|
|  |
Wake kamp Zeist
nn - 03.07.2010 06:36
AS zondag 4 juli is er weer de maandelijkse wake bij kamp Zeist .
Mogelijk zal er ook stil gestaan worden bij de dood van een assielzoekster in Leersum
Het is belangrijk dat we niet kijken wie er de schuld van haar dood in de schoenen geschoven kan worden , maar dat we kijken hoe we dergelijke situaties in de toekomst kunnen voorkomen .
Leersum - Een jonge zwangere vrouw Mevr. A., Moeder van 3 kinderen, is vroeg in de ochtend op 27 juni 2010 op tragische wijze overleden. De mensen die haar dood hadden kunnen en moeten voorkomen, waren te laat, niet geïnteresseerd en niet op de hoogte. Meerdere malen werd er gebeld met de huisarts, meerdere malen met het alarmnummer 112. Zelfs een uur voordat zij overleed werd Mevr. A beoordeelt door ambulance personeel (huisartsenpost??) dat ze haar 'niet ziek genoeg' achtten om mee te nemen naar het ziekenhuis. De Somalische moeder, van rond de dertig, woonde in Leersum in een van de 50 asielzoekerscentra (AZC) in Nederland; een plek waar je anno 2010 op een vies matrasje in de hal van de ingang uren kan liggen wachten op hulp, die niet op tijd komt; wachten met krampen en weeën, onder het gelach van het beveiligingspersoneel.
Zij was al een paar dagen ziek. Zij had haar arts al een paar keer gevraagd om hulp met als resultaat dat zij werd geadviseerd om paracetamol te kopen. Dit advies lijkt eerder regel dan uitzondering. Alleen al vorige maand werd een Iraki bewoner geadviseerd om paracetamol te nemen als oplossing voor een ernstige oor pijn voor een periode van 5 dagen. Dankzij het optreden van een medewerkster van Interculturele Inspiratie is zij toch bij de huisarts gekomen en kreeg daar bevestigd dat het een middenoor ontsteking was. Een paar jaar geleden was hetzelfde advies gegeven aan een inwoner met diabetes en het leek slechts geluk dat het ergste is voorkomen. Er zijn vele verhalen waaruit blijkt dat de bewoners veel te lang moeten wachten voordat zij adequaat geholpen kunnen worden met hun medische klachten. Op 26 juni 2010 werd Mevrouw A's toestand erger. Zij was ongeveer 2 tot 3 maanden zwanger en medebewoners werden betrokken, want ze begon te huilen, verkrampt met pijn in haar baarmoeder. Vijf medebewoners hebben haar liggend op haar matras naar beneden gedragen en in de hal van de hoofdingang gelegd, waar zij zo’n vijf uur heeft gelegen voor zij stierf.
Medebewoners gingen naar de receptie, hier werd het nummer van haar zorgpas gebeld om zodoende een beroep te doen op de ‘regeling zorg asielzoekers’. Deze poging bleef zonder resultaat, waarna omstanders een taxi belden. Na urenlang wachten kwam deze aan na middernacht. De chauffeur besloot dat hij Mevrouw A. niet mee kon nemen in zijn taxi, omdat zij niet in staat was om te zitten. Hij vond haar gezondheidstoestand te alarmerend, en adviseerde om snel een ambulance in te schakelen. De medebewoners van het centrum belden met 112.Terwijl iedereen wachtte op een ambulance zag de taxichauffeur ter plaatse dat het beveiligingspersoneel van het COA het een vermakelijk schouwspel begon te vinden. Opmerkingen over Afghaanse doctoren werden met gelach ontvangen terwijl de mensen aan de andere kant van het glas wanhopig om zich heen begonnen te kijken voor hulp. De taxichauffeur bood aan om te blijven helpen met het Arabisch te vertalen, maar het beveiligingspersoneel vertelde hem om te vertrekken.
Naar aanleiding van de noodoproep, arriveerde de politie en na een korte inspectie werd er toch maar om hulp gebeld, waarna de politie het AZC verliet. Het duurde even, maar uiteindelijk kwam er “een kleine ambulance” (huisartsenpost?) het terrein op. Onder het witte TL licht van de ingang van het centrum werd de vrouw even snel bevoeld en bekeken. Er werd geen reden gevonden om haar mee te nemen naar het ziekenhuis. Onverrichter zake verliet de ambulance het terrein; de vrouw waarschijnlijk in shock reageerde niet meer, maar huilde van binnen, vol pijn op een matras in het gezelschap van 2 medebewoners van het centrum. Een uur later merkte de medebewoner dat de
vrouw niet langer een polsslag had en ze was duidelijk vrij van pijn. Op dezelfde plek om ongeveer 4:30 uur in de vroege ochtend overleed mevrouw A.
Nu arriveerden er 3 ambulances en de politie zonder urenlang te wachten, maar natuurlijk was het nu te laat. Met tranen in onze ogen en harten vragen wij waarom - in een modern land als Nederland - niemand die betrokken was, in staat was om een echo aan te raden? Waarom is de moeite niet genomen om de hartslag van het ongeboren kind te controleren? Waarom werd er niet geluisterd naar het verslag van haar buren dat ze voor enige tijd al niet in staat was om te eten en drinken? Waarom werd het feit dat zij niet meer kon zitten niet serieus genomen? Waarom, Waarom, waarom? Er zijn veel onbeantwoorde vragen.
Bij deze uiten wij ons diepe gevoel van schaamte dat wij in Nederland kennelijk niet in staat zijn om op een respectvolle, menswaardige en gelijke manier met gevluchte mensen om te gaan. Mensen worden verplicht opgevangen in een centraal opvangsysteem, waar zij vervolgens worden blootgesteld aan de onverschilligheid, onwetendheid, discriminatie en racisme waar zij op z’n best ongelukkig van worden en op z’n slechtst aan kunnen overlijden.
Wij willen met dit verslag een verzoek indienen om een compleet onderzoek in te stellen naar de dood van deze vrouw en haar ongeboren kind, om in de toekomst tragedies als deze te voorkomen.
Wij willen graag nauwer samen werken met de COA, VITRAS, Gemeente en andere organisaties om de leefomstandigheden en veiligheid van deze kwetsbare volwassenen en kinderen in de AZC’s in Nederland te verbeteren.
Amal Abbass-Saal, voorzitter
Stichting Interculturele Inspiratie
Juni 2010
AS zondag 4 juli is er weer de maandelijkse wake bij kamp Zeist .
Mogelijk zal er ook stil gestaan worden bij de dood van deze dame . Het is belangrijk dat we niet kijken wie er de schuld van haar dood in de schoenen geschoven kan worden , maar dat we kijken hoe we dergelijke situaties in de toekomst kunnen voorkomen .
Groen links heeft reeds het initiatief genomen om kamervragen te stellen. Misschien kunnen we as zondag ook onze ongerustheid samen uitdragen .
Het Waken gaat door ook in zomerse dagen, als wij onze vrijheid vieren door met vakantie te gaan... Zij niet; zij zijn, hoewel onschuldig, van hun vrijheid beroofd. Zij kunnen een teken van “ gezien worden” goed gebruiken. Een teken van protest tegen onrecht. Het onrecht dat mensen die niets misdeden als gevangenen worden behandeld. Of aan hun lot worden overgelaten
Breng bloemen mee! Die blijven in de hekken gestoken tot wij hen een maand later vervangen door verse... Een teken van bemoediging.
Zij weten dat wij er zijn en zien ons.
Tijd: 16.30 uur
Plaats: Detentiecentrum Kamp van Zeist, Richelleweg 13, Soesterberg
Per auto: Afslag Soesterberg, ri. Militair Luchtvaartmuseum
Openbaar vervoer: bus 56, halte Kampweg Soesterberg, 10 min. lopen via Kampweg
|
| Lees meer over: media vrijheid, repressie & mensenrechten | | aanvullingen | |
