|
|  |
wake soesterberg 4 juni
Tetske - 05.06.2006 00:29
Vandaag was het druk bij detentiecentrum Soesterberg.
Op deze prachtige Pinksterdag kwamen ruim honderd mensen naar het centrum voor de wake.
Achter hek en prikkeldraad zitten mannen, vrouwen en ook kinderen. Een klein deel van de volwassenen heeft een strafblad. De rest zit hier omdat ze het land uit moeten. Ze zijn illegaal in Nederland gekomen, of ze zijn uitgeprocedeerd asielzoeker.
Kinderen, tientallen, zitten hier met hun ouders om dezelfde reden. Ongeacht hoe lang ze al in Nederland zijn moeten ze nu weg. In dit land mogen vreemdelingenkinderen slechter worden behandeld dan Nederlandse kinderen. Ze krijgen niet altijd onderwijs, deze woonomstandigheden zijn ver onder Nederlands peil, sport en spel is minder belangrijk en over hun gezondheid , vooral hun geestelijke gezondheid wordt amper gewaakt.
Dat kan nog in Nederland.
En daar willen de wakers aandacht voor. Omdat de gedetineerden moeten weten dat mensen buiten aan ze denken. Omdat mensen in Nederland moeten weten wat er gebeurt in hun land.
Ik spreek een vrouw die tot voor kort niet wist dat kinderen worden opgesloten. Haar zus hoort bij de actievoerders.. zij niet…. Nu is zij hier, en ze is boos.
Net als de werkgever van twee mannen, voor kort. Jarenlang waren zij gewaardeerde seizoensarbeiders op zijn bedrijf. Het heeft hem maanden gekost om te achterhalen waar ze zaten.. instanties zijn niet scheutig met hun informatie.
De werkgever kwam op bezoek in Soesterberg en schrok zich rot van wat hij zag: de beroerde behandeling in het centrum.. de slechte gezondheidstoestand van de mannen.
Ik hoor uit Deventer over de moeder die gescheiden is van haar kinderen.. ze zit in de isoleer. Een vrouw uit Deventer vraagt mij hoe lang dat duurt… ik weet geen antwoord. Het hangt af van haar psychische toestand.. het kan ook een strafmaatregel zijn.. als je in hongerstaking gaat blijf je in de isoleer..
Veel van de aanwezigen lopen na de wake om het centrum heen, tot bij een aantal cellen. De pastoraal werkster van mijn werkgroep zegt; zullen we zingen?
En dat doen we.. We shall overcome.. zoals we dat eerder al deden.
Onmiddellijk vallen velen in. En dan ontstaat contact. Contact met de mensen achter de kleine ramen. De cellen van mannen. Er wordt gezwaaid. Er wordt gebonsd.. en er wordt terug gezwaaid en tenslotte geklapt.
Iemand zegt.. waar is het spanddoek.. geen strafblad – geen cel.
Ik zeg: ach kan jouw het schelen? Hier gaat het om: contact. Dat zij weten dat wij buiten AANDACHT hebben voor hen.
En dat de mensen binnen aandacht trekken van allen die buiten zijn..
Ons openingsgedicht was als volgt:
Gedreven door de Geest
Verzameld zijn we
Geestdriftig
Waakzaam
Staan wij hier.
Niet stoppen zullen we omdat
Wat ons hier zo pijnlijk raakt
Ons niet meer los kan laten.
Voor muren staan we
Maar dat weerhoudt ons niet
Van verbondenheid.
We staan hier
In de plaats van hen
die niet kunnen.
Die zwijgen moeten
en wachten
Die zitten.
Wij staan voor hen.
|
| Lees meer over: vrijheid, repressie & mensenrechten | | aanvullingen | |
