|
|  |
Weer ruggengraatloze rechter die dwangarbeid goedkeurt
Louis van Overbeek - 06.04.2011 11:48
Een van de weinige bijstandsgerechtigden die beroep heeft ingesteld tegen zijn gedwongen tewerkstelling in het kader van de Wet werk en bijstand (Wwb) en daarbij in eerste aanleg door de (in zijn geval kanton-)rechter in het gelijk werd gesteld, is in hoger beroep alsnog van een koude kermis thuisgekomen.
Een van de weinige bijstandsgerechtigden die beroep heeft ingesteld tegen zijn gedwongen tewerkstelling in het kader van de Wet werk en bijstand (Wwb) en daarbij in eerste aanleg door de (in zijn geval kanton-)rechter in het gelijk werd gesteld,* is in het hoger beroep dat is aangetekend tegen de voor hem gunstige uitspraak door de tegenpartij, de Stichting Pantar, het reïntegratiebedrijf waaraan de gemeente Amsterdam de uitvoering van de Wwb heeft overgelaten, alsnog van een koude kermis thuisgekomen.
Het Amsterdamse Hof oordeelde op 15 maart 2011 (LJN BP7919) dat de argumenten waarop de kantonrechter tot zijn oordeel kwam, bij nader inzien niet deugdelijk zijn. De kantonrechter had betoogd dat het weigeren van werk door de betrokken bijstandsgerechtigde in deze zaak legitiem was, omdat het aangeboden werk geen passend, c.q. op het individu toegesneden maatwerk was en ook niet kon gelden als ‘algemeen geaccepteerd’ werk, waarvan in een Wwb-setting sprake moet zijn, aangezien het hier werk bij een sociale werkplaats betrof en zo’n indicatie voor betrokkene niet was afgegeven.
De hoger beroeprechter herhaalt slechts de in eerste aanleg geproduceerde en reeds door de kantonrechter weerlegde drogredeneringen van het reïntegratiebedrijf. Het aangeboden werk (het in elkaar zetten van verlichtingsarmaturen) is weliswaar niet gericht op uitstroom van betrokkene naar de reguliere arbeidsmarkt, maar zou diens kansen op die arbeidsmarkt wel vergroten. Ook wordt het werk voornamelijk door mensen uit de Sociale Werkvoorziening verricht, maar dit maakt het nog geen WSW-(een daarmee niet ‘algemeen geaccepteerd’) werk. Voor WSW-ers wordt het werk namelijk, anders dan voor betrokkene, aangepast. Op de overweging van de kantonrechter dat bij gedwongen tewerkstelling in het kader van de WWB sprake moet zijn van op het individu toegesneden maatwerk, wordt in het hoger beroep überhaupt niet ingegaan.
Hoezeer het vonnis in hoger beroep een politieke uitspraak is, blijkt uit de beantwoording door het - door toenmalig PvdA burgemeester Job Cohen voorgezeten - College van B&W van Amsterdam van schriftelijke raadsvragen over de kwestie d.d. 15 juni 2009. B&W antwoordden dat aangezien ‘bij het berusten in de uitspraak de gevolgen groot kunnen zijn voor de groep werknemers met een Wwb-arbeidsvereenkomst, het College overweegt in hoger beroep te gaan tegen deze uitspraak.’ Het gaat B&W niet om de vraag of de tot dan toe gevolgde handelwijze juridisch (internationaal gerechtelijk of zelfs maar binnen het Nederlandse recht) wel door de beugel kan, maar louter om het hun onwelgevallige feit dat ‘het berusten in deze uitspraak er toe zou leiden dat Wwb-werknemers niet langer verplicht zijn (tijdelijk) werk bij Pantar te accepteren’.
Hoewel het vonnis van het Amsterdamse Hof dus slecht gemotiveerd is, lijkt cassatie bij de Hoge Raad voor betrokkene, gezien de door een systematisch gebrek aan onafhankelijkheid gekenmerkte Nederlandse rechterlijke macht, weinig hoop te bieden. Nagegaan zou moeten worden of het uit niet effectiever zou zijn de zaak nu direct voor te leggen aan het Europese Hof, ook al bezwijkt dat nu reeds - mede door het onder populistische invloed afbrokkelen van de rechtsstaat in veel landen van Europa - bijna onder zijn werklast.
Zie hierover mijn eerdere artikel ‘Ook kantonrechter: werkweigering soms terecht’ op Indymedia d.d. 25 maart 2009:  http://www.indymedia.nl/nl/2009/03/58484.shtml
|
| Lees meer over: vrijheid, repressie & mensenrechten | | aanvullingen | | | correctie | Louis - 06.04.2011 14:11
De asterisk in de eerste alinea verwijst naar die voor de laatste regel die helaas is weggevallen (* Zie hierover...). Excuus.
| | Moeilijk | NN - 07.04.2011 07:15
Ik weet niet wat de beweegredenen van de persoon zijn om niet te werken. maar ik neig te denken dat het om principiële redenen gaat. Ik vind het dan ook niet eerlijk om dan geld uit de bijstand te willen ontvangen. Ik kan goed begrijpen dat iemand uit principiële redenen niet wil werken, of het 'systeem' niet wil ondersteunen, maar wees dan ook eerlijk door geen geld van het 'systeem' te willen. Natuurlijk kun je zonder geld niet overleven in deze samenleving, maar diegene kan dan tenminste proberen er het beste van te maken, door bijvoorbeeld juist sociaal gerelateerd werk te doen. Misschien doet diegene al goed en sociaal vrijwilligerswerk, maar daar kun je natuurlijk nauwelijks van leven. De overheid zou eigenlijk de vrijwilligers in dit land, die sociaal werk doen moeten ondersteunen, denk ook dat de 'belastingbetaler' niet op tegen is, maar helaas liggen de prioriteiten anders.
| | Re : NN Moeilijk | Gedupeerde - 08.04.2011 00:31
Het gaat er in deze zaak niet om het weigeren van werk. Het gaat hier om een principe.
Na vanaf 2007 gewerkt te hebben met diverse detacheringovereenkomsten via re-integratie met o.a. Maatwerk en de DWI, waar ik mij vrijwillig voor had aangemeld, is de laatste instantie (Pantar) onduidelijke afspraken gaan maken met mij (als gedupeerde). Men heeft mij naar een discutabele werkplek gestuurd omdat ik ben gaan klagen over de gehele re-integratie procedure met de wet aan mijn zijde. De Kantonrechter doorzag de gebruikte tactiek van Pantar, maar de hogere rechter heeft dit niet juist onderzocht. Hoe zo moet ik, die een zieke ambtenaar heeft vervangen en leiding heeft gegeven aan 15 tot 20 collega’s, geobserveerd worden op een werkplek op WSW niveau? Dit was één van de argumenten van Pantar om mij op een sociale werkplaats te plaatsen. Tot drie maal toe heeft men mij verzocht om deze functie als interim werkmeester uit te voeren, en wat ik feitelijk niet wilde doen maar wel na enig overleg heb gedaan en in belang van de inlenende organisatie (DWI) nog wel.
Pantar heeft nadien nimmer mijn dossier ingekeken om te bepalen wat mijn kwaliteiten zijn om een juiste werkplek aan te bieden zoals vereist is in de gemeentelijk WWB re-integratie. Amsterdam respecteert dit dus totaal niet. De PvdA wethouders zijn er van overtuigd dat hun aanpak de beste is, maar ze maken meer kapot in de mens dan dat ze bijdragen aan een verbetering van de werksituatie laat staan de gewenste uitstroom naar een reguliere baan.
Na diverse reorganisaties ben ik, en andere collega's, bij dit re-integratie bedrijf Pantar gekomen onder feitelijk 'dwangmatige omstandigheden'. Na 2 jaar werkzaam te zijn geweest voor het DWI op basis van detachering had niemand een vrije keus om na het einde van dit 2 jarige termijn een contract te weigeren en moest men wel tekenen bij Pantar Amsterdam. Immers het weigeren van dit aangeboden arbeidscontract zou gevolgen hebben voor een eventuele uitkering zoals WW/WWB. Denk hierbij aan 100% korting of een totale weigering van een uitkering. Maar deze werkgever Pantar is niet bepaald een open werkgever. Zo mag je intern niet solliciteren als men er op een re-integratie basis werkt. Hoe zo kun je je eigen werknemers discrimineren?
Onder het mom dat de alle betrokkene dezelfde functie en werkzaamheden konden blijven verrichten voor een langere tijd is er door mij en andere collega's getekend. Maar na een aantal maanden moest een ieder deze werkplek plotseling verlaten. Het is al in strijd met de wet dat men doorwerkt op dezelfde werkplek na 2 jaar zeker met een andere werkgever (detacheerder). Deze 2 jaar waren allang voorbij en toch zaten wij er nog steeds en dus tegen de wet in. Tussentijds en na de mededeling dat wij moesten vertrekken is er niet ingegrepen door Pantar, toen de inlener (DWI) onze werkzaamheden ging wijzigen zonder eerst in overleg te gaan met de uitlener over de gewijzigde inhoudelijke functie. Ondanks diverse reorganisaties is onze functieomschrijving nimmer schriftelijk gewijzigd dus ook deze handelswijze is tegen de wettelijke regels in van detachering. Hier ben ik dus tegenin gegaan met gevolg en ten koste van een schorsing bij mijn inlener. Hoe het verder is gelopen staat duidelijk in de uitspaak van het Kantongerecht. Als er een plek is waar misstanden voorkomen dan is het wel in de re-integratie. Dit zou dus zo dicht mogelijk moeten staan bij de normale arbeidsomstandigheden op de reguliere arbeidsmarkt, maar hiervan is er bij mijn niks van gebleken. De inspectie zou eens onderzoek moeten gaan doen als Pantar zegt zich als een goed werkgever te gedragen.
 E-Mail: kanhetbeter_08@hotmail.com | | Vergeten ? | Theo Lucius - 08.04.2011 02:08
Hulde voor de kantonrechter die het eerste vonnis uitsprak.
Geen respect voor de volgende rechter die het vonnis vernietigde.
Helaas denk ik dat beide rechters (en mogelijk de advocaat) 2 dingen zijn vergeten in te brengen of uit te zoeken.
Mijn informatie is dat:
Het evrm via artikel 4 hierover iets zegt;
Onbetaald werk kun je gelijkstellen met slavernij en dat is al lang bij wet verboden
de wet c.q. de grondwet dit verplichte werk verbiedt. Deze bepaling is ingevoerd na de 2de wereldoorlog om een nieuwe "arbeidsinzats"te voorkomen.
De gemeente kan namelijk op grond van deze bepaling iemand ook niet meer verplichten om zijn stoep sneeuwvrij te houden.
Jaren geleden zijn er ook al plannen geweest voor verplicht te werk stellen van werkelozen en dat is uiteindelijk ook niet doorgegaan.
Overigens valt het jullie ook niet op dat regeringen steeds na een x tal jaren terugkomen met dezelfde achterlijke plannen ? en dat men bij bezuinigen altijd begint met zeuren tegen de mensen in de uitkering ?
Overigens ik ben geen jurist dus als er jurist advocaat is die dit wil uitzoeken dan hoor ik dat graag.
E-Mail: reus_lucius@yahoo.com | | Re : Theo Lucius | Gedupeerde - 08.04.2011 10:13
Men moet deze zaak en deze situatie niet verwarren met het artikel evrm artikel 4.
Wij ontvingen geen WWB uitkering maar een inkomen volgens art. 7 lid 1 WWB. In deze situatie werken werknemers dusmet een arbeidsovereenkomst middels artikel 7 lid 1 WWB en met een uurloon gerelateerd aan het minimumloon. Maar het contract is gebaseerd op 32 uur en zodoende komt men niet aan een volledig minimum maand inkomen. Deze overeenkomst is vaak een detacheringplaats bij de gemeente Amsterdam. In mijn geval was dit al vanaf 01 augustus 2005 via Maatwerk en de inlener was de Sociale Dienst (nu DWI).
De functie was sociaal dienstverlener op basis van detachering voor 6 maanden en met het doel dat de werknemer na de detacheringperiode, bij gebleken geschiktheid, in vaste dienst kan worden genomen.
Indien men dus na 3 contract nog steeds werkzaam is in dezelfde functie bij dezelfde inlener dan dient men de werknemer wettelijk in vaste dienst te nemen. Deze regel heeft de gemeente Amsterdam dus bewust ontdoken.
Daarbij het wijzigen van de functie inhoud (takenpakket) door de inlener (DWI) zonder in overleg te gaan met Pantar is uitermate verwerpelijk te noemen. Pantar had hier moeten ingrijpen als werkgever en detacheerder aangezien de wijziging niet strookte met de overeengekomen functie inhoud en werkzaamheden volgens het vastgelegde takenpakket.
Door de complexe situatie m.b.t. de WWB re-integratieverordening is het een onoverzichtelijke situatie hoe de re-integratie werknemers rechtsbescherming genieten en of zij ook gelijkgesteld zijn aan een normale arbeidsovereenkomst middels het burgerlijk wetboek. Feitelijk valt men onder de wettelijke regelgeving van detachering, maar de gemeente Amsterdam voelt zich daar blijkbaar niet aangebonden. Indien men zich een detacheerder noemt zal men zich ook aan de wettelijke regelgeving dienen te houden ook als gemeente lijkt mij.
Persoonlijk (en vele andere) ben ik van mening dat een sociale werkplaats bescherming dient te bieden voor de daar al werkende doelgroep ‘de WSW’ers’. Immers ik zie het als ongewenste concurrentie voor deze werknemers indien gezonde werknemers aldaar werkzaamheden gaan verrichten. Of dit ook algemeen geaccepteerde arbeid is, door een wetswijziging blijkbaar nu opeens wel. Toch hebben de gemeentes deze maand een jaar uitstel gekregen om de nieuwe wet in te laten gaan, maar deze zaak speelde al in 2008.
In mijn overeenkomst staat :
2. De WWB-detachering.
2.1.2. de aangeboden arbeidsplaats mag niet leiden tot concurrentievervalsing of verdringing. In de voorliggende zes maanden mag de arbeidsplaats niet regulier of op grond van de Wet Sociale Werkvoorziening vervuld zijn geweest.
Toen ik een rondleiding kreeg op de interne sociale werkplaats zou ik aldaar baanverlichting gaan repareren. Maar wat aan mij daadwerkelijk werd aangeboden op die dag was een work-first plek. Dus de reden om WSW werkzaamheden te weigeren was niet alleen de omstreden locatie maar ook de wijze waarop Pantar zijn afspraken niet na kwam. Daarom is Pantar voor mij een zeer onbetrouwbare werkgever. De hogere rechter heeft zich, ondanks ons zeer uitgebreide verweer, niet laten overtuigen van de misstanden die aldaar hebben plaats gevonden.
De uitspraak van deze hogere rechter is dus bijzonder slecht gemotiveerd gezien de gehele situatie en waar de kartonrechter dus wel rekening mee heeft gehouden in zijn uitspraak.
| | Machts ongelijkheid | nn nummer zo veel - 16.04.2011 09:47
Ik moet toch ten overvloedde mogelijk voor een aantal wijzen op de enorme machts ongelijkheid. Zelf heb ik kort geleden in hoger beroep bij de Raad in Utrecht een zaak min of meer gewonnen namelijk twee maal 40 procent
twee maanden aaneengesloten is verlaagd naar een maal 20 procent.
Ik heb het geld nog niet dus....Het ging niet om Pantar maar om Paswerk
regio Haarlem. Het gaat natuurlijk niet alleen om geld maar toch mooi als je langdurig in de Bijstand zit zo als ik. Heb ik er een probleem bij : als ik het geld krijg en op mijn rekening laat staan langer dan een jaar dan pikt de gemeente belasting en het waterschap het weer in.Ik heb jaren lang geprocedeerd. Het is het waard.
Ik ga niet mijn zaak inhoudelijk helemaal bespreken op Indy. Zeker geen zin in commertaar van m*therf*ckers die me noge even een trap na geven trollen en zogenaamde " begripvollen ". Wel moet ik nog kwijt dat ik het ergerlijk vind dat mijn herhaalde oproepen om aanwezigheid op de zittingen uit solidariteit door andere bijstanders en activisten altijd genegeerd zijn. Tot slot : laat je niet arbeisongeschikt verklaren. Bij mij is dat herhaald geprobeerd en ik heb me er met succes tegen verzet.
| | Aan vlijt ten onder | Molotof - 16.04.2011 13:20
"Linkse partijen die streven naar volledige werkgelegenheid conformeren zich aan een autoritair systeem"
Daarom is enig sympathie voor dit schorem niet op z'n plaats.
Dit is een issue wat niet zo leeft. Ze zijn druk bezig met kraken enzo. Het is een eenzaam gevecht, maar noodzakelijk als je jezelf wilt kunnen zien in de spiegel.
Samen zal het lukken en komen we er weer bovenop volgens Rutte, dus gaat hij de Wajong-ers aanpakken.
| |
| aanvullingen | |
Website: