Kamp Zeist: 6 man preventief de isoleercel in
Anarchistische Anti-deportatie Groep Utrecht - 08.06.2011 15:19
Het afgelopen weekend zijn in Kamp Zeist zeker 6 mannen preventief in de isoleercel gegooid. Als reden werd opgegeven dat er een gerucht ging dat er een opstand op stapel was.
Toeval of geen toeval? Zondag vond een solidariteitsdemonstratie plaats bij Kamp Zeist (zie:  http://www.indymedia.nl/nl/2011/06/76515.shtml). Deze was aangekondigd. Enige dagen voor de demonstratie liet de veiligheidsdienst van Kamp Zeist aan de wakegroep, die op dezelfde dag (op een tijdstip na de demonstratie) haar maandelijkse wake had gepland, weten dat “in aansluiting op een vreedzame lawaaidemonstratie bij Kamp van Zeist, rond 17.00 uur een groep mogelijk agressieve demonstranten” werd verwacht. “De politie en ME zullen op volle kracht aanwezig zijn om eventuele ongeregeldheden de kop in te drukken.” In e-mail contact had AAGU eerder die week aan de wakegroep laten weten dat zij nergens bang voor hoefden te zijn. De demonstratie was weliswaar ongelukkig op dezelfde dag gepland maar reeds vervroegd om ruimte te maken voor de wake. Niettemin slaagde de veiligheidsdienst erin de wakegroep te laten uitwijken naar een kerk. Opzet geslaagd.
De 'waarschuwing' van de veiligheidsdienst is niets anders dan een doorzichtig staaltje verdeel en heers. Niet verwonderlijk in een tijd dat verzet tegen het 'vreemdelingen'beleid noodzakelijker is dan ooit.
Een ieder die dat wil, kan terugkeren, zo stelt Leers. Informatie over ambassades die niet meewerken aan het verlenen van laissez passers wordt doelbewust achtergehouden. De IND en de DT&V bedonderen de boel naar hartenlust en presenteren mensen bij ambassades van allerlei landen om ze vooral maar in vreemdelingenbewaring te kunnen houden. Leers doet alsof hij kijkt naar alternatieven maar laat intussen steeds meer detentiecentra bouwen. Tegelijk wordt er geijverd voor het naar Nederlandse hand zetten van de Europese regelgeving, zodat een nog strenger beleid kan worden gevoerd. De lijst met berichten over zelfmoord, mensen die ter voorkoming van uitzetting scheermesjes slikken, mensen die in 'eigen' land worden ontvoerd, gemarteld, vermoord, of simpelweg creperen of zich schuil moeten houden is eindeloos. De lijst met mensen die door toedoen van het grensagentschap Frontex door verdrinking omkomen kán niet eens worden bijgehouden.
Wie verbaast het nog? Wie protesteert er nog? Als het aan Leers en zijn ambtenaren ligt, durven mensen van gematigder groepen zoals bijvoorbeeld de wakegroep niet eens meer op dezelfde dag te demonstreren als een groep als AAGU. Asielextremisten, gewelddadige demonstranten. De repressie tegen migranten gaat intussen onverminderd door. Je kunt je er maar beter niet mee bemoeien.
In de detentiecentra doet men graag alsof men heel humaan en vriendelijk omgaat met de gevangenen, die door hen 'bewoners' worden genoemd. Soms zelfs 'klanten'. Als je niet uitkijkt, neem je zo'n term al snel over en ook de gevangenen zelf spreken bij voorkeur van 'kamer' en niet van 'cel'. Maakt dat de tralies en de gesloten deuren minder 'echt'? Je hoeft maar naar de beelden van Kamp Zeist te kijken om te weten hoe echt het is. Maar ook het relatief vriendelijk ogende nieuwe centrum in Rotterdam is een verschrikking om te moeten verblijven. Het is allemaal maar schone schijn. De isoleercellen, 25 in totaal, zitten ook daar elke dag vol. Wanhoop, uitzichtloosheid, angst voor de onzekere toekomst, het drijft een mens op den duur tot waanzin, tot lethargie, zodat hij of zij zich onderwerpt en meewerkt. Humaan? De detentiecentra zijn zó humaan, dat zij kritische bezoekers vrezen. Zo werd een activiste die onlangs een man in Kamp Zeist wilde bezoeken reeds over de telefoon medegedeeld dat zij “het terrein niet mag betreden”. 'Reden', volgens de directie: zij is een gevaar voor de veiligheid.
Blijkbaar zijn al die vreedzame demonstranten bij de solidariteitsdemonstratie van afgelopen zondag ook een gevaar voor de veiligheid: een medewerker van Kamp Zeist deed, vanachter hun 'veilige' hekken, een opzichtige poging om stiekem foto's te nemen van de deelnemers. De man verschool zich daartoe achter een boom, bang als hij was om zelf op de gevoelige plaat te worden vastgelegd.
De schrijver van een artikel op de website Slotstadnieuws vraagt zich af: “Wat Justitie gaat doen met de gemaakte foto’s is niet duidelijk. Ook is niet duidelijk hoelang Justitie deze foto’s gaat bewaren.” Het antwoord daarop hoeft niet ver gezocht te worden. Enige jaren geleden werd dit bij de Zaanse bajesboten ook al gedaan: foto's van demonstranten maken en die in een 'smoelenboek' bij de ingang leggen. Gevolg: mensen werd de toegang geweigerd omdat zij activisten waren. Ook Kamp Zeist wil blijkbaar meer mensen kunnen weren. Die kritische bezoekers zouden de 'bewoners' wel eens tot opstand kunnen aanzetten!
Angst regeert in en rond Kamp Zeist, zoals in heel het land, maar dan duidelijker. De angst regeert boven alles in de benauwde cellen waarin mensen opgesloten zitten. Tijdens de demonstratie kon het gebonk van de mensen binnen worden gehoord. Er waren mensen die papieren tegen de ramen drukten. Er stond op “IRAN”, “SOS”, en “THANK YOU”. Een groepje mannen dat kennelijk in een luchtkooi stond, konden we horen joelen en roepen. Heel kort. Blijkbaar werden ze al snel naar binnen gewerkt.
In de Gooi- en Eemlander van maandag staat een verslag van de lawaaidemonstratie. De stemmingmakerij wordt voortgezet. De politiewoordvoerder herhaalt dat “meer gewelddadige actievoerders zich zouden gaan roeren bij de lawaaidemonstratie”. Let wel: 'méér gewelddadig'. “Op basis van eerdere ervaringen hadden we die verwachting” besluit hij. Wij van AAGU vragen ons af wat ze bij de politie bedoelen met 'gewelddadig'. Het geweld van de staat wordt in elk geval niet als zodanig beschouwd!
Het is niet de directie die bang hoeft te zijn voor een bezoekster. Het is niet de veiligheidsdienst die bang hoeft te zijn voor agressieve demonstranten. Het is niet de wakegroep die bang hoeft te zijn voor de ME. Al die angst is maar doen alsof, stemmingmakerij, en in het laatste geval volgzame naïviteit. De enigen die reden hebben om ergens bang voor te zijn, zijn die mensen binnen, overgeleverd aan de dagelijkse sleur en terreur.
Naar we nu, achteraf, dus hebben gehoord, ging het afgelopen weekend de repressie nog verder dan voorheen. Uit voorzorg, waarschijnlijk met het oog op de demonstratie, werden mensen tijdens het hele weekend in de isoleercel gegooid: een kaal hok, met een matglas raam, gekleed in niets meer dan een 'scheurhemd' (stevige katoenen jurk). Totale ontmenselijking. Volkomen uit de lucht gegrepen maatregelen om een mogelijke uiting van protest de kop in te drukken. Een voorbeeld stellen voor anderen.
Maandag zijn de mannen naar verschillende andere centra overgeplaatst en aldus uit elkaar gehaald. Ze mochten eens steun aan elkaar hebben, met elkaar praten, bezoek krijgen, terugzwaaien naar demonstranten aan de andere kant van dat zwaar beveiligde hek, het schrikdraad, het NATO draad. Onderling contact en contact met de buitenwereld staat het doel van uitzetting maar in de weg. De mensen moeten onzichtbaar zijn, en anders worden ze wel onzichtbaar, en monddood, gemáákt.
Het leek er allemaal zo rustig en zo vreedzaam aan toe te gaan. Directie tevreden. Veiligheidsdienst tevreden. Politie tevreden. Wakegroep tevreden. We hebben ons allemaal weer keurig en waardig gedragen, binnen de wettelijke kaders, onder politiebegeleiding, gefotografeerd, gefilmd en gecontroleerd.
Is AAGU tevreden? Geenszins. Telkens weer doet het pijn weg te lopen van Kamp Zeist, de mensen daar achter te laten. Het gevoel van machteloosheid overheerst dan. We zouden zoveel meer willen kunnen doen, om daadwerkelijk een bedreiging voor de veiligheid te zijn, zodat de hekken vallen, de muren ineenstorten. Het bericht over de preventieve isolatie toont eens te meer aan hoezeer mensen bedrogen worden door de mooipraterij van politici en ambtenaren, hoezeer de democratie ons allen een rad voor ogen wil draaien om ons in haar redelijkheid te doen laten geloven. Een redelijkheid die redelijkheid in ruil terug verwacht. Een kwestie van fatsoen. Alsof ergens over te praten valt. Met de veiligheidsdienst. Met de politie. Met de minister.
Praten. Overleggen. Afspraken maken. Het dient niets anders dan de pacificatie van het verzet, opdat alles voor het staatsapparaat soepeltjes zal blijven verlopen. Als mensen die opgesloten zijn worden geïsoleerd omdat hun bewakers denken dat ze in verzet zouden kunnen komen, dan betekent dat maar één ding: over verzet moet je niet praten. Je moet het gewoon doen.
Saboteer de deportatiemachine, sloop de zichtbare en de onzichtbare gevangenissen van de staat!
AAGU, 8 juni 2011
 E-Mail: info@aagu.nl  Website: http://www.aagu.nl
|
