|
|  |
‘KAMINA LIBRE’. Politieke gevangenen in Chili
anarchist black cross - gent - 28.05.2003 14:07
Meer dan tien jaar na het einde van de Pinochet dictatuur en de intrede van de “democratie” in Chili, telt het land nog steeds tientallen politieke gevangenen. Een aantal van hen hebben zich verenigd in het libertair kollektief van gevangenen ‘Kamina Libre”.
‘KAMINA LIBRE’. Politieke gevangenen in Chili
Meer dan tien jaar na het einde van de Pinochet dictatuur en de intrede van de “democratie” in Chili, telt het land nog steeds tientallen politieke gevangenen. Een aantal van hen hebben zich verenigd in het libertair kollektief van gevangenen ‘Kamina Libre”. Via hun strijd voor de vrijheid van alle politieke gevangenen in Chili (waaronder ook vele van de Indiaanse Mapuche gemeenschap) zetten zij de strijd voort tegen de burgerlijke orde en voor een vrij socialisme.
Hieronder de voorstellingstekst van het kollektief en een oproep tot solidariteit die zij eind vorig jaar lanceerden. Wij zullen nog meer vertalingen ter beschikking stellen en regelmatig berichten over de situatie van de politieke gevangenen in Chili en Latijns-Amerika om gaandeweg de solidariteit concreet en tastbaar te maken.
Wie zijn wij?
Wij zijn vier revolutionaire jongeren gevangen in de kerkers van het Chileense kapitalisme waar we zijn gaan leven in het kollektief Kamina Libre. Drie van ons (Pablo Morales Fuhrimann, Marcelo Villarroel Sepúlvada, en Rodolfo Retamales Leiva) zitten opgesloten in de hoogbeveiligde gevangenis van Santiago en de vierde, Alvaro Rodriguez Escobar*, in de gevangenis van de stad La Serena.
Onze gevangenschap is het resultaat van de confrontatie met de eeuwige eigenaars van dit land en hun imperialistische consorten door middel van politiek-militaire actie.
Het was in de strijd tegen de repressieve machine van de Pinochet-dictatuur dat ons op verandering gerichte en subversieve bewustzijn vorm begon te krijgen. In die periode, het volledige decennium van de conformistische jaren ‘80, kwam de moedige en vastberaden generatie van duizenden jongeren samen rond de barricades met de duidelijke intentie het fascisme omver te werpen. We gebruikten molotovs en wapens van elk type als effectieve instrumenten om het autoritaire politieke/economische/waarden/repressieve systeem van overheersing te vernietigen en als middel om de opmars van de politie in de straten, universiteiten, scholen en volkswijken tegen te gaan; het was een keuze om de rechtvaardigheid en het verlangen van het volk tastbaar en reëel te maken.
De komst van de democratie van de rijken, met de compromisregering van de putschist Patricio Aylwin, kon onze emancipatorische utopie niet stoppen, want we wisten dat het neoliberale model zou voortduren. De rechterlijke orde van de staat bleef de straffeloosheid van het regime van burgerlijke heerschappij bevorderen. Daarom kaderde onze activiteit in de jaren ’90 zich in de delegitimering en bestrijding van het economische model en de akkoorden gerealiseerd door het centrum, rechts en de militairen. Die akkoorden zijn geneigd het systeem te laten voortduren en te legitimeren en staan dus garant voor een verleden en heden van een bloeddorstige en discriminerende staat. Daarom zijn we ook niet het resultaat of de voortzetting van de strijd tegen de dictatuur, maar onze militaire en politieke ontplooiing moet gezien worden in een historisch project, dat van de Socialistische Revolutie, die de macht en de burgerlijke moraal en waarden opzij zet en afschaft.
Wanneer werd het kollektief geboren?
Bij onze intrede in de gevangenis, tussen ‘90 en ‘92, was ieder van ons militant van de Partido Mapu-Lautaro**, maar met de jaren en als gevolg van onenigheden met de leiding en hun manier om de actuele sociale realiteit van het land en van de populaire en revolutionaire beweging te interpreteren, en wegens een verschillende visie op de manier waarop het gevangenschap diende te worden geconfronteerd, braken we met onze oorspronkelijke organisatie.
Dit betekent noch onderwerping noch verslagenheid. Wij waarderen en legitimeren de radikale actie tegen het kapitalisme; net als vroeger blijft ook nu ons bewustzijn vrij van de heersende waarden. Zodoende kunnen wij bevestigen dat ons doel de totale transformatie is van de samenleving waarin wij nu leven.
Op die manier richtten wij in 1996 deze werkplaats op, een product van aanhoudende volharding en blijvende inzet voor de emancipatie. De werkplaats wil een weerspiegeling zijn van de ontwikkeling van een kritisch en autonoom denken, gevoed door de theoretische bijdragen en de ervaringen van de diverse libertair-revolutionaire vertegenwoordigers. Deze opstandige reflectie heeft het verspreiden van informatie tot doel en het ondernemen van acties voor de vrijheid van alle politieke gevangenen (de gijzelaars van het kapitalisme) van Chili en daarbuiten. Daarnaast wil het breken met het isolement van deze gevangenis, om de huidige problematiek vanuit een subversief perspectief dichterbij te brengen tot en te verbinden met al degenen die blijven strijden voor de eenheid en coördinatie van de verschillende realiteiten die de vernietiging van de heersende orde beogen.
De hele tijd zijn we blijven geloven in de idee dat het Zelfbeheerde Socialisme realiseerbaar is. Wij ijveren voor een samenleving waar het autoritarisme en de macht voor de macht niet bestaan, waar de raciale minachting en de uitbuiting uitgeschakeld worden door de waarde van de menselijke broederschap en de wederzijdse hulp, die samen met de solidariteit de morele pijlers zullen zijn van deze nieuwe sociale “orde”. Zo is men in staat te breken met de logica en de sociale relaties van de kapitalistische productie, bepaald door een arbeidsverdeling waar de gegoeden heersen over de armen als baas over proletariër.
_____________
OPROEP TOT SOLIDARITEIT (25 December 2002)
In de gevangenissen van de Chileense “Democratie” zitten revolutionaire mannen en vrouwen opgesloten omwille van hun keuze voor een radicale verandering van de huidige stand van zaken, die zoals steeds enkel de burgerij en de uitbuiters bevoordeelt.
De politieke gevangenschap heeft altijd al bestaan. Zo kregen tijdens de dictatuur alle linkse organisaties een harde repressie te verwerken, met de opsluiting van velen tot gevolg.
Tijdens de laatste 12 jaar hebben de compromisregeringen steeds de sociale controle weten te behouden en zelfs uit te breiden, om de politieke dissidentie tegen de democratie van de rijken te neutraliseren. Al wie gekozen heeft om het neoliberalisme te bestrijden via directe en gewelddadige actie, heeft rekening moeten houden met een mogelijke opsluiting in zwaar bewaakte gevangenissen. Uiteraard is ook de fysieke en psychologische marteling steeds aanwezig geweest in Chili.
De politieke gevangenen van die tijd waren, net als wij, bijna altijd militanten van het Mapu-Lautaro, FPMR of MIR***, en een aantal splintergroepjes. Tegenwoordig verandert deze situatie, gestimuleerd door interne politieke processen binnen deze organisaties. Meer en meer moeten zij rekening houden met het bestaan van nieuwe collectieven en groepen die op een autonome, horizontale en zelfbeheerde manier strijden tegen de gevangenis en de politiestaat.
Op dezelfde manier breidt de vervolging en politieke opsluiting zich uit naar de strijd voor autonomie en soevereiniteit van de Peñi en Lamngen Mapuche-indianen. Opnieuw is het de Chileense staat die zijn wapens gebruikt om de belangen van de multinationals te verdedigen. De arrogante staat vervult de rol van gevangenisbewaarder en doet er alles aan opdat het macabere Yankee-imperialisme zich zonder hindernissen kan uitbreiden over de hele wereld.
We willen de verschillen tussen de verschillende groepen die strijden niet verloochenen (« mesties »-Chilenen, proletariërs, « drop-outs » en Mapuches die ijveren voor de reconstructie van de « Dorp-natie »), maar we hebben dezelfde doelstelling en delen dezelfde vijand: de rijken en machtigen die regeren en ons uitbuiten. Hun enige bekommernis is het behouden van een ellendige sociale orde die de klassenmaatschappij onveranderd laat.
De doelstelling die wij, en elke zelfbewuste en geëngageerde persoon, dus hebben is onze aandacht te richten op de constructie van doeltreffende netwerken van steun en solidariteit om de vrijheid te bekomen van al wie achter de tralies zit omwille van de strijd die hij of zij levert.
We mogen ons niet voeden met amnesie, stilte of eender welk gebrek aan consequentie, want dat kan enkel de gang van zaken in Chili en de rest van de wereld bekrachtigen.
De politieke gevangenschap van Revolutionairen, Proletariërs en Autochtonen moet kunnen breken met de onverschilligheid, de inspanningen van de verschillende groepen kunnen verenigen en hun Vrijheden kunnen bewerkstelligen. Die uitdaging is vanzelfsprekend voor al wie besluit de stap te zetten naar de strijd voor een beter leven.
Via de muziek wordt een sociaal bewustzijn gecreëerd: het verspreiden van informatie, het schrijven naar alle mogelijke instanties, het zoeken van contacten, op straat komen, het zonder ophouden bijdragen tot de vermenigvuldiging van de netwerken die dagelijks strijden voor de vrijheid van alle politieke gevangenen in Chili en de rest van de wereld. Dat de verdeeldheid, de wanhoop en het egoïstische individualisme moge terugkeren naar de plaats waar het vandaan kwam, dat het moge terechtkomen in de wereld van de burgerij, de ware gevangenen van de Mensheid.
Omdat er gevangenis noch straf bestaat die kan afrekenen met de dromen van rebellie en sociale revolutie!!
ALGEMENE SITUATIE
De politieke gevangenen zijn berecht met wetten die overgenomen zijn van de dictatuur van Pinochet en geperfectioneerd werden onder de « democratie », b.v. de antiterrorismewet of die van de Binnenlandse Veiligheid.
Het merendeel werd zelfs tweemaal vervolgd, zowel voor een militaire als voor een burgerrechtbank. Het vonnis, dat eerder van politieke dan van juridisch aard was, was dan ook disproportioneel hard.
Mishandeling is een instrument dat op systematische wijze gebruikt wordt door de politiediensten bij alle aanhoudingen. Via bedreigingen van familieleden en directe vormen van agressie worden verklaringen afgenomen die niets te maken hebben met de realiteit.
Er zijn ongeveer een 60-tal politieke gevangenen van Chileense afkomst, opgesloten in Peru, Brazilië en Chili.
De « institutionele repressie » tegenover de revolutionaire bewegingen en hun militanten, heeft reeds het leven gekost aan een dappere groep van jonge rebellen, en heeft ervoor gezorgd dat meer dan 100 militanten in de gevangenis terechtkwamen.
Diezelfde politiek wordt ook toegepast bij de bewegingen van de Bevrijding en de Autonomie van de Mapuche-indianen. De strijd van een volk wordt gecriminaliseerd, hoewel dat verzet even gerechtvaardigd is als hun historische weerstand tegen de bezetter
"BREKEN MET DE ONVERSCHILLIGHEID, DE INSPANNINGEN VERENIGEN, BOUWEN AAN DE VRIJHEDEN…"
WE STELLEN VOOR OM:
Deze realiteit overal te verspreiden en voort te sturen.
Tegenculturele, politieke en sociale activiteiten te organiseren om over deze situatie te informeren en ze aan de kaak te stellen.
Alles te doen wat binnen je mogelijkheden ligt om de concrete wil tot solidariteit vorm te geven.
De volgende websites te bezoeken:
 http://www.nodo50.org/kaminalibre/
www.libertad.ya.st
www.lainsignia.org
www.radionumerocritico.cl
www.prisionerospoliticos.cl
WEG MET ALLE GEVANGENISSEN: POLITIEKE GEVANGENEN OP VRIJE VOETEN!
Collectief van politieke gevangenen KAMINA LIBRE
Gevangenis van Hoge Veiligheid – Santiago
Contacteer ons:  kaminalibre@yahoo.es kaminalibre@nodo50.org
Noten van het abc-gent:
*Alvaro Rodriguez Escobar, de langst zittende politieke gevangene van Chili, hij werd gearresteerd in augustus 1990, werd in januari van dit jaar in beperkte vrijheid gesteld. Dit is het (eerste) resultaat van een lange campagne met verschillende hongerstakingen van Alvaro en zijn kameraden en van de mobilisaties buiten de gevangenis.
** Mapu-Lautaro: Movimiento de Acciòn Popular Unitario (Lautaro is de naam van een Indiaanse leider die in de 16de eeuw een succesvolle campagne leidde tegen de Spaanse overheersers en nog steeds geldt als symbool van de Chileense onafhankelijkheid). Mapu-Lautaro was één van de vele guerrillagroepen, meestal van marxistische origine, die in Chili/Latijns-Amerika streden tegen het imperialisme en de dictatuur. Ontstaan in het begin van de jaren ’80 uit de Mapu-partij, die al bestond sinds 1969 maar niet koos voor gewapend verzet, bleef ze actief tot in de jaren ’90. Net als de andere gewapende verzetsgroepen kreeg ze harde klappen door de vernieuwde strijd tegen het terrorisme die de Chileense staat, met steun van de V.S., voerde begin jaren ’90. Honderden militanten werden toen gearresteerd en vlogen achter tralies, allen werden gemarteld door de veiligheidsdiensten en velen veroordeeld door speciale rechtbanken.
*** De MIR (Movimiento de la Izquierda Revolucionaria) is de oudste guerrillaorganisatie in Chili, opgericht in 1965. Vele leden ervan werden vermoord of in ballingschap gedreven, maar in 1978 keerde één van hun belangrijkste leiders, Miguel Enríquez, terug uit Cuba en wist de beweging nieuw leven in te blazen en te organiseren voor de gewapende strijd. Zij bereikte echter nooit meer het niveau van de eerste jaren. Het FPMR (Frente Patriótica Manuel Rodriguez) werd opgericht in 1983 en is verbonden met de Communistische Partij van Chili. Toen in 1987 de CP de gewapende strijd afzwoer kwam het tot een splitsing tussen enerzijds het FPMR-Autónomo dat de gewapende strijd verder zette, en het FPMR dat de wapens neerlegde na de installatie van de “democratie” in 1990.
 E-Mail: abc_gent@yahoo.com  Website: http://www.geocities.com/abc_gent
|
| Lees meer over: vrijheid, repressie & mensenrechten | | aanvullingen | | |
