Flexwerk op Precairforum 12 februari
PrecairForum voorbereidingsgroep Flexwerk - 03.02.2005 01:40
A.s. zaterdag 12 februari wordt in de Plantagedoklaan 12 het PrecairForum gehouden – een bijeenkomst over toenemende bestaansonzekerheid, de afbraak van de sociale zekerheid en, onder meer, flexwerk. In drie workshops en een tweetal plenaire panels zullen deze thema’s onderzocht worden.
Het doel van de workshops is om te kijken welke vormen van zelforganisatie geschikt zouden zijn voor de actuele situatie. Een ervan gaat over migratie en precairheid, eentje gaat over de stad en de afbraak van de sociale huisvesting, de derde gaat over flexwerk, en de zelforganisatie van flexwerkers.
Als groep die deze workshop in elkaar zet, hebben we de volgende ‘provocatie’ geschreven – een uitnodiging tot discussie en onenigheid. In de workshop willen we – op basis van deze provocatie – een aantal vragen stellen, over de rol die we als flexwerkers en uitzendkrachten in sociale bewegingen kunnen spelen, over hoe de economische crisis onze situatie beinvloedt, en nog meer.
Deze tekst en andere die relevant zijn voor het forum zijn te vinden op de forum-site
www.precairforum.nl
het forum vindt plaats op zaterdag 12 februari 2005
Plantage Doklaan 12 (vlakbij Artis, tram 9 of 14 vanaf Centraal)
Amsterdam
aanvang 14.00 uur, afsluiting ca. 19.30
als je van plan bent te komen, meld je ajb aan via  contact@precairforum.nl
NIEMAND KAN ONS VERTEGENWOORDIGEN, BEHALVE WIJZELF
De huidige vakbeweging is nog steeds gericht op het ‘vak’. Wij flexwerkers oefenen echter geen vak meer uit. Om het afgelopen najaar de acties kracht bij te zetten, bleef ze sterk leunen op het traditionele deel van de arbeidersklasse: de havenwerkers, het openbaar vervoer, de bouw..... Flexwerkers waren bij geen enkele actie als herkenbaar onderdeel van de werkende klasse aanwezig. Dat is logisch want wij werken niet in één vaste sector. Wij werken in alle mogelijke sectoren en huppen heen en weer tussen die sectoren. De vakbeweging kent deze veranderingen van de arbeidsmarkt en de werkende klasse. Ze trekt er echter geen conclusie uit waaraan zij consequenties voor de eigen organisatie verbindt. De huidige vakbeweging vindt ons als het ware geen volwaardige arbeiders.
De vakbeweging strijdt vanuit haar georiënteerdheid op het ‘vak’ vooral voor de traditionele verworvenheden van de welvaartsstaat: vaste contracten, behoorlijk salaris, redelijke verzekeringen, opbouw van pensioen. Het sleutelwoord is zekerheid. Maar de flexibilisering van de arbeid zorgt voor precies het tegenovergestelde. Dingen waarvoor de vakbeweging bij vaste krachten de barricaden opgaat, moet ze bij flexwerkers achteloos accepteren, omdat het wettelijk is vastgelegd.
Ter illustratie het volgende voorbeeld: Toen in 2001 de economie langzaam begon in te kakken, kwamen eerst de uitzendstops, daarna werden uitzendkrachten weggestuurd, vervolgens werden de tijdelijke contracten niet verlengd en ten slotte vonden gedwongen ontslagen plaats. Pas op dit laatste moment konden we in de media lezen dat er ‘massaontslagen’ aankwamen en dat de vakbeweging her en der weer praatte over “geen mens de poort” uit. Niemand had het over die massa’s mensen die allang de poort uit waren. Waren dat geen massaontslagen dan?
De flexibilisering van de arbeid werd verantwoord en noodzakelijk geacht voor het behoud van de verworvenheden van de welvaartsstaat. De vakbeweging, die haar revolutionaire élan inmiddels echt kwijt is, kon deze redenering maar wat goed begrijpen. Dus stemde ze in met de flexibilisering. Maar de verworvenheden worden alleen behouden voor de werkers die al vaste contracten hebben. Inmiddels zijn ontslagen vaste krachten, jongeren en mensen die uit de verschillende uitkeringen gedrukt worden (o.a. bijstandsmoeders) als werkzoekenden op de arbeidsmarkt gekomen. Zij werden en worden geworven in de geflexte arbeidsplaatsen. En zo komt het dat jong en oud nu heen en weer worden geslingerd tussen bedrijven, sectoren én uitzendbureau’s.
We mogen niet langer dan 26 weken werken zonder salarisverhoging. Soms worden we dan te ‘duur’. Als het uitzendbureau of het inlenende bedrijf ons nog niet te duur vindt, mogen we nog 52 weken voor hetzelfde uitzendbureau blijven werken. Krijgen we dan geen vast contract dan kunnen we op zoek naar een ander uitzendbureau. Wij moeten de eerste uitzendkracht nog tegenkomen die na 78 weken een vast contract kreeg.
Al deze onzekerheid is bij wet vastgelegd. Flexwerkers worden dagelijks geslachtofferd ten gunste van de arbeiders met een zekere arbeidsplaats. Er is een duidelijke tweedeling ontstaan in de toch al niet zo homogene werkende klasse, die tussen vaste en losse krachten. De heftige competitie tussen flexwerkers om de ’gunst’ van de uitzendbureau’s en de inlenende bedrijven zorgt voor een verregaande individualisering binnen het geflexte deel van de werkende klasse.
Wij indentificeren ons niet meer met de werkplek en evenmin met onze collega’s. We werken en pauseren steeds met andere mensen en dat bovendien in steeds andere bedrijven. Onze blijvende sociale contacten bestaan alleen nog buiten ons werk, in onze vrije tijd. Het zijn onze vriendinnen en vrienden van de straat, uit de buurt, de concertzaal, de kroeg, die ons tippen over leuke baantjes en redelijke uitzendbureau’s. Met hen eten we in de pauzes en werken we af en toe samen. Omdat de huidige vakbeweging zich krampachtig vastklampt aan het ‘vak’ en geen eigen ideeën ontwikkelt over onze situatie, kan zij ons niet vertegenwoordigen.
 E-Mail: contact@precairforum.nl  Website: http://www.precairforum.nl
|
