Chili in opstandige tijden
interview met Aida B.B. - 06.06.2006 23:56
Hier volgt een reactie vanuit het hart van een Chileense politiek vluchtelinge op de gebeurtenissen in haar land. Momenteel is er opstand uitgebroken bij de studenten en scholieren. Ze eisen een democratisering van het onderwijs. Ze eisen dat in een land dat zichzelf heeft ondergedompeld in een bad van neoliberalisme. Dit gegeven alleen al toont dat de eis voor veel van de opstandige studentenes verder gaat. Ze willen niet alleen meer kansen in het onderwijs, ze willen een leven dat waardigheid in en uitademt. De manier hoe deze vrouw dit uitdrukt en ondersteunt getuigd van ee ndiepgaande verbondenheid met een land dat ze jaren gelden vaarwel zei. Eeen land waar ooit iemand zei: “Ik heb geloof in Chili en haar toekomst…”
Somos realistas, pidamos lo imposible
Wij zijn realisten, we willen het onmogelijke
Een steunbetuiging aan de studentenes in Chili.
Ja! Leve de studenten, leve de bezettingen van scholen over heel Chili, leve de straatprotesten, de debatten en alle daden van solidariteit met de studentenstrijd.
De kracht van de studenten is immens en zo toonde ze zich ook in Frankrijk een tijdje geleden. Ook in Frankrijk waren en zijn de studenten het beu om mee te draaien in een systeem dat hen verplettert en dat hen voorspeld dat ze voor de rest van hun leven moeten kruipen. Ook in dat land beslisten ze om zich te organiseren, de straten op te trekken, de scholen en universiteiten te bezetten. Het bracht er een beweging op gang die steeds breder werd. Ook de gevestigde vakbonden, de leerkrachten, professoren, ouders, bedienden, werklozen, organisaties van sans-papiers en culturele groeperingen sloten zich aan bij de protesten. Dat resulteerde in een beweging die steeds maar groeide in kracht en die een wet kon breken. Een wet die de jongeren raakte vanaf hun eerste stappen in de wereld van de werkenden en die de bazen vrij spel gaf om deze jongeren aan de deur te zetten. Deze wet betekende voor de bazen dat ze op een legale manier hun werknemers, zonder enige mogelijkheid tot protest en ‘zonder boe of baa’, buitenzwieren konden. Wat de weg openlegde voor een totale machtsconcentratie bij de bazen. Dit had een werkonzekerheid veroorzaakt en het leven van de jongeren op alle vlakken aangetast.
De verarming van de jongeren bestaat al langer in ontwikkelingslanden als Chili. Dit is het gevolg van een systeem dat de grote meerderheid veroordeelt tot machteloosheid, uitbuiting en het ontbreken van sociaal welzijn. Dit systeem veroordeelt de jongeren aan het begin van hun leven tot een afgezwakt ‘bestaan’, temeer in Chili. Daar bracht een dictatuur een wild kapitalisme aan de macht dat al jaren de macht stevig in handen houdt en de volkse bevolkingslagen in hun blootje zet. De democratie brengt geen verandering aan dat model van ongelijkheid en onrechtvaardigheid.
De jongeren hebben nu gelijk. Hun doelen en hun strijd zijn niets anders dan een strijd voor een respectabel leven, een waar leven voor hun, hun familie en hun omgeving. De opstapeling van misbruiken en respectloosheid geeft aanleiding tot een uitbarsting van rebellie, maar ook van liefde en hoop. Hoop voor hun eigen toekomst, voor hun eigen sociale strijd. Hun problemen zijn immers niet alleenstaand, iedereen wordt ermee geconfronteerd.
Net als in Frankrijk is het in Chili mogelijk om met studenten ‘en colère’ (georganiseerde woede) een totale mobilisatie op de been te brengen die paal en perk stelt aan wetten die voor een deel van de bevolking niets goeds voorspellen en voor een ander deel nog een extra druppel in hun luxezwembad betekenen. In Chili, een zogeheten model voor Latijns-Amerika en een ware economische tijger, zijn de meerderheid van de gediplomeerde studenten werkloos of worden ze vluchtelingen die in een ander land op zoek gaan naar enig perspectief voor hun leven.
De kracht van de studenten, ‘la voz que se levanta hoy’, is een optelsom van decennia’s. Dit is de juiste beweging die zich rechtmatig organiseert voor een correcte eis die zich uitstrekt over heel het land en haar bevolking. Ze zeggen dat “onderwijs de afspiegeling is van een land”, wel in Chili zijn de studenten geen marionetten die bewegen en dansen op de tonen een nationaal politiek en economisch model.
Een “Wereldwijd voorbeeld”, want zo noemen ze Chili, maar een voorbeeld voor wat? Een model waar het onderwijs beantwoord aan een klassenongelijkheid en onrechtvaardig systeem waar de armen steeds armer worden en de rijken rijker. Chili situeert zich, volgens de informatie van de Wereldbank-himself, tussen de eerste vijf landen inzake sociale ongelijkheid en onevenwicht bij de verdeling van het nationaal inkomen. Een “mooi voorbeeld”, zo noem ik Chili! De tien procent rijksten ontvangen er 47% van het nationaal inkomen.
Daarom hebben de studenten, met hun voorbeeld van strijd, solidariteit en basisdemocratie, gelijk om te protesteren. Het is een respectvolle strijd en dat verdient de steun van andere lagen van de bevolking,… en ook onze steun. Gezien de situatie waarin ze verkeren hebben ze niet veel te verliezen, behalve hun ongeduld. En het ongeduld verliezen door een vernieuwde bewustwording geeft hun toekomst diepgang en waarde.
Het onmogelijke vragen is dromen en vechten voor je dromen is toonbeeld van vrijheid.
Adelante estudiantes Chilenas! Vooruit Chileense studenten, uw toekomst tegemoet!
|
