Michele Pontolillo in hongerstaking.
anarchist black cross - gent - 09.06.2005 14:12
Michele Pontolillo, anarchistische gevangene die momenteel vastzit in de gevangenis van Livorno in Italië, is in hongerstaking gegaan op 7 juni laatstleden. Hiermee wil hij protesteren tegen de arrestaties en opsluitingen van 10 anarchisten op bevel van de rechtbanken van Rome en Bologna op 27 mei 2005. Onder de gearresteerden bevindt zich ook Lucia Rippa, vriendin van Michele en moeder van zijn twee zonen.
Hieronder de vertaling van de brief van Michele waarin hij zijn hongerstaking aankondigt.
Verklaring over de motieven die de gevangene Michelle Pontolillo ertoe gebracht hebben een hongerstaking uit protest en solidariteit te beginnen in de gevangenis van Livorno.
Wat zeggen over het kwaad waaronder de mens lijdt door de mens, zoals de armoede, de gevangenschap, de vernedering, de folter, het bedrog, het verraad, de beledigingen, de rechtbanken?
Was het niet Hobbes die zei: ‘Homo hominis lupus’?
Het is waanzinnig, zonder twijfel. Op 27 mei 2005 worden in Bologna zeven anarchisten gearresteerd op de ongelooflijke beschuldiging van het vormen van een subversieve vereniging met als doel de democratische orde omver te werpen. Het artikel 270 Bis van het Strafwetboek wordt toegepast, hetzelfde artikel dat door de Staat werd uitgevonden tijdens de zogezegde noodtoestand op het einde van de jaren ‘70. De machtige Staat met zijn normatieve, gerechtelijke, disciplinaire structuren, ondersteund door een overweldigend repressieapparaat bestaande uit duizenden domme huurlingen, is bang dat 7 kwetsbare individuen zijn onbreekbare macht, zij het op lange termijn, kunnen bedreigen.
Het is toch echt te gek?
De Staat laat zijn spierballen zien. Niet in staat de grote en ernstige problemen op te lossen die de bevolking verontrusten en in miserie brengen, vindt hij een vijand uit, produceert die zelf, tooit die met haar en veren en gaat er dan jacht op maken. Men kent het spreekwoord dat zegt dat wanneer iets niet bestaat het het beste is te veinzen dat het bestaat.
Is het niet zo dat men vandaag, bijna zoals gisteren, de democratische vermoeidheid, de walging voor de leegte, de ontevredenheid met de wanorde gebruikt om ons een nieuwe historische uitzonderingssituatie te doen slikken, met een nieuw gebiedend en verbiedend autoritarisme, dat de bevolking omsmeedt tot cliënten en consumenten van een systeem, een markt, een gecentraliseerde repressie?
Zo is het hoe de Staat zich de macht toeeigent om de cliënten te maken van het eigen repressieve systeem, van de gevangenis, van de controle- en bewakingsdispositieven, en kooien plaatst daar waar alleen vrijheid zou moeten bestaan.
Maar wie zijn die subversievelingen die zo zwaar gecriminaliseerd worden door de Staat?
Zij behoren gewoon tot die sectoren van de maatschappij die getroffen zijn door de precarisering van de loonarbeid, door de structurele werkloosheid, door de sociale malaise, met in hun hoofd en in hun hart een prachtig idee: de Anarchie.
Neem nu in het bijzonder Lucia Rippa, moeder van twee adolescenten en gedwongen om, in het rijke berlusconisch Italië, twee jobs uit te oefenen om het leven en waardigheid te verzekeren voor haar twee zonen en om haar echtgenoot bij te staan die al negen jaren is opgesloten in de Westerse GULAG.
Ziedaar, de macht van de Staat in zijn blootje gezet!
Als een schurk werpt hij zich op de zwakken en weerlozen, op iemand die met moeite in haar levensonderhoud kan voorzien en zeker geen tijd heeft om te besteden aan belachelijke samenzweringen. Regelgevers, ministers, procureurs, onderzoekers en inquisiteurs balken van tevredenheid en kloppen elkaar op de schouders voor hun epische zaak.
Gefeliciteerd!!
Jullie hebben een gevaarlijke werkende mama gearresteerd.
Willian Faulkner schreef dat het eigen is aan degene die niets gedaan heeft dat men hem iedere zaak op de nek kan schuiven.
Zou het dan toch waar zijn dat het leven niets anders dan een zottenspel is? Laten we dan het woord aan die heersende waanzin?
Tegen deze zoveelste wandaad van de macht en van onrechtvaardigheid laat ik weten dat ik vanaf 7 juni 2005 in hongerstaking zal gaan tot het uiterste, tot dat de fantastische constructie tegen mijn geliefde vrouw Lucia Rippa en haar evenzeer fantastische medeplichtigen herleid is tot zijn ware proporties met als enige en verwachte consequentie haar vrij te zien en opnieuw zorg kan dragen voor haar zonen. Mijn actie is in het bijzonder “opgedragen aan” de eminente Doctor Enrico Di Nicola, eerste procureur van het geleerde, vette en gecultiveerde Bologna, die waarschijnlijk de werkelijkheid verward heeft met de droomwereld.
Mijn pacifistische daad van protest is er ook op gericht om de aandacht te vestigen op de monstruositeit van de “delicten in vereniging” zoals die vandaag in onze Codex staan en die sanctioneren op basis van het meest vage, niet kwalificeerbare en etherische bewijsmateriaal als was het van massief graniet.
Ik vraag mijn klasse, het Italiaanse en internationale proletariaat om de solidariteit aan de basis en de klasse-eenheid te herstellen, en uit haar midden de door het neoliberale denken opgelegde waarden te stoten, d.w.z. de competitiedrift, regionalisme, hiërarchie, valse moraal, en die te vervangen door de wederzijdse hulp, de directe actie en de praktijk van de Vrijheid, alles te doen wat is geïnspireerd door de idee van Rechten, Rechtvaardigheid en Solidariteit met de anderen.
Zijn er andere argumenten nodig om aan te tonen dat de uiterlijke mantel waarmee de Democratie zich bedekt enkel dient om zijn vreselijke ijzeren vuist te verbergen?
Deze democratische orde kan niet verstoord worden maar enkel met wortel en al worden vernietigd om ruimte te geven voor een nieuw sociaal contract, een nieuw pact voor een menselijk samenleven, een andere wereld.
Vanuit het exterminatiecentrum van Livorno, de man, de kameraad, de vader van de zonen van Lucia Rippa.
Michele Pontolillo
Livorno, 1 juni 2005.
Het adres van Michele Pontolillo:
c/o Casa Circondariale
Via delle Macchie 9
57124 Livorno
Italië
Laat de hongerstaking van Michele niet tevergeefs zijn; als er buiten niet geageerd wordt heeft die weinig zin…
Laat solidariteit niet enkel in woorden bestaan!!
 E-Mail: abc_gent@yahoo.com  Website: http://www.geocities.com/abc_gent
|
