|
|  |
Vrijspraak fietsdemo 5 mei vorig jaar
Carla - 08.05.2008 11:16
Gisteren was het proces tegen de mensen die gearresteerd zijn vorig jaar op 5 mei in Utrecht. Toen was daar een fietsdemonstratie tegen de G8.
En het was een onderdeel van de fietskaravaan van Belgie naar Heiligendamm.
Iedereen werd vrijgesproken, op een vrij technisch juridische grond.
Na een marathonzitting van 9 tot half 7 werd iedereen vrijgesproken, of omdat men het bevel van de politie niet gehoord had of juist wel gevolg eraan gegeven had. Welk bevel is me nog steeds niet duidelijk. Ging het nu over het op het fietspad fietsen? Over uiterst rechts (jaja) fietsen? Of over wat op de dagvaarding stond dat we geen gehoor hadden gegeven aan het bevel om 'onmiddelijk haar weg te vervolgen of zich in een bepaalde richting te verwijderen'. Vaag allemaal, dat vond de rechter ook.
Toch jammer dat het niet een inhoudelijke uitspraak was, maar een op het feit hoe de dagvaarding was opgesteld.
Inhoudelijke dingen zoals het recht op demonstratie, recht op vrije meningsuiting, op de weg fietsen bij een demonstratie ed zijn helemaal niet in de uitspraak meegenomen omdat de rechter ons daarvoor al vrijgesproken had. Dus ook hoe we gearresteerd en vastgehouden zijn zijn nu niet aan bod gekomen.
Hierbij nogmaals dank aan onze advokaat, Meindert Stelling, voor zijn vele werk en fantastische pleitnota. En natuurlijk de gedreven betrokken manier waarop hij ons heeft verdedigd.
|
| Lees meer over: G8 globalisering vrijheid, repressie & mensenrechten | | aanvullingen | | uitspraak | Bram - 08.05.2008 16:36
De vrijspraak berustte niet op de formulering van de dagvaarding, maar op gebrek aan bewijs. De rechter volgde de volgende stappen:
1) De dagvaarding. De advocaat eiste nietigverklaring omdat de dagvaarding erg vaag was, maar hier ging de rechter niet in mee.
2) Ontvankelijkheid. De advocaat eiste niet-ontvankelijkheidsverklaring van het Openbaar Ministerie, o.a. omdat deze geen rekening had gehouden met alles wat de arrestanten na de arrestatie was overkomen, van de slechte behandeling op de dag zelf tot het doorgeven van de namen aan de Duitse overheid. Ook hier ging de rechter niet in mee; dit aspect zou ze, zei ze, kunnen meewegen in de strafmaat (lagere of geen straf ondanks schuldigverklaring), maar hier kwam ze niet aan toe omdat we al bij de volgende stap bleven steken(*):
3) Was het tenlastegelegde bewezen? Op de vordering op de Nijenoord (vlak voor de arrestatie) ging de rechter nauwelijks in, omdat onduidelijk was of deze vordering uberhaupt wel was gegeven. Ze ging wel in op de eerdere vordering om ‘uiterst rechts’ (en indien mogelijk op het fietspad) te rijden. Terwijl de officier van justitie beweerde dat we collectief schuldig verklaard konden worden, ging de rechter mee met advocaat Stellings stelling dat dit per persoon bekeken moest worden.
Een vordering telt pas als de toegesprokene het gehoord heeft. Een deel van de deelnemers had de vordering niet gehoord en ging dus meteen vrijuit, de anderen zeiden allemaal dat ze inderdaad rechts hadden gehouden, en in het dossier zat geen enkel bewijs voor het tegendeel. Ook voor hun vrijspraak dus.
Of de vordering ‘rechts houden’ wel overeenkomt met wat in de dagvaarding stond, is volgens mij niet echt aan de orde geweest.
4) De rechter ging ook nog even in op de volgende stap. Deze zou dus aan bod zijn gekomen als van sommige deelnemers wél bewezen was dat ze de vordering gehoord hadden en tóch links waren blijven fietsen. Deze volgende stap zou zijn geweest: is het bewezenverklaarde wel strafbaar? Het gaat hier dus om vragen als: had de inspecteur (Ronald Moes) die vordering wel mogen geven? Had hij de betoging niet als demonstratie moeten erkennen en fatsoenlijk moeten begeleiden?
Ze zei dat het (voor ons) jammer was, maar dat ze hier niets over mocht zeggen omdat de beslisprocedure al bij de vorige stap was blijven steken.
Inderdaad jammer, want voor de demonstratievrijheid was dit natuurlijk het belangrijkste. Maar de officier van justitie heeft m.i. wel mooi lik op stuk gekregen in haar poging om ons collectief aan te klagen. Het is nu duidelijk dat ze een volgende keer beter hun best moeten doen om per persoon uit te zoeken en op te schrijven wat deze precies gedaan heeft. Bovendien is hiermee ook wel duidelijk dat de aanpak van politie behoorlijk amateuristisch is geweest. Het is te hopen dat de gemeente hieruit lering trekt en de volgende keer een inspecteur aanwijst die wél kan communiceren met demonstranten.
(*) Bij één aangeklaagde deelnemer werd het OM wel niet-ontvankelijk verklaard, omdat de officier van justitie in een eerdere fase van het proces al had gezegd dat hij niet aangeklaagd zou worden.
| | laatste woord | Bram - 08.05.2008 16:40
De volgende text had ik voorbereid voor mijn recht op laatste woord. Sommige passages heb ik overgeslagen omdat ze al eerder behandeld waren en omdat de rechter mij vroeg om op te schieten (het was al half zes). En veel zinnen heb ik uiteindelijk anders geformuleerd.
=====
Geachte rechter,
Ruim een jaar geleden ben ik mishandeld. Ik had verschillende kneuzingen en schaafwonden en wat materiële schade. Ik heb aangifte gedaan bij de politie, maar hoewel de dader makkelijk te vinden was, heb ik er nooit meer wat van gehoord. Kennelijk vonden politie en justitie het niet belangrijk genoeg. Nu sta ik zelf hier.
Ik vraag me af hoe de prioriteiten bepaald worden bij justitie. Dat zult u wel vaker horen, bijvoorbeeld wanneer iemand een paar kilometer harder heeft gereden dan de maximumsnelheid, maar er zijn twee verschillen. Overschrijding van de maximumsnelheid betekent in principe een gevaar voor andere mensen, terwijl er nu niemand door ons in gevaar is gebracht. En om discussies te voorkomen, is de maximumsnelheid bij voorbaat vastgesteld op een bepaald getal, zodat iedereen weet waar hij aan toe is. Maar in ons geval was de beoordeling van de situatie door de politie zeer subjectief en niemand had van te voren kunnen bedenken dat het zo zou lopen.
Vorig jaar op 5 mei sloot ik me aan bij de fietsersstoet toen deze net vertrok. Het was een vrolijke bedoening, met clowns, muziek en noem maar op. De stemming paste bij het mooie weer. Het was dan wel een protest tegen de economische machtsverhoudingen in de wereld, maar daarmee nog geen deprimerende bedoening.
De vrolijkheid werd als eerste verstoord door een politiewagen die een fietser aanreed. Later zou dezelfde politiebus op de Oude Noord op het fietspad gaan staan, zodat er maar met veel moeite één fietser tegelijk, half afstappend doorkon. Ik vraag me af waarom de chauffeur van de politiewagen hier niet terecht staat wegens verstoring van de openbare orde.
Op een bepaald moment riep een politieman ons op om 'uiterst rechts' te houden, zoals hij dat formuleerde. Ik vond het een nogal drastische stap, omdat de fietsersstoet zich op de St. Jacobsstraat en de Oude Noord keurig gedroeg. Misschien passeerden een of twee fietsers een keer de middenstreep, maar er waren geen tegenliggers.
De politieman (inspecteur Ronald Moes) zei er niet bij dat hij ons helemaal niet als een demonstratie beschouwde, ondanks het feit dat we flyers uitdeelden met onze boodschap. Hij zei ook niets over arrestaties, maar ik was bang dat hij verder demonstreren anders zou verbieden, dus ik heb me wel gehouden aan het politiebevel. Waar er een fietspad was, ben ik afgestapt en heb ik langs de kant van de weg gelopen.
Ik kan het de mensen die wel op de rijbaan zijn blijven rijden echter niet kwalijk nemen. Waarom zou je als groep van honderd fietsers niet de ruimte mogen nemen die je toekomt? Waarom zou je je op een smal fietspaadje moeten wurmen, waardoor je uitgesmeerd raakt over een grote afstand, wat ook nog problemen geeft op de kruispunten?
Door het genoemde politiebusje viel de groep uit elkaar, maar uiteindelijk kwamen we aan op de Nijenoord. We konden niet verder en keerden om. Daar zag ik de politieman terug die eerder had omgeroepen (Ronald Moes dus) en ik vroeg hem waarom we zo merkwaardig behandeld werden. Hij weigerde echter me te antwoorden en snauwde me af. Daarmee liet hij me in de val lopen, want aan de andere kant van het viaduct stond de ME klaar. De politie stuurde dus in mijn geval onomstotelijk op een arrestatie aan i.p.v. een andere oplossing. (Overigens heeft politie ook nooit omgeroepen dat de demonstratie beëindigd diende te worden.)
Ik had nog nooit zoiets meegemaakt en sloeg het schouwspel een tijd met verbazing gade. Toen het me duidelijk was dat de ME'ers niet veel goeds in de zin hadden, besloot ik met pijn in het hart de demonstratie te verlaten.
Niet alleen verhinderden enkele ME'ers dit, zij porden mij ook met een wapenstok in mijn buik, waardoor ik mij erg bedreigd voelde. Zij zeiden ook dat ik achteruit moest gaan, ook toen ik allang niet meer achteruit kon, omdat achter mij andere mensen stonden. Is het normaal dat de ME onuitvoerbare bevelen geeft? Volgens mij kan dat in een rechtstaat helemaal niet.
Ik werd vastgepakt en naar een van de stadsbussen gesleurd en daar werden mijn handen op mijn rug vastgebonden met kabelbinders. Deze zaten vanaf het begin zeer strak. Dit deed pijn. Ik heb hier een paar keer over geklaagd, maar de ME'ers in de bus weigerden hier iets aan te doen. Door het afknellen van mijn polsen gingen mijn handen tintelen en ze werden koud. Ik hield er flinke, diepe en brede striemen aan over die pas drie dagen later weg waren. De politie heeft later toegegeven dat die kabelbinders ondingen zijn, maar dan kunnen ze er nog wel zorgvuldig mee omgaan.
Ik kwam achterin de bus op een tweezitsbank te zitten. In het begin zat er nog niemand naast mij. Omdat het nogal onprettig was om met mijn gebonden handen tegen de rugleuning aan te moeten zitten, ging ik enigszins schuin zitten. De ME'er die in het gangpad stond, zei dat ik recht moest gaan zitten, en als ik dat niet deed zwaaide er wat.
Ik snap niet waarom hij dat deed. Ik neem aan dat hij er stond voor de veiligheid en om uitbraken te voorkomen, maar wat kan het nou schelen of iemand recht dan wel schuin zit in een stilstaande bus? Dergelijke onzinnige bevelen kunnen slechts onder de noemer 'vernedering' vallen. Je wrijft het de ander in dat deze aan jouw grillen overgeleverd is.
Dezelfde ME'er dwong een andere arrestant om op een stang te zitten (waarmee hij juist de veiligheid aantastte). Als politiemensen kennelijk geen respect hebben voor arrestanten als gelijkwaardige mensen, dan kan ik me voorstellen dat ze ook weinig respect hebben voor demonstranten en makkelijk tot een onterechte arrestatie overgaan.
Toen we in de stadsbus eindelijk wegreden, stond er inmiddels een enorme file doordat de politie de weg in beide richtingen blokkeerde. Daaruit blijkt duidelijk dat de politie niet rationeel handelde: de politie veroorzaakte zelf veel meer overlast dan wanneer ze de demonstratie gewoon door had laten gaan en op een fatsoenlijke manier had begeleid.
In het gerechtsgebouw was het ook niet pluis. Ik werd eenmaal hardhandig door de gang gesleurd. Sommige agenten deden onvriendelijk, alsof we hen persoonlijk iets hadden aangedaan. Urenlang kon niemand naar de wc en ik kreeg door de warme, muffe, benauwde atmosfeer erg last van een kurkdroge mond. Eerst was er niets te drinken en later veel te weinig.
Na mijn verhoor heb ik nog uren moeten wachten op mijn vrijlating. Even in de database van onbetaalde boetes en opsporingsbevelen kijken zou toch in een oogwenk gebeurd kunnen zijn? Uiteindelijk kwam ik pas tegen half twaalf vrij. Geteld vanaf het binnenbrengen in het gerechtsgebouw (omstreeks half vijf) is dit dus duidelijk na de wettelijke termijn van zes uur.
Ik stond toen overigens in korte broek en T-shirt buiten in de koude nacht, want mijn persoonlijke spullen, waaronder mijn huissleutels, zaten in mijn fietstas – en mijn fiets was in het politiedepot terechtgekomen. Gelukkig werd ik door mijn lotgenoten goed opgevangen.
Ik was al verbaasd over de manier waarop de politie de demonstratie aanpakte, maar ik ben nog meer verbaasd dat ik me nu hier moet verdedigen tegen een aanklacht. Zoals gezegd héb ik het enige politiebevel opgevolgd, hoe onredelijk ik het ook vond, maar bovendien, zelfs al zou ik een overtreding begaan hebben, waarom meent justitie na het grondig verpesten van mijn 5 mei-viering, na alles wat ik net beschreef, daar nog leed aan toe te moeten voegen? Dat kan alleen een officier van justitie bedenken die meent dat de politie per definitie gelijk heeft. Ik hoop dat u wel een eerlijk oordeel heeft.
| | reactie op rechtzitting | meldpunt Misbruik Identificatieplicht - 08.05.2008 23:09
Bericht voor de pers naar aanleiding van de rechtzitting tegen de deelnemers van de fietskaravaan op ‘Bevrijdingsdag’ 2007
Het vonnis van de kantonrechter te Utrecht 7-5-’08 luidde:’ Ontslag van rechtsvervolging voor één fietser en vrijspraak voor alle anderen’.
Dit vonnis doet geen recht aan de oneigenlijke aanklacht tegen de demonstranten en het ontoelaatbare gedrag van de politie ten tijde van de fietstocht en tijdens de massa-arrestatie en de onmenselijke wijze waarop de arrestanten werden opgesloten.
In de bijna 10 uur durende marathonrechtszitting, kwamen al deze aspecten wel uitgebreid aan de orde. Ook werden de achtergronden aangeroerd, waar het excessieve politieoptreden uit verklaard kon worden.
Zowel de persoonlijke ergernis van hoofdagent M. t.o.v. enkele demonstranten, de ergernis van de burgemeester en de politie omdat er geen officiële toestemming voor de tocht was gevraagd, het vermeende gevaar van ordeverstoring in verband met het bezoek van de premier, al had deze voor aanvang van de tocht de binnenstand allang verlaten, en de -nog steeds niet helemaal opgehelderde- kwestie dat de persoonsgegevens van tegenstanders van de G8 zijn doorgespeeld naar de Duitse autoriteiten, en het repressieve beleid van de overheid tegen mensen die het niet met de huidige machthebbers eens zijn in het algemeen.
De rechter mocht hierover echter geen oordeel vellen uitsluitend omdat het Openbaar Ministerie (OM) en de politie de fietskaravaan niet als groep fietsers wenst te beschouwen.
Dat de opzet van de arrestaties is geweest om de demonstranten hun vrijheid en vrijheid van meninguiting te ontnemen is zonneklaar. Het overtreden van eenvoudige verkeersregels als het niet fietsen op een fietspad worden in de regel immers niet gesanctioneerd met het geboeid afvoeren van de overtreders en het vastleggen van hun foto’s in de justitieregisters. En het is ook niet te doen gebruikelijk dat men voetgangers arresteert, op grond van het overtreden van een politiebevel om op het fietspad te rijden dan wel uiterst rechts aan te houden.
Hoewel het oppakken van de fietskaravaan dusdanig uit de hand is gelopen dat zelfs de korpschef op 17-3- ’08 schriftelijk heeft toegegeven dat onderzoek heeft bevestigd dat het de politie zelf is geweest die de demonstranten, omstanders en het verkeer in gevaar heeft gebracht, en omstandigheden waarin mensen werden vastgehouden mensonterend waren, en er steeds meer gegevens bekend worden over de afspraken tussen het rijk, de politie en de Duitse overheid, weerhield dit de officier van Justitie er niet van om alle demonstranten collectief schuldig te verklaren aan het niet opvolgen van politieorders. Collectief omdat ze geen onderscheid maakte tussen fietsers en bakfietsende mensen, journalisten en fietskaravaan deelnemers of mensen die wel of niet orders gehoord konden hebben.
Tegenstrijdige en onuitvoerbare orders en orders die nooit gegeven werden liet ze helemaal buiten beschouwing.
Het schuldig verklaren en aanklagen doet het OM echter met betrekking tot het gedrag van een collectief, omdat de, toenmalig verantwoordelijke burgemeester Brouwer, vorig jaar al had moeten toegeven dat de demonstratie niet verboden was. Ondanks haar eerdere uitlatingen dat de arrestatie eigen schuld was van de andersglobalisten omdat de tocht niet zou zijn aangemeld.
De truc van het OM om mensen op persoonlijke titel aan te klagen,maar zonder dat aangegeven was wie waarvoor werd aangeklaagd, leidde er toe dat de rechter oordeelde dat niemand schuldig kon worden bevonden.
Met uitzondering van één geval van ontslag van rechtsvervolging wegens leugens van de officier van justitie.
Nou klinkt vrijspraak mooi, en zeker in het kader van Bevrijdingsdag en in verband met vrijheid van meningsuiting, maar juridisch licht dat anders.
De advocaat had niet voor niks ‘ontslag van rechtsvervolging’ gevraagd. Die uitspraak waarbij de rechter het OM zou hebben terechtgewezen, dat ze de aanklacht zo onterecht vind dat ze het niet eens wenst te behandelen, waagde ze zich niet aan.
Dat is zeer te betreuren, omdat rond vrijspraak een zeem blijft hangen dat mensen niet veroordeeld konden worden wegens gebrek aan bewijs, maar dat dat niet persé hoeft in te houden dat ze niet schuldig zijn.
Het is extra betreurenswaardig omdat de politie hiermee een vrijbrief krijgt om onschuldige mensen op te pakken.
Hetgeen met pesten en intimiderend gedrag door diverse agenten, waaronder de dienstdoende hoofdverantwoordelijke, duidelijk werd gedemonstreerd.
Er zullen dus andere stappen genomen moeten worden om alsnog recht te doen aan de situatie.
Zo zal de aanklacht van mishandeling moet uitmonden in een strafrechtelijk onderzoek, al probeert het OM dit al maanden tegen te houden. Dient de gemeenteraad van Utrecht zich te buigen over het feit dat de burgemeester hen destijds onjuist heeft voorgelicht, zal er excuses dienen te worden gemaakt voor de feiten die de korpschef toegeeft, en dient wellicht het OM te worden aangeklaagd.
wordt vervolgt dus
 E-Mail: meldpunt@id-nee.nl
 Website: http://www.id-nee.nl
| |
| aanvullingen | |
