|
|  |
Een historische uitslag: Evo Morales
Door Joep Oomen (Bolivia Centrum Antwerpen) - 24.07.2002 16:51
De uitslag van de Boliviaanse presidentsverkiezingen van 30 juni zal ongetwijfeld nog lang nazinderen, en niet alleen binnen de grenzen van het armste land van Zuid-Amerika. Het succes van Evo Morales Ayma, de energieke leider van de Boliviaanse cocaboeren, betekent een regelrechte afstraffing van de dominante rol die de Verenigde Staten de afgelopen jaren in Bolivia heeft gespeeld.
uit: http://www.noticias.nl/achtergrond_artikel.php?id=237
De uitslag van de Boliviaanse presidentsverkiezingen van 30 juni zal ongetwijfeld nog lang nazinderen, en niet alleen binnen de grenzen van het armste land van Zuid-Amerika. Het succes van Evo Morales Ayma, de energieke leider van de Boliviaanse cocaboeren, betekent een regelrechte afstraffing van de dominante rol die de Verenigde Staten de afgelopen jaren in Bolivia heeft gespeeld. Vooral op lange termijn zou deze uitslag wel eens een voorloper kunnen zijn van een verschuiving in de nationale en regionale machtsverhoudingen.
Met een verschil van enkele honderden stemmen eindigde Morales als kandidaat van de MAS (Movimiento al Socialismo) uiteindelijk net voor Manfred Reyes Villa van de NFR (Nueva Fuerza Republicana), als tweede achter de verrassende winnaar Gonzalo .Goni. Sanchez de Lozada van de MNR (Movimiento Nacionalista Revolucionario). Aangezien geen enkele kandidaat meer dan 50 % van de stemmen heeft behaald moeten Morales, de cocaboer met niet meer dan lagere school, en Sanchez, de multimillionair die tussen 1992 en 1997 ook al eens president was, het tegen elkaar opnemen in een tweede ronde, die zich de komende weken in het Boliviaanse Parlement zal afspelen. De strijd zal uitermate spannend worden. Aangezien er geen meerderheid van twee partijen mogelijk is, zullen zowel MAS als MNR moeten uitkijken naar twee coalitiepartners. De NFR heeft al aangegeven liever in de oppositie te gaan, dus zijn de ogen gericht op de MIR (Movimiento de Izquierda Revolucionaria) van oud-president Jaime Paz Zamora, met ofwel de MIP (Movimiento Indigenista Pachacuti) van de andere boerenleider Felipe Quispe, ofwel de UCS (Union Civica Solidaridad) ofwel de ADN (Accion Democratica Nacionalista) als derde partner. Hoewel Paz Zamora en Sanchez de Lozada er de laatste jaren alles aan hebben gedaan om elkaar dwars te zitten, lijkt het aanemelijk dat zij de nieuwe coalitie zullen vormen, samen met UCS of ADN. Wat er ook gebeurt, het staat vast dat op 30 juni 2002 geschiedenis is geschreven in Bolivia. De koers van de nieuwe regering zal hoe dan ook grondig gewijzigd moeten worden. Er zijn drie redenen voor die conclusie.
Ten eerste mag de triomf van de partij van Evo Morales worden beschouwd als een regelrechte nederlaag van het beleid ten aanzien van de cocaverbouw dat de afgelopen decennia op aandrang van de Verenigde Staten is gevoerd. De opeenvolgende regeringen in La Paz hebben er immers alles aan gedaan om het door Morales geleide verzet tegen de gedwongen uitroeiïng van de cocastruiken te breken. In de nasleep van 11 september namen officiële vertegenwoordigers alsook de Amerikaanse ambassadeur in Bolivia steeds vaker termen als narcoterrorisme in de mond om de wegblokkades te bestempelen, die door cocaboeren werden opgeworpen om de invasie van militairen in hun gebieden te stoppen. Toen Morales eerder dit jaar zijn kandidatuur voor het presidentschap aankondigde, stelde Rocha dat zijn regering hem nimmer een visum zou verlenen. En drie dagen voor de verkiezingen herinnerde de ambassadeur de Bolivianen eraan dat de VS alle hulp aan Bolivia zou opschorten mochten zij een man tot president kiezen die «de export van Boliviaanse cocaïne weer zou opvoeren ». Toen bekend raakte dat deze boodschap niet het verwachte resultaat had gehad, onthield de ambassade zich van commentaar. Maar het lijdt geen twijfel dat het beleid ten aanzien van de cocaboeren in het algemeen, en van Evo Morales in het bijzonder, buitengewoon contraproductief is geweest. Ook al wordt Morales niet de volgende president van Bolivia, dan nog zullen de massale uitroeiïngsoperaties in de Boliviaanse cocagebieden vrijwel zeker tot het verleden gaan behoren. Met alle gevolgen voor de ontwikkelingen in Colombia en Peru, waar de autoriteiten evenzeer zoeken naar een manier om de repressieve angel uit hun aanpak van het cocaprobleem te halen, die daar vooral door de Amerikaanse druk wordt ingestoken.
Ten tweede maakt het succes van MAS en MIP duidelijk dat de traditionele Boliviaanse politieke partijen steeds minder in staat zijn de inheemse bevolking te bekoren. Er is dan ook sprake van een ruimschootse ondervertegenwoordiging van de inheemse bevolkingsgroepen in het politieke en economische establishment van Bolivia. Zowel Morales als Quispe hebben zich voorstander getoond van diepgaande hervormingen van de Boliviaanse democratie, die volgens hen beter gebaseerd zou moeten worden op eeuwenoude organisatiestructuren zoals die in de locale Aymara- of Quechua- gemeenschappen worden toegepast. Om dat scenario te voorkomen, moeten de traditionele politieke partijen die zonder uitzondering uit de blanke elite afkomstig zijn een coalitie vormen, welke ongetwijfeld zal worden gekarakteriseerd als .niet-. of zelfs .anti-inheems.. Meer dan ooit zal deze coalitie een antwoord moeten vinden voor de noden van de inheemse bevolking, rekening houdend met het vermogen van zowel MIP als MAS om een effectieve oppositie te organiseren, binnen maar vooral buiten de parlementsgebouwen. De weerspannigheid van de Boliviaanse mijnwerkers en boeren, die eeuwen vol gewelddadige repressie hebben overleefd, is legendarisch.
In verband met dit laatste betekent deze verkiezingsuitslag ook een harde klap voor het liberale economische beleid dat in Bolivia sinds 1985 wordt toegepast op recept van het Internationaal Muntfonds en de Wereldbank. Morales heeft nooit een geheim gemaakt van zijn plannen om de staat haar rol als promotor van nationale economische ontwikkeling terug te geven, en de golf van privatiseringen en concessies aan buitenlandse bedrijven te stoppen. In een interview aan het BCA-Informatieblad stelde Morales in april dit jaar dat opnieuw contrôlemechanismes moesten worden ingevoerd om de uitverkoop van cruciale economische rijkdommen als mineralen, gas en olie aan particuliere, vaak transnationale ondernemingen, een halt toe te roepen. De toekomstige president van Bolivia, Gonzalo Sanchez de Lozada, zelf een mijneigenaar, zal bijzonder voorzichtig moeten zijn met het klakkeloos voortzetten van het liberale beleid. Als opnieuw blijkt dat dit beleid niet in staat is de situatie van de Boliviaanse bevolking grondig te verbeteren, lijkt het vrijwel zeker wie in 2007 de presidentsverkiezingen zal winnen.
Om de komende jaren te overleven, zullen de traditionele politieke en economische machten in Bolivia, het IMF en de Wereldbank incluis, zich grondig rekenschap moeten geven van de noden van de Boliviaanse bevolking. Eveneens zal de komende Amerikaanse ambassadeur (Manuel Rocha gaat in augustus op pensioen) een andere manier moeten vinden om met de Boliviaanse cocaboeren om te gaan. Mochten zij hier niet in slagen, lijkt politieke en sociale onrust onvermijdelijk. In Bolivia dient in dat geval het risico van een militaire staatsgreep nooit te worden onderschat.
meer achtergrond artikelen:
http://www.noticias.nl/achtergrond.php
http://www.bolivia.be
 E-Mail: info@noticias.nl  Website: http://www.noticias.nl
|
| aanvullingen | | | 3 augustus | Marco - 26.07.2002 00:01
De echte presidentsverkiezingen zijn dacht ik 3 augustus. Dan moeten we dus opletten of de het tellen van de stemmen wel eerlijk gaat. Zoniet, dan zullen er protesten komen. Ongeveer zoals ook in Peru gebeurd is. Daar heeft uiteindelijk de volkskandidaat gewonnen, maar dat wil niet zeggen dat dit ook weer in Bolivia zal gebeuren. Met name het cocaine-aspect maakt het geheel erg dubieus.
Website: http://www.ecocam.com/politiek/
| |
| aanvullingen | |
