|
|  |
generaal pardon drama
Takush - 13.03.2007 20:33
Dankzij het generaalpardon worden veel asielzoekers op straat gezet zonder geld. Zo ook de heer Bagirov en mevrouw Dzjaladjan uit Azerbeidzjan, zij zijn na één jaar en vier maanden detentie zonder pardon op straat gezet. Hun zoon, Petros Bagirov, zit echter nog steeds in Rotterdam vast op de detentieboot zonder ooit enig crimineel feit gepleegd te hebben, terwijl hij wel in bezit is van een nederlands paspoort. De documenten die nog in hun bezit zijn deugen ook niet allemaal, aangezien de regristratie/dossiernummers verwisseld zijn en om die reden kans lopen buiten de boot te vallen wat betreft het generaalpardon. Het generaalpardon is dus een aardig gebaar, maar wie ziet erop toe dat deze volgens de wet uitgevoerd wordt en wie voorkomt er dat de documenten niet "perongeluk" kwijtraken en of verwisseld worden?
Van hoop tot wanhoop
De heer Bagirov en mevrouw Dzjaladjan zijn 17 jaar geleden uit thuisland Azerbeidzjan via Rusland naar Nederland gevlucht. Vanwege de oorlog die daar heerst tussen het christelijke Armenië en het islamistische Azerbeidzjan, zagen zij zich genoodzaakt het land destijds te ontvluchten. Het gezin kwam in juni 1999 aan in Rijsbergen, in bezit van officiële geboorteaktes, om assiel aan te vragen. Zeven dagen later, na geïnterviewd te zijn, werden zij overgeplaatst naar Hotel Berg en Dal in de buurt van Maastricht om vervolgens weer naar Eindhoven OC te worden overgeplaatst. Vannuit Eindhoven OC zijn zij naar Woudrichem verplaatst waar zij in 2002 een verblijfsvergunning kregen. Helaas werden, zoals wel vaker voorkomt bij verantwoordelijke instanties, de registratienummers en namen verandert en raakten zij zodoende hun verblijfsstatus kwijt, wat inhield dat zij geen aanspraak konden maken op het recht dat zij hadden op woonruimte, waar de gemeente zorg voor diende te dragen. in plaatst van dat er hen woonruimte geboden was, werden zij vervolgens overgeplaatst naar AZC Luttelgeest te Emmeloord. Gemeente Emmelloord was belast met het vinden van een woonruimte binnen de gemeente of elders in Nederland. De documenten die aantoonden dat zij legaal in Nederland vebleven raakten kwijt. Na aangifte te hebben gedaan bij de politie kregen zij te horen dat zij recht hadden op een woning en dat de gemeente Emmelloord daarvoor diende te zorgen. Ook adviseerde de politie dat zij maar bij het gemeentehuis moesten bivakeren mits de gemeente zijn verantwoordelijkheden niet nakwam. De gemeente was niet van plan woonruimte te zoeken voor het gezin en zodoende zijn zij, het advies van de politie opvolgend, bij het gemeente gaan kamperen. Door de inwoners en de politie van Emmelloord werden zij moreel en in hun primaire levensbehoeften ondersteund. Vervolgens werden zij om 4 uur 's ochtends door de vreemdelingenpolitie opgepakt en naar Lelystad gebracht om vervolgens daar twee dagen vast te worden gezet in een cel en twee dagen later werden zij naar verschillende detentiecentra overgebracht te worden. Mevrouw Dzjaladjan werd overgebracht naar detentiecentrum Noorderzand in Heerhugowaard waar zij met vele andere onschuldige vrouwen zat. De heer Bagirov werd samen met zijn zoon Petros vastgezet op detentieboot in Rotterdam. De heer Bagirov werd vorige week na zes maanden gevangenschap vrij gelaten, maar zijn zoon zit nog steeds onrechtmatig vast, aangezien justitie deze groepen mensen na zes maanden opsluiting vrij moet laten. De familie is in bezit van een verblijfsvergunning, maar door het verwisselen van registatienummers en het niet addequaat handelen van hun advocaat, die eigenlijk een letselschade advocaat is, leven zij nu op straat. De heer Bagirov heeft ook psychischeklachten zoals bijvoorbeeld post-traumatische stressstroornis en heeft hiervoor medicatie nodig. In het AZC werd hem de medicatie ontzegd terwijl dit de toestand en het hulpverleningstraject gecompliceerder maakt.
Assielzoekers lijken vogelvrijverklaarden
Helaas zit er in het systeem grote fouten en maken er ook te veel mensen misbruik van de grotendeels weerloze assielzoekers. Het komt ook regelmatig voor dat de vreemdelingen politie assielzoekers die weigeren het land te verlaten dwingt om een handtekening te zetten voor vrijwillige uitzetting. Ook komt het voor dat tijdens onderhandelingen met diverse ambasades het dossier van de assielaanvraag op tafel komt liggen en zo de informatie die in vertrouwen overgedragen is bij instanties terecht komt die daar misbruik van zouden kunnen maken. Deze aantijgingen zijn echter moeilijk te bewijzen, want deze situaties komen alleen voor wanneer daar geen advocaat bij aanwezig is en de slachtoffers van dit onrechtmatig handelen zijn allen "vrijwillig" vertrokken naar een ander land. Ook de advocaten die via de I.N.D. de belangen behartigen van de assiekzoekers zijn op handen van de I.N.D. en lang niet altijd hebben zij de kennis van de juruspedentie die betrekking hebben tot het assielbeleid. In het geval van mevrouw Dzjaladjan en de heer Bagirov is de raadsman die de heer Bagirov bijstaat een letselschade advocaat. Een letselschade advocaat vertegenwoordigd over het algemeen geen assielzoekers die een verblijfsvergunning aanvragen. Een advocaat die niet vermogende assielzoekers als cliënten heeft hoort zijn geld via pro-deo regelingen te krijgen. Toch zijn er assielzoekers, waaronder de bagirovs, die hun advocaat eerst een flinke som geld op tafel moeten leggen voordat zij de gewenste rechtsbijstand van hun raadsman genieten. Wanneer je als assielzoekkers tijdens je assielaanvraag het AZC ontvlucht, omdat je bent uitgeprocudeerd, kun je geen aanspraak meer maken op het generaal pardon. Je bent al meer dan 10 jaar hier, je hebt hier al onderwijs genoten, je hebt hier al vele vrienden gemaakt en je bent ook de Nederlandse taal ruimschoots machtig, dan mag je op het moment dat je achtien bent geworden gelijk ophoepelen, want de oorlog die in jouw land is wordt ontkent door het Koninkrijk der Nederlanden. Dit is dus de samenleving waar wij in willen leven. Een samenleving die de humanitaire gevolgen van de regels niet of nauwelijks in twijfel trekt, deze regels ook klakkeloos opvolgt zich schuilend achter het feit dat men slechts zijn werk doet. Echter slechts hun werk doen is er niet bij want is het niet eenieder zijn plicht om onrechtmatig handelen aan te geven zonodig tegen te gaan? De wetten die Nederland kent verschaffen ons rechten enerzijds en plichten anderzijds, want schrijft de wet ons niet voor dat wij geacht worden deze te kennen en is het dan ook niet onze plicht om als een ander een eigen invulling aan deze wet geeft daar op zijn minst vertegenwoordigers van de wet op de hoogte te stellen? Of brengt de wet ons slechts rechten voor hen die deze kennen en mogen ambtenaren van de I.N.D. de wet ongestraft naar eigen inzicht toepassen?
Overheid ontkent gevaarlijke situatie
Wie in Azerbeidzjan een armeense achternaam heeft, zoals mevrouw Dzjaladjan, is zijn leven niet zeker. De oorlog tussen beide landen woedt al sinds 1988. De Nederlandse regering ontkent in alle toonaarden dat het land niet veilig zou zijn voor mensen met een armeense achtergrond. Hoewel er vele gevallen van misdaden tegen armeense mensen en hun partners bekend zijn bij diverse mensenrechtenorganisaties en de franse staat de oorlog wel erkent, is Nederland nog steeds voornemens armeense Azarbeidzjanen die niet in aanmerking komen voor de pardon regeling, terug te sturen naar het land. Meeste mensen met armeense achtergrond die uit Azarbeidzjan afkomstig zijn hebben daar al gevangen gezeten, want het is gelukkig voor hen wel mogelijk zichzelf uit te kopen en dan hoort vluchten naar een ander land vrijwel tot een van de enige keuzes die overblijft. Erkenning zorgt op zijn minst voor een kleine troost voor hen die elders een nieuw en veilig thuis zoeken.
|
| Lees meer over: vrijheid, repressie & mensenrechten | | aanvullingen | |
