Dwaze moeder?
GJH - 15.01.2004 11:03
Lees en begrijp...
Een moeilijke weg kan ook iets goeds opleveren
Uit: VBOK laat leven, 2001, nummer 127
Zestien was Anneke, toen ze ‘per ongeluk’ in verwachting raakte.
Nu, twee jaar later, is ze moeder van Lotte, woont bij haar ouders thuis
en gaat gewoon naar school. Ook heeft Anneke nog steeds verkering
met André, de vader van Lotte. De families van Anneke en André helpen
elkaar op alle mogelijke manieren. Anneke’s moeder Willy verwoordt het
zo: "Een moeilijke weg kan ook iets goeds opleveren".
Voorzichtig vervolgt ze: "Maar dat geldt voor ons. Voor een ander is het
misschien niet zo". De meeste verhalen van tienermoeders zijn somber
en verdrietig. De meisjes worden uit huis gezet, moeten acuut van school
om te gaan werken, of raken in een isolement. Dat het anders kan, bewijst
dit verhaal
Bijna drie jaar geleden kregen Anneke en André verkering.
Anneke: "Op een gegeven moment ontdekte ik dat ik niet ongesteld
werd. Na vijf dagen werd ik ongerust en haalde ik een test. Alleen André
wist het. Die test was heel duidelijk positief. Ik dacht: Wat moet ik nou.
Ik ben naar een vriendin gegaan. Zij zei: "Vertel het aan je ouders, die
helpen je wel. Zo niet, dan kom je maar bij mij’. Toen ik thuis kwam, ging
ik meteen naar boven. Mijn moeder kwam achter me aan".
Willy zag meteen dat er iets mis was: "Anneke wilde niets zeggen, maar
ik heb net zolang doorgevraagd tot ze het vertelde.
Ik vroeg meteen: "Wat wil je?" Ik had er wel eens over nagedacht:
stel dat zoiets met een van je dochters gebeurt, wat doe je dan?
Ons standpunt is altijd geweest: eerst aan hen vragen wat zij willen".
Anneke: "En ik zei meteen: ik wil het houden".
Willy: "ik had ook niet anders verwacht". Anneke knikt: "Voor mij was
het meteen: ik krijg een kind. Niet: ik heb iets in mijn buik zitten en ik kan
het laten weghalen".
André kwam ’s avonds langs. Hij vertelt: "Ze begon meteen te huilen en
toen wist ik het al. Het voelt alsof je hele wereld instort".
Kamertje over.
Diezelfde avond vertelden Anneke en André het ook aan zijn ouders.
"Ze reageerden positief. Ik weet trouwens niet of dat het goede woord is",
zegt André. "Nou, ze schrokken zich wel een rotje", zegt Willy. "
Je was toen nog maar vijftien!". Anneke: "Ik had in mijn hoofd
dat ik het huis uit zou gaan en werk zou gaan zoeken. Maar mijn moeder zei
dat dat niet hoefde". Willy: "Ik zei haar dat ze net zoveel recht
had om door te leren als de anderen. We hadden nog wel een kamertje over.
Ik dacht: met z’n allen vinden we wel een oplossing".
Zwaar.
Maar dat bleek toch zwaarder dan Willy gedacht had. "Ik had meteen
wel in de gaten dat ons leven helemaal zou veranderen, maar ik schoof
het naar achteren. Ik wilde eerst alles op de rails zetten. Op een gegeven
moment moest ik de VBOK bellen om praktische informatie ergens over.
Die mevrouw zei: "Als je zelf in de problemen komt, kun je me altijd
bellen". Ik dacht: "Dat hoeft niet". Maar ik kwam er al rap achter dat
ik het toch niet trok. Het was op. We hadden afgesproken dat we het
allemaal samen zouden regelen. Maar ik werd ineens heel bang dat ik, als
de baby geboren zou worden, het niet aan zou kunnen. Ik wilde wel, maar
ik had er geen zin in. Er was veel tegenstand in me en die wilde ik weggewerkt
hebben. Ik heb zelf ook iets dergelijks meegemaakt: Anneke en haar zus
Linda kwamen ongepland en dat was best zwaar. Ik was bang dat het nu
hetzelfde zou zijn. Daarom zocht ik hulp. Het was fijn om met iemand te
praten die erbuiten stond, iemand die neutraal was.
Eén moeder.
Ondanks de zwangerschap lukte het Anneke en André hun Havo-diploma
te halen. Makkelijk was het niet altijd. Anneke: "ik heb best wel eens
gedacht: waar ben ik aan begonnen? Als ik m’n dag niet had. Of als ik
weer ergens mee moest stoppen. Maar dat duurde altijd maar even".
Nu Lotte er is, vindt Anneke het soms wel moeilijk dat ze door veel
mensen wordt opgevoed. "Soms vraag je je af: Wie is de moeder?".
Willy: "Vanaf het begin heb ik geprobeerd geen moeder te zijn. Ik ben oma.
Ook al zie ik iets waarvan ik denk: "Daar zou ik als moeder iets van zeggen",
dan zeg ik niets. Zij moet het leren. Dat kost veel energie, ja. Maar het
levert ook veel op. Als Anneke naar school gaat en Lotte huilt omdat ze
weg gaat, dan denk ik: daar zijn we voor gegaan, dat ze Anneke als haar
moeder ziet".
Toekomst.
Anneke vindt zichzelf niet echt veranderd. "Ik leid twee levens:
een leven op school en een leven thuis met kind. Maar deze week was
Lotte ziek, en dan bel ik overdag wel naar huis om te vragen hoe het
gaat". Aan de toekomst denken ze nog niet veel. Anneke: "Dat
kunnen we niet, omdat we geen geld hebben. We doen allebei een verkorte
opleiding, zodat we snel aan het werk kunnen gaan".
Teamwork.
Willy: "Iemand zei ooit tegen me: jullie verrichten echt teamwork.
Dat klopt, maar je moet ook om hulp durven vragen. En daar had ik echt
moeite mee, dat heb ik in die gesprekken geleerd". Willy en haar
man gaan nu wel vaker samen een weekendje weg. "Als we dat niet
doen, raken we elkaar kwijt". Willy zou graag eens met andere
moeders van tienermoeders willen praten. "Om ervaringen uit te
wisselen, te praten over hoe zij het doen en over wat je dwarszit. Veel
mensen snappen niet dat het kan, zoals wij het doen. Ze denken dat ik
Lotte opvoed als mijn dochter. Maar het is mogelijk om in één huis te
wonen en toch afstand te creëren. Anneke is de moeder. We zijn niet
één groot gezin. Door afspraken te maken en doordat we het zelf willen,
werkt het".
 E-Mail: gj_huisman@hotmail.com
|
