous nog niet mee af.
Het antwoord van burgemeester Wolfsen op vragen van Groen links zijn ruim onvoldoende en ook de leugens over wapenbezit zijn achterhaald.
Geneer je er niet voor dat je onder dergelijke omstandigheden je naam heb moeten prijsgeven.
Ik weet wel dat bij een eventuele rechtsgang omrent schadevergoeding de foto's , filmbeelden en verslagen op diverse media in je voordeel werken.
De demo op 12 Mei heeft aangetoond dat dit soort excessen niet worden getolereerd en ik mag dan ook hopen dat deze waarschuwing ter harte word genomen.
Ik wens je in ieder geval beterschap en mijn respect heb je.
| | 1 mei getuige | nn - 16.06.2011 21:38
Jarenlang hebb ik actief gestreden voor waar ik voor sta, namelijk vrijheid, gelijkheid en een sociale wereld. helaas heb ik in augustus 2010 meerdere hersenbloedingen opgelopen. om die reden zit ik nu voor de rest van mijn leven in een rolstoel. Na de start van de demo heb ik deze moeten verlaten, net na station Zuilen omdat er meerddere malen ME vlak langs mij is gereden, waarbij eenmaal een lange lat vlak langs mijn hoofd zwaaide. aangezien ik meerdere malen aan mijn hersenen ben geopereerd. Zal een klap op mijn hoofd dodelijk zijn. ik ben de demo uit gegaan. Buiten de demo ben ik meerdere malen bedreigd door ME en stillen. Wel ben ik de gehele demo mee gereden, aangezien veel van mijn vrienden in de demo meeliepen. Vanuit waar ik reed heb ik extreem veel agressie gezien vanuit het onderdrukkingsapparaat van de staat. Komende demo's ben ik er weer, maar dan met camera en zal ik iedere stille fotograferen. ook zal ik alle polittie ingrepen op camera vastlegen. Ik ben het ptreden van deze rechtse staat goed zat. Bij deze een oproep aan alle gehandicapte actievoerders. Neem foto's, iedereen kan een aandeel hebbeen in de strijd voor een betere wereld. Aan diegene die haar verhaal heeft gepost. Sterkte metde revalidatie en tot een volgende demo. De strijd gaat door.
 E-Mail: anticrust@hypocrisy.net | |
| aanvullingen | |
