|
|  |
Reclaim Solidarity in kader 1 mei 1886
Reclaim solidarity - 24.04.2004 15:01
De ware betekenis van 1mei en de herdenking van de martelaren van Chicago.
Reclaim Solidarity
1mei 1886. Over heel Amerika komen honderduizenden arbeiders op straat om via directe actie de achturendag op te eisen. In Chicago waar zowat 40 000 arbeiders staken, nemen de anarchisten de organisatie van de 1 mei campagne op zich. Er wordt dagelijks betoogd en meetings gehouden. De arbeiders leven in mensonwaardige omstandigheden in ghetto's die men arbeiderswijken noemt. Duizenden immigranten overleven in krottenwijken terwijl ze van 's morgens vroeg tot 's avonds laat moeten werken voor een schijntje. Tegenover deze ellende staat in schril contrast het officiele Chicago waar de bourgoisie in prachtige huizen woont en alsmaar rijker wordt op de ruggen van de armen. De autoriteiten en patroons doen geen enkele poging deze mensen te helpen. Ze vinden het de normale gang van zaken. Ze verklaren zelfs openlijk dat armoede en ongelijkheid een onoverkomelijke natuurwet zijn. Tegen deze achter-grond speelt zich de tragedie af die de eerste mei voor anarchisten een diepere betekenis heeft.
De eerste twee stakingsdagen verliepen rustig, maar op de derde mei ontstonden schermutse-lingen tussen de onderdrukte arbeiders en de stakingsbrekers. De politie opende het vuur op de stakers, waarbij één dode viel en verschillende gewonden. Diezelfde avond nog werden er pamfletten gedrukt waarin opgeroepen werd zich te verzetten tegen deze harde repressie. De volgende dag vond een meeting plaats op de Haymarket. Hoewel de spanning te snijden was, verliepen de toespraken rustig. Vlak voor het einde besloten de ordetroepen de samenkomst te ontbinden en baanden zich een weg door de menigte. Op dat ogenblik klonk een hevige ontploffing. Iemand had een bom gegooid, waarbij een agent omkwam. Hierop openden de ordetroepen het vuur en schoten op alles wat bewoog. Enkele minuten later was de Haymarket veranderd in een slachtveld. Hoeveel gewonden en doden er bij de arbeiders vielen is nooit geweten. Dat was niet belangrijk genoeg. Onmiddellijk ontstond er een heksenjacht op alles wat naar anarchisme rook of niet amerikaans was(de meeste arbeiders waren immigranten). Allen werden bedreigd met de strop. Op 5 mei werden acht anarchistische kopstukken gearresteerd en samen met honderden anderen ondervraagd en gefolterd. De acht werden allen beschuldigd van moord en samenzwering tegen de staat door een bevooroordeelde jury, waar geen enkele arbeider in zat. Alle beklaagden op één na werden veroordeeldtot de doodstraf, ook al was slechts één van hen aanwezig op het moment van de bomaanslag. Voor de schrijnende omstandigheden van de arbeiders, hun doden en slachtoffers van het politiegeweld hadden de autoriteiten geen oog.
Ondanks het massaal protest en de vele petities kregen slechts twee van de veroordeelden gratie. Eén pleegde zelfmoord de dag voor de uitvoering van het vonnis. De anderen werden de volgende dag naar het schavot gebracht en opgehangen. Spies' laatste woorden zijn vereeuwigd in het monument dat later opgericht werd ter herdenking van 'de martelaren van Chicago': "De dag zal komen dat ons zwijgen sterker zal zijn dan alle stemmen die vandaag verstikt worden." Enkele dagen later was de begrafenis. Er waren maar liefst 15 000 mensen.
In 1893 verscheen er een officiele verklaring waarin het gehele proces veroordeeld werd en die de onschuld van de acht beklaagden bevestigde.
Op 1mei herdenken de anarchisten de felle strijd van de arbeiders en vooral het drama van de Haymarket. Zij waren niet de enige slachtoffers van de repressie van de autoriteiten tegen de anarchisten en hun beweging. Door de jaren heen zijn duizenden anarchisten vervolgd, gemarteld en vermoord voor hun ideaal, tot op de dag van vandaag. Maar de strijd gaat door. De strijd tegen het gezag en de regering van de mens over de mens, de strijd om gelijkheid en vrijheid voor iederéén!
Tegenwoordig is 1 mei herleid tot een "feestdag", een vakantiedag voor de arbeiders waarop ze samen met de vakbonden eens een gezamelijke wandeling door de stad maken, ieder met z'n politiek-gekleurde vlag. Van de oorspronkelijke strijdvaardigheid valt hier niets te bespeuren en de martelaren van Chicago zijn al helemaal in de vergeetput beland. Wat eens een directe actiedag was is nu verwaterd tot een oppervlakkig feestgebeuren. Nochthans zie ik niet veel reden tot feesten. Den doorsnee arbeider heeft nog altijd weinig tot niets te zeggen in het arbeidssysteem. Alle belangrijke beslissingen worden nog steeds van bovenaf genomen. Oh ja er zijn toch de vakbonden die de belangen van de arbeiders verdedigen. Wat stellen de vakbonden tegenwoordig nog voor, ze draaien gewoon mee in het systeem waar geld, macht en eigenbelang op de eerste plaats komen en de mens zich maar moet schikken. Ze stellen hun eisen aan de werkgevers, bedrijven en multinationals. Die eisen zijn altijd politiek en sociaal aanvaardbaar en mogen zeker niet tegen het systeem zelf ingaan, integendeel, de vakbonden zijn opgeslorpt en dus afhankelijk van het systeem. Zodoende werken ze allemaal mee aan de instandhouding ervan. Ze spelen het spel gewoon mee en sluiten dan compromissen waarbij de eisen dan vervliegen in regelingen die de werkgevers past, zogezegd ten gunste van de arbeiders. En de strijd is gestreden, de arbeiders zijn een tijdje zoet met hun kluitje in het riet en de werkgevers zijn blij dat de fabriek weer kan draaien. Ze wrijven zich in de handen en kijken vanuit hun zetel toe hoe ze rijker en rijker worden. En het leven gaat door en er is niets wezenlijks veranderd. Maar elk jaar opnieuw organiseren ze het 1 mei feest ter herdenking van het verzet, de hevige strijd van de arbeiders. Let op, de nadruk ligt op de herdenking, de herinnering, want de strijd zelf, het verzet past niet in hun kraam. Af en toe eens een geleide staking waar men controle over heeft, dat kan. Maar dat de arbeiders de boel zelf in handen zouden nemen, dat moet kost wat kost worden voorkomen. Dat zou het einde betekenen van het grote monopolyspel. Geen reden tot feesten me dunkt, maar duizenden redenen om tot actie over te gaan.
Het is tijd om de ware betekenis van 1 mei naar voren te brengen. Hoe zouden we het verzet van toen beter kunnen herdenken dan door zelf actie te voeren, zelf te strijden. Een strijd die niet georganiseerd wordt door nepvakbonden, maar door de mensen zelf. Als je bedenkt welk hevig gevecht dat de arbeiders van toen geleverd hebben, dan is het toch bijna belachelijk waar we nu mee bezig zijn.
Recht op arbeidsvreugde en creativiteit. Het verzet tegen onpersoonlijk en afstompend werk.
Overal kom ik ze tegen, de mensen die hun job beu zijn, het letterlijk moe zijn te gaan werken. Ze voelen zich ongelukkig, ze worden er zelfs ziek en depressief van. Zijn het luiaards, hebben ze geen zin om te werken? Neen! De meeste van deze mensen zien het ook niet zitten om de ganse dag niets te doen, in hun luie zetel te zitten en naar de televisie te staren. Ze houden er eigenlijk van te werken, zich nuttig te maken, alleen of samen met anderen, dat is het dus niet. Het probleem zit in het feit dat ze geen voldoening van hun werk krijgen. Velen zitten de ganse dag aan de band of elders steeds hetzelfde monotome werk uit te voeren, zonder dat ze betrokken worden in de ganse produktie, zonder dat ze inspraak hebben in hun werk. Ze voelen zich robotten, ze zijn ontvangers van bevelen, ze volgen voorschriften, ze gehoorzamen, ze zijn werktuigen van andermans wil, ze zijn passief. Ze kunnen en mogen niet actief deelnemen. Ze voelen zich nutteloos, een onpersoon met een nummer. En het aantal ontvangers van bevelen neemt steeds toe, want het aantal personen die in hun werk enigermate eigen beslissingen kunnen nemen loopt steeds meer terug. De creatieve activiteiten en besluitvorming wordt steeds meer geconcentreerd bij een kleine groep mensen. De arbeiders worden meestal wel goed betaald voor deze afstompende jobs en ze hebben geen tekorten op financieel en materieel gebied en toch zijn ze arm. Ze zijn verarmd in hun werk dat hen belemmert in hun mogelijkheid om zelf iets te scheppen, om zelf mee te denken en creatief te zijn om persoonlijke invloed uit te oefenen, kortom iets in de wereld te brengen dat zou kunnen getuigen van hen en hun eigen specifieke persoonlijkheid. Zij leven niet, zij worden geleefd. Zij hebben slechts hun veel te korte week-ends en hun jaarlijkse vakantie, waarin ze zichzelf kunnen zijn , zichzelf kunnen hervinden. Zoals een arbeider het verwoordde; 'Ik werk elf maanden per jaar als een machine om één maand als mens te kunnen leven'. In tegenstelling tot deze verarmde arbeiders, zijn er de welgestelden, die nauwelijks weten waar ze de volgende maand van moeten rondkomen. Het zijn kunste-naars, ambachtslieden, studenten, onafhakelijke filmmakers, uitvinders, .... Ze leven een creatief en avontuurlijk leven, waarbij ze zelf initiatief nemen, waar ze werken volgens eigen inzicht, alleen of samen met anderen. Ze hebben weliswaar financiele en materiele tekorten, maar op vlak van zelfverwezenlijking steken ze af bij de grote massa waarvoor de zaken van buitenaf en van bovenaf bedisseld worden. De ontvreemding van de persoonlijke creativiteit en de daaruit voortvloeiende verarming in een wereld vol materiele rijkdom is een probleem dat niet erkend wordt, en waar dus nauwelijks aandacht aan besteed wordt. Men heeft doorheen de geschiedenis geijverd om het lot van de arbeiders, de loontrekkers te verbeteren, maar deze verbeteringen uiten zich enkel in de omstandigheden op de werkvloer, meer veiligheid, geen kinderarbeid, minder werkuren per dag, hoger loon en dergelijke meer. Op het gebied van de arbeidskwaliteit voor de arbeider als uniek creatief persoon moet de strijd kennelijk nog gestreden worden. Stelt u zich voor dat alleen een kleine bevoorrechte groep mensen het recht zouden hebben om kinderen te verwekken en de rest van de mensheid tot onvruchtbaarheid gedoemd bleef, dan krijg je enig besef van hoe het er op dit ogenblik met de ontplooiingsmogelijkheden van de creatieve vermogens voor staat. De mentale sterilisatie van miljoenen mensen zorgt ervoor dat ze steeds afhankelijker en hulpelozer worden.
Het is hoog nodig dat er een tegenstroom ontstaat van mensen die zich niet laten zoet houden met hogere lonen en meer koopkracht of een socialisatie die hen weliswaar in naam tot mede-eigenaars maakt, maar die het ontnemen van hun creatieve talenten en persoonlijke inspraak en inbreng laat voortbestaan. Er is nood aan een beweging die eist dat werknemers kunnen meevoelen, meedenken, meespreken en doen volgens hun eigen persoonlijkheid. Een arbeider moet als mens in zijn totaliteit beschouwd worden met respect en aandacht voor zijn unieke creativiteit en niet als robot, instrument en bevelenopvolger. Een nieuwe strijd moet worden gestreden, de strijd voor de emancipatie van de creatieve vermogens, voor inspraak en medezeggingschap, voor volledige gelijkheid van werknemers en werkgevers, voor arbeidsvreugde en levenslust. In plaats van rond te paraderen op 1 Mei zou men zich beter bezig houden met de echte problemen en in plaats van enkel te herdenken, actief de strijd voort zetten. Hoe zou men onze voorgangers beter kunnen eren.
uit:  http://www.lastigenbruggeling.tk
 Website: http://www.reclaimsolidarity.tk/
|
| Lees meer over: globalisering kunst, cultuur en muziek vrijheid, repressie & mensenrechten wereldcrisis | | aanvullingen | | |
