De Koerden; Een geschiedenis van verraad, onderdrukking.
Koerdistan PKK Autonome Antifa - 18.09.2009 11:49
De geschiedenis van de Koerden
De geschiedenis van de Koerden gaat verder terug dan 4000 jaar voor Christus. Ze leefden als het oudste volk van het Midden-Oosten in een groot gebied dat zich uitstrekte over verschillende huidige landen. In die tijd was er een groot rijk, dat niet verdeeld was in naties, maar waar vele
verschillende groeperingen vredig naast elkaar leefden.
Kaart van het rijk van de Meden; ongeveer 600 V.Chr.
Kaart van Koerdistan met de huidige internationale grenzen
Koerdische vlag
Vlag van PKK
Uiteindelijk gaat het om hun toekomst.
De geschiedenis van de Koerden
De geschiedenis van de Koerden gaat verder terug dan 4000 jaar voor Christus. Ze leefden als het oudste volk van het Midden-Oosten in een groot gebied dat zich uitstrekte over verschillende huidige landen. In die tijd was er een groot rijk, dat niet verdeeld was in naties, maar waar vele
verschillende groeperingen vredig naast elkaar leefden.
Afstamming
Er zijn verschillende theorieën over de afstamming van de Koerden. Lange tijd werd er gedacht dat de Koerden zouden afstammen van de Meden, een broedervolk van de Perzen. Het is moeilijk dit na te gaan, aangezien er bijna niets over is van het schrift van de Meden. Enkele woorden waar wel bekendheid over is, lijken helemaal niet op het Koerdisch.Tegenwoordig gaan
wetenschappers ervan uit dat de Koerden van een buurvolk van de Meden afstammen, dat in die tijd aangeduid werd als Kurdoi of Cyrtii.
Dit volk zou ontstaan zijn uit de samensmelting van verschillende volken in deze regio. Van oorsprong zijn de Koerden nomaden, maar duizenden jaren geleden hebben zij zich gevestigd in het berggebied waarvan het hart aan de grens van het huidige Turkije, Irak en Iran. De Koerden zijn een volk dat verdeeld is in verschillende stammen, die als gevolg daarvan ook een eigen dialect spreken. Aan het hoofd van zo een stam staat een 'agha', die verantwoordelijk is voor
de eerlijke verdeling van grond en water. Bovendien onderhoud de 'aga' nauwe contacten met de leiders van de overige stammen. In het verre verleden bestreden de stammen elkaar zeer regelmatig. Die tijd lijkt nu echter achter de rug, omdat het nationale gevoel erg toeneemt.
Leefgebied van de Koerden
In 612 v. Chr. beëindigen ze samen met de Chaldeeën de heerschappij van de Assyriërs. Ze nemen de hoofdstad Niniveh in, dit jaartal is tevens het begin van de jaartelling van de Koerden. De stammen gaan steeds meer samenwerken, wat in de tiende eeuw leidt tot de stichting van de Mervani Staat, een staat met regionaal bestuur voor 40 Koerdische vorstendommen. Er is echter geen centrale regering. Rondom de Koerden ontstaan twee grote rijken, de Ottomaanse en het Perzische Rijk. De rijken raken in de 16e en 17e eeuw met elkaar in oorlog. De meeste Koerden kiezen de kant van de Ottomanen, in ruil voor het kunnen voortzetten van hun leven op eigen grond.
De Koerden aan de kant van de Perzische sjah spreken hetzelfde af, waardoor er voor de Koerden
niet zo veel verandert. Er ontstaan vijftien emiraten met aan hoofd een emir uit een Koerdische familie. Wanneer in 1639 de sultans van het Ottomaanse Rijk en de sjah van Perzie vrede sluiten, trekken zij een streep dwars door het Koerdische grondgebied. Hiermee is de eerste deling van het grondgebeid van de Koerden een feit. Elders ontstaan staten met een eigen regering, de Koerden zitten echter klem tussen twee wereldrijken en kunnen dus geen eigen staat vormen.
De tweede deling vindt plaats in 1920, dan wordt in de het verdrag van Sèvres het grondgebied van de Koerden, door Engeland en Frankrijk, als een taart verdeelt in zeven stukken. Onder de landen Turkije, Irak, Iran, Syrië, Armenië en Azerbeidzjan. De grenzen van deze verdeling zijn tot op de dag van vandaag nog steeds van kracht. Turkije dat aan de kant van de Duitsers stond, moet als verliezer van de oorlog toestaan dat de Koerden zelfbestuur krijgen. Voor het eerst en voor het laatst (lijkt het)hebben de Koerden een eigen staat op Turks grondgebied. De nieuwe machtshebber van Turkije, Atatürk vind het verdrag van Sèvres vernederend en accepteert deze niet. Hij organiseert een succesvolle opstand tegen de Britten en Fransen. Dit resulteert in een nieuw verdrag, namelijk die van Lausanne in 1923.
Hierin wordt geen woord meer gerept over de Koerden. Atatürk verbiedt als eerste de Koerdische taal, media en de organisaties. Door het harde optreden van de Turkse staat tegen de Koerden, ontstaan er herhaaldelijk conflicten tussen beide partijen. Na de Tweede Wereldoorlog (1939- 1945) ontstaat de machtsstrijd tussen de VS en de Sovjet-Unie. In Oost-Koerdistan wordt met de Russische steun door de Koerden de republiek Mahabad uitgeroepen.
Deze onafhankelijke Koerdische staat richt het onderwijs, landbouw en gezondheidszorg in zoals ze zelf wil. De Koerdische staat heeft zelfs een eigen vlag, kranten en een radio-omroep. De Amerikanen zien deze invloed van de Russen met lede ogen aan en steunen hierbij de Iraanse regering om het westen van Iran weer onder controle te krijgen. Onder druk van de Amerikanen
moeten de Russen zich in dat gebied weer terugtrekken en wordt de Koerdische opstand door Iran bloedig neergeslagen. De staat heeft dan nog maar amper een jaar bestaan. Sindsdien hebben de Koerden nooit meer een eigen staat gehad. Als je het autonome gedeelte van Noord Irak niet meerekent. Daar gold een vliegverbod, om Koerden te beschermen tegen Saddam en een eventuele gifgasaanval. Nu Irak van Saddam bevrijd is, is het nog maar de vraag wat de toekomst voor de Koerden in deze regio bieden zal.
De Koerden en hun verdeeldheid:
Diverse geloofsstromingen
De verdeeldheid onder de Koerden is groot, dat geldt voor het grondgebied, de taal, het geloof, de cultuur (afhankelijk van de verschillende stammen binnen de gemeenschap) en zelfs de opvattingen en idealen lopen sterk uit elkaar. Het overgrote deel (ruim 90%) van de Koerden is moslim. Het overige tien procent is christen, dit zijn voornamelijk de Koerden in Armenië. Binnen de islam is er echter ook een grote onderscheid tussen de verschillende stromingen. De soennitische Koerden vormen de meerderheid. Dat zijn de wat orthodoxere moslims. In Turkije is er een grote regionaal geconcentreerde minderheid heterodoxe alevieten, ongeveer 20%. Dit is een wat vrijzinnigere beweging binnen de islam. Zij bezoeken geen moskee, vrouwen dragen vaak geen hoofddoek en zij nemen geen deel aan de Ramadan. Bovendien bezoeken mannen en vrouwen gemengd gebedsruimtes, wanneer er een Cem georganiseerd wordt. Ali, een afstammeling (neef) van de profeet Mohammed wordt als een zeer belangrijk figuur gezien binnen deze geloofstroming. De reden hiervoor is dat de Alevieten geloven dat Ali net als Jezus is gestorven door verraad. Zo gaat er een verhaal rond dat Ali onsterfelijk was. Niemand kon hem dus doden.
Ali begon steeds meer aanhang te krijgen onder de volgelingen van de islam, hierdoor begon hij een gevaar te vormen voor de soennieten. De enige manier om Ali te doden, was om dat te doen terwijl hij aan het bidden was. Een van zijn volgelingen of twaalf discipelen, heeft hem toen verraden, door hem met een zwaard in de rug te steken, terwijl Ali aan het bidden was in de moskee. Dat is de reden dat tot op de dag van vandaag alevieten nog steeds een zwaard dragen met een dubbele punt. Als teken dat ze Ali en de moord op hem niet vergeten zijn. Vanwege de moord van Ali in de moskee, gaan alevieten niet meer naar de moskee, maar komen ze bijeen in een zogenoemde Cem-bijeenkomst. Dit heeft in Turkije wel vaker geleid tot hevige conflicten tussen soennieten en alevieten. Nog steeds worden alevieten in Turkije vervolgd of vermoord. Een dieptepunt daarin was de moordpartij in Kahramanmaras door soennitische Grijze Wolven. Hierbij kwamen honderden mensen in een keer om.
Tot de slachtoffers behoorden ook vele kinderen en baby's. Onder leiding van Atatürk is er ook een massaslachting geweest van alevieten. Naast deze twee hoofdstromen, (de soennieten en alevieten) zijn er echter ook nog andere stromingen. Zoals de yezidi's van Turkije, een bekende religieuze Koerdische minderheid. Omdat ze in Turkije vervolgd werden zijn velen uitgeweken naar Duitsland. Sinds kort zien de yezidi's zich zelfs als een apart volk. Ook sommige alevieten zien deze geloofsstroming als identiteit. Ze voelen zich geen Koerd maar aleviet. Naast deze stromingen bestaan er ook andere varianten van de islam onder de Koerden. Zoals bijvoorbeeld de sjiieten, die voornamelijk in Iran maar ook in Irak wonen. Zij hangen net als de alevieten ook Ali aan, maar er zijn significante verschillen in de wijze waarop zij hun geloof belijden.
Daarnaast is er nog een groep Shafaïten onder de Koerden. En ook de alevieten kunnen weer verdeeld worden in verschillende groepen, waartussen ook behoorlijk wat onderscheid bestaat. Tot de Sufi stroming behoort onder andere de Bektashi overtuiging, waartoe veel Koerden in Noordwest-Koerdistan behoren. De Nagshbandi overtuiging in het noorden en westen van Koerdistan. De Qadiri overtuiging in Oost en Centraal- Koerdistan, en de Nurbakhshi overtuiging in het zuiden. Bovendien zijn er Arabische, Koerdische en Anatolische alevieten, wat ook weer voor verdeeldheid zorgt onder deze geloofstroming. De alawieten in Syrië kunnen niet verward worden met de alevieten in Turkije en Iran.
De verschillen in taal
De culturele diversiteit onder de Koerden is ook groot. Alleen in Noord-Koerdistan en Turkije al
spreken de Koerden zowel Kurmandji als het dialect Zaza. In Irak en Iran wordt naast Kurmanci ook Sorani en Gorani gesproken. Deze vormen van dialecten verschillen soms enorm van elkaar, waardoor het moeilijk wordt door Koerden met elkaar te communiceren. De dialecten hangen vaak nauw samen met de regio waar men woont. De twee grootste dialecten vallen weer onder te verdelen in subdialecten.
Bovendien hangen de dialecten in bijvoorbeeld Zuid-Koerdistan ook samen met de politieke stroming die men steunt. Driekwart van alle Koerden spreekt het Kurmandji, dat weer onder te verdelen valt in Noord-Kumandji, ook wel Bahdinani genoemd en Zuid Kurmandji. Wat ook wel aangeduid wordt als Sorani. Bahdinani wordt door ongeveer 15 miljoen Koerden in de landen Turkije, Syrië gesproken. Sorani wordt door ongeveer 12 miljoen mensen in voornamelijk Zuid-Koerdistan en Oost-Koerdistan gesproken. Dan is er nog een minderheid Koerden dat Zaza/ Dimili spreekt, een dialect dat door ongeveer vier miljoen Koerden in Turkije (rondom Dersim)gesproken wordt. Het dialect Gurani kan worden verdeeld in twee andere subdialecten als: Lur, Laki en Awramani.
Verdeling in stammen en de culturele verschillen
Naast de religieuze, taalkundige en de regionale verdeeldheid, zijn de Koerden ook sterk verdeeld in verschillende stammen, die in het verre verleden elkaar ook zeer regelmatig bestreden. Enkele van die stammen zijn: Gutis, Kurti, Khadi, Mards, Mushkhu, Manna, Hatti, Mittani en Urartu. Al deze stammen behoren tot het oude volk van de Hetieten.
Er bestaan ook sterke vermoedens dat de Koerden niet afstammen van maar één volk, de Meden,
maar dat het een mix is van alle volken die in de Koerdische regio woonachtig waren. Doordat de Koerden verspreid zijn over meerdere landen, zijn de culturele verschillen onderling allen maar toegenomen. De Koerden die in alle landen een minderheid vormen, hebben vaak de gewoonten en de taal van het land waarin ze wonen overgenomen. Soms, zoals in het geval van Turkije, gebeurde dit ook gedwongen. Zo mocht er een lange tijd geen Koerdisch gesproken worden op school, ook niet in de pauzes. Kinderen die dit toch deden, werden verraden door een medeleerling, die door een docent ingeschakeld werd als spion. Vaak volgde hierop dan een straf, zoals het slaan met een linieaal, op de vingertoppen van desbetreffende scholier. Ook konden Koerden een tijd geleden een boete krijgen vanwege het spreken van hun taal. Vanaf vorig jaar, is onder druk van de EU een wetswijziging doorgevoerd. Publiceren en het praten van Koerdisch is nu officieel toegestaan, in de praktijk gaat dit helaas echter nog niet echt op. Toch is het wel een stap in de juiste richting.
De culturele verschillen zorgen er ook voor dat Koerden verschillende politiek partijen binnen hun eigen land steunen. Ook al zijn dit twee Koerdische partijen die bijna dezelfde belangen behartigen. Ook deze politieke bewegingen bestrijden elkaar.
Het geloof speelt hierbij echter ook een belangrijke rol. Zo koste het de PKK in Noord-Koerdistan en Turkije heel erg veel moeite aanhang te verwerven in de regio Tunceli (Dersim). Aangezien die regio bewoond wordt door voornamelijk alevieten. Later is dat enigszins veranderd en zijn veel jongeren uit deze regio ook gaan vechten in de bergen tegen de Turkse militairen. Opvallend is dat de PKK ook veel vrouwen in haar leger gerecruteerd heeft. Er heerste enige wantrouwen tegenover de PK, aangezien zij zich erg verzoenend opstelden ten opzichte van soennitische Koerden. De alevieten die niet zulke positieve ervaringen hadden met soennieten, voelden zich niet echt vertegenwoordigd
door de PKK.
De PKK bestrafte dit in 1994, door juist veel acties in die regio uit te voeren. Dit leidde tot nog fellere tegenreacties van de Turkse staat. Honderden dorpen in die regio zijn verwoest en verbrand door de staat. In totaal zijn er in Noord-Koerdistan ruim 3.000 dorpen verbrandt. In Irak waren dat er maar liefst 4.000. Hierdoor zijn er sterke vluchtelingenstromen op gang gekomen.
En dat was juist de bedoeling van deze tactiek. De Koerdische dorpen te ontvolken, de bevolking te verdrijven van hun grondgebied. Velen woonden al generaties lang in een dorp en bleven achter zonder huis, eten en geld.
De verschillende partijen en landen
Irak: PUK en KDP
In Irak is er veel verzet geweest tegen Bagdad. Tussen 1923 en 1929 werd een Koerdische staat onder leiding van sheik Mahumd in Irak opgericht. Door de Britten wordt deze staat weer opgeheven.
In 1925 komen ook de Koerden in Turkije in opstand, onder leiding van sheik Mahumd. Bij het neerslaan van deze opstand komen 600.000 Koerden om. Van 1964 tot 1975 was de bekende Koerdische leider Barzani onderhandelaar in zowel oorlogs- als vredesbesprekingen en onderhandelingen. Toen in 1974 bleek dat de hoop op een eigen autonome gedeelte, een ideologie was, verhevigde de strijd van de Koerden in Irak.
De Koerden werden gesteund door Iran, totdat Irak een gedeelte van de Shatt al Arab waterweg aanbood aan Iran. Daarna kregen de Koerden geen steun meer van Iran, zodat Irak de opstanden neer kon slaan en de bevolking ging deporteren naar andere makkelijker controleerbare dorpjes. Als eerste ontstaat er in Irak, gedurende de Eerste Golfoorlog tussen Irak en Iran, de KDP (Koerdische Democratische Partij) van Massoud Barzani opgericht. Deze partij krijgt behoorlijk veel aanhang onder de Koerden in Zuid-Koerdistan. Enige tijd later in 1977 ontstaat er een nieuwe partij, de PUK (Patriottische Unie Koerdistan).
De leider van deze partij; Jalal Talabani, behoorde aanvankelijk ook tot de KDP, maar stapt later uit deze organisatie er richt zijn eigen wat linksere partij op. Die vooral veel aanhang geniet onder de Koerden in Hawler (Arbil). Vanaf mei 1994 ontstaat er een hevige machtsstrijd tussen deze beide partijen, waarbij ook veel slachtoffers vallen.
De KDP wordt ondersteund door het Iraakse regime, waar de partij regelmatig mee samenwerkte. De PUK krijgt weer meer steun van Koerden in Kirkuk en van Iran, terwijl dit land de Koerden uit haar eigen land, hevig bestreed. Dit geld ook voor de Turkse regering, die de PKK heel erg hard aanpakt, terwijl ze wapens leveren aan de PUK.
Bij een ongeval met een vrachtwagen worden Turkse wapens, bestemd voor de PUK, onderschept. De PUK en de PKK hadden ook veel onderlinge twisten, waar de Turkse regering handig gebruik van maakte, in hun strijd tegen de PKK.
In Irak zijn de Koerden langdurig vervolgd en vermoord. Saddam Hoessein, die bekend staat als meedogenloos man, deed zijn reputatie goede eer aan in maart 1988. Helikopters met gifgas voerden toen aanvallen uit op de stad Halabja. In deze Koerdische stad vallen hierbij 10.000 doden in één keer. De straten zijn bezaaid met lijken, waaronder vele baby's en kinderen. Hier blijft het echter niet bij; in datzelfde jaar wordt de Anfal, project van Saddam, uitgevoerd. Hierbij schuwt de dictator het gebruik van chemische wapens niet. Hierbij worden er meer dan 180.000 Koerden systematisch vermoord. Van de 10.000 Peshmerga's (Koerdische strijders) die zich in
Duhok overgaven aan het Iraakse regime, is niets meer vernomen. De Anfal bestond uit meerdere goed voorbereide stappen. Eerst worden de dorpen verbrand (ruim 4.000). Toen daardoor een vluchtelingenstroom op gang kwam, werd iedereen door de geheime politie (Amn) meegenomen.
De mannen tussen de 15 en 70 jaar werden gescheiden van de vrouwen en kinderen. Vervolgens werden zij vervoerd naar een gebied ver buiten het Koerdische gedeelte, waar ze met behulp van bulldozers massaal vernietigd en begraven werden. Meer dan 250.000 mensen raakten ineens dakloos. Dit leidde tot grote vluchtelingenstromen ook naar het buitenland. Toen de internationale gemeenschap hier niet meer omheen kon, besloot men besprekingen te houden over de Koerdische kwestie in Irak.
Dat de Anfal campagne gerekend kan worden tot genocide, bewijst het rapport van Human Rights Watch in de jaren 1991-1994. Dit rapport bevat ooggetuigeverslagen van overledenen. Bovendien zit er ook schriftelijke bewijslast bij dit rapport. Dit wordt geschat op een aantal van bijna vijf
miljoen pagina's.
Turkije: PKK en Hadep
De belangrijkste en bekendste Koerdische partij is de PKK. Deze is in 1978 opgericht. De gewapende strijd is in 1984 ontstaan na de militaire coup in 1980. De partij staat onder leiding van Abdullah Öcalan, een Koerd afkomstig uit de plaats Urfa in Noord-Koerdistan. Binnen een korte tijd weet deze partij een grote aanhang te verwerven onder de Koerden in Turkije. Later ook onder Koerden in de overige landen. Dit is de eerste partij die geen geweld schuwt tegen Turkse militairen en Koerdische collaborateurs (dorpswachten in Koerdische dorpen). Door verschillende aanvallen op Turkse militaire posten krijgt de partij veel aanzien. Wanneer deze opstanden tegen de Turken uitbreken, worden die met harde hand bestraft door de Turkse staat. Dit leidt ertoe dat de meer gematigde Koerden radicaler worden en dus meer sympathie beginnen te ontwikkelen voor de PKK. Hoe harder de Turkse staat optrad, hoe meer aanhang de PKK kreeg.
Toch zijn er echter nog veel mensen in Noord-Koerdistan die geen affiniteit voelen met deze organisatie, omdat zij tegen geweld zijn. Vaak staan zij voor een groot dilemma, omdat er door beide kanten veel druk op ze uitgeoefend wordt. Het wordt ze bijna onmogelijk gemaakt om neutraal te blijven.
Daarnaast is er de HADEP een democratische geweldloze politieke partij, die ook veel aanhang geniet onder de Koerden in Turkije. Deze partij heeft ook deelgenomen aan de regering, maar werd korte tijd later weer verboden.
Momenteel is de partij weer opnieuw opgezet onder een nieuwe naam, te weten DEHAP. Deze partij is links georiënteerd en zoekt op een diplomatieke en democratische manier naar oplossingen voor de Koerdische zaak in Turkije. Het is echter onwaarschijnlijk dat deze partij ooit enige 'echte' invloed kunnen uit kan oefenen.
Ook in Turkije zijn er vele dorpen verwoest en zijn er grote vluchtelingenstromen op gang gekomen. Sommige steden raken hierdoor overbevolkt. Zoals bijvoorbeeld Amed (Diyarbakir), een stad waarvan het inwoneraantal van 380.000 in 1991 is toegenomen tot 1,3 miljoen in 1996.
Het is ook geen geheim meer dat de Turkse staat ook banden onderhoudt met de maffia, dankzij het schandaal in Susurluk in November 1996. Zij worden als huurmoordenaars ingeschakeld tegen de Koerden. Bij een auto-ongeluk in het plaatsje Susurluk in Turkije trof men een belangrijke Turkse parlementariër, en een hoge politiechef aan in dezelfde auto als de grootste maffiabaas van Turkije.
Achterin de kofferbak van de auto werden er pistolen (met dempers) en geld aangetroffen. Drie van de inzittenden van de Mercedes, die met een snelheid van 200 km per uur op een vrachtwagen, zijn op slag dood. De slachtoffers van dit ongeluk waren, Sedat Bucak, parlementariër voor de Partij van Het Juiste Pad, van Tansu Ciller, toenmalig premier van Turkije.
Hij werkt in Urfa, tegen de PKK, met behulp van dorpswachten. Abdullah Catli, leider van de Grijze Wolven. Officiëel gezocht wegens de moord op zeven linkse studenten bij een overval op hun pensioen, vlak voor de staatsgreep van 1980.
Hij werd ook verdacht van betrokkenheid op de moord van de Turkse journalist Abdi Ipekci en de aanslag op de Paus. Catli stond ook hoog op het lijstje van Interpol. Wat ook erg opvallend was, is dat Catli een diplomatenpaspoort met valse naam en gegevens bezat, dat uitgegeven was door de Turkse staat.
Verder bevonden Huseyin Kocadag, de belangrijkste politiechef en een schoonheidskoningin zich in de auto. Alleen Bucak overleefde het ongeluk.
Mesut Yilmaz vroeg om een onderzoek, dat resulteerde in het Susurluk rapport, waarin uitvoerig beschreven staat dat de staat Catli als huurmoordenaar inzette. Andere Grijze Wolven werden gebruikt voor een staatsgreep in Azerbeidzjan en tegen de Koerden en links intellectuelen. Het meest opvallende hiervan is echter nog wel, dat de minister-president Mesut Yilmaz dit openlijk op televisie toegaf. Hij sprak hierbij over bendes binnen de staat, die zich bezig houden met drugshandel, moord en afpersing. Ook deed hij hierbij geheime staatsoperaties uit de doeken.
Iran: KDPI/ Komala
In Iran is er de partij KDPI (Democratische Partij Koerdistan). Deze partij probeert te onderhandelen met de regering, in plaats van te vechten.
In 1989 werd de leider van de KDPI, Abdul Rahman Ghassemlou, vermoord door Iraanse vertegenwoordigers, tijdens een geheime gesprek in Wenen. De Koerden in Oost-Koerdistan hebben beperkte rechten, zoals het spreken van de taal, maar mogen weer niet hun eigen partijen oprichten. Dit mag wel wanneer een partij gericht is op de Islam en niet op de Koerdische identiteit. Het is echter onwaarschijnlijk dat de kleine minderheid van Koerden in Iran recht op zelfbeschikking of autonomie krijgen zullen. Het oprichten van een onafhankelijke Koerdische staat zoals Mahabad in 1946 is dan ook een utopie.
Ook de Koerdische partij Komala, dat ook een splinterbeweging Komala-Revolutionairen heeft, is actief in Iran. Toch hebben zij niet zo veel aanhang als de KDPI. Er is ook nog een ander Koerdische partij uit Oost-Koerdistan, die minder bekend en populair is, de Xebati Shorishgeri Kurdistani-Iran.
Toch schijnen de Koerden in Iran liever te onderhandelen over hun rechten, dan ervoor te vechten. Waarschijnlijk komt dit vanwege het feit dat er veel minder Koerden vervolgd en vermoord zijn, in vergelijking met landen zoals Irak of Turkije. In 1961 heeft de Iraanse regering zelfs een semi-autonome Koerdische provincie in Iran opgezet.
Er is weinig bekend over de Koerdische gemeenschap in Iran en in Syrië. De steden Sine (Sanandaj) en Saqqiz, worden door voornamelijk Koerden bewoond.
Syrië: KDPS/ Kurdish Yekiti Party- Syrië
In Syrië hebben de Koerden niet veel rechten. Het Syrische regime treedt hard op tegen iedere vorm van Koerdisch protest of strijd voor vrijheid. Er zijn rium 275,000 Koerden die geen Syrische nationaliteit en daarmee geen burgerlijke rechten hebben. In de jaren '30 en '40 wordt in Syrië het tijdschrift Hawar uitgegeven, door intellectuelen die gevlucht waren voor het regime van Atatürk in Turkije. Dit tijdschrift werd gepubliceerd in Kurmanci.
Dit was mogelijk omdat Syrië nog een Frans mandaatgebied was. Wanneer Syrië onafhankelijk wordt, komt er een einde aan de uitgave van dit tijdschrift.
De burgerrechten die de Koerden daar hebben, zijn zeer beperkt. Toen de Turkse regering Saddat onder druk zette om Öcalan uit te wijzen, koos Saddat toch eieren voor zijn geld en ontzegde Öcalan de toegang tot zijn land. Hierop begon de PKK leider een lange odyssee die eindigde in Italië. Ook op dit land werd zware druk uitgeoefend door Turkije. Er werd zelfs gedreigd met oorlog, een methode die in het geval van Syrië wel vruchten afgeworpen had. Italië weigerde de PKK leider uit te leveren, aangezien hij in Turkije de doodstraf riskeerde. Het is daar grondwettelijk bepaald geen verdachten uit te leveren, wanneer zij moeten vrezen voor hun leven.
Dit resulteerde erin dat Öcalan via Griekse bemiddeling naar een Griekse ambassade in Nairobi (Kenia) werd overgebracht. Daar is de leider ontvoerd en in haden gevallen van de Turkse staat, die door meerdere organisaties zoals de CIA en de Mossad ingelicht. In Syrië woont een groep Koerden waarvan een kleine minderheid behoort tot een orthodox-christelijke stroming. Ook in Armenië zijn er christelijke Koerden. Zij vormen echter wel een heel kleine groep binnen de voornamelijk islamitische Koerdische gemeenschap.
Aantallen en statistieken van Koerden in verschillende landen
Het is algemeen bekend dat de Koerden het grootste volk zijn, zonder eigen land. Er is sprake van een ernstige diaspora over verschillende landen en werelddelen. Vaak is dat een gevolg van de gedwongen deportaties of doordat er dorpen vernietigd zijn.
Tot het Koerdische grondgebied behoort het hele Zuid- Oostelijke deel vanTurkije, een groot gedeelte van, Noord-Irak, West-Iran en Syrië. Verder behoren heel minimale delen van landen zoals Armenië, Georgië, Azerbeidzjan ook tot Koerdische grondgebied.
Buiten dit gebied om zijn er echter elders ook veel Koerden te vinden. In Istanbul wonen er drie miljoen Koerden, die hun dorpen ontvlucht zijn. In Afghanistan wonen er maar liefst 250.000 Koerden. Maar ook in Libanon wonen er veel Koerden, ongeveer 80.000. Het is bekend, dat Abdullah Öcalan, leider van de PKK, daar een trainingskamp had voor zijn soldaten. Maar ook in
verschillende Europese landen zijn Koerden terug te vinden. Zo is er een heel grote Koerdische gemeenschap in Duitsland, Zwitserland, Oostenrijk, België en Nederland. Ook landen als Zweden, Italië, Engeland en Griekenland zijn rijk aan Koerden.
In totaal zijn het er bijna twee miljoen die in deze landen wonen. In Amerika wonen 20.000 Koerden en in Canada zijn dat er 6.000. In Nederland wordt het aantal Koerden op een aantal van 100.000 geschat. De grootste groep van de Koerden (22 miljoen) woont in in Noord-Koerdistan (Turks bezet Koerdistan), waar ze maar liefst 25% uitmaken van de gehele bevolking van het land. Waarschijnlijk ligt het werkelijke aantal hoger, aangezien er geen registratie bijgehouden wordt van de Koerden. Volgens de Turkse staat zijn het immers bergturken en geen Koerden.
Noch officieel noch onofficieel worden de Koerden erkend in Turkije. Ze worden gediscrimineerd, beschuldigd van terroristische activiteiten (vaak ten onrechte). Bovendien is het woongebied van de Koerden ernstig achtergesteld ten opzichte van de rest van Turkije. Er zijn geen medische posten of ziekenhuizen. Praktisch geen scholen. En er is bijna geen openbaar vervoer, er zijn weinig wegen, waardoor vele regio's slecht bereikbaar zijn.
Zodoende komt het vaak voor dat iemand komt te overlijden aan een simpele ziekte, die met behulp van de juiste medicatie, verholpen had kunnen worden.
Simpelweg vanwege het feit dat de hulp te laat of helemaal niet komt. In Iran maken de Koerden ongeveer 15% van de bevolking uit. Dat zijn ruim tien miljoen Koerden.
In Irak, Syrië en de voormalige Sovjet Unie, wonen respectievelijk 5 miljoen, anderhalf miljoen en 700.000 mensen. Wanneer je al deze aantallen bij elkaar optelt kom je op een totaal van ruim 45 miljoen Koerden over de wereld. Bijna drie keer de bevolking van Nederland (16 miljoen).
Toekomstperspectief:
Gezien de grote taalkundige, religieuze en politieke verdeeldheid onder de Koerden en de betrokkenheid van verschillende landen, is het zeer onwaarschijnlijk dat de Koerden ooit hun eigen staat krijgen zullen. Dit zou immers betekenen, dat zowel Turkije, Iran, Irak en Syrië bereid moeten zijn om afstand te doen van delen van hun land. Het streven van de Koerden zou autonomie binnen de bestaande staatsgrenzen moeten zijn. Dat is wel wat realistischer en ook noodzakelijk, wanneer we kijken naar de vele jaren van onderdrukking en vervolging van de vele Koerden in deze landen.
Alleen wanneer er sprake is van autonomie, zullen de Koerden veilig zijn van vervolging. Aangezien landen zoals Turkije het bestaan van de Koerden of de Koerdische kwestie geheel ontkennen. Ecevit zei in een toespraak: "In ons land bestaat er geen Koerdische kwestie."
Ook voor de Koerden in Irak zou autonomie gewenst zijn. Met het oog op de huidige ontwikkelingen is echter niet duidelijk hoe de toekomst er voor de Koerden in Irak uit zal gaan zien.
Turkije verzet zich hevig tegen autonomie en invloed van de Koerden in Irak.
De olierijke plaatsen Kerkuk en Mosul worden voornamelijk bewoond door de Koerden en behoren dan ook tot het Koerdisch grondgebied. Volgens Selman is de enige oplossing het land te verdelen in drie staten. Een Koerdische, Arabische en Sjiitische staat. "De Koerden moeten een eigen staat krijgen, daar hebben ze recht op gezien alles wat ze allemaal hebben moeten verduren. Alleen dat kan een oplossing zijn, want het verleden heeft bewezen dat de Arabieren en Koerden niet samengaan." Volgens Selman is hij niet idealistisch, de kans is er, en die moet met beide handen gegrepen worden.
Van Bruinessen geeft aan dat de besprekingen in volle gang zijn. Ook hij schetst een toekomstige situatie van drie staten of beter gezegd invloedssferen. "Het lijkt erop dat er plannen zijn Irak te verdelen in drie staten, net als het systeem in Amerika. Er is dus centrale regering en een nationale. De nationale regering beslist over alle zaken die betrekking hebben op de posten Defensie, Oliezaken, Financiën en Buitenlandse Zaken. De drie staten zullen dan gecontroleerd worden door Amerika, Engeland en naar alle waarschijnlijkheid Polen."
Bruinessen zegt dat een Koerdische staat binnen Irak wel heel levensvatbaar zou zijn, omdat de Koerden vanwege hun autonomie toch beschikken over kennis op het gebied van beleidsvoering. "Bovendien bevolken zij de olierijke staten. Ook Turkije wil aanspraak maken op die gebieden, omdat er ook Turken wonen, maar dat is absurd, aangezien het aantal Koerden dat daar woonde en gewoond heeft wel twintig keer zo veel is dan het aantal Turken. Bovendien hebben de Koerden ook goed betrekkingen met buurland Syrië. Turkije zal echter alles wat in haar vermogen ligt, om dit te voorkomen.
Bron: www.azady.nl
PS. Hoe is het om een koerd te zijn in turkije? Dagelijks zoeken de turkse politie confrontatie op tegen de koerden. Dagelijks worden de koerden zwart en gecriminaliseerd gemaakt in de turkse media. Dit is om een koerd te zijn in turkije. Ik zeg edi bese!, basta!, genoeg is genoeg! Mensen wees solidair met de koerden.
|
