|
|  |
De muur: veiligheid of apartheid?
Anja Meulenbelt - 30.10.2003 14:20
In juli was ik in Kalkiliya, een klein stadje op de Westoever, vlak bij de groene lijn, de grens van 1967 tussen Israel en de Palestijnse gebieden. Ik was voorbereid op wat ik zien zou, toch schrok ik.
Eens was Kalkiliya een stadje dat bruiste van leven. Avontuurlijke en op koopjes beluste Israeli’s kwamen er boodschappen doen en lekker eten op shabat als de restaurants in Israel dicht waren. De boeren uit de omtrek kwamen er op de markt hun groente verkopen, de jonge dorpelingen gingen er naar school, de vrouwen kwamen er bevallen, mensen gingen er naar de tandarts en naar de notaris. Nu leek Kalkiliya het meest op het decor van een wildwestfilm nadat de crew is vertrokken. Leeg, troosteloos, bijna geen verkeer, want met de auto kun je toch nergens heen. Dichtgetimmerde winkelpuien, hopen puin van afgebroken restaurantjes, de reclameborden in het Hebreeuws kapotgetrapt op de grond. Kalkiliya is een van de eerste slachtoffers van De Muur. Niet alleen is de weg naar Israel afgesneden, Kalkiliya is aan drie kanten ingesloten door nederzettingen en de muur, en kan slechts aan de vierde kant bereikt worden via een controlepost waar je alleen doorheen komt met een speciale vergunning. Dat kan alleen te voet. Auto’s zijn dus overbodig geworden. Burgemeester Marouf Zahran stond ons te woord bij de dreigende, grijze, betonnen muur, acht meter hoog, een monster vergeleken bij dat kleintje van Berlijn, tot er een legerjeep aankwam om ons weg te jagen. We gingen. Wie te dicht bij de muur komt kan neergeschoten worden.
Kalkiliya loopt leeg, het is een stervend stadje, en dat lijkt precies de bedoeling te zijn. Er is nog maar voor weinig mensen een normaal leven mogelijk. En hoe meer er weg gaan, hoe onmogelijker er nog te blijven.
Zahran is een oude Fatah man die nog steeds gelooft in onderhandelen. Maar de jongeren luisteren niet meer naar hem, zegt hij. ‘Die zeggen: wat heeft al dat gepraat ons opgeleverd? Wat moet ik dan zeggen?’
Wat doen jongeren die hun toekomst zien verdwijnen ? Die worden gevaarlijk. Drie weken voordat ik daar bij de muur sta is het twee jongens gelukt om het rooster van de afwateringstunnel onder de muur te verwijderen, ze zijn naar de andere kant gekropen, en hebben met een geweer twee willekeurige Israeli’s die daar in hun auto reden neergeschoten tot ze zelf werden gedood. Nu zegt Israel zie je wel, hoe belangrijk het is dat we die muur hebben om de terroristen tegen te houden?
Tussen de muur en de oude grens zitten duizenden Palestijnen klem die niet meer voor of achteruit kunnen. Ze kunnen niet meer naar de Westoever waar ze familie hebben, en land. Maar ze horen ook niet bij Israel, want Israel wil er geen Palestijnse burgers bij hebben die staatsburgerschap en de bijbehorende rechten zouden kunnen claimen. Lang hebben ze moeten wachten op de uitslag wat hun status dan zou zijn. Dat is nu bekend gemaakt, ze krijgen speciale identiteitsbewijzen waarop staat dat ze ‘permanente residenten’ zijn. Zoiets als buitenlanders die een verblijfsvergunning krijgen voor onbepaalde duur. Er zit een principiele vraag aan vast. Waarom zouden Palestijnen van de Westoever verplicht zijn om Israelische identiteitsbewijzen te dragen als ze niet eens Israeli’s zijn? Er is wat verzet, maar dat zal wel verstommen. Zonder identiteitsbewijs zit je vast. Kun je er nooit meer uit. Niet naar het ziekenhuis, niet naar school, niet naar je familie. Sommige bewoners weten nu al dat ze geen identiteitsbewijs krijgen, bijvoorbeeld omdat ze eens in de gevangenis hebben gezeten. Nu hebben er erg veel Palestijnen in de gevangenis gezeten, je hoeft er maar een steen voor gegooid te hebben of illegaal te hebben gewerkt in Israel. Die staan nu voor het blok. Zonder toestemming er uit te mogen zitten ze feitelijk opnieuw in de gevangenis. Dus zullen ze waarschijnlijk, met hun familie, vluchten naar de Westoever. Dan zijn ze hun land kwijt, en hun huis. Het lijkt de bedoeling, om de geannexeerde strook zoveel mogelijk te ontvolken. Een stille etnische zuivering, geheel in overeenstemming met Sharons bedoeling: zo veel mogelijk land voor Israel met zo min mogelijk Palestijnen er op.
Israel heeft de Palestijnen die nu tussen wal en schip terecht zijn gekomen beloofd dat ze hun normale leven zouden kunnen hervatten. In de muur zijn op bepaalde afstanden doorgangen gemaakt die door het leger kunnen worden geopend. De bedoeling was dat boeren ’s ochtends door zo’n poort naar hun land konden, en de kinderen naar de bus die hen naar school moet brengen, en dan aan het eind van de dag de poort opnieuw geopend zou worden. Ook op joodse feestdagen en de sabat. Zoals voorspeld komt daar weinig van terecht. De militairen hebben wel wat anders aan hun hoofd dan met een jeep op en neer te rijden om de poort te openen en dan alle identiteitskaarten en vergunningen te controleren. Dus staan de kinderen soms uren voor niks te wachten, of kunnen de boeren eenmaal buiten de poort er ’s avonds niet meer in. Veel boeren die het nog niet hebben opgegeven kamperen dus nachtenlang op hun veld. Wat moet je doen als je kinderen niet meer naar school kunnen? Blijf je daar dan wonen? Wat moet je doen als je veld bewerken niet meer loont omdat je de opbrengst niet meer naar de markt kunt brengen?
Het verzet tegen de muur, die diep in de Westoever doordringt en kilometers aan Palestijns land opvreet kwam oorspronkelijk niet alleen van de Palestijnen en dat handjevol trouwe Israelische activisten. De kolonistenbeweging was er ook tegen. Die wilden geen nieuwe grens, want elke grens zou de bevestiging zijn van de gedachte dat de Palestijnen ook nog ergens moesten wonen. Ook zaten de nederzettingen voor het grootste deel aan de andere kant van de muur. Ik hoor mevrouw Blumenthal van de Likud nog zeggen, toen ik haar ontmoette in de Knesset: ‘alsof joods bloed aan de andere kant van de muur goedkoper is dan aan deze kant’. Over Palestijns bloed had ze het niet. Dat de kolonistenbeweging niet meer tegen is is dus onheilspellend, want dat betekent dat Sharon bereid is om met vele miljoenen extra kosten de muur zo te verleggen dat de nederzettingen geannexeerd worden en met het omringende land ingelijfd worden bij Israel. De eerste actie is er al: de grote nederzetting Ariel komt aan de Israelische kant van de muur, en de muur komt nu nog grilliger en nog dieper de Westoever in te liggen. Bush heeft weer even zwakjes geprotesteerd en een beetje gedreigd dat de kosten daarvan niet door hem zouden worden betaald. Maar toen de VN een motie aan wilde nemen om de bouw van de muur, evident in strijd met de Conventies van Geneve, waren er 144 stemmen voor, en vier tegen. Israel natuurlijk, Micronesie en de Marshalleilanden. En de Verenigde Staten.
***
(Anja Meulenbelt is Eerste-Kamerlid voor de SP en werkt in de Gaza-strook met gehandicapte jongeren die slachtoffer werden van het Israelisch geweld.)
 Website: http://www.anjameulenbelt.com/
|
| Lees meer over: vrijheid, repressie & mensenrechten | | aanvullingen | | | Apartheid dus | John Veldhuis - 30.10.2003 16:33
In het stuk Palestijns gebied tussen de muur en de grens met Israel (de groene lijn) is het voor Palestijnen verboden zich op te houden, ook al wonen ze daar, zonder schriftelijke toestemming van de Israelisch legercommandant ter plekke, terwijl iedere Israeli, aanstaande Israeli, of mensen die volgens Israelisch "recht" naar Israel zouden mogen emigreren, daar mogen gaan en staan naar believen.
En met het land dat hiervoor verantwoordelijk is hebben wij dan zo'n "speciale relatie"...
Het land, dat maar vast blijft houden aan zijn illegale kolonies, wordt door Nederland geen strobreed in de weg gelegd, integendeel...
| | 'When Killing is Easy' | DE PAUS - 31.10.2003 10:45
'When Killing is Easy' by John Sweeney, produced by Bill Treharne Jones, is shown on Sunday , 2 november 2003 (?) , at 7.10pm on BBC2
When the BBC decided to investigate James's Miller killing in Gaza, they asked me to report for the film. I (John Sweeney) couldn't say no.
 http://news.independent.co.uk/world/middle_east/story.jsp?story=458515
| |
| aanvullingen | |
