| zomaar een verhaal achter kamp zeist | Gerrie Berkel - 08.05.2006 16:30
gerrie in aktie bij kamp zeist
www.geenkindindecel.nl daar gaat het vandaag om.
Ik zal mij eerst even aan u voor stellen, ik ben Gerrie Berkel woon in Maarssen, ik ben diaken in de Kruispunt gemeente in Den Haag.
Kinderen tot 12 jaar hoeven niet in de cel, dat wordt er gezegd als een gezin in bewaring wordt gesteld.
Dan moeten de ouders binnen 15 minuten beslissen of zij al of niet hun kinderen onder de 12 jaar meenemen naar de gevangenis, zo niet dan worden de kinderen in een voor hen onbekend opvanghuis geplaatst.
Kinderen tussen 12 en 16 jaar kunnen al dat niet in bewaring worden gesteld, dat ligt er aan of de vreemdelinge politie dat gedaan heeft, het is niet duidelijk waarom het ene kind tussen 12 en 16 jaar wel in bewaring wordt gesteld en het andere niet.
Ik heb dit onderzocht toen ik Boushra Khano uit de gevangenis wilde krijgen, later meer over haar.
Ik wil u nu eerst even vertellen hoe ik in aanraking gekomen ben met kinderen in de cel.
Sinds 2001 woont in onze kerkelijke gemeente een Syrische gezin. In juni 2005 moesten zij aan een terugkeerproject beginnen om mee te werken aan hun terugkeer naar Syrië.
In augustus van dat jaar is het gezin in Ter-Apel geplaatst een vertrekcentrum, waar zij dagelijks moesten stempelen, zij woonden daar in zeer eenvoudige huizen.
De familie heb ik met mijn man Hans meerdere malen bezocht.
Hier heb ik ook voor het eerst kennis gemaakt met Lady, een meisje van 9 jaar dat nog steeds vastzit in “Kamp” Zeist, daar vertel ik later meer over.
Op 13 november is het gezin over geplaatst naar het uitzetcentrum Zestienhoven een gevangenis dus, die voor dit doeleinde daar neer gezet is.
Lidya van 13 jaar heeft daar samen met haar ouders en zus van 22 jaar 13 dagen vast gezeten.
Op 17 november ben ik voor het eerst naar Zestienhoven gegaan en heb het gezin bezocht.
Lidya en haar zus en ouders zijn na 13 dagen vrijgekomen, maar ondertussen had ik ook Lady en Lana en Gabriëlla en hun ouders ontmoet
Lady is een meisje van 9 jaar en was 1 jaar toen zij samen met haar ouders naar Nederland vluchtte.
Haar zusjes zijn dus in Nederland geboren.
Nadat zij 3 maanden in Ter Apel hebben gezeten zitten ze nu ruim 5 maanden in de gevangenis.
Eerst 3 maanden in Zestienhoven en nu in Soesterberg, kamp Zeist.
Elke week heb ik dit gezin en nog twee andere gezinnen bezocht, samen met ds Joop Zuur
Nu eerst even over deze drie meisje, ik heb deze meisjes zien veranderen, eerst was het allemaal spannend, maar al gauw was het toch helemaal niet leuk meer, vooral omdat je niet naar buiten kunt, je zit opgesloten in je cel en als je naar buiten gaat zie je alleen maar een groen doek en de lucht, geen bomen, geen auto’s, we zien geen straat zeggen ze dan.
Slechts één keer per week kunnen we ze bezoeken en als ze dan weer terug gaan naar hen cel, worden de ouders maar ook de kinderen gefouilleerd.
Ze konden in de bezoekruimte de weg, de auto’s zien en als de kinderen dan kwamen gingen ze voor de ramen staan en wilden ze naar buiten.
Soms moesten ze na het bezoek even wachten voor dat ze onder begeleiding teruggingen naar de afdeling dan konden ze ons na zwaaien en dat werd dan heel uitbundig gedaan, omdat ze wisten dat ze de komende week geen mensen meer buiten konden zien lopen en naar niemand meer konden zwaaien.
Dit was zo in de gevangenis in Zestienhoven, in Zeist kan dat helemaal niet, wij zitten tijdens het bezoek ook uit te kijken op een luchtplaats.
Kinderen vervelen zich er is geen onderwijs en toen de kinderen net een heel klein beetje onderwijs kregen, een uurtje klok kijken de hele en de volgende keer de halve uren leren, werden de meisjes overgeplaatst naar Kamp Zeist, een echte gevangenis, echtwaar, daar kom ik ook weer elke week.
Toen ik na vraag deed waarom dit gezin, het eerste gezin in Zeist, overplaats was, zei de terugkeerfunctionaris van de IND dat het was omdat het voor kinderen daar beter is.
Nu dat is absoluut niet waar, ze zitten veel meer uren vast in hun cel, er is helemaal geen onderwijs en nu is het geen groen doek waar ze tegen aan kijken als ze gelucht worden, nee het is een grote grijze betonnen muur met aan de bovenkant prikkeldraad, en wat zien ze dan helemaal niets, nou ja de lucht en niets meer dan dat.
Vorige week vertelde Julliët de 26 jarige moeder van deze meiden dat Gabriëlla iets heel moois had gezien toen ze ’s avonds buiten was, ze had voor het eerst weer de maan gezien en die liep met haar mee.
Julliet, de moeder, had tranen in haar ogen zei ze, maar ze kan allang niet meer huilen, haar tranen zijn opgedroogd zegt, ze was er niet bij toen haar jongste dochter dit zag want zij, de ouders moeten in Zeist om 5 uur in de cel, de kinderen mogen dan tot half 9 buiten de cel en de bewaarders passen dan op, vaak willen de kinderen niet langer buiten de cel dan hun ouders, want ze moeten of buiten de cel blijven of er in, ze mogen niet in en uit lopen na 5 uur.
Ja het gaat slecht, heel slecht met deze kinderen, Lady de oudste is allang geen meisje meer van 9 ze is de hele dag bezig met de verhalen van hun ouders, de vraag waarom ze daar vastzitten, één van de vragen die de ouders niet kunnen beantwoorden.
Lady vraagt aan haar vader papa, heb jij toch iets gedaan wat niet mag, ben jij crimineel?
Zij weet het niet meer zij wil niet meer spelen, zij wil alleen nog maar kijken wanneer minister Verdonk op de TV komt, wat die zal zeggen.
Zij droom van bewakers die schieten, zij is bang dat het nooit meer goed komt, zij bezoekt een speciale dokter, zo zegt ze mij, (een psycholoog) maar ja daar wil ze ook niet meer mee praten want het helpt toch niet, ze blijft heel naar dromen.
Ze ziet dat haar moeder het ook niet meer red, die is ruim 10 kilo afgevallen, hyperventileert en is ook op van de zenuwen.
Lady is veranderd in en meisje wat veel te wijs is voor haar leeftijd, wat nauwelijks meer speelt en heel bang is, voor als ze weer uit de gevangenis zal komen, wat zullen de kinderen wel niet van haar zeggen, zullen ze vragen of ik crimineel ben, vraagt zij mij?
Ik beloof haar dat ik de eerste keer mee zal gaan naar school als ze vrij is om uit te leggen dat ze niet crimineel is, dat stelt haar gerust.
Ik spreek deze familie dagelijks aan de telefoon, zeker nu ze vanaf begin januari in Zeist zitten.
Haar zusje Lana is stil geworden en heel aanhankelijk en haar zusje Gabriëlla van 4 is niet een peuter die het leuk vind als je haar ziet als je op het bezoek, ze komt eigenlijk niet naar je toe, ze wil geen knuffel of zo, maar als ik toch naar haar toe ga, dan stompt ze mij zachtjes in mijn gezicht, ze weert zich af en soms heel even zie ik een peuter, die niet weet wat ze moet doen als je haar aan raakt, het is heel triest en onaanvaardbaar dat dit met kinderen gebeurd als ze maanden vastzitten in een gevangenis, want dat is het echt.
Zelfs een eigen gemaakt tekening mogen ze niet mee nemen naar het bezoek want ik mag niets meenemen als ik weg ga, ook mag je niets spontaan voor de kinderen mee nemen, geen speelgoed, er zijn in Zeist zogenaamde invoer weken en dan mag je alleen dat meenemen wat op de lijst staat, wat het gezin van te voren, bijna 14 dagen van te voren, heeft opgeschreven, en is er ook maar iets wat er niet op staat of een aantal wat niet klopt, dan krijg je het terug.
Nu nog even over Boushra ze woont sinds 1 februari grotendeels bij ons, zij is er ook een voorbeeld van wat het met kinderen doet, zij is net 16 jaar en heeft al zoveel meegemaakt,
Zij is een meisje wat al jaren en jaren op zoek is na een plek in dit leven een woonplek, een plek om te leven in vrijheid.
Zij heeft bijna 5 maanden vast gezeten samen met haar ouders en drie broers van 19, 20 en 21 jaar en haar broers en ouders zitten nog steeds vast in Kamp Zeist.
Boushra was eind van dit jaar radeloos, na de 4e rechtzaak die weer negatief afliep, ze zag het niet meer zitten.
Die rechtzaak ging erom dat de bewaring opgeheven zou worden, dat ze onder mildere omstandigheden zouden mogen wachten op een LP, die ze misschien zouden kunnen krijgen nadat de inmiddels beruchte commissie haar werk heeft gedaan.
Zij was nog 15 jaar toen ik eind december de vreemdelinge politie in Ter-Apel ging bellen om te vragen of zij uit de gevangenis mocht.
Maar al gauw kwam ik er achter dat Boushra ook in bewaring was gesteld, dus van opheffing geen sprake kon zijn.
Mijn vraag waarom Boushra wel in bewaring was gesteld en andere kinderen van haar leeftijd niet konden ze mij niet uitleggen, ze weten het zelf ook niet geloof ik
Ik bleef Boushra bezoeken en ook belde we dagelijks, als zij mij een dag niet belde, dan belde ik en vroeg of zij mij kon bellen, deze vorm van contact, vragen of zij jou mag bellen kon wel in Zestienhoven, maar in Zeist kan dit absoluut niet.
Ik zag hoe Boushra steeds depressiever werd, ze was, en is dat nu ook nog wel een beetje, een heel strijdbaar meisje.
Maar Boushra kon er niet meer tegen, kon er niet meer tegen dat ze elke ochtend moest wachten tot dat ze hoorde dat de sleutel in het sleutelgat gestoken werd en de deur open ging en nog erger als die deur ‘s avonds weer dicht ging.
Het niets doen het altijd maar wachten op niets, opgesloten zitten als de deuren dicht zitten samen met je moeder en je drie broers en je vader in een anders cel, maakt je kapot.
Eind januari zei ze tegen mij Gerrie ik kan niet meer ik moet er uit, echt!
Ik ben weer gaan bellen.
En helaas ik moest haar teleurstellen, weer dat antwoord van de vreemdelingen politie: ze is in bewaring gesteld dus we kunnen haar niet vrijlaten.
Ze zou willen huilen maar kan ze dat niet meer, ik zie nu ze bij mij woont wel emotie bij haar, natte ogen, maar huilen, gaat niet meer, maar ze was zo boos op mij ze zei: ze liegen het kan wel, ik heb de advocaat gebeld en die zegt ook dat de vreemdelingpolitie het wel kan opheffen, ze liegen!!!
Ik ben weer gaan bellen en praten en ja toen na veel overleg is het gelukt, ik kon Boushra ophalen. op woensdag 1 februari en ze is vandaag precies 7 weken vrij, die weken tellen we ook.
En daar stond ze dan ineens buiten, we zijn bij de hekken gaan kijken aan de achterkant van de gevangenis, we hebben geschreeuwd naar haar ouders en broers, ik heb gezegd dat ik er was en dat Boushra met mij mee naar huis gaat en dat ik voor haar zal zorgen, we konden slechts schreeuwen naar elkaar, en elkaar niet zien.
We reden naar huis van Rotterdam naar Maarssen, en Boushra zei, oh kijk auto’s, die heb ik in geen 5 maanden gezien, en later oh een brommer, de gewone dagelijks wereld ging weer voor haar open.
Boushra is een meisje dat gevlucht is uit een onveilig land zoals zo velen, maar wat hier nog geen plaats heeft gevonden om te leven, de laatste plaats waar zij thuis hoorde volgens minister Verdonk is de gevangenis, en daar zitten nog steeds haar ouders en haar drie broers, maar daar zit ook nog steeds Lady en Lana en Gabriëlla en veel meer kinderen met hun ouders gevangen tussen vier grijze muren met tralies voor de ramen en slechts de lucht als uitzicht.
Tot slot onderschrijf ik met hart en ziel www.geenkindindecel.nl
Dank u wel.
 Website: http://geenkindindecel.nl
| |
