|
|  |
De grote leider komt eraan.
De column van Commie. - 02.11.2002 18:23
Zo ongeveer in 1944 heeft zich eens een hoog geplaatst persoon opgeworpen als redder van het vaderland. Het nationaal-socialistische beest was op de terugtocht en op een jeep gezeten hield onze held een feestelijke intocht.
Hij gokte er maar op dat iedereen was vergeten dat hij een decennium eerder als lid van de Duitse nationaal-socialistische partij nog uit volle borst het Horst Wessellied had gezongen en dat hij niet veel later gelukstelegrammen stuurde aan Adolfje omdat die aan een bomaanslag was ontsnapt. De gok liep goed voor hem af. Een ander project moest echter jammerlijk mislukken. Voor zijn plannen om middels een zachte staatsgreep de absolute monarchie te herstellen bleek in Nederland geen interesse. Onze heldhaftige redder was nu een treurig lot beschoren. Als het feest was mocht hij zich van de regering in een militair apenpak hijsen en een parade afnemen, verder moest hij zijn tijd maar verdoen met de jacht op groot wild. Nou ja, jacht. Op een platform in een hoge boom gezeten liet hij enkele inlanders een tijger opdrijven die hij vervolgens afknalde.
Toch, het bloed kruipt waar het niet gaan kan. Het lot van de Nederlandse bevolking ging hem zo zeer aan het hart, dat hij zich tot het uiterste inspande om het best mogelijke wapentuig ter verdediging van die bevolking in huis te halen. Om bijkomende redenen vond de toenmalige regering dat opeens buiten proporties. Hij werd gestraft, zeer wreed gestraft. In de toekomst mocht hij nooit meer een militair apenpakkie aantrekken. Niemand weet hoelang hij daar bij zijn dikke vriend Nicolae Ceausescu over heeft zitten wenen. Zeker is wel dat hij jarenlang bij Nicolae de deur platliep, tot Roemenië was leeg gevreten en Ceausescu door het gepeupel uit zijn eigen volk werd doodgeschoten. Ik vriend van Ceausescu?? Ceausescu?? Nooit van gehoord! Maar geen nood, er waren inmiddels zo weinig tijgers over dat onze rasopportunist alweer een nieuwe taak voor zich zag weggelegd: met het Wereld Natuur Fonds tijgers beschermen.
Inmiddels was hij oud. Mensen van zijn slag worden meestal erg oud. Werken is er niet bij dus slijten doen ze ook niet. En als hun eens een graatje dwars in de keel komt te zitten staat er meteen een team specialisten klaar om het ongerief te verhelpen. Hij kon ook tevreden zijn met het zonnetje van zijn oude dag, de echtgenote van zijn belangrijkste kleinkind. Na lang zoeken was deze jonge held er immers in geslaagd aan de andere kant van de wereld, waar het nog steeds wemelt van allereerste alte Kameraden van zijn grootvader, een bruid te vinden in de beste familietradities. De bedenkingen die tegen deze nieuwe aanwinst onder de bevolking de kop opstaken, werden snel onderdrukt middels een "mediaoffensief". Alle kranten schreven enkele dagen eensgezind dat de bruid "charmant" zou zijn en zie, alle weerstand verdween als sneeuw voor de zon. Waaruit die charme dan wel zou bestaan, was volstrekt onduidelijk, tenzij men twee star uiteen getrokken lippen en twee rijen witte tanden (zoals een paard fleemt voor een winterwortel) voor charmant houdt. De les die hij bij dit alles leerde, was blijkbaar dat het Nederlandse volk zich nog meer dan vroeger liet naaien en verneuken.
En toen gebeurde het. In Amsterdam hielden twee jongelui een winkeldief aan. Wat er exact heeft plaatsgevonden is onduidelijk, getuigen spreken elkaar tegen. Blijkbaar werden er echter enkele ministeriële rotschoppen, ernstig genoeg om op zijn minst de verdenking van mishandeling op te roepen, richting de winkeldief uitgedeeld. Nu kent Nederland een wetboek van strafvordering waarin een en ander met betrekking tot dit soort gebeurtenissen (aanhouding door burgers, noodweer, noodweerexces) geregeld is. Er is ook jurisprudentie waaruit men kan leren hoe de rechterlijke macht die regels interpreteert. Dit hoort echter allemaal tot de cultuur, de bovenbouw van de samenleving zo men wil. Maar daar heeft de Nederlander en de Nederlandse pers geen boodschap aan, dat is allemaal veel te moeilijk. Nee, sensatie moeten we hebben, dat leest lekker, dat zorgt voor oplagen, dat brengt geld op.
De grote held van ons verhaal zag onmiddellijk zijn kans. Net als in 1944 kon hij weer eens proberen zich in zijn rol van stuurman van het Nederlandse volk te presenteren. Hij greep de telefoon en belde de krant. Krant? Niet echt een krant natuurlijk. Hij richtte zich, hoe kan het ook anders, tot dat blad dat wegens collaboratie met de Duitse bezetter een verschijningsverbod van vijf jaar kreeg opgelegd en dat nadien weer verder ging met het opkloppen van sentimenten en het aanmoedigen van agressieve oplossingen. Onze held gaf te kennen dat ook hij agressieve oplossingen prefereert, zozeer zelfs, dat hij een eventueel door de rechterlijke macht aan de twee jongelui opgelegde boete uit eigen middelen zou voldoen. Kennelijk heeft hij nog ergens iets in een oude sok, overgehouden van die al eerder genoemde bijkomende redenen in verband met dat wapentuig. Nu is er natuurlijk het probleem dat hij dat alles niet mag doen. In zijn positie mag hij de rechterlijke macht niet voor de voeten lopen. Maar ach, ons aller demissionair minister-president, die van fatsoen moet je doen, laat deze meer dan onfatsoenlijke overtreding van staatsrechtelijke regels maar ongemoeid. Zoals hij ook toestond dat een minister met een belletje de ministerraad verstoorde, een andere minister een collega van het houden van lulverhalen betichtte en weer een ander het uitdelen van rotschoppen propageert.
Onze vaderlandse held zal via de daarvoor geijkte kanalen dus niet bestraft worden. Verdient hij nu, als zich voor één van zijn onderdanen de gelegenheid voordoet, een koekje van eigen deeg in de vorm van een doodgewone rotschop? Welnee. Men moet zich nooit verlagen tot het peil van de tegenstander! Overschrijding van regels, of het nu gaat om ordinaire straatagressie of het deftig aan je laars lappen van het staatsrecht, kan slechts vruchtbaar bestreden worden als het in zijn context wordt geplaatst. En als we die context er bij halen zien we een probleem dat zich niet met het geven van rotschoppen laat oplossen. Het gaat dan niet om een onverbeterlijke zonderling die leeft bij de waan dat hij het Nederlandse volk moet gidsen. Het is zelfs voor de hand liggend dat onze grote held in de huidige omstandigheden weer eens poging waagt.
De Nederlandse bevolking verkeert in een nooit eerder gekende staat van ontreddering. De luid verkondigde trots op de eigen cultuur gaat gepaard met een ongekende afbraak van diezelfde cultuur. De roep om normen en waarden kan reclameslogans als "Kies gewoon voor jezelf" en "Het beste is voor jou nog niet goed genoeg" niet overstemmen. De rede is uit. Sentimentaliteit is in. Agressieve oplossingen worden toegejuicht. Wie gaat dit volk redden?
De tijd is rijp voor een groot leider. Onze oude held zal het niet meer worden. Maar de kans is groot dat het wel iemand van zijn slag zal zijn. Wie verstandig is, zal maar vast eens gaan informeren naar de mogelijkheden om ergens, ver van Nederland, politiek asiel aan te vragen.
 Website: http://www.dewaarheid.nu/columns/grote_leider.htm
|
| Lees meer over: vrijheid, repressie & mensenrechten | | aanvullingen | | |
