|
|  |
| | het Grote Rouwen | e - 28.09.2004 01:10
(reactie op het stukje van Kenneth op Indymedia.be)
Een aardige poging om wat arbeidersromantiek om Hazes heen te breien, maar toch wat kanttekeningen.
Hazes was al lang niet meer exclusief van de ‘gewone man/vrouw’ maar vooral sinds de documentaire “zij gelooft in mij” mede tot ‘camp’ object geworden in allerlei lagen van de bevolking. Maar inderdaad was het spektakel in de Amsterdam-Arena een evenement met een sterk ‘volks’ karakter. Het kan bij mij niet de warme gloed opwekken van eenvoud en oprechtheid. Nog afgezien van het weinig stijlvolle “olee olee” scanderen bij het binnenrollen van de kist richting de middenstip, kun je je serieus de vraag stellen in hoeverre er hier werkelijk zo veel sprake was van “eenvoud en oprechtheid”. De mediahype en het spektakel dat voor deze herdenkingsbijeenkomst uit de grond is gestampt staan denk ik in schril contrast met de de omgeving waar de ‘eenvoud en oprechtheid’ van Hazes’muziek meer tot zijn recht kwam: een rokerige kroeg, of een dampende zaal met meezingend mensen, zonder veel poeha. De bijeenkomst in de Arena valt meer in de categorie van opgefokte herdenkingspsychoses die we ook gezien hebben bij onder meer Diana en jullie Boudewijn. Ineens is iedereen ontdaan door de dood van een bekend (media)persoon en het Grote Massale Rouwen kan beginnen, zorgvuldig voorbereid en later rechtstreeks verslagen door de landelijke media. Ik twijfel niet aan de begaandheid van de aanwezigen in de Arena, maar zij zijn wel figuranten geworden in een merkwaardige massa-herdenkingscultuur waarbij de media inspeelt op een sentiment van “samen rouwen” dat ineens ontstaat, en waarbij de media dit sentiment ook actief stimuleert. Voor de exacte sociologische betekenis hiervan heb ik niet gestudeerd, maar het heeft denk ik meer te maken met vervreemding en ‘gebeurtenissen-hype’ dan met oprechtheid en eenvoud.
Ach, en Andre Hazes… ik draai op 22 december wat van de Clash, gewoon in m’n eentje.
| |
| aanvullingen | |
E-Mail: 
Website: