|
|  |
Antiracisme en Israël
Peter Edel - 04.02.2003 16:52
Een analyse van de wijze waarop antiracisten reageren op het Israëlisch-Palestijnse conflict.
ANTIRACISME EN
ISRAËL © 2003, PETER
EDEL.
Naarmate het conflict tussen
Israël en de Palestijnen in de
richting van een totale
catastrofe escaleert, wordt
links Nederland gedwongen
een standpunt in te nemen.
Enerzijds leidt dit tot terechte
kritiek op het Israëlische
beleid. Maar lang niet
iedereen waagt zich op dit
gevaarlijke terrein. Voor
linkse partijen ligt het
gevoelig de Palestijnse zaak
aanhangig te maken, vooral
in een verkiezingsperiode.
Doorgaans gaat men een
duidelijk standpunt daarom
uit de weg. Ondertussen zet
een aantal antiracisten
radicaal de aanval in als
linkse publicisten het wagen
Israël en het zionisme te
bekritiseren.
Een goed voorbeeld is Ronald
Eissens van de ‘Magenta
Foundation’ en het ‘Meldpunt
Discriminatie Internet’. De zich
‘Ariel’ noemende Eissens zet zich
in tegen discriminatie en er is in dit
verband veel goed werk aan hem
toegeschreven. Maar als Telegraaf
columnist Bob Smalhout schrijft
dat de islam een achterlijke
godsdienst is, reageert Eissens niet.
In plaats daarvan komt hij in het
nieuws wanneer hij critici van het
zionisme tot antisemieten
bestempelt. Wat dat betreft bevindt
hij zich niet alleen op één lijn met
Smalhout, maar ook met De fabel
van de illegaal. Dit tijdschrift heeft
bij de bestrijding van racisme een
goede reputatie opgebouwd in
Nederland. Maar helaas behoort
het verketteren van fundamentele
kritiek op Israël eveneens tot de
doelstellingen van de fabel.
De contacten van Eissens met dit
Leidse tijdschrift komen o.a. naar
voren op de ‘antiracismelijst’. Daar
wisselt hij van gedachten met
publicisten van de fabel. Zoals met
Peter Zegers, die een paar maanden
geleden informatie leverde aan
Yoram Stein voor diens bespreking
in Trouw van mijn boek De
schaduw van de ster (1). Samen
met Zegers leverde Eissens twee
jaar geleden een bijdrage aan een
door de fabel gepubliceerde
brochure uit de ‘Gebladertereeks’
(2). Deze aan mijn artikelen in
Kleintje Muurkrant, Ravage en
Soera gewijde publicatie is op
discussiesite’s sindsdien een
referentiekader voor mijn
tegenstanders; het is de Bijbel voor
Edel-haters.
In het Nieuw Israëlitisch
Weekblad (NIW) benadrukte
Eissens onlangs zijn stelling dat
antizionisme gelijk staat aan
antisemitisme: “Want, stelt de
moderne neo-Palestijnse activist:
ik ben geen antisemiet, ik ben
antizionist. Een schaamlap voor
het doen van anti-joodse uitingen
die nauwelijks anti-Israël of
antizionisme te noemen zijn.” (3)
Ook de demonstraties tegen de
Israëlische onderdrukking van de
Palestijnen tijdens de
antiracismeconferentie in 2001 te
Durban plaatst Eissens, zonder enig
oorzakelijk verband te noemen, in
een antisemitisch kader: “Je zag
dat in Durban heel aardig. De
hiërarchie van het leed werd strikt
ingedeeld, waarbij de joden
werden geëtiketteerd als daders, de
blanke, kapitalistische,
zionistische, wereldsamenzwering
tegen alles wat links en progressief
is. Kortom, de onderdrukker.
Onder aanvoering van een bizarre
coalitie van Arabische, Palestijnse
en zwarte organisaties werden de
mensenrechten van een groep
vertrapt in een orgie van
antisemitisme en haat, nota bene
tijdens een wereldconferentie tegen
racisme.” (4) Dat een groep
orthodoxe joden samen met hun
moslim broeders en zusters tegen
de Israëlische misdaden
demonstreerden in Durban, horen
we niet van Eissens. Logisch, want
dat past niet in zijn vergelijking
antizionisme=antisemitisme (5).
Indymedia.
Kritiek op Israël leidt bij Eissens
niet tot veel respect voor vrijheid
van meningsuiting. Dat maakt hij
kenbaar door de links
georiënteerde discussiesite
‘Indymedia’ te betichten van het
verspreiden van antisemitisme. In
dit verband heeft hij zelfs aangifte
gedaan. Okay, enige tijd geleden
verschenen zo nu en dan grote
nonsens op Indymedia, waarbij de
grens met racisme nogal eens werd
overschreden. Maar dat heb je met
een open medium. Sinds kort is
Indymedia de spelregels stringenter
gaan hanteren, maar dat gaat
Eissens lang niet ver genoeg. Toch
is het de vraag of Indymedia nog
intensiever moet gaan censureren,
zoals hij verlangt.
Vrijheid van meningsuiting kan
alleen voor de volle 100% bestaan.
In het ideale geval houden extreme
opvattingen aan beide zijden van
het spectrum elkaar in balans bij
het ontstaan van de publieke
opinie. De massa zal daarbij over
het algemeen voor de middenweg
zal kiezen. Helaas is deze ideale
situatie uit balans geraakt door de
(zelf)censuur van de media. Want
terwijl de meest extreme meningen
aan zionistische zijde alle ruimte
krijgen, wordt kritiek op het
zionisme uit het debat
gecensureerd.
Zo is het geen probleem wanneer
een groep rabbijnen een advertentie
op de voorpagina van de
Israëlische krant Ha’aretz laat
plaatsen, met een oproep
Palestijnen gelijk te stellen aan
Amalekieten. Volgens het Oude
Testament werd dit volk in
opdracht van het Opperwezen
geheel uitgemoord door de
Israëlieten. De advertentie in
Ha’aretz was daarmee een oproep
tot genocide; nogal extreem naar
mijn mening (6). Maar de
opvattingen van militante rabbijnen
leiden niet tot verontwaardiging.
Een beschrijving ervan in De
schaduw van de ster is zelfs
gebruikt in een poging kwade
bedoelingen aan mijn kant te
bewijzen (7).
Ook in Nederland wordt
opgeroepen tot massamoord. Op
15 april 2002 sprak de
Nederlands/Israëlische historicus
Martin van Creveld zich tijdens een
radio-uitzending van de
‘Evangelische Omroep (EO)’ uit
voor de moord op 5 tot 10.000
Palestijnen. Volgens van Creveld
was: “een massaal bloedvergieten
nodig aangezien kleinere aantallen
niet voldoende afschrikwekkend
effect hebben.” Zonder meer een
oproep tot genocide, maar van
Creveld kreeg van de EO alle
ruimte (8).
Opwinding ontstaat evenmin
wanneer Joris Luijendijk in NRC
Handelsblad schrijft dat een
eventuele Palestijnse staat
gedurende vijftig jaar door hekken
omgeven dient te blijven (9).
Luijendijk spreekt zich in verkapte
termen uit voor een Palestijns
concentratiekamp; in mijn ogen
eveneens een behoorlijk extreme
mening.
Meningen uit het
tegenovergestelde kamp komen
ondertussen nauwelijks aan bod.
Zeker, links mag zich een mening
vormen over de problematiek
tussen Israël en de Palestijnen.
Maar alleen binnen het kader van
het zionisme. Zo kunnen linkse
politici zich zonder problemen
uitspreken voor een Palestijnse
staat à la Joris Luijendijk. Het
joodse karakter van het Israëlische
bestuur blijft dan onbetwist en
zolang dat het geval is, is er niets
aan de hand.
Anders gesteld is het met linkse
scenario’s buiten het zionisme,
waarbij het streven naar een
seculiere democratie met volledige
rechten voor Israëli’s en Palestijnen
centraal staat. In tegenstelling tot
het door Amerikaanse denktanks
gesanctioneerde plan voor een
Palestijnse staat, krijgt deze links
humanistische optie geen kans tot
de massa door te dringen. De
specifiek op joden gerichte
oriëntatie van Israël zou in dat
geval in het geding komen en daar
houden media en politiek zich verre
van. Vraagtekens bij het op joden
gerichte bestuur van Israël, leiden
hier al snel tot de vrees met
antisemitisme in verband gebracht
te worden. Dat een op gelijkheid
gerichte seculiere democratie
discriminatie uitsluit en daarom
niets met antisemitisme van doen
heeft, willen media en politiek niet
weten. Om ieder risico uit te
sluiten, verwijderen zij voor de
zekerheid ieder standpunt buiten
het zionisme uit het debat.
Nog moeilijker wordt het als
linkse publicisten de geschiedenis
van het zionisme of het joodse
geloof analyseren. Zo vindt het
onderzoek van de Amerikaanse
Trotskist Lenni Brenner in verband
met de extreem rechtse contacten
van het zionisme, nauwelijks zijn
weg naar de massa. Hetzelfde geldt
voor het verband tussen de
xenofobische aspecten uit het
klassieke judaïsme en de opstelling
van religieuze kolonisten in de
bezette gebieden, zoals beschreven
door de Israëlische
mensenrechtenactivist Israel
Shahak. Iedere poging dergelijke
thema’s onder de aandacht te
brengen, leidt onverbiddelijk tot het
etiket antisemitisme of ‘zelfhaat’,
met uitsluiting van de
opinievorming als gevolg.
Moslims zitten in veel opzichten
in dezelfde verdomhoek als linkse
critici van het zionisme. Hun
mening is van ondergeschikt belang
voor de media; veel zwaarder
weegt daar het beeld van
‘antisemitische terroristen’.
Gematigde islamitische meningen
krijgen door deze valse indruk al
nauwelijks een opening in de
westerse publieke opinie, maar dat
geldt nog sterker voor de meer
extreem antizionistische meningen.
Zoals van radicale moslims die naar
een islamitische staat in Palestina
streven, in de lijn van de
fundamentalistische organisatie
Hamas.
De strategie van Hamas, zoals de
door deze organisatie geïnitieerde
zelfmoordacties, is zonder meer
afkeurenswaardig. Daar verandert
het onmenselijke optreden van de
Israelische regering niets aan.
Bovendien valt vanuit een links
humanistische perspectief niets te
zeggen voor de islamitische staat
die Hamas in het vooruitzicht stelt.
Maar op zichzelf zijn dat toch geen
redenen om de opvattingen van
radicale moslims uit de publieke
opinievorming te weren. Dat het
laatste gebeurt, blijkt uit het beeld
van Hamas dat onder druk van
media en politiek in Nederland is
ontstaan. Dat beeld wijkt in sterk
mate af van de werkelijkheid. Want
volgens de gemiddelde
Nederlander wil Hamas “alle joden
de zee in drijven”, of hen
stelselmatig vermoorden, terwijl
dat niet met het handvest van
Hamas overeenkomt. Zelfs
vergelijkingen met het
nationaal-socialisme blijven niet uit,
hoewel het gewelddadige verzet en
de religieuze haat van Hamas zeker
niet vergelijkbaar zijn met het
raciale antisemitisme van de nazi’s.
De uit de voetballerij afkomstige
uitdrukking “Hamas, hamas, alle
joden aan het gas” zegt daarom
minder over de plannen van
Hamas, dan over het in Nederland
levende beeld van deze organisatie.
Gematigd wordt extreem.
De verbanning van radicale
moslims uit de media, heeft niet
alleen tot gevolg dat geweld als
enig middel voor hen overblijft om
tot de wereld door te dringen. Het
leidt er tevens toe dat de marge
waarbinnen de publieke opinie tot
stand komt steeds smaller wordt.
Want door het weg censureren van
radicale moslims transformeert de
op één na extreemste mening tot de
meest extreme. En dit proces
herhaalt zich keer op keer, met als
gevolg dat de meer gematigde
meningen op een zeker moment de
meest radicale zijn. Gematigde
moslims worden als gevolg
extreme moslims. Een soortgelijk
effect doet zich met het linkse
antizionisme voor, zoals ik dat in
mijn boek heb beschreven.
In De schaduw van de ster staan
pijnlijke feiten over zowel het
zionisme, als de elementen uit het
joodse geloof waar deze
nationalistische ideologie zich zo
nu en dan van bedient. Voor zover
historische feiten extreem kunnen
zijn, is het mogelijk mijn boek om
die reden radicaal te noemen. Maar
in die zin ben ik niet meer dan een
boodschapper.
Van groot belang is de intentie,
de boodschap achter de
gedachtegang van het linkse
antizionisme. Historische feiten
over joden of het zionisme zullen
op zichzelf niet snel tot misstanden
tegen joden leiden, als er niet op
één of andere wijze een kwade
intentie in het spel is. Want los van
de vraag hoe antisemitisme tot
ontwikkeling komt, is de intentie
van antisemieten tot discriminatie
en vervolging bepalend geweest
voor het leed dat joden in de
geschiedenis is aangedaan. Maar
dat is niet de intentie van
antizionisten als zij gevoelige
informatie naar voren brengen om
hun betoog te onderbouwen,
althans niet van de in mijn boek
genoemde linkse antizionisten.
Aan de ene kant kan er geen
twijfel over bestaan dat zij door
antisemieten verzonnen
aantijgingen tegen joden
verwerpen. Zo zal geen antizionist
aansluiten bij de antisemitische
mythe van de Protocollen van
Zion. Maar daar staat tegenover
dat zij historische feiten, die door
niemand in twijfel getrokken
kunnen worden, niet uit de weg
gaan. Ook niet als deze als
aanstootgevend worden
beschouwd, of zelfs koren op de
molen zijn van antisemieten. Er kan
voor antizionisten geen politieke
correctheid bestaan zonder
historische correctheid (10). Voor
hen ligt het criterium bij ‘waar’ of
‘niet waar’. En wat ‘waar’ is, moet
gezegd kunnen worden om de
vorming van een evenwichtige
publieke opinie niet in de weg te
staan. Ook als bepaalde
groeperingen het daar om wat voor
reden ook niet mee eens zijn. Hier
bevindt zich een groot verschil met
veel antiracisten in Nederland.
Want voor hen is historische
correctheid ondergeschikt aan
politieke correctheid. Voor hen
staat het betonen van medeleven
met de slachtoffers van de ‘shoah’
gelijk aan het verhullen van zwarte
pagina’s uit de geschiedenis van het
zionisme (11).
De Israëlische
mensenrechtenactivist Israel
Shahak kon zich niet verenigen met
deze opstelling. In zijn boek Jewish
History, Jewish Religion, the
Weight of Three Thousand Years
beschreef hij een aantal
xenofobische kenmerken van het
klassieke judaïsme, omdat deze een
leidraad vormen bij het handelen
van religieuze kolonisten in de
bezette gebieden. Zijn (en mijn)
tegenstanders brengen daar tegen
in dat ook antisemieten in het
verleden op deze minder
sympathieke kant van het joodse
geloof hebben gewezen. Omdat
Shahak dergelijke feiten niet wilde
verhullen, is hij voor hen eveneens
een antisemiet of in ieder geval een
‘zelfhater’.
Maar ook voor de antizionist -en
holocaustoverlevende- Shahak gold
dat zijn intentie totaal verschilde
van die van antisemieten. Dat kan
onmogelijk anders aangezien het
zionisme niet alleen vijandig
tegenover Palestijnen staat, maar
ook tegenover joden. Voor een
deel verklaart dat het relatief grote
aantal joodse antizionisten. Hun
intentie heeft niets met haat of
zelfhaat van doen. Een afscheid van
het zionisme is voor hen een
bevrijding. Niet alleen uit
gevoelens van rechtvaardigheid
voor Palestijnen, maar ook voor
joden. Zo zien zij het zionisme niet
zonder reden als belangrijke
oorzaak van antisemitisme. Ook
heeft deze ideologie er voor hen
toe geleid dat joodse
bevolkingsgroepen, zoals de
oriëntaalse joden, een
achtergestelde positie binnen de
Israëlische maatschappij hebben
gekregen. En dan zijn er nog de
religieuze antizionisten binnen het
jodendom, voor wie de zionistische
ideologie op Bijbelse gronden als
anti-joods te boek staat.
In de inleiding van De schaduw
van de Ster illustreer ik het grote
verschil tussen de intenties van
antizionisme en antisemitisme met
de volgende woorden: “Er bestaat
een enorm verschil tussen een
antizionist en een antisemiet. Het
antisemitisme wenst de wereld van
de joden te bevrijden, terwijl de
antizionisten die ik eerder noemde
naar precies het tegenovergestelde
streven. Voor hen moet de wereld
de joden bevrijden. Een groter
verschil is bijna niet denkbaar.”
(12)
Het is volledig onterecht de
intentie van deze antizionisten aan
antisemitisme te koppelen. Zeker,
zij brengen pijnlijke historische
feiten over het zionisme en de
joodse geschiedenis te berde. Maar
dat gaat niet gepaard met een
oproep tot dwangmaatregelen
tegen joden en zeker niet met een
oproep tot discriminatie en
vervolging. In plaats daarvan
hopen ‘mijn’ antizionisten op een
(religieus) bewustwordingsproces
waardoor zionisten alsnog
overtuigd zullen raken van het
menselijke gelijkheidsprincipe.
Alleen zo is het mogelijk de
dreiging weg te nemen die als het
zwaard van Damocles boven het
Midden-Oosten hangt.
Als het op mijn intentie als
antizionist aankomt, streef ik niet
naar een staat op religieuze basis
(zoals Hamas), niet naar
‘martelaarsacties’ (zoals Jihad),
niet naar massamoord (zoals van
Creveld), niet naar isolatie (zoals
Luijendijk) en niet naar verdrijving
(zoals Likoed). Bovendien
discrimineer ik geen religieuze
minderheden (zoals Smalhout). In
plaats daarvan is de slotsom van
mijn boek dat rechtvaardigheid
onmogelijk is zonder een absoluut
seculiere staat met gelijke rechten
voor Israëli’s en Palestijnen. Alleen
op die manier is een duurzame en
echte vrede voor Palestijnen én
joden bereikbaar. Kortom: een
staat vergelijkbaar met Nederland,
waar de wetgeving discriminatie op
basis van religie uitsluit. Als dat
extreem is, is de Nederlandse
grondwet dat ook.
Maar voor Israël gelden aparte
regels, waardoor de intentie van
het antizionisme toch naar het
meest extreme uiteinde van het
discours is verschoven. De
zelfcensuur van de media en de
politiek kwamen tot uiting in een
rigoureuze poging mijn boek van
de opinievorming uit te sluiten. Na
alle valse aantijgingen kreeg ik dan
ook nauwelijks kans te reageren in
de reguliere media. En waar ik wel
gelegenheid kreeg, omdat weigeren
in journalistiek opzicht
onacceptabel was, manipuleerde
men de inhoud van mijn reactie. Zo
was de door Trouw boven mijn
ingezonden stuk geplaatste kop
bepaald niet representatief voor de
inhoud er van (13).
Uitsluiting volgde niet alleen uit
de opstelling van rechtse media. De
linkse SP-leider Jan Marijnissen
maakte af wat Stein met assistentie
van Zegers begon. Marijnissen
weigerde met mij aan één tafel te
zitten toen hij bij ‘Barend en Van
Dorp’ mijn boek op de korrel nam
(zonder het overigens gelezen te
hebben) (14). Hij zette niet de
aanval in omdat ik aansluit bij
extreme opvattingen, vergelijkbaar
met die van Hamas of Joris
Luijendijk. Nee, in plaats daarvan
waren mijn gematigde ideeën over
een seculiere staat met volledige
rechten voor alle inwoners, reden
voor hem een gesprek uit de weg
te gaan. Marijnissen noemde dat
“onrealistisch” en sprak nog eens
zijn voorkeur uit voor een
Palestijns getto. Waar het op
neerkomt is dat ik door hem van de
discussie ben uitgesloten omdat ik
een rotsvast vertrouwen heb in de
mogelijkheid van een verbroedering
tussen joden en moslims. Anno
2003 heet dit links humanistische
principe een vorm van extremisme
te zijn die, ook als het aan linkse
politici ligt, geen stem in de media
mag krijgen.
Natuurlijk lukt het niet mijn boek
geheel uit het debat te verwijderen,
want een niet te verwaarlozen
groep zal altijd door de negatieve
berichtgeving heenkijken en tot
eigen conclusies komen. Dat blijkt
uit de reacties die ik naar
aanleiding van mijn boek heb
ontvangen. Door alle
media-aandacht is deze groep
bovendien veel groter dan wanneer
mijn boek de zwijgdood ten deel
was gevallen, hetgeen onder andere
omstandigheden heel goed
mogelijk was geweest. Voor hen
speelt De schaduw van de ster nu
wel degelijk een rol in de
opinievorming.
Maar de bevindingen van deze
groep zie je niet terug in de
mainstream media. Door het
uitsluiten van mijn standpunten trad
daar wederom een verschuiving op.
En het zal niet voor het laatst zijn.
Want vervolgens komen de nog
iets gematigder meningen aan de
beurt. Met het initiatief van Gretta
Duisenberg is onlangs al
afgerekend in een apotheose van
politiek en journalistiek gekonkel.
De volgende in het rijtje is
waarschijnlijk het ‘Nederlands
Palestina Komité’. En als deze
organisatie definitief uit de
discussie is verbannen, is ‘Een
ander joods geluid’ aan de beurt.
En uiteindelijk zelfs het tegen het
zionisme aanleunende ‘Steuncomité
Israëlische Vredesgroepen en
Mensenrechtenorganisaties
(SIVMO)’. Enzovoorts,
enzovoorts; net zo lang tot de
marge waarbinnen het publiek een
opinie vormt, beperkt is geraakt tot
een paar varianten van het
zionisme. Het behoeft geen betoog
wie daar de winnaars en verliezers
van zijn.
Zionistische dogma’s.
Ook als het over vrijheid van
meningsuiting gaat, schaart Eissens
zich aan de zijde van Peter Zegers,
Eric Krebbers en andere
betrokkenen van De fabel van de
illegaal. Dit democratische recht is
voor hen eveneens van
ondergeschikt belang als het over
Israël gaat. De fabel valt dan ook
de twijfelachtige eer te beurt te zijn
begonnen met het uitsluiten van
mijn opvattingen. Toen ik een
aantal jaren geleden reageerde op
een artikel over antizionisme in dit
tijdschrift, weigerde men plaatsing.
Eric Krebbers draaide er toen niet
omheen dat mijn opvattingen van
het debat uitgesloten moesten
worden.
De reden waarom de fabel
publicatie weigerde, was het
historische feit dat antisemitisme in
het verleden mede is voortgevloeid
uit sociaal-economische factoren.
Een voorbeeld dat ik al vaker heb
genoemd, is het antisemitisme aan
het einde van de 19e eeuw in
Oost-Europa. Daar ontstond een
anti-joodse stemming toen de
joodse gemeenschap in het nauw
kwam door het verval van het
feodalisme en de direct daarop
volgende crisis van het kapitalisme.
Dat waren ontwikkelingen waar
joden geen greep op hadden, maar
de fabel zag toch aanleiding mijn
reactie onder de noemer
antisemitisme te plaatsen.
Voor de fabel zijn
sociaal-economische oorzaken bij
het ontstaan van antisemitisme
ondenkbaar. Dit tijdschrift volgt
het zionistische dogma dat
antisemitisme op geen enkele wijze
veroorzaakt kan worden door
joods handelen. Ook niet als dat
handelen onder dwang, zoals van
economische ontwikkelingen,
plaatsvindt. Voor nuances moet je
niet bij de fabel zijn. In plaats
daarvan huldigt men de
(zionistische) overtuiging dat
antisemitisme in essentie los van
joods handelen in de geest van
niet-joden tot ontwikkeling komt;
als een soort psychologische
afwijking waar joden niets mee te
maken hebben. Als bewijs voor
deze stelling noemt de fabel het
argument dat antisemitisme ook tot
ontwikkeling komt in landen waar
geen joden leven, al is men er nog
niet in geslaagd een land te noemen
waar dit het geval is. Ik vraag me
af hoe zoiets in z’n werk gaat. Ik
stel me een ‘Inuit’ (plat gezegd:
eskimo) in Alaska voor die zich
plotseling realiseert hoeveel hekel
hij aan joden heeft. Het is net zo
onzinnig om te beweren dat iedere
jood in Israël geboren wordt als
een potentiële Inuit-hater (15).
Ondanks de gebrekkige
bewijsvoering blijft de fabel vinden
daarom dat antisemitisme alles zegt
over antisemieten, maar niets over
joden. Het gevolg van deze
gedachtegang is een onrealistische
indeling tussen onberispelijke joden
en het kwaad van de gojim; een
indeling die typerend is voor het
zionisme. Een indeling bovendien
die de weg naar apartheid opent.
Het gebrek aan nuance bij de
fabel is stuitend. Zo ziet Peter
Zegers in een reactie op Indymedia
geen onderscheid tussen de
antisemitische traditie van het
christelijke denken en de
anti-joodse stemming vandaag de
dag bij veel moslims. Om het
‘eeuwige antisemitisme’ van de
islam aan te tonen kan Zegers
alleen naar anti-joodse passages in
de Koran verwijzen. Maar hoe het
er in de praktijk aan toe ging, moet
hij negeren om zijn stelling sluitend
te krijgen. Hij gaat er aan voorbij
dat joden in vroeger tijden
aanmerkelijk harmonieuzer met
moslims samenleefden dan met
christenen. De geschiedenis leert
dat moslims hun joodse broeders
en zusters niet zelden in
bescherming namen tegen
christenen. Evenmin wil Zegers
weten dat de anti-joodse stemming
onder moslims in de Arabische
wereld pas ontstond toen de
zionisten aan het einde van 19e
eeuw op het toneel verschenen. Dit
past niet in het verhaal van Zegers
omdat hij vindt dat antisemitisme
per definitie los staat van joods
handelen.
De relatief goede betrekkingen
destijds tussen joden en moslims,
kwamen in de Middeleeuwen mede
tot uiting in de religieuze werken
van het judaïsme, zoals de
Talmoed. Want de schrijvers
daarvan stonden verdraagzamer ten
aanzien van moslims dan van
christenen. Zegers heeft hier geen
boodschap aan. Voor hem staat
verwijzen naar Talmoedische
literatuur sowieso gelijk aan
antisemitisme, om de simpele reden
dat ook antisemieten hierop
gewezen hebben. Dat feit weegt
voor hem zwaarder dan de inhoud
van dergelijke religieuze werken.
Zegers gaat erg ver in deze
redenatie. Als ik bijvoorbeeld het
joodse wetboek Schulchan Aruch
citeer, dan neemt hij het
betreffende citaat (zonder mijn
commentaar) in een artikel op als
voorbeeld van het door hem
gesignaleerd ‘antisemitisme’. Zo te
zien denkt Zegers dat ik de
Schulchan Aruch heb geschreven.
Voor Zegers en andere
betrokkenen van de fabel is
antisemitisme een groot
maatschappelijk gevaar. Zij gaan er
aan voorbij dat joden al decennia
tot de meest succesvolle
bevolkingsgroepen in de VS en
Europa behoren en daar volledig
vrij in hun doen en laten zijn. Dat
betekent niet dat er geen
antisemitisme meer is, of dat het
minder verwerpelijk zou zijn
geworden. Wat het wel betekent, is
dat joden zich beter dan ooit
kunnen verdedigen. Mede daardoor
is antisemitisme sinds het einde van
de Tweede Wereldoorlog
grotendeels op het niveau van
belediging terecht gekomen.
Als het op discriminatie aankomt,
heeft de joodse gemeenschap
tegenwoordig niet meer te
verduren dan andere religieuze en
etnische minderheden; soms zelfs
veel minder. Zo zal geen portier
van een disco het in zijn hoofd
halen joodse jongeren toegang te
weigeren, terwijl het eerder regel
dan uitzondering is dat moslims
weggestuurd worden bij
uitgaansgelegenheden. De fabel zal
hier onherroepelijk
geweldsincidenten onder de
aandacht brengen. Maar ook in dit
opzicht hebben joden niet meer te
lijden dan andere
bevolkingsgroepen. Zo houdt het
aantal brandstichtingen bij
moskeeën en synagoge’s elkaar
redelijk in evenwicht. Dat het soms
anders lijkt, komt alleen omdat
media en politiek aanslagen op
joodse doelen vaak sterk
benadrukken.
Verder valt er met de Israëlische
onderdrukking van de Palestijnen
een duidelijke oorzaak voor het
hedendaagse antisemitisme te
benoemen. Deels wordt hierbij
teruggegrepen op bestaande
anti-joodse sentimenten. Zo sluit de
mythevorming over de almacht van
de joodse lobby in de VS aan bij de
antisemitische traditie van de
Protocollen van Zion. Maar verder
kan er geen twijfel over bestaan dat
de Israëlische apartheidspolitiek
van inspirerende betekenis is. De
fabel ontkent dit; antisemitisme kan
immers nooit een reactie zijn op
joods handelen; dus ook niet op het
handelen van de joodse staat. De
consequentie is een directe lijn
tussen het antisemitisme uit
vroeger tijden en de anti-joodse
incidenten vandaag de dag.
Volgens het Leidse dogma van
de fabel is de slechtheid van de
gojim dé bron van jodenhaat, of het
nu om de holocaust gaat, of om de
recente anti-joodse opstelling in de
diaspora. Het handelen van Israël
kan daar geen rol bij spelen. Hoe
het komt dat meldingen over
antisemitisme sterk toenemen als
de media berichten over Israëlische
misdaden tegen Palestijnen, blijft
onverklaard in deze ideologische
benadering.
Een tweede holocaust.
Natuurlijk is het verkeerd joden in
Nederland aan te spreken op het
beleid van de Israëlische regering.
In een vorig voorjaar o.a. op een
aantal discussiesites verschenen
artikel, heb ik daar dan ook tegen
opgeroepen (16). Uit eigen
ervaring weet ik dat een niet gering
aantal joden zich niet kan verenigen
met het zionisme. Uit deze groep
ontvang ik de laatste tijd veel
adhesiebetuigingen. Daar staat
tegenover dat te veel joden in
Nederland het beleid van Ariel
Sharon zonder kritiek steunen, of
er goedkeurend het zwijgen toe
doen. In tegenstelling tot de fabel
herkent de secretaris van ‘Een
ander joods geluid’ Hayo Mayer
hier wel degelijk een oorzaak van
anti-joodse sentimenten: “Het is
tragisch, maar de joodse staat, die
is gesticht om het antisemitisme
onschadelijk te maken, dreigt een
van de belangrijkste oorzaken te
worden van een nieuw
verschijnsel: het anti-Israëlisme.
Dit lijkt enigszins op het oude
antisemitisme, maar is er niet
identiek mee. Deze geheel nieuwe
plant voedt zich hier en daar nog
uit de oude wortel, maar de
huidige politiek van de staat Israël
zorgt er wel voor dat het ook
geheel uit zichzelf kan groeien.
Dat het zo kan lijken op het
ouderwetse antisemitisme, komt
doordat zoveel joden zich naar
buiten toe volledig kritiekloos
opstellen ten opzichte van de
Israëlische politiek, ook als die
volgens criteria van humaniteit
en/of internationaal recht de toets
der kritiek niet kan doorstaan (17).
In plaats van oorzaken aan te
pakken, richt de fabel zich op
symptomen. Door deze zwaar te
overdrijven, wekt dit tijdschrift de
indruk dat het leven voor joden in
de diaspora levensgevaarlijk is;
precies zoals het zionisme
voorschrijft. Vooral in de VS
worden de zionisten op hun
wenken bediend. Want daar heeft
de angst voor antisemitisme
ondertussen bijna psychotische
vormen aangenomen. Dat deze
gevoelens grotendeels onterecht en
daarom irrationeel zijn, heeft de
impact ervan op velen, zowel joden
als niet joden, niet kunnen
verhinderen.
Als je iets maar genoeg herhaalt,
gaat de massa het vanzelf geloven;
het is vaker vertoond. Mede onder
invloed van de op de Amerikaanse
scholen verplichte holocaustlessen,
menen veel Amerikanen
tegenwoordig dat de treinen ieder
moment weer richting Polen
kunnen vertrekken. Omdat
zionisten Israël daarbij voorstellen
als enige veilige haven, vinden
velen dat het joodse karakter van
het Israëlische bestuur tegen iedere
prijs gehandhaafd moet blijven; ook
als dat de onderdrukking van de
Palestijnen impliceert. Indoctrinatie
op basis van angst is zeer
doeltreffend. Zo doeltreffend dat
veel joden over het hoofd zien dat
zij vrijwel overal op aarde veiliger
zijn dan in Israël.
Ik wil zeker niet uitsluiten dat
moreel verval nogmaals zal leiden
tot een met de holocaust
vergelijkbare catastrofe. De
mensheid is er onder bepaalde
omstandigheden gek genoeg voor!
Maar ik zie niet in waarom alleen
joden het slachtoffer kunnen
worden. Een aantal
bevolkingsgroepen kan zich
vandaag de dag aanmerkelijk
minder goed verdedigen binnen de
maatschappij dan de joodse
gemeenschap en loopt daardoor
meer gevaar. Maar voor zionisten
zijn joden altijd hét slachtoffer
geweest en zullen zij dat ook altijd
blijven. Risico’s voor andere
bevolkingsgroepen bagatelliseren
zij. In plaats daarvan bestempelen
zij de minste kritiek op Israël als de
eerste episode van een tweede
holocaust. De mogelijkheid dat het
daarvan komt, schetsen zij als zeer
realistisch. Dat deed bijvoorbeeld
de Amerikaanse publicist Ron
Rosenbaum, toen hij verleden jaar
in NRC Handelsblad een verband
legde tussen kritiek op Israël in de
Europese media (naar aanleiding
van de verwoesting in Jenin) en een
tweede holocaust. Rosenbaum:
“De vraag is niet of de tweede
holocaust zal komen, maar
wanneer. En opnieuw zullen
Europeanen bereid zijn tot
medeplichtigheid aan de moord op
de joden.” (18)
Het artikel van Rosenbaum is
tekenend voor de situatie in de VS.
Zelfs in Israël kijkt men er vreemd
van op dat de angst bij
Amerikaanse joden voor een
tweede holocaust in Europa zulke
proporties heeft gekregen. De door
pro-Israëlische kringen benadrukte
antisemitische incidenten in
Europa, volgend op Israëlische
misdaden, zijn hier dan ook niet de
enige oorzaak. Er spelen ook
specifiek Amerikaanse factoren. Zo
is het gegeven van een tweede
holocaust voor veel Amerikanen
sowieso realistischer geworden
sinds de 911-aanslagen. De
voormalige Israëlische
ambassadeur in Duitsland Avi
Primor ziet daarnaast nog andere
oorzaken voor de angsten van
Amerikaanse joden: “They have a
complex that American Jewry did
nothing to save European Jewry.
During World War II they didn’t
act like a strong Jewish lobby. If
they’d had AIPAC then, B-52
bombers might have bombed the
railroad tracks. So they are trying
today what they didn’t do then,
and save European Jewry that
does not longer needs saving.”
(19)
Yair Sheleg van de Israëlische
krant Ha’aretz sluit hierbij aan:
“American Jews have been deeply
and legitemately disturbed that
they didn’t do more during the
European extermination of the
1940s. There’s the feeling that they
allowed themselves to live the
regular routine of life. A sense of
shame had grown from this that
never took hold in [Israel]. To
think in America, they felt they
could have really had an influence.
This shame also created a general
Holocaust obsession among
American Jews, so that it is central
in a way it is not in Israel”. (20)
Het ligt voor de hand dat
zionisten dankbaar gebruik maken
van de uit schuldgevoelens geboren
vrees bij Amerikaanse joden voor
een oplaaiend antisemitisme en een
tweede holocaust in Europa. Want
de consequentie van hun angsten is
dat zij de misdaden van de staat
Israël tegen de Palestijnen te vuur
en te zwaard (alsmede met
donaties) zullen blijven verdedigen.
In Europa is de situatie minder
extreem dan in de VS. Maar ook
hier accentueren de media de angst
voor een oplaaiend antisemitisme,
met een garantie van steun aan
Israël als gevolg. Dat blijkt uit de
publicatie van Rosenbaum’s artikel
in NRC Handelsblad. Maar hoe
dan ook: angst doet mensen
vreemde sprongen maken. Dat
wisten de nazi’s al. Ik weet dat een
vergelijking tussen het zionisme en
het nationaal-socialisme als
ongepast wordt beschouwd. Maar
door de ideologische en praktische
overeenkomsten is nu eenmaal
vaak geen beter
vergelijkingsmateriaal voor handen.
De nazi’s deden alles om de
Duitsers van doorvechten te
overtuigen. Daartoe predikten zij
de volstrekt irrationele verwachting
dat joden radicaal met de Duitsers
zouden afrekenen na het verlies van
Duitsland. Zo liet Nazi-propaganda
minister Joseph Goebbels destijds
een boekwerkje onder soldaten
verspreiden, waaruit moest blijken
dat Amerikaanse joden na de
oorlog tot massale sterilisatie van
de Duitse bevolking wilden
overgaan (21). De gevolgen zijn
bekend: de van angst doordrongen
Duitsers meenden dat het een
kwestie was van ‘zij’ of ‘wij’ en
volgden klakkeloos hun bevelen,
zowel aan het front als in
Auschwitz.
Het valt te hopen dat de angst
onder joden in de VS en Europa
niet tot vergelijkbare catastrofale
gebeurtenissen zal leiden. Maar nu
al stel ik vast dat de Israëlische
regering zich primair op de angst
van joden in de diaspora baseert,
als inspiratiebron voor misdaden
tegen Palestijnen. Wil de fabel
daaraan bijdragen, door
antisemitisme op te blazen tot een
groot maatschappelijk gevaar
terwijl daar nauwelijks iets voor te
zeggen is? Hopelijk niet, want er
zijn al te veel Amerikaanse
toestanden in Nederland.
Von der Osten-Sacken.
Door mijn mening uit te sluiten,
draagt de fabel er toe bij dat de
publieke opinie in het voordeel van
het zionisme verschuift en daarmee
verraadt dit tijdschrift zijn
doelstellingen. Om daar een zweem
van linkse legitimiteit aan te geven,
haast men zich te melden dat
kritiek op Israël op zichzelf
mogelijk moet zijn.
Mensenrechtenschendingen in
Israël ontkent de fabel bijvoorbeeld
niet. Maar deze dienen dan wel op
gelijke wijze benaderd te worden
als in andere landen, anders is er
sprake van antisemitisme. Dat de
omstandigheden in andere landen
waar mensenrechten worden
geschonden zich niet laten
vergelijken met het specifieke
systeem van de zionistische
apartheid, willen antiracisten als
Eissens, Krebbers en Zegers niet
begrijpen. Pleitbezorgers van de
joodse staat zijn op dit punt
bovendien erg inconsequent. Want
in een aantal opzichten hechten zij
juist sterk aan een
uitzonderingspositie voor de joodse
staat. Bijvoorbeeld wanneer het
over massavernietigingswapens
gaat. Dan gelden er opeens aparte
regels. Want terwijl andere landen
tot ontwapening gechanteerd
worden, waagt geen mens het aan
te dringen op inspecties van de
Israëlische arsenalen, waar zich
volgens experts toch grote
hoeveelheden
massavernietigingswapens
bevinden. Over die
uitzonderingspositie kan de fabel
zich niet opwinden.
Het komt er op neer dat aan
Israël alleen een
uitzonderingspositie mag worden
toegekend als dat in het voordeel
van de joodse staat is. In alle
andere gevallen komt het neer op
antisemitisme, waar het recht op
vrijheid van meningsuiting niet op
van toepassing zou mogen zijn als
het aan de fabel ligt.
Tot de laatste gevolgtrekking
komen de Leidse antiracisten erg
snel. Veel sneller zelfs dan de
Israëlische media, waar de
discussie over de essentie van het
zionisme -ondanks de perscensuur-
vaak meer ruimte krijgt. Hoewel
Eissens, Krebbers en Zegers
voorop lopen, is hun mening tot op
bepaalde hoogte typerend voor de
rest van Nederland. Dat laatste
kwam onlangs naar voren in een
brief aan Trouw van de voormalige
medewerkster van het ‘Nederlands
Palestina Komité’ Mia van Boxtel.
Volgens van Boxtel is veel
informatie uit mijn boek
gemeengoed voor Israëlische
academici en vredesgroepen (22).
Dat moet tot de conclusie leiden
dat De schaduw van de ster in
Israël tot minder ophef had geleid,
dan het boek recentelijk in
Nederland heeft gedaan.
Als er één land is waar de situatie
nog vaster zit dan in Nederland,
dan is het Duitsland. Toen de
Duitse regering onlangs besloot
twee onderzeeërs aan Israël te
verkopen, geschikt voor het
afvuren van kernwapens, kon links
Duitsland geen vuist maken.
Sterker nog: er werd nauwelijks
iets ondernomen. Deze
terughoudende opstelling volgt
vooral uit de panische angst van
antisemitisme beschuldigd te
worden. Gezien de geschiedenis
van Duitsland en de daaraan
verbonden schuldgevoelens is dat
begrijpelijk. Maar hoe ver kunnen
schuldgevoelens gaan? Kunnen ze
een excuus zijn voor de verkoop
van massavernietigingswapens, als
de inzet daarvan openlijk bepleit
wordt door sommige militaire en
religieuze leiders van het te leveren
land?
De schuldgevoelens van linkse
Duitsers gaan zo nu en dan zo ver
dat zij vierkant achter Israël staan.
Zoals de Duitse publicist Thomas
von der Osten-Sacken, wiens
opvattingen te vinden zijn in
tijdschriften als Konkret en Jungle
World. In een verleden jaar in
Ha’aretz verschenen interview,
noemt deze Israëlische krant von
der Osten-Sacken “one of the
relatively few contemporary
German writers and thinkers on
the left who consider themselves
pro-Israel and have developed a
left wing critique of the
anti-globalisation left in today’s
Europe (23).” Als dit bekend
klinkt, is dat geen toeval. Want ook
bij de fabel blijft het niet bij het
aanvallen op critici van Israël.
Evenals bij von der Osten-Sacken,
moet ook de
anti-globaliseringsbeweging het in
het Leidse geschrift ontgelden.
Vermeldenswaardig is verder dat
de fabel met enige regelmaat
vertalingen afdrukt van artikelen,
afkomstig uit hetzelfde Konkret en
Jungle World waarin von der
Osten-Sacken tot zijn
pro-Israëlische stellingen komt.
Velleman.
Bij het bestrijden van
‘antisemitisme’ neemt Eissens zo
nu en dan contact op met officier
van justitie mr. Paul Velleman. Een
oude bekende, want Velleman
behandelde in 1996 de strafklacht
van de Nederlandse B’nai
B’rith-loges naar aanleiding van
mijn artikel Kanttekeningen bij
herdenking eerder dat jaar in
Ravage.
Ook Gretta Duisenberg weet wie
Velleman is. De aanklacht van
advocaat Loonstein tegen haar
-naar aanleiding van een door
media en politiek uit verband
gerukte uitspraak over het aantal
handtekeningen dat zij hoopte op
te halen- kwam eveneens bij hem
terecht. Een kind kon begrijpen dat
Loonstein geen kans maakte, want
de opname van het bewuste
radioprogramma toont aan dat
Gretta haar uitspraak niet bedoelde
zoals hij suggereerde. Velleman
moest dat uiteindelijk toegeven.
Maar hij kon niet laten zijn
beslissing van een vileine
kanttekening te voorzien, al is dat
ongebruikelijk wanneer een officier
van vervolging afziet. De
onschuldige opmerking van Gretta
over zes miljoen handtekeningen
stond voor Velleman gelijk aan het
“bijdragen aan het vergiftigen van
de atmosfeer waarin het publieke
debat moet plaatsvinden” en
“bijdragen aan het verval van
normen en waarden”. Verder
sprak Velleman van “zich
opzettelijk krenkend en kwetsend
uitlaten” en “in haar kritiek op de
staat Israël er niet voor
terugschrikken om joden in
Nederland te treffen.” (24)
Met deze uitspraken ging
Velleman min of meer op de stoel
van de rechter zitten en
veroordeelde hij Gretta tot het
moderne equivalent van de
schandpaal. Want het ligt voor de
hand dat de overwegend
pro-Israëlische media en politiek
smulden van deze opmerking. Een
aangifte staat daarmee -gezien de
effecten in de media- vrijwel gelijk
aan een veroordeling als het kritiek
op Israël betreft. Dat weten figuren
als Loonstein, Naftaniel,
Moskowicz en Eissens heel goed
en daarom komen zij vaak met
zulke onzinnige aangiften.
Volgens Paul Kuiper van de
Werkgroep Buitenland van de
PVDA afdeling in Amsterdam, is
Velleman zijn bevoegdheden als
officier ver te buiten gaan. Hij
noemt diens optreden “een inbreuk
op de rechtstaat” en vindt dat
Velleman tot de orde moet worden
geroepen. Kuiper: “Wie een
normaal rechtsgevoel heeft zal
toch zeker twee keer zijn ogen
hebben uitgewreven toen hij zag
dat iemand, die geacht wordt het
recht te dienen, op grond van een
dergelijke futiliteit zo’n
buitensporige stroom
verdachtmakingen lanceerde. En
met zó weinig materiaal iemand zó
vernietigend in diskrediet bracht.
Lijkt het niet erg doorzichtig dat
deze dienaar van justitie uit
politieke motieven handelt? Dat hij
een voorwendsel zoekt om de
woordvoerster van een hem niet
welgevallige actie zwart te
maken?” (25)
Hagush Haflemmi.
In het eerder genoemde
NIW-artikel criminaliseert Eissens
de Vlaams/Arabische activist Abou
JahJah van de ‘Arabisch-Europese
Liga (AEL)’: “JahJahs AEL heeft
dit jaar een aantal
anti-Israëldemonstraties
georganiseerd die uitliepen op
gewelddadige confrontaties met de
politie en die een overwegend
antisemitische teneur hadden
(antizionistisch, volgens JahJah).”
(26) Elders in hetzelfde artikel
neemt Eissens linkse
sympathisanten van JahJah onder
vuur. Abou JahJah is voor hen
“een vlag geworden die een niet zo
frisse lading dekt. Veel linkse
activisten sluiten daarvoor helaas
de ogen. JahJah is voor hen een
voorbeeld in de strijd tegen
Amerikaans imperialisme,
kapitalisten en zionistische
krachten. Het dondert niet
waarvoor de AEL staat, het is
tegen Amerikanen en Israël, dus
moet het goed zijn”. (27)
Wat we van Eissens niet horen, is
hoe Antwerpse joden reageren op
de populariteit van JahJah bij
moslims in Vlaanderen. Want
onder het motto ‘de vijand van
mijn vijand is mijn vriend’ zoeken
zij in toenemende mate toenadering
tot het extreem rechtse Vlaams
Blok. In het NIW schreef Hans
Knoop onlangs: “er is de laatste
maanden in Antwerpen voor wat
betreft de joodse gemeenschap
zeer nadrukkelijk het een en ander
veranderd. Individuele joden
stemden in Antwerpen al langer op
het Vlaams Blok, maar sinds de
opkomst van de
Arabisch-Europese Unie van de
ex-Libanese Hezbolla-aanhanger
Aboe JahJah in de Scheldestad is
het taboe om als jood openlijk uit
te komen voor sympathie voor het
Vlaams Blok als vuile sneeuw voor
de zon verdwenen (...) Dat aan
deze partij gelieerde stichtingen
oud-Waffen SS’ers en Belgische
collaborateurs omarmen en
koesteren, lijkt geen reden meer
om de partij treife te verklaren en
dat dezelfde stichtingen in tal van
publicaties de holocaust ontkennen
al evenmin!” (28)
Menen joden in Antwerpen dat
de oplossing van de etnische
problematiek in hun stad zich in
een aansluiting tot een extreem
rechtse partij bevindt? Zo te zien
wel. Want zwaarder dan de
nazistische aspecten weegt voor
hen de anti-islamitische opstelling
van het Vlaams Blok. Het liefst zag
Filip De Winter de moslims zo snel
mogelijk vertrekken en dat is in een
zionistische context nogal
herkenbaar. Voor Sharon’s Likoed
staat een ‘transfer’ van moslims
minstens zo hoog op het
verlanglijstje. In dat opzicht is
‘Hagush Haflemmi’ (hebreeuws
voor Vlaams Blok) het Likoed van
Vlaanderen.
Zionisme en extreem rechts.
Het Vlaams Blok is geen
uitzondering, want er is duidelijk
een tendens. In De schaduw van de
ster beschreef ik hoe zionisten in de
20e eeuw verschillende malen
contact met extreem rechts
zochten. Dat begon al met Theodor
Herzl, de oprichter van het
moderne zionisme. Hij knoopte
betrekkingen aan met antisemieten
in Rusland en schroomde er in dat
proces niet voor antisemitische
vooroordelen te bevestigen.
Sindsdien is de
aantrekkingskracht van extreem
rechts op zionisten niet minder
geworden. Dit fenomeen valt
tegenwoordig niet alleen in België
op, maar met de ‘Lijst Pim
Fortuijn’ ook in Nederland. Nog
niet al te lang geleden verkondigde
De Winter van het Vlaams Blok
dat hij “rechts was ingehaald”
door de legendarische oprichter
van deze populistische partij.
Voordat Pim Fortuijn het leven liet,
begon hij een charmeoffensief in
pro-Israëlische richting. Hoewel hij
in zijn PVDA periode nog begrip
voor de Palestijnen op kon
brengen, was Fortuijn voortaan een
onvoorwaardelijk pleitbezorger van
de Israëlische zaak. En niet zonder
resultaat, want de zionisten
kwamen op de LPF af als vliegen
op stront. Vanzelfsprekend voltrok
één en ander zich evenals bij het
Vlaams Blok, in een context van
haat jegens moslims.
Voor Frankrijk geldt ongeveer
hetzelfde. Bij de laatste
verkiezingen kon het ‘Front
National’ van Jean-Marie LePen
eveneens op veel joodse stemmen
rekenen. De opmerking van LePen
een aantal jaar geleden dat de
holocaust een voetnoot in de
geschiedenis was, kon dat niet
verhinderen. Verder moet in dit
verband de positieve reactie van
Israëlische en zionistische
organisaties op extreem rechts in
Europa genoemd worden. Een
goed voorbeeld is Abe Foxman van
de zionistische ‘Anti Defamation
League of B’nai B’rith.’ Nadat de
extreem rechtse FPÖ van Jörg
Haider een verkiezingswinst boekte
in Oostenrijk, nam Foxman een
afwachtende houding in. Hij wilde
eerst eens zien of Haider zo kwaad
was als beweerd. De lofbetuigingen
van Haider aan oud-SS-ers in
Oostenrijk konden Foxman niet
overtuigen.
In Italië bezocht dezelfde
Foxman Gianfanco Fini van de
‘Alleanza Nazionale’. Ooit blies
deze extreem rechtse politicus en
vice-premier van Italië de
loftrompet over Mussolini. Verder
bestaat ook in Israël interesse in
Fini. Italië is één van de landen in
Europa waar traditioneel relatief
weinig enthousiasme voor Israël
bestaat. Nu extreem rechts daar
aan de macht is, achten de
Israëlische leiders de
omstandigheden geschikt voor een
verdieping van de betrekkingen.
Daarbij herhaalt de geschiedenis
zich, want de ideologische
aartsvaderen van Sharon’s Likoed
kregen al steun van Mussolini’s
fascisten (29).
Zoals ik eerder al schreef, volgt het
gezelschap rond de fabel het
zionistische dogma dat
antisemitisme nooit veroorzaakt
kan zijn door joods handelen. Als
er joden in het spel zijn, houdt de
discussie voor de fabel op. Ik
vraag me af hoe ver deze redenatie
strekt. Het moet bijvoorbeeld tot
de conclusie leiden dat de
betrokkenheid van joden bij het
Vlaams Blok geen verscherping
van de zo nu en dan anti-joodse
stemming onder moslims in
Antwerpen kan veroorzaken.
Andersom is de consequentie van
deze redenatie dat kritiek op het
Vlaams Blok uit den boze is omdat
het antisemitisch zou zijn ten
aanzien van de bij deze extreem
rechtse partij aangesloten joden.
Maar zo ver zal het waarschijnlijk
niet komen. De fabel zal de gaten
in de ideologische bewijsvoering
wel dichten door er het zwijgen toe
te doen.
1 ‘SP-denker: Israël gegrondvest op
racistisch idee’, Yoram Stein, Trouw,
29-11-’02 (Zie voor mijn reactie op deze
en andere ‘besprekingen’: www.epo.be)
2.  http://www.gebladerte.nl
3. ‘De oude vijand draagt een nieuw
jasje’, Ronald Eissens, NIW, 13-12-2002.
4. Ibidem
5. ‘Botsingen over giftige woorden’
(bijschrift foto), Rob Vreeken, De
Volkskrant, 3-9-’01
6. ‘De poel van Mamilla’, Israel Shamir,
Een spiegel liegt niet, andere stemmen
uit Israël. (samengesteld door Anja
Meulenbelt), Bulaaq, Amsterdam, 2002,
p.157. (De advertentie in Ha’aretz
verscheen op 21-11-’00.)
7. ‘SP-denker: Israël gegrondvest op
racistisch idee’, Yoram Stein, Trouw,
29-11-’02
8. ‘Creveld-Duisenberg, een opvallend
verschil in behandeling’, Paul Kuiper,
Soemoed nr.6, 2002.
9. ‘Nooit veilig, altijd bang’, Joris
Luijendijk, NRC Handelsblad, 11-1-’03
10. Daarbij lopen zij het risico misbruikt
te worden door extreem rechts. Dat
gebeurde bijvoorbeeld de Amerikaanse
antizionist Lenni Brenner. In zijn boek
Zionism in the Age of the Dictators heeft
hij uitgebreid de samenwerking in de
jaren dertig tussen de ‘World Zionist
Organisation (WZO)’ en nazi-Duitsland
beschreven. Toen dit boek opdook in een
boekenlijst van het ‘Institute for
Historical Review’, reageerde Brenner
furieus: “Ik deel geen jota van jullie
krankzinnige ideologie. Ik ben jullie
onverbiddelijke tegenstander. Ik geloof
niet dat jullie enig recht van bestaan
hebben (...) en ik steun iedere
willekeurige poging, van wie dan ook,
zionistisch of antizionistisch, om jullie en
jullie bijeenkomsten aan te vallen.”
11. Zionisten gebruiken vaak het joodse
woord ‘shoah’ voor de holocaust. Dat
doet geen recht aan de andere slachtoffers
van de nazi’s, zoals zigeuners,
homoseksuelen en geestelijke
gehandicapten. Verder werden meer dan
20 miljoen Oost-Europeanen door de
nazi’s vermoord.
12. De schaduw van de ster, Peter Edel,
EPO, Berchem-Antwerpen, 2002, p.14.
13. ‘Houdbaarheidsdatum huidige Israël
overschreden’, Peter Edel, Trouw,
6-12-’02. (In de tekst stond de passage:
“dat de houdbaarheidsdatum van het op
negentiende-eeuwse principes
gebaseerde zionisme ruim is
overschreden.” Kennelijk staat zionisme
voor Trouw gelijk aan Israël. Voor mij
bestaat daar een verschil tussen. Het is
kenmerkend voor de nuance van Trouw.)
14. Barend en Van Dorp, RTL 4,
2-12-’02 (Marijnissen vroeg zich af hoe
ik het in mijn hoofd haalde kritiek op
Yitzhak Rabin te hebben. Daarom hierbij
een veelzeggende uitspraak van de
vermoorde Israëlische premier: “Don’t
talk to me about transfer, no-one in this
hall has transferred more Arabs than I
Have.” Uit: Soemoed nr. 6, 2002.
15. Wat wel waar is, is dat in landen
waar niet of nauwelijks joden wonen,
antisemitisme als argument voor de
vervolging van moslims wordt gebruikt.
Dat is bijvoorbeeld het geval in
Tsjetsjenië. Toen de Russische president
eens in dit verband werd aangesproken,
noemde hij de bestrijding van
antisemitisme als argument voor
misdaden tegen Tsjetsjeense moslims.
16. ‘De tien geboden van Eric Krebbers’,
Peter Edel, Soemoed, nr.3, 2002.
17.‘Het gevaarlijke gegoochel met het
woord antisemitisme’, Hayo Mayer, NIW,
13-12-’02
18.‘De tweede holocaust’, Ron
Rosenbaum, NRC Handelsblad, 20-4-’02
19. ‘Israelis Puzzling Over Anxieties Of
American Jewish’, Noga Tarnopolsky,
The Forward, 7-6-’02
20. Ibidem (Het is de vraag of
pro-Israëlische kringen in Nederland erg
ingenomen zullen zijn met Primor en
Sheleg. Want als ik schrijf dat zionisten
tijdens de Tweede Wereldoorlog voor een
passieve opstelling kozen, is een
beschuldiging van antisemitisme het
gevolg. Primor en Sheleg zijn gelukkig
wijzer.)
21. Germany Must Perish, Theodore
N.Kaufman, Argyle Press, Newark, New
Jersey, 1941.
22. Podium, Trouw, 3-12-’02
23. Interview met Thomas von der
Osten-Sacken, Micha Odenheimer,
Ha’aretz, 4-10-’02
24. ‘Velleman ging buiten zijn boekje’,
Paul Kuiper, De Volkskrant, 5-1-’03
(Velleman kwam snel in actie nadat op 2
oktober jl. aangifte tegen Gretta was
gedaan. De daarop volgende 23 december
maakte hij zijn beslissing al openbaar. In
andere gevallen gaat Velleman heel wat
minder voortvarend te werk. Dat bleek
nadat de Nederlands/Israëlische professor
Martin van Creveld op 15 april jl. voor de
EO-radio tot massamoord opriep.
Verschillende aangiften aan het adres
van van Creveld kwamen toen bij
Velleman terecht, aangezien het
behandelen van discriminatiezaken tot
zijn taak behoort. In dit verband is tot op
de dag van vandaag niets van hem
vernomen. Hetzelfde geldt voor de
aangifte van twee activisten van het
‘Platform Stop de oorlog tegen de
Palstijnen’ volgend op een bedreiging
door volgelingen van rabbijn Evers in
dezelfde periode.)
25. Ibidem
26. ‘De oude vijand draagt een nieuw
jasje’, Ronald Eissens, NIW, 13-12-2002
27. ibidem.
28.‘Het gevaar komt van links en rechts’,
Hans Knoop, NIW, 6-12-’02. (In
hetzelfde artikel verwierp Knoop mijn
boek als een “antisemitisch geschrift”.
Dat deed hij op basis van een het eerder
genoemde citaat dat Yoram Stein in
Trouw ten onrechte aan mijn boek
toeschreef. Volgens Stein noem ik het
joodse geloof in De schaduw van de ster
een racistische religie. Ik heb geschreven
dat de joodse traditie naast humanistische
kanten ook een aantal xenofobische
aspecten kent -zoals in de Talmoed. Maar
daarmee heb ik niet geschreven dat het
joodse geloof een ‘racistische religie’ is.
Dat kan het ook niet zijn, want evenals
ieder ander geloof kent de basis het
judaïsme ook talloze humanistische
elementen. Dat daar door onder invloed
van het zionisme helaas weinig van
overgebleven, verandert daar niets aan.
Een joodse Vlaams Blok stemmer in het
artikel van Knoop ziet heeft zijn eigen
visie. Knoop beschrijft hoe hij twee
joodse sympathisanten van het Vlaams
Blok over een hulpprogramma voor
straatkinderen in Jaffa informeerde. Tot
zijn ontsteltenis kreeg hij de volgende
reactie: “Het jodendom zo doceerde hij,
is immers in wezen een racistische
godsdienst. Een goede jood, zo werd mij
voorgehouden, is per definitie een racist.
Of ik, zo vroeg de ander, de Gemera (een
deel van de Talmoed- P.E.) wel kende?
Als ik die kende, zou ik toch hebben
geweten dat wij ons het lot van anderen
niet aan hoeven te trekken”)
29. ‘Israëlische regering haalt banden
aan met Italiaanse fascisten’, Peter Edel,
Soemoed, nr.5, 2002.
 E-Mail: peteredel@hotmail.com
|
| Lees meer over: vrijheid, repressie & mensenrechten | | aanvullingen | | | indymedia.nl geen discussie site | M02 - 04.02.2003 17:19
Nog maar eens voor alle duidelijkheid:
Indymedia.nl is niet bedoeld als discussie website, maar als NIEUWS site.
Af en toe worden discussies binnen de aanvulmogelijkheid (die bedoeld is voor NIEUWS aanvullingen) getolereerd, als deze voldoende nieuwswaarde hebben.
Al vanaf voor de zomer 2002 wordt hier strenger mee omgegaan.
En discussies over het redactie beleid worden helemaal niet toegestaan op www.indymedia.nl, daarvoor zijn de Chat, de mailinglijst en de fysieke bijeenkomsten.
| | Regelafbrekingen | Commaneuker - 04.02.2003 17:37
Tja, natuurlijk staat deze pagina binnen no time vol met reacties en discussie; de naam Peter Edel werkt op sommigen nou eenmaal als een rode lap op een stier. Maarehm, goed stuk Peter. Jammer alleen van al die regelafbrekingen die het bijna onleesbaar maken. Volgende keer even weghalen ajb?!
| | sorry | peter edel - 04.02.2003 18:25
Excuses dat het zo onleebaar is geworden. Het is voor de eerste keer dat ik hier iets plaats. Even wennen.
| | fabel | 04.02.2003 19:28
De fabel pleit zelfs VOOR een amerikaanse aanval op Irak.
"Van oorlogen worden altijd in de eerste plaats burgers het slachtoffer, en dan nog speciaal de vrouwen en kinderen die niet de bescherming hebben die de meeste soldatenmannen wel hebben. Maar hoe wil men dan dictators als Hoessein weg krijgen? "
perfect volgens de zionistische lijn dus. Sharon hoopt zelfs op de oorlog omdat het dan makelijker voor hem moet worden om een regering te vormen...
een voordeel: in het vervolg kom je deze moderne holocaust ontkenners niet meer tegen op vredesdemonstraties met hun pedante, off topic, spandoeken tegen anti-semitisme.
 Website: http://www.gebladerte.nl/10879f56.htm
| | re: "fabel" | David (aiai, joodse naam!) - 05.02.2003 15:13
"een voordeel: in het vervolg kom je deze moderne holocaust ontkenners niet meer tegen op vredesdemonstraties met hun pedante, off topic, spandoeken tegen anti-semitisme"
Bij de EU top in Denemarken hebben de pro-Palestijnse antiglobalisten het nog handiger aangepakt: mensen die het waagden een spandoek mee te nemen TEGEN anti-zionisme, werden bedreigd verhinderd mee te lopen in demo's.
Anders zouden ze klappen krijgen.
Het spandoek werd ingerold.
Leve de vrijheid van meningsuiting en de democratie!
(zou het zo ook gaan in het toekomstige Palestina?)
Ben benieuwd of het hier ook zover komt.
Lees het na:
artikel: Wir als Deutsche – ihr als Dänen
http://www.redaktion-bahamas.org/auswahl/web40-2.htm
oja Veldhuis: laat voortaan die anti-semitische plaatjes van Latuffe achterwege, die kennen we nu wel.
| | TEGEN anti-zionisme is pro-racistisch | 05.02.2003 16:39
Logish dat die spandoeken verboden worden in een anti-racistische demonstratie. Zionisme is gewoon een racistische ideologie.
Het moet afgelopen zijn met die beschuldigingen van anti-semitisme door de verdedigers van moordadige en racistische iSSrael.
Bestrijd racisme en fascisme!
bestrijd zionisme!
Vrijheid voor Palestina!
| | lees de artikelen van de Fabel beter | anti-nationalisten FS - 06.02.2003 02:58
Ook de Fabel is in principe tegen elke oorlog, dus ook tegen deze oorlog.
Dit had je kunnen weten als je beter het artikel uit De Fabel van de illegaal 56, januari/februari 2003 had gelezen. Zie hieronder voor de duidelijkheid een citaat eruit:
"Anti-militarisme
Veel van de meer democratische communisten zien gelukkig meer verantwoordelijken voor allerlei ellende dan alleen de VS. Op de demonstratie riepen die via leuzen en actieborden "Bush, Blair en Balkenende" op om geen oorlog te beginnen tegen Irak. Kritiek op Hoessein kwam er helaas ook uit die hoek nauwelijks. Men wil gewoon geen oorlog, klaar. En daar is De Fabel het op zich wel mee eens. Van oorlogen worden altijd in de eerste plaats burgers het slachtoffer, en dan nog speciaal de vrouwen en kinderen die niet de bescherming hebben die de meeste soldatenmannen wel hebben. Maar hoe wil men dan dictators als Hoessein weg krijgen? Logisch zou het zijn om binnenlandse democratische, socialistische en feministische krachten in Irak te steunen. Probleem is dat die er nauwelijks nog zijn. Kenmerkend voor fascistische dictaturen als die in Irak is nu juist dat de binnenlandse vijand zo totaal vernietigd wordt dat veranderingen van binnenuit onvoorstelbaar worden. Nazi-Duitsland is bijvoorbeeld ook van buitenaf verslagen. Weliswaar hadden de geallieerden veeleer imperialistische dan anti-fascistische bedoelingen bij de Tweede Wereldoorlog, maar het resultaat was voor veel mensen toch een enorme kwalitatieve vooruitgang: burgerlijke democratieën in plaats van nationaal-socialisme. Hoewel De Fabel dus in principe tegen elke oorlog en tegen het militarisme is, kan niet ontkend worden dat oorlogen soms onbedoeld wel goede gevolgen kunnen hebben. In kringen van Iraakse vluchtelingen, ook communistische die niets van de VS moeten hebben, wordt het via oorlog verdrijven van Hoessein soms nog als de enige kans gezien om in Irak mogelijk weer wat op te bouwen.
[...]"
Zie ook: http://www.gebladerte.nl/10879f56.htm
| | ik lees daar | 06.02.2003 18:25
dat ze positief staan tegen deze oorlog.
| | Fabel Nazis | 25.12.2003 05:11
"In kringen van Iraakse vluchtelingen, ook communistische die niets van de VS moeten hebben, wordt het via oorlog verdrijven van Hoessein soms nog als de enige kans gezien om in Irak mogelijk weer wat op te bouwen. "
Net alsof in amerika geen fascistische dictuur heerst met geheime gevangenissen, geheime rechtbaken, geheime aanklachten, geheime vonnissen en gehieme gevangenissen. Als toetje krijg je Guanatanoamo Bay. Dat de Fabel beweert dat zo'n land ergens vrijheid kan brengen zegt wat over de Fabel en niets over begrippen als vrijheid, onderdrukking etc. Noot vergeten dat de Fabel heeft gezegt dat iedereen die de racistische schurkenstaat Israel kunstmatig noemt een anti-semiet is. De Fabel is gewoon CIA infiltrated. Waarschijnlijk slechts in hun domme (?) blanke mannen hoofd "thats all we need".
Walgelijk dat die groep zoveel speelruimte heeft binnen links Nederland.
Zels Communsitsche groepen worden aangehaald om hun oportunistische pro-yankee standounten te legitimeren
bah!
Nare racisten die fabeljongens
| | Orgel | Tabe - 25.12.2003 12:21
"Fabel Nazis"
Toe maar joh!
"Net alsof in amerika geen fascistische dictuur heerst met geheime gevangenissen, geheime rechtbaken, geheime aanklachten, geheime vonnissen en gehieme gevangenissen. Als toetje krijg je Guanatanoamo Bay."
Waar ontkent De Fabel dat dan!? Smerige hitser!
"Noot vergeten dat de Fabel heeft gezegt dat iedereen die de racistische schurkenstaat Israel kunstmatig noemt een anti-semiet is."
Dits is wat De Fabel schreef: "Sinds het nationalisme in Europa in zwang is gekomen en de mensheid prompt in "volken" werd ingedeeld, worden "de joden" als het tegendeel van een "volk" beschouwd. Antisemitisme is zodoende een vast onderdeel van het nationalisme. "De joden" belichamen in de nationalistische mythologie steevast het kwaadaardige tegendeel van alle goede eigenschappen die het "eigen volk" zouden kenmerken. Terwijl dat "eigen volk" geworteld zou zijn in de aarde van het "eigen land", zouden de joden eeuwig rondzwerven en nergens thuis horen. Een joodse staat zou volgens die redenering hoe dan ook "kunstmatig" zijn. Het is daarom antisemitisch om te doen alsof de Palestijnen een echte band met hun land hebben en de Israëliërs per definitie niet. De Israëlische staat is even "natuurlijk" of "onnatuurlijk" als iedere andere staat."
"De Fabel is gewoon CIA infiltrated."
Ja, tuurlijk. Nog even en de Fabel heeft in samenwerking met de CIA en, niet te vergeten natuurlijk de Mossad, de vliegtuigen in de Twin Towers geboord!
"Nare racisten die fabeljongens"
Ja hoor. Kun jij niet beter zo om 5 uur in de nacht naar je bedje toe in plaats van met je dronken harses de meest ranzige beschuldigen uit te kotsen.
| | | 25.12.2003 16:17
>"Noot vergeten dat de Fabel heeft gezegt dat iedereen die de
>racistische schurkenstaat Israel kunstmatig noemt een
>anti-semiet is."
>Dits is wat De Fabel schreef: "Sinds het nationalisme in
>Europa in zwang is gekomen en de mensheid prompt in "volken"
>werd ingedeeld, worden "de joden" als het tegendeel van een
>"volk" beschouwd. Antisemitisme is zodoende een vast
>onderdeel van het nationalisme. "De joden" belichamen in de
>nationalistische mythologie steevast het kwaadaardige
>tegendeel van alle goede eigenschappen die het "eigen volk"
>zouden kenmerken. Terwijl dat "eigen volk" geworteld zou zijn
>in de aarde van het "eigen land", zouden de joden eeuwig
>rondzwerven en nergens thuis horen. Een joodse staat zou
>volgens die redenering hoe dan ook "kunstmatig" zijn. Het is
>daarom antisemitisch om te doen alsof de Palestijnen een
>echte band met hun land hebben en de Israëliërs per definitie
>niet. De Israëlische staat is even "natuurlijk" of
>"onnatuurlijk" als iedere andere staat."
Interessant dat de fabel dit zo stelt. Edoch, niet minder belachelijk dan wat de oorspronkelijke criticus de Fabel "in de mond legde". De Fabel slaat de plank volkomen mis en draait de zaken om. In het kort:
1. Zionisme is juist de "joodse versie" van het nationalisme. In plaats zich tegen de nationalistische denkwijze te keren (zoals de meerderheid van de europese joden), namen ze het gedachtengoed over. Inclusief het aan europees nationalisme inherente racisme, en bewondering voor nationalisten zoals Mussolini en in sommige gevallen zelfs voor Hitler.
2. Het Palestijnse verzet tegen Zionisme en haar product, Israel, heeft nooit iets te maken gehad met een nationalistische denkwijze die de Fabel eraan probeert te geven. Het was juist eerder een verzet tegen de bij zionisten aanwezige denkwijze van die strekking: (Europese) Joden hebben een diepere band met het land, ook al wordt het al sinds mensenheugenis bewoond door Palestijnen, en niet door europse Joden. (Zionisten waren europese joden, de Palestijnse Joden waren fel anti-zionistisch)
3. Men kan best stellen dat een "volk" geen binding heeft met een "land", maar dat heeft totaal niets te maken met wat er de afgelopen 100 jaar in Palestina heeft plaatsgevonden: de ene groep mensen heeft de andere groep mensen haar land, culturele identiteit en middelen tot bestaan weggenomen.
| | Advocaat van de duivel | Tabe - 26.12.2003 01:11
Anoniem stelt stelt dat zionisme juist de "joodse versie" van het nationalisme is. Dat is correct. Ook de mensen van de De Fabel van de illegaal hebben zich in die zin uitgelaten: "Via nationalisme spannen elites de bevolking voor hun karretje in de machtsstrijd met andere elites. Daarin verschilt het joodse nationalisme niet wezenlijk van het Arabische, of van het Nederlandse nationalisme." Ik zie dan ook niet in waarom anoniem schrijft dat De Fabel van de illegaal wat dit betreft de plank volkomen mis zou slaan. Maar goed.
Anoniem stelt dat "de joden" in Israël het nationalistische gedachtengoed overnamen, inclusief "het aan europees nationalisme inherente racisme, en bewondering voor nationalisten zoals Mussolini en in sommige gevallen zelfs voor Hitler". De Fabel van de illegaal schreef over nationalisme het volgende: "Het is onzin om "de joden", "de Palestijnen" of "de Nederlanders" ergens collectief verantwoordelijk voor te stellen. Binnen elk "volk" bestaan altijd grote tegenstellingen. Zo moeten veel joden in Israël en zeker in de diaspora niets hebben van het Israëlische staatsgeweld." Waar de suggestie op slaat dat de joden in Israël massaal vallen voor fascisten zoals Mussolini ontgaat me overigens geheel en is volkomen misplaatst.
Verder kom ik de volgende citaten tegen op de website van De Fabel van de illegaal: "De mensen van De Fabel van de illegaal moeten ook niets hebben van Sharon, de Likud en extreem-rechtse partijen als de Shas. Ook wij spreken ons uit tegen de Israëlische (bezettings)politiek die honderden onschuldige doden op haar geweten heeft. Maar in die strijd kunnen we antisemitisme, zoals geuit op de pro-Palestinademonstratie in Amsterdam, missen als kiespijn."
En: "Wij zijn niet voor "volken", noch voor "de Palestijnen" noch voor "de Israëliërs", maar alleen voor anti-nationalistische linksen, feministes, anti-kapitalisten en anti-racisten."
En: "De oplossing ligt in een principieel anti-nationalisme, en steun voor gezamenlijke Israëlisch-Palestijnse initiatieven voor strijd van onderop van arbeiders, vrouwen en andere onderdrukte groepen."
Verder lijkt mij het volgende citaat dat ik vond nog van belang: "Onze stukken in de recente krant gaan overigens heel bewust over de strijd hier. We plaatsen stukken tegen antisemitisme en tegen anti-arabisme/anti-islamisme. Het gaat ons dus vooral om onderdrukking hier, want dat kunnen we beter begrijpen en plaatsen, en daar kunnen we zodoende werkelijk iets aan proberen te doen."
Hieruit maak ik op dat De Fabel van de illegaal met name ageert tegen antisemitisme en anti-islamisme in Nederland. Wat de strijd in het Midden-Oosten zelf betreft willen ze volgens mij weinig met één van beide kampen te maken hebben, aangezien beiden op dit moment gedomineerd worden door rechtse en reactionaire krachten. En daar geef ik ze gelijk in.
| | fabelachtig | JV - 29.12.2003 15:52
Alleen hanteert de fabel een m.i. nogal kromme definitie van anti-semitisme(zie bijvoorbeeld de leipe verzameling "10 tips").
Niet vreemd dat de extreem rechtse likoed partij hiernaar verwijst.
http://www.likud.nl/persnl04a.html
| | | 29.12.2003 22:58
Ach, Peter Edel's boek "De schaduw van de ster" wordt ook positief besproken in het blad Vooraan van de fascistische Nationale Beweging. Zie bijvoorbeeld: http://www.xs4all.nl/~afa/alert/2_7/wat_27.html.
Ook is het een feit dat sommige nazi's verrukt zijn met delen van de anti-zionistische beweging, omdat de kritiek op Israël uit de laatste hoek zo nu en dan ontaardt in platvloers antisemitisme.
| | Anti-Zionistische Aktie = ANS | 30.12.2003 00:25
Antisemieten voelen zich prettiger als ze zich kunnen voordoen als 'anti-zionisten'. Dit fenomeen is al zo oud als het neo-nazisme. Het zal daarom ook wel niet toevallig zijn dat Anti-Zionistische Aktie een andere naam is voor het Aktiefront Nationaal Socialisten (zie: http://www.kafka.antifa.net/orgov.htm en http://www.kafka.antifa.net/waarishoman.htm#noot%202). Het idiote uitlating dat antizionisme en antisemitisme twee duidelijk te onderscheiden ideologieen zijn, valt al na een korte speurtocht in duigen. Dit is niet hetzelfde als zeggen dat anti-zionisme en antisemitisme geheel overlappen. Maar de simplistische bewering dat iets anti-zionistisch is en daarom niet antisemitisch kan zijn is daarmee wel ontkracht. Slogans helpen dan ook niet meer (tenzij men met neo-nazi's een eenheidsfront wil vormen).
| | Antizionisme & antisemitisme | 31.12.2003 13:10
"De schaduw van de ster is zonder meer een antizionistisch boek, maar met antisemitisme heeft het niets te maken. Eén van mijn drijfveren om het boek te schrijven was juist aan te tonen dat antizionisme absoluut niet met antisemitisme verward mag worden."
Peter Edel
http://www.indymedia.nl/nl/2003/01/8331.shtml
| | Antizionisme & antisemitisme II | 31.12.2003 13:15
"Er bestaat een enorm verschil tussen een antizionist en een antisemiet. Het antisemitisme wenst de wereld van de joden te bevrijden, terwijl de antizionisten die ik eerder noemde naar precies het tegenovergestelde streven. Voor hen moet de wereld de joden bevrijden. Een groter verschil is bijna niet denkbaar."
Peter Edel
http://www.epo.be/php/N_extrainfo.php?id=90_6445_264_4-C
| |
| aanvullingen | |
