|
|  |
The Lack of Alternatives that Moved the Masse
Antonio Carmona Baez - 25.06.2002 13:10
Can 9 million people be forced to go out to the streets in support of their government?
THE LACK OF ALTERNATIVES THAT MOVED THE MASSES
By Antonio Carmona Báez
Can 9 million people be forced to go out to the streets to show their sympathy for a totalitarian regime in the year 2002? That´s what the Bush administration and anti-Castro Cubans in Miami want to insinuate about the pro-government demonstrations held throughout all of Cuba on 12 May. But this time international mainstream media, including CNN, could not corroborate on the forced support theory. Reuters and Associated Press correspondents in Havana truthfully reported that millions of women, children and men took to the streets simultaneously throughout the island in support of the government and to protest against US aggression.
The countrywide demonstrations were held in connection with the national referendum concerning the "untouchable socialist" character of the Constitution of the Republic of Cuba that took place from 16-18 June. Certainly the Communist party and the trade unions did mobilise the masses by holding meetings at the workplace and perpetuating propaganda on the streets as well as in the country´s newspapers. But no one was forced by gunpoint or threatened to be fired from their jobs. The success of getting people to the streets and the approval of the Constitutional Reform has more to do with the way that Cuban society is organised. It was not just the Communist party members and elected trade unionists in national industries and hotels that were active in encouraging droves of people to cry Socialism or Death. There was also the Federation of Cuban Women; the local Committees for the Defence of the Revolution, the Federation of University Students and a number of economically disadvantaged US citizens studying medicine in Havana who drew attention to the need of supporting the government in face of Yankee imperialism.
Saying that information in Cuba is controlled, and that the Communist government curtails certain civil liberties is one thing. But it is entirely different to make the erroneous assumption that Cubans want to rid the island of Fidel Castro and accept the will of US President George W. Bush in his "war against terror". The fact is that, currently, the vast majority of Cubans see no other viable alternative to the one-party/state apparatus that guarantees them the basics of life: food, housing, education and health care. There is little to envy about liberal democracy and the neo-liberal experiments found all across Latin America, especially in places like Argentina where the mandates of the World Bank and IMF destroyed the economy; or like Venezuela, where a weak multiparty democracy allowed room for a military coup supported by US intelligence.
Ironically, the call for a referendum was inspired by the request of some opposition leaders back in May, to open the political system to a multiparty democracy, the operation of an independent civil society and more human rights. The unpaid elected representatives in the national parliament and mass organisations reacted to the request and drafted their own declaration that was signed by those civil society organisations mentioned earlier in this article. Over eight million Cuban citizens voted in favour of making socialism in Cuba a permanent fact of life according to the Constitution.
Contrary to some observers, the story is not about Fidel´s popularity because he is getting old. And believe it or not, there are new revolutionary leaders in the making in Cuba -like the well-spoken Hassan Pérez, a member of the Union of Young Communists and President of the Federation of University Students union. The problem is the US economic embargo, the bleak prospects for prosperity under a full programme of privatisation, national currency devaluation, subsidy cutting and all that is entailed in the neo-liberal paradigm. So then, another key to the Cuban government´s success in mustering support is the emphasis that Communist party militants place on basic socialist values. More than having to do with Fidel speaking to a public of over a million citizens in Santiago de Cuba, the campaign to save so-called socialism in Cuba was about maintaining and celebrating the social advancements achieved under the Revolution as opposed to surrendering to neo-liberal globalisation. Why should health care or transportation be privatised? Why should the world submit to the will of US military interests?
But all this is not to say that most Cubans do not want to encounter new alternatives and improve democracy. Surely, the participatory budget scheme that made Porto Alegre, Brazil well known among lefties worldwide would be welcomed by those who would rather have local funds spent on improving housing rather than building new hotels to accommodate foreign tourists. However, in a world were the only superpower is conducting a full scale war not only against terrorists, but also to defeat those so-called rogue states that do not adhere to US hegemony, Cubans are found to be defending the nation´s right to sovereignty and maintaining basic welfare for the vast majority of the population. Under the circumstances of US aggression, this usually means submitting to the national powers that be -even if they tend to be heavy handed.
So yes, the Cubans were forced to go on the streets in support of their current government, but not by Fidel or the Communist party. Rather, it was the lack of visible alternatives that moved the masses.
What lessons can the left in Europe learn from Cubans these days? I think that the most important one is to value the achievements that the working class has accomplished. Whether or not we are fervent supporters of a multiparty political system, it is essential to remember that the improvements of living standards for the working class were never won by members of parliament alone. Nothing was ever handed down to us on a silver platter. In the early twentieth century workers fought and some died for the civil rights we enjoy today. We need to remember the struggles and celebrate the victories. Just as the Cubans hold demonstrations in favour of their access to education and an excellent health care system on a yearly basis at least, European workers should also take to the streets when basic public services are being threatened. The second lesson is just as important, and that is: the left needs to discuss the alternatives now, so that when the war against neo-liberalism is won, we will not have to rely upon censorship, police control, government propaganda and all the other untidy details of which Cuban socialism can be accused.
 E-Mail: carmonabaez@tni.org
|
| Lees meer over: vrijheid, repressie & mensenrechten | | aanvullingen | | | | 25.06.2002 13:40
Can 9 million people be forced to go out to the streets to show their sympathy for a totalitarian regime in the year 2002?
Ja, ik denk van wel dat is er in geslopen, zoals alle DDR burgers gedwongen werden om te gaan stemmen. Degenen die daar niet voor in waren vielen direct op, en konden op een status aparte rekenen. Genant hoe je als buitenlander in Cuba met dollars overal voorrang krijgt, (opgelegd van bovenaf in een functionerend systeem) je bij het kopen van zoiets als treinkaartje niet achter in de rij hoeft aan te sluiten, maar direct naar voren wordt geloosd, terwijl de cubanen veertien dagen moesten wachten om daadwerkelijk op reis te kunnen. Dat gebeurde in de DDR ook, ging je eten in een restaurant, was jou eten het eerste klaar en kreeg je de grootste vis, om je dood te schamen tegenover de lokale bevolking die ook aan tafel zat. Ah voetbal, ik ben voor Korea maar heb 50 euro op Duitsland gezet, dus ik ben in een tweestrijd verwikkeld.... joh.III
| | 25 miljoen Cubanen voor Castro | Paul - 25.06.2002 14:10
Om één en ander te relativeren, dit wist BBC World, toch vrij objectief, te melden:
But while no one was physically forced to sign the petition, many felt obliged to do so, fearing they might lose their jobs or come under scrutiny from ever-vigilant state officials who purveyed every workplace and neighbourhood.
As a result, it is impossible to gauge how much support President Castro has and how many signed the petition for a quiet life.
 http://news.bbc.co.uk/hi/english/world/americas/newsid_2053000/2053060.stm
Die 9 miljoen: snappen ze dan niet dat geen kat dit gelooft? Een beetje meer realisme zou alles veel geloofwaardiger maken. Maar ja, alleen in een democratie aanvaardt men dat niet 100 procent van de bevolking ergens achter staat.
 Website: http://news.bbc.co.uk/hi/english/world/americas/newsid_2053000/2053060.stm
| | In Nederland was ook stemplicht ... | 25.06.2002 14:24
... en in België nog steeds. BBC is de Britse staatsomroep; onlangs was er nog een financieel schandaal wegens benoeming functionarissen.
| | DDR? | Harm Potze - 25.06.2002 14:38
Het heeft natuurlijk niets met dit eerste bericht te maken, maar even voor j.III:
Gaat het nu beter in de voormalige Oostbloklanden sinds het herstel van het kapitalisme? Af en toe sijpelen horrorstories over rioolkinderen of vrouwenhandel door in onze pers. Maar dat dit een rechtstreeks gevolg is van de globalisatie, staat er meestal niet bij.
Toen de herinvoerders van het kapitalisme de macht hadden overgenomen in Oost-Europa en in de Sovjet- Unie (...) ontmantelden ze het openbare bezit van de productiemiddelen en het hele netwerk van sociale voorzieningen dat ooit ter beschikking stond van de bevolking. Zij integreerden de voormalige communistische landen in het globale kapitalistische systeem door de uitverkoop van hun land, hun arbeid, hun natuurlijke rijkdommen en hun markten. Zo werden deze landen al vlug verarmde derdewereldlanden. De grote pers in de Verenigde Staten beschreef dit alles als een geweldige vooruitgang voor de mensheid. (...)
Multinationals controleren nu het grootste deel van hun buitenlandse handel. Net als de derdewereldlanden hebben deze landen steeds minder toegang tot elkaars markten. Hun economieën raken verstrikt in de investeringsmolen en de uitbuiting van het wereldkapitalisme. Hun onderlinge handel, die ooit belangrijk was en wederzijds voordelig, is vandaag bijna tot nul herleid. In plaats van wederzijdse ontwikkeling ervaren ze nu onderontwikkeling, opgelegd door het wereldwijde monopoliekapitalisme. (...)
Ondanks de vele protesten van Amerikaanse en Russische milieuactivisten treft de Amerikaanse houtsector, met de financiële steun van een speculatief fonds gesponsord door het Pentagon, voorbereidingen om de Siberische wildernis om te hakken. Deze regio maakt een vijfde uit van ´s werelds bosgebied en is de habitat van vele zeldzame diersoorten.[1] (...)
Met de komst van de privé-investeringen in Oost-Europa nam de productie niet toe zoals beloofd, ze ging integendeel pijlsnel omlaag. Honderden van de meest aantrekkelijke en solvabele staatsbedrijven werden geprivatiseerd en dikwijls aan cadeauprijzen weggegeven aan buitenlandse investeerders. Andere staatsbedrijven bloedden financieel leeg of gingen failliet. Tussen 1989 en 1995 werd, in de huidige Tsjechische Republiek, 80 procent van de bedrijven geprivatiseerd en de industriële productie daalde met tweederde. Door de privatisering daalde de productie in Polen tussen de jaren 1989 en 1992 met eenderde. Gigantische Oost-Duitse elektronische en hightech complexen, waar tienduizenden arbeiders werkten, werden overgenomen door zeer grote West-Duitse firma´s en daarna gesloten. Bij de privatiseringen ging met de vestigingen zelfs veel van de wetenschappelijke en technische infrastructuur van de voormalige Sovjet-Unie verloren.
Sedert de privatisering van ZiL, de grote Moskouse vestiging, liep de productie van vrachtwagens terug van 150.000 tot 13.000 per jaar. 40 procent van de arbeidskrachten werd ontslagen. In april 1996 verzochten de overgebleven werknemers de Russische regering hun fabriek terug over te nemen. In het verleden hadden de ZiL-arbeiders en hun familie er ´een onwrikbare werkzekerheid´. Zij leefden in appartementen van de ZiL en gingen ook naar de fabrieksscholen. Als baby gingen ze naar het ZiL-dagcentrum, waar ze verzorgd werden door ZiL-dokters. „Ik ben opgegroeid in een systeem dat om zijn arbeiders gaf”, zei een machinist, die er ondertussen spijt van had dat hij dat regime ooit bevochten had.[2]
Vroeger ging 5 procent van het loon naar de huur, nu 60
Een belangrijk deel van de Oost-Duitse productie werd aan banden gelegd om competitie met West-Duitse firma´s te vermijden. Dit was vooral duidelijk bij de afbouw van de collectieve landbouw die de zwaar gesubsidieerde en minder productieve privé-boerderijen in West-Duitsland moest beschermen.[3]
Zonder enige vergoeding legden West-Duitse kapitalisten hun klauwen op bijna alle staatseigendommen in de DDR: fabrieken, industriële vestigingen, boerderijen, appartementen, andere onroerende goederen en de gezondheidszorg; alles bij elkaar voor zo´n 2.000 miljard euro. Het gaat hier om de grootste onteigening van staatsrijkdommen door privé-kapitaal uit de Europese geschiedenis.
Het eindresultaat van deze vrijemarktprivatisering in Oost-Duitsland is dat de huurprijzen van 5 procent van het inkomen zijn gestegen naar 60 procent ervan. Ook transportkosten, kinderverzorging, gezondheidszorg en hoger onderwijs zijn voor velen onbetaalbaar geworden.
Oost-Duitsers van verschillende politieke strekkingen hebben een reeks klachten:
(a) de netto geldstroom is van Oost naar West gegaan waardoor het Oosten werd gekoloniseerd.
(b) De vrije markt is een mythe; de West-Duitse economie wordt zwaar gesubsidieerd en werkt volgens strikte regels, die tegen de belangen van de Oostelijke regio´s ingaan.
(c) De West-Duitse politie is veel brutaler dan de Oost-Duitse politie ooit was.
(d) Als West-Duitsland zich net zo hard had ingezet om zich van de nazi´s te ontdoen als ze het Oosten hebben opgelegd te desocialiseren, zou het een heel ander land zijn.[4]
Wat dit laatste punt betreft, moet worden vermeld dat Duitse vooraanstaanden al wie in officiële hoedanigheid ´collaboreerde´ met de DDR voor de rechtbank daagden, zelfs leerkrachten en ondergeschikte ambtenaren.[5]
Emigranten uit communistische landen zijn verbaasd over de bureaucratie in het Westen. Twee sovjetimmigranten in Canada klaagden, onafhankelijk van elkaar, dat "de bureaucratie hier nog erger was dan thuis."[6] Oost-Duitsers werden niet goed van al die ingewikkelde formulieren die ze moeten invullen voor belastingen, ziektekostenverzekering, levensverzekering, werkloosheidssteun, herscholing, huursubsidies en bankrekeningen. Sterker nog, "door de persoonlijke informatie die ze moesten geven, voelden ze zich meer bekeken en bespioneerd dan in de tijd van de Stasi, de geheime politie van de DDR."[7]
Sovjetjoden die naar Israël emigreerden tijdens het tijdperk van de Koude Oorlog liepen dezelfde desillusies op inzake levensmoeilijkheden en het gebrek aan idealisme. De ontmoedigende brieven die ze naar huis stuurden werden als een belangrijke factor beschouwd voor de daling van de emigratie van de USSR naar Israël.
Tijdens de hoogdagen van de kapitalistische restauratie kregen de mensen uit de voormalige communistische landen alle kansen om te ervaren hoe het leven in het vrijemarktparadijs echt was.
NOTEN:
[1] New York Times, 30 januari 1996
[2] New York Times, 8 mei 1994
[3] Robert McIntyre in Monthly Review, december 1993
[4] Z Magazine, juli 1992
[5] Verscheidene duizenden voormalige DDR-verantwoordelijken, rechters en anderen zijn gevangengezet of lopen het risico op gevangenisstraffen wegens ´verraad´
[6] Monthly Review, mei 1988
[7] Z Magazine, juli 1992.
| | daar gaat ie weer | Paul - 25.06.2002 16:06
Ik wil niet in herhaling vallen in de dsicussie met Harm, maar ik heb mij stelling al duidelijk uit de doeken gedaan op http://www.indymedia.nl/2002/06/4598.shtml : Dat de voormalige Oostbloklanden in het begin van de jaren 90 in een zware crisis zijn beland is duidelijk. Doch niet de zogenaamde invoering van het kapitalisme is hiervan de oorzaak, wel de implosie van de communistische maatschappij. Het verval is begonnen in de jaren zeventig, toen Gorbatsjov met zijn perestroika begon, was de hele economie al lang om zeep. Met de val van het communisme is het laatste restje structuur onderuit gegaan, met als gevolg dat vele landen door een diep dal moesten. En de soms ondoordachte hervormingsplannen van een Jeltsin (overigens een typisch product van de Sovjet-Unie, bekijk zijn carriere maar eens) hebben daar ook niet altijd zo veel aan veranderd. Veel cijfers van Harm kloppen... maar dan wel voor het begin van de jaren negentig. Harm, je moet dringend eens op zoek naar actueler cijfermateriaal om je stellingen te onderbouwen. Met sommige cijfers moet je overigens oppassen. Zo heeft Gorbatsjov ooit toegegeven dat de officiële cijfers over output van de industrie ver boven de realiteit lagen. Die krampachtige houding van communistische landen met cijfers is er overigens het gevolg van dat Cuba nu met die belachelijke aantallen naar buiten komt.
Er staan overigens nog grappige dingen in Harms bericht. De gratis kinderopvang door het bedrijf? Dat bestaat in Zweden ook. De omslachtige bureaucratie? Laat me niet lachen. Je hebt duidelijk nog nooit met de Russische administratie te maken gehad. De "soepele" regels van de administraite zijn trouwens een van die Sovjetdingen waar ze maar geen afscheid van kunnen nemen. 1 voorbeeldje: om de geboorte van mijn dochter bij de burgerlijke stand aan te geven in St Petersburg heb ik 5 keer in de rij mogen staan: 1 keer om via de plaatselijke administratie te worden doorverwezen naar een speciale administratie (want de vader had niet de Russische nationaliteit), dan bij de speciale administratie om het juiste papier in te vullen, dan naar de bank om 50 roebel taks te betalen, terug naar de administraite om het taksbriefje af te geven en dan enkele dagen later terug om een geboortebewijs af te halen: alles bijeen 6 uur verspreid over drie dagen, in België zou dit me 1 bezoekje van ongeveer drie kwartier hebben gekost. En zo moet je daar voor ieder administratief akkefietje te werk gaan. Wist je trouwens dat de Sovjet-Unie - en dus ook het vrije Rusland - niet eens vrije vestiging van burgers kende? Zonder toelating mocht je bijvoorbeeld niet van het platteland naar Moskou of een van de andere grote steden verhuizen. Gevolg: honderduizenden mensen leefden daar zonder vergunning en konden ieder moment worden opgepakt en gedeporteerd. De Sovjet-Unie kent al illegalen lang voor er hiervan in het Westen sprake was.
Ter illustratie hiervan: http://www.moscowtimes.ru/stories/2002/06/20/007.html
Al die verhalen over de teloorgang van het paradijs die Harm hier zo vol vuur vertelt moeten dus op zijn minst met een kilo zout worden genomen.
Een aantal voorzieningen zijn inderdaad van mindere kwaliteit geworden,
| | BBC Britse staatsomroep | Paul - 25.06.2002 16:11
De BBC is de Britse staatsomroep, inderdaad, en een van de meest geprezen zenders omwille van de hoge kwaliteit.
Er bestaat in België inderdaad stemplicht - de socialisten zijn hiervan overigens de grootste verdedigers, voor een keer hebben ze gelijk - maar niet voor referenda, en bovendien is die stemplicht in België geen hinder voor de pluraliteit van de politiek: geen enkele partij in België heeft meer dan 30 procent van de stemmen.
| | De Cubaanse bevolking weet gelukkig wel beter | Harm Potze - 25.06.2002 16:32
Paul wil niet in discussie? Hoeft ook niet, het bericht was namelijk voor joh.III.
Voor iedereen hier dan maar enkele feiten uit dat ´verschrikkelijke´ Cuba. Toch geen wonder dat zowat de hele Cubaanse bevolking voor het socialisme kiest.
Tijdens de rechtse, door de VS gesteunde Batista-dictatuur, leed de Cubaanse bevolking onder een intense armoede. De plattelandsbevolking leefde in beïmproviseerde hutten zonder enige sanitaire voorzieningen. Ondervoede kinderen liepen blootsvoets door de vuiligheid en leden aan de in de Derde Wereld zo bekende parasietenplaag. Van dokters of scholen was nauwelijks sprake. Families die volledig afhankelijk waren van de seizoensgebonden suikeroogst, leefden bijna heel het jaar op de grens van de hongerdood. Weegt dat leed in prerevolutionair Cuba op tegen de uitvoerig beschreven onderdrukking die op de revolutie volgde? Weegt die ellende op tegen het feit dat Castro´s communisten enkele honderden moordenaars en folteraars van Batista´s politiekorps executeerden, een aantal rijke stinkerds uit de hoogste kringen in ballingschap stuurden en tegenstanders van radicale hervormingen het zwijgen oplegden?
Vandaag ziet Cuba er heel anders uit. Ondanks alle fouten en misbruiken zorgde de Cubaanse revolutie voor sanitaire voorzieningen, scholen, klinieken, werk, huisvesting en maatschappelijk welzijn van een niveau dat nergens in de derde wereld voorkomt en zelfs niet in grote delen van de eerste wereld. Het sterftecijfer onder zuigelingen in Cuba daalde van 60 per 1.000 in 1960 naar 9,7 per 1.000 in 1991, terwijl de levensverwachting in diezelfde periode steeg van 55 tot 75 jaar. Pokken, malaria, tuberculose, tyfus, polio en ontelbare andere ziekten werden uitgeroeid door een betere levensstandaard en volksgezondheidsprogramma´s.
Het alfabetisme in Cuba ligt hoger dan in de VS en de levensverwachting moet niet onderdoen voor die van moderne industrielanden. Ook andere volkeren dan de Cubanen hebben daar voordeel bij. Cuba heeft leraren, dokters en arbeiders naar tientallen derdewereldlanden uitgezonden zonder daar ook maar iets voor aan te rekenen. Cuba heeft tienduizenden beursstudenten uit derdewereldlanden in Afrika en andere continenten. Daarenboven heeft Cuba na de ramp in Tsjernobyl meer kinderen (13.000) behandeld dan alle andere landen samen. Het land heeft de meeste dokters per hoofd (één per 214 inwoners) ter wereld. Dat geldt ook voor het aantal leraren.
Over dat alles wordt gezwegen en dat is precies ook de reden waarom het land een blokkade is opgelegd. Cuba wordt geïsoleerd, omdat geen enkel ander land meer gedaan heeft voor zijn volk. De blokkade is ingegeven door de haat voor de ideeën die cuba vertegenwoordgt.
In de ogen van de wereldkapitalisten is Cuba´s fout niet het ´gebrek aan democratie´. De meeste kapitalistische regimes in de derde wereld zijn veel representatiever. Cuba´s echte fout is dat het een alternatief wil ontwikkelen voor het wereldwijde kapitalistische systeem; dat het een egalitaire sociaal-economische orde wil opbouwen die de ondernemingen onder staatsbezit plaatst, de kapitalistische investeerders als klasse afschaft, mensen boven winsten plaatst en nationale onafhankelijkheid boven dienstbaarheid aan het IMF.
Daarom deelde een conservatieve denktank als de Heritage Foundation Cuba in bij het rijtje landen met de laagste graad van ´economische vrijheid´ naast Laos, Irak en Noord-Korea. Om tot de landen met een hoge graad van economische vrijheid te behoren moet je de bedrijfswereld weinig of geen belastingen of wetten opleggen, de lonen niet beschermen, de prijzen niet beheersen, het milieu niet beschermen en de armen geen voordelen bieden. Economische vrijheid is de voornaamste bekommernis van conservatieven en plutocraten: de vrijheid om grote sommen geld te gebruiken om nog grotere sommen te verkrijgen, ongeacht de gevolgen voor mens en milieu.
Massaproductie, gekoppeld aan een geolied distributiesysteem, resulteert in een grote rijkdom voor een minderheid en schrijnende armoede voor een meerderheid. Ondanks een eeuw van ongelooflijke technologische ontwikkelingen en nooit eerder vertoonde economische groei, ios het aantal armen in de kapitalistische wereld sneller gegroeid dan alle andere demografische groepen. Het aanta mensen die samentroept in sloppenwijken is sneller gestegen dan de wereldbevolking. Een verbazingwekkende toename van de industriële productiviteit gaat gepaard met steeds toenemende wanhopige armoede, ellende en onderdrukking. Er is dus een causaal verband tussen sterke concentraties van rijkdom en wijdverbreide armoede. Als morgen iemand de loftrompet steekt over economische vrijheid en productiviteit, moeten we hem dus vragen wie er beter van wordt en ten koste van wie.
Wie zich zogen maakt over de elites die door stormachtige revoluties werden omvergeworpen moet ook de honderden miljoenen slachtoffers van de economisch reactionaire krachten voor ogen houden. Als vanaf vandaag alle opstanden voor een s en voor altijd met succes worden onderdrukt, zou de gewelddadige dictatuur van de vrije markt ongeremder dan ooit toeslaan - een fenomeen dat zich vandaag helaas al voordoet. Daarom moet wie zich oprecht bekommert om de democratie, om sociale rechtvaardigheid en het voortbestaan van onze planeet, volksrevoluties steunen en niet tegenwerken.
| | correctie? | 25.06.2002 16:37
De meeste kapitalistische regimes in de derde wereld zijn veel representatiever.
repressiever neem ik aan dat je bedoelt?
| | arbeidersparadijzen | joh. III - 25.06.2002 16:41
Harm, natuurlijk was het op een bepaalde manier ook een beschermende omgeving voor de bevolking, dat zelfde is ook op Cuba van toepassing. Ik vergeet nooit dat bekenden uit de DDR op vakantie in Budapest aan me gevraagd hebben, haben sie bei euch das ganze jahr orangen?
Waah wirklich, du meine gute wir haben nur orangen mit weihnachten, en de scherpschutters boven in station Friedrichstrasse, ze waren allerminst een geruststellende gedachte.
De DDR was allang failliet voor 9/11/89, evenals N-Korea waar miljoenen mensen praktisch niks te eten hebben.
Ik wil niet vervelend zijn, of voor de titel spelbreker in aanmerking komen maar ik heb vandaag $49,00 verdiend met ZKO-GER.
| | Zuid-Korea | Paul - 25.06.2002 16:48
Ik kan net dezelfde beschrijving geven over Zuid-Korea als over Cuba (over de arme kindjes in de jaren vijftig en zo en de mooie situatie nu). Alleen, er heerst meer vrijheid in Korea, en de bevolking heeft het er economisch en sociaal nog veel beter. Idem dito voor Taiwan, Ierland, etc.
Overigens, waar haal je die honderden miljoenen doden van het kapitalisme? Dat wordt hier op deze site te pas en vooral te onpas rond geslingerd. Alleen, bewijs die vage demagogische beschuldiging nu eens.
Als je alleen maar goed kan leven in een communistisch paradijs, waarom zijn er dan überhaupt ooit van die paradijzen kunnen verdwijnen? Dat zou ik graag eens uitgelegd krijgen.
Overigens, Harm, ik wil gerust wel discussiëren hoor, maar dan moet je wel af en toe ook reageren op de vragen die ik tijdens die discussie stel.
| | | 25.06.2002 16:49
Maar om te beweren dat alles slecht is wat Cuba betreft, prachtig land met vriendelijke lieve mensen, en dat gold ook voor Hongarije en Oost Duitsland en in mindere mate Joegoslavie, hoe de situatie nu is weet ik alleen uit de media.
J. III
| | Read it again | Antonio Carmona Baez - 25.06.2002 16:50
Well, it was certainly a pleasant surprise to see all the reactions to my article. I am afraid, however, that many people read the first paragraph and forgot to read the rest.
But just to clarify a few things; I am not sure what it was like in Eastern Europe, but I know for a fact (after 7 years of research) that it is extremely difficult to loose your job in Cuba. Even after you loose your job, you are still gauranteed social security and since most people own their homes (unlike in the Netherlands)and everyone is guaranteed housing, there is no threat of becoming homeless (unlike in the US). So, I still don´t see how people can feel forced to the streets. Of course after the demonstration and referrendum, BBC and all other mainstream media linked the demonstration to political repression and the lack of democracy. When will Europeans finally learn that their formula for democracy doesn´t necessarily correspond to the rest of the world? As far as comparing the GDR to Cuba...well, I am sorry but Communism was forced upon the people of East Germany; in Cuba they had a popular Revolution. En fin and again, the support that the Cuban government receives from the people has very little to do with the country´s leaders or "scientific socialism". It is more about safe-gaurding the rights of Cuban citizens that are envied by the rest of Latin America, and opposing neo-liberal globalisation.
| | nee, geen correctie | Harm Potze - 25.06.2002 16:51
>In de ogen van de wereldkapitalisten is Cuba´s fout niet het ´gebrek aan democratie´. De meeste kapitalistische regimes in de derde wereld zijn veel representatiever.
In de ogen van de wereldkapitalisten...
| | een beetje realisme graag | Paul - 25.06.2002 16:56
Harm:
"Massaproductie, gekoppeld aan een geolied distributiesysteem, resulteert in een grote rijkdom voor een minderheid en schrijnende armoede voor een meerderheid. Ondanks een eeuw van ongelooflijke technologische ontwikkelingen en nooit eerder vertoonde economische groei, ios het aantal armen in de kapitalistische wereld sneller gegroeid dan alle andere demografische groepen."
1 voorbeeld: het aantal armen in België ligt momenteel op 6 procent. Nog nooit in de geschiedenis van dit land lag het percentage armen zo laag. Voor andere Westeuropese landen is dit ook zo. Er is de afgelopen honderd jaar een syustematische verbetering van de welvaart geweest voor de hele bevolking. En dat was alleen mogelijk door "Massaproductie, gekoppeld aan een geolied distributiesysteem" en "een eeuw van ongelooflijke technologische ontwikkelingen en nooit eerder vertoonde economische groei". Let op zijn minst een beetje op het waarheidsgehalte van wat je schrijft.
Nogmaals mijn vraag: hoe komt het dat de mensen in Oostenrijk een veel grotere welvaart kennen en tot 1989 bovendien een veel grotere politieke vrijheid dan vergelijkbare landen als Hongarije of Tsjechië, daar waar een land als Tsjechoslowakije eind jaren dertig in een veel betere positie zat? Zou het echt niets te maken hebben met het verschil in politiek systeem...?
| | loose lips sink ships | Wilbert van Leijen - 25.06.2002 17:10
Ah! interessant doen, dus Engels praten
"that it is extremely difficult to loose your job in Cuba"
Hoe gaat dat in zijn werk, banen losdraaien?
| | realisme | Harm Potze - 25.06.2002 17:42
>daar waar een land als Tsjechoslowakije eind jaren dertig in een veel betere positie zat? Zou het echt niets te maken hebben met het verschil in politiek systeem...?
Ja, Paul, het komt door het politiek systeem...!
Daarom stemmen de Tsjechen nu ook weer communistisch (vanzelfsprekend, omdat ze het nu evengoed als de Oostenrijkers hebben)
Czech parliamentary elections, June 14/15
Sunday 16 June 2002.
Big Gains for the Communists.
by Ken Biggs, editor of Postmark Prague.
The Communist Party of Bohemia and Moravia (KSCM) made sweeping gains in the weekend´s general election. Despite the best efforts of the mostly German-owned right-wing Czech press and a viciously anti-communist campaign by state-run TV and its political opponents, there will be 41 Communists in the new 200-member Chamber of Deputies compared with 24 in the outgoing legislature.
The Communists increased their share of the poll from 11% at the 1998 election to 18.5% and gained seats from all of the three other parliamentary parties. These included the ruling Social Democrats and the right-wing party which kept their minority government in office for the past four years, Thatcherite ex-premier Vaclav Klaus´s Civic Democrats.
The full results were:
Social Democrats 30.2% (-2.1%) 70 seats (-4)
Civic Democrats 24.5% (-3.2%) 58 seats (-5)
Communists 18.5% (+7.5%) 41 seats (+17)!!!
2-Party Coalition 14.3% (- 3.3%) 31 seats (-8)
Others 12.2% (+0.8%) 0 seats (-)
Turnout was down sharply from 74% at the 1998 election to 58.3%, as voters stayed away in droves in protest at widespread political corruption implicating all parties except the Communists, political manipulation after the 1998 election and the contempt shown for the views of ordinary people since the 1989 ´velvet´ counter-revolution.
President Vaclav Havel will hold talks with leaders of the three ´democratic´ (i.e. right-wing) parties this afternoon. Once again he has excluded Communist leaders from talks at Prague Castle, despite the fact that they now represent almost one in five of those who voted on Friday and Saturday. Havel, who will step down as Czech president in January, thus continues to violate his oath of office which obliges him to act in the name of all ten million Czechs.
Vaclav Spidla, leader of the pro-NATO and pro-EU Social Democrats, claimed victory as head of the biggest party in the Chamber of Deputies on Saturday evening, but his less-than-jubilant face said it all. His party´s vote was well down and it lost four seats to the Communists. However, President Havel is expected to invite Spidla to form a new coalition government, a process whch is expected to take weeks.
Asked about the possibility of forming a ´left-wing coalition government´ with the Communists, he rejected the idea out of hand, citing a past Social Democratic Party Congress resolution banning cooperation with the Communist Party at national level.
Spidla´s other options are a repeat of the Social Democrats´ disastrous alliance with Klaus´s Civic Democrats or a coalition with the right-wing 2-Party Coalition. Another alliance with the Civic Democrats is highly unlikely, since it would be more than rank-and-file Social Democrat voters could stomach. The previous contractual alliance between the two parties signed in July 1998 forced the Social Democrats to abandon many of the progressive social policies on which it won the 1998 election and to embark on a programme of all-out privatisation.
Apart from that, the Civic Democrats also lost heavily despite a hugely costly and counter-productive campaign. Klaus, for example, spent millions on a pre-recorded cell phone message delivered to hundreds of thousands voters urging them specifically not to vote communist.
The 2-Party Coalition consists of the rump of a right-wing 4-Party Coalition which collapsed earlier this year, largely as a result of conflicting personal ambitions and rivalries. What remains is a marriage of convenience between the right-wing fundamentalist Freedom Union (a 1998 breakaway from the Civic Democrats) and the right-of-centre Christian Democrats, a party which is close to the Czech Roman Catholic hiererachy and champions its demand for the restoration of church property and land confiscated by the state even before the Communists and their allies took power in February 1948.
Among the retiring Freedom Union MPs who lost their seats were former finance minister Ivan Filip, who was arrested in Cuba last year while on a US-sponsored counter-revolutionary mission, and Petr Mares, the author of a plan to introduce tuition fees at Czech universities.
| | | Wilbert van Leijen - 25.06.2002 17:50
(Potze noemt de Verdiensten van het Cubaanse socialisme en concludeert)
"Over dat alles wordt gezwegen en dat is precies ook de reden waarom het land een blokkade is opgelegd. Cuba wordt geïsoleerd, omdat geen enkel ander land meer gedaan heeft voor zijn volk. De blokkade is ingegeven door de haat voor de ideeën die cuba vertegenwoordgt."
Ik ben geen voorstander van het economische embargo dat tegen Cuba is ingesteld, maar dit is natuurlijk een belachelijke bewering. Larmoyantie vermengd met woede en "hun hebben het gedaan".
Het is een belediging voor de lezer om in een serieuze discussie dit soort botte propagandatrucs tegen te komen.
De blokkade is Fidels excuus voor alles wat er fout is gegaan en als alle problemen extern zijn, dan is er geen reden om zelf te veranderen.
Kent u deze al?
- Noem de vier grootste vijanden van het socialisme
- Lente, zomer, herfst en winter
| | nog een voorbeeld | Harm Potze - 25.06.2002 17:57
>1 voorbeeld: Let op zijn minst een beetje op het waarheidsgehalte van wat je schrijft.
Ondanks de jubelverhalen over de groeiende economie en de stijgende beurzen, groeit het aantal armen dramatisch. Vooral in de landen van de zogenaamde Derde Wereld, in Afrika, Azië en Latijns-Amerika, en in de voormalige socialistische landen van Oost-Europa en Rusland.
In Azië is de situatie verslechterd als gevolg van de crisis van 1997. In Indonesië leeft tweederde van de bevolking onder de armoedegrens. In Zuid-Korea en Thailand zakte 12 procent van de bevolking naar de armste bevolkingslaag. In India kwamen er in de jaren negentig meer dan een miljoen miljonairs bij, maar het aantal straatarme mensen groeide met 56 miljoen.
Vooral de plattelandsgebieden beginnen de armoede nadrukkelijker te voelen. Tot 1997 nam het aantal armen af omdat de mensen hun geluk gingen beproeven in de stad. Door de crisis stijgt de werkloosheid en neemt de armoede weer toe.
Ongeveer dertig procent van de Latijns-Amerikaanse plattelandsbevolking leeft onder de armoedegrens.
De ondergang van het socialisme heeft de bevolking van Oost-Europa in een dieptreurige staat van armoede gebracht. In Rusland verdient meer dan veertig procent van de werkenden onder het minimum loon. De Russische bevolking heeft het nu slechter dan in de tsaristische tijd.
Ook in de rijke ontwikkelde landen is de kloof tussen rijk en arm gegroeid. In de Verenigde Staten bijvoorbeeld zijn er in vergelijking met 1990 drie miljoen armen meer. Eén op de acht Amerikaanse burgers leeft in armoede. De groep extreme armen, mensen die het met minder dan de helft van het bestaansminimum moeten doen is gestegen tot 5,1 procent van de bevolking.
Van alle kinderen die op het Amerikaanse platteland wonen, leeft 1 op 6 in armoede, heeft een slechte gezondheid én heeft een gebrekkige scholing.
| | Verdiensten Vs-imperialisme | 25.06.2002 18:10
Al vrijwel direct na de val van de door de Verenigde Staten gesteunde dictator Batista heeft de Amerikaanse regering economische sancties tegen Cuba afgekondigd. Binnen enkele jaren was al van een vrijwel volledige economische, financiële en handelsblokkade sprake.
Sindsdien hebben alle Amerikaanse regeringen de economische wurging van Cuba als uitgangspunt voor hun politiek genomen. Verder hielpen zij bij het organiseren en uitvoeren van moordaanslagen op Cubaanse leiders - tegen Fidel Castro alleen al 640 - en met sabotagedaden.
Wisselende argumenten
De argumentatie voor de blokkade is in de loop der jaren aangepast aan de omstandigheden. In de jaren zestig was het vanwege ´de export´ van de Cubaanse Revolutie naar Latijns Amerika, in de jaren zeventig was het de militaire steun van Cuba aan Angola tegen de agressie van het Zuid-Afrikaanse apartheidsregime en in de jaren tachtig werd de vermeende schending van mensenrechten opgevoerd.
Daarbij werd Cuba neergezet als een bedreiging voor de nationale veiligheid vanwege het bondgenootschap met de Sovjet-Unie, ondanks het feit dat daarvoor geen enkel argument geleverd kon worden, gezien de afloop van de rakettencrisis in 1963.
Cuba, dat tot 1959 in economisch en technologisch opzicht vrijwel geheel op Amerika was aangewezen, had echter door de Amerikaanse blokkadepolitiek geen andere keus dan zich tot de Sovjet-Unie en de andere socialistische landen te wenden ter compensatie van de vrijwel in één klap weggevallen economische relaties met de Verenigde Staten. Door die relatie en de voordelige handelsvoorwaarden was Cuba in staat die economische klap op te vangen.
Dit alles wijzigde zich dramatisch door het verdwijnen van de Sovjet-Unie en het socialisme in Oost-Europa. Wederom, in minder dan een halve eeuw, stond Cuba voor het probleem om haar economische en technologische basis grondig te herzien. Wereldwijd leefde de opvatting dat Cuba ten onder zou gaan en dat Castro, de dinosaurus van de communistische beweging, gedoemd was het veld te ruimen.
Hoewel de Amerikanen deze opvatting het luidst verkondigden, waren ze er zelf allerminst van overtuigd. Dit blijkt uit het feit dat al in 1992 een nieuwe wet werd ingevoerd om de blokkade te verscherpen. De zogenaamde Torricelli-wet bepaalde dat dochterondernemingen van Amerikaanse bedrijven buiten Amerika onderworpen werden aan de blokkade, op straffe van sancties.
In 1996 volgde daarop de Helms-Burton wet. In deze wet is vastgelegd waaraan Cuba moet voldoen om de blokkade opgeheven te krijgen:
* ontmanteling van het regeringsapparaat, het administratief bestuur op alle niveaus, de politie, het leger en rechtelijke macht;
* het vormen van een door de Verenigde Staten geaccepteerde voorlopige regering;
* het organiseren van verkiezingen met meerdere partijen, waarvan Fidel en Raúl Castro zijn uitgesloten en waarvan de uitslag door de Amerikaanse regering moet worden goedgekeurd;
* de teruggave van alle sinds begin jaren zestig geconfisqueerde bezittingen aan de vroegere eigenaren.
Het slechte van de Helms-Burton wet ligt niet alleen in de ontluisterende wijze waarop de bepalingen van complete overgave aan Cuba zijn geformuleerd, met deze wet werden voor het eerst de blokkadebepalingen bij wet vastgelegd - tot dan betrof het presidentiële decreten - en kunnen alleen door het Amerikaans Congres worden opgeheven, waarbij de voorwaarden eveneens zijn vastgelegd. De mogelijkheden van de Amerikaanse president om de blokkade te versoepelen zijn daarmee onmogelijk geworden.
Verkiezingsjaar
De jaren 1992, 1996 en 2000 waren verkiezingsjaren. Daarin zien we een verhoogde activiteit van de uiterst reactionaire en vermogende Miami-Cubanen die de kandidaten met hun geld en invloed over de kiesmannen van Florida tot verscherping van hun politiek ten aanzien van Cuba kunnen bewegen.
In 2000 werd aanvankelijk gepoogd de kwestie van het aangespoelde Cubaanse jongetje Elián Gonzalez tot een politieke kwestie te maken, maar dat liep op een smadelijke nederlaag uit. Het effect was wel dat voor het eerst een meerderheid van de Amerikaanse bevolking voor normalisering van de betrekkingen met Cuba was.
Dit was duidelijk, toen in 1999 in de Amerikaanse Senaat een wetsvoorstel voor verlichting van het embargo op medicijnen en voedsel werd aangenomen. De Amerikaanse wet schrijft voor dat een dergelijk wetsvoorstel ook in het Huis van Afgevaardigden moet worden ingediend. Dat gebeurde ook, maar het Republikeinse voorzitterschap heeft behandeling van die wet in het Huis verhinderd. Daarom moesten dit jaar opnieuw wetsvoorstellen worden ingediend.
Hoewel de Cubaanse lobby uit Miami haar uiterste best heeft gedaan om binnen de wet, die op het embargo van verschillende landen betrekking heeft, een uitzonderingspositie voor Cuba te introduceren, is zij daar niet in geslaagd. Wel zijn ze erin geslaagd om bij de behandeling in verschillende commissies aanvullende voorwaarden bij de uitvoering toegevoegd te krijgen. Die voorwaarden maken dat we in plaats van een versoepeling eerder van een aanscherping van de blokkade kunnen spreken.
De belangrijkste verslechteringen zijn:
* verkoop van medicijnen en voedsel blijft afhankelijk van goedkeuring van de Amerikaanse regering en daarmee van politieke besluitvorming;
* het uitsluiten van kredieten door Amerikaanse particuliere of overheidsinstellingen;
* het verbod op reizen naar Cuba wordt nu ook bij wet vastgelegd en ontneemt de president de mogelijkheid om naar eigen oordeel ontheffing van het verbod te geven;
* de Amerikaanse markt wordt gesloten voor producten en diensten van Cuba, waarbij financiële transacties worden verboden, lucht- en zeetransport verboden worden, de blokkadebepalingen op financieel gebied worden gehandhaafd, alsook de bepaling dat schepen die Cuba hebben aangedaan een half jaar geen Amerikaanse havens mogen aandoen.
Verscherping
De bij wet vastgestelde bepalingen betekenen geen versoepeling van de blokkade van Cuba, maar juist een verscherping. Amerikaanse bedrijven of personen hoeven maar aandelen te bezitten bij internationale kredietverleners of het wordt hen automatisch onmogelijk gemaakt om handelstransacties met Cuba te financieren.
Het verbod op levering van diensten en financiële transacties met de Verenigde Staten heeft onmiddellijke gevolgen voor Cubaans kapitaal dat bij Amerikaanse banken bevroren is. Het betreft niet alleen een grote hoeveelheid geld waar Cubaanse burgers recht op hebben, maar ook vorderingen van de Cubaanse telefoonmaatschappij voor geleverde diensten in de afgelopen dertig jaar. Het gaat hier om een bedrag van tegen de 135 miljoen euro, waarbij nog 45 miljoen euro moet worden opgeteld dat eigendom is van de Cubaanse Nationale Bank.
De zogenaamde versoepeling van de blokkade tegen Cuba is puur bedrog. Eerder kan gesproken worden van de wettelijke vervolmaking van het embargo. Ondanks het internationale isolement van de Verenigde Staten op dit punt en nu ook de grote tegenstand in eigen land, wordt volhardt in de harde lijn. In feite is Cuba nu het enige land in de wereld met een volledig embargo.
Op de vraag aan een functionaris van het Amerikaanse ministerie van Buitenlandse Zaken waarom wel normale betrekkingen met Vietnam en niet met Cuba, werd geantwoord: „Vietnam ligt niet in onze hemisfeer en heeft meer economische openingen mogelijk gemaakt.” Cuba kan zichzelf niet naar een ander deel van de aardbol verplaatsen.
Daarmee dient de dringende vraag zich op: wanneer de blokkade wettelijk tot in het laatste detail is geregeld en toch niet het beoogde effect bereikt, gaan de Verenigde Staten dan over op andere, meer gewelddadige, middelen? Die vraagt dringt temeer daar Clinton al in 1996 serieus heeft overwogen om Havana te bombarderen.
| | Korea | Harm Potze - 25.06.2002 18:26
Het Koreaanse volk heeft het afgelopen jaar een historisch proces beleefd. Het noorden en het zuiden, die sedert de het einde van de Tweede Wereldoorlog gescheiden waren en op voet van oorlog leefden, hebben een proces van hereniging ingezet. Op tal van niveaus vinden er nu ontmoetingen en gesprekken plaats.
Onder het Koreaanse volk, zowel in Noord als in Zuid, leeft heel sterk het vraagstuk van hereniging. De deling van Korea is met name het gevolg van de Amerikaanse politiek. De met Rusland overeengekomen tijdelijke bezetting van het zuiden om de Japanse bezetter te verdrijven, werd van meet af aan een permanente bezetting, waarbij juist de verslagen Japanse bezettingsmacht bij werd ingeschakeld.
Anders dan in Duitsland, dat eveneens gedeeld werd, ontstond in door Amerika gecontroleerde deel een grote protestbeweging tegen de aanwezigheid van Amerikaanse troepen. Anders ook dan in Duitsland is men er nooit in geslaagd Noord-Korea als de grote vijand te bestempelen en de wens tot hereniging uit de hoofden van de mensen te bannen.
Een belangrijke verklaring hiervoor is dat het Koreaanse volk een lange strijd tegen de Japanse bezetter voor nationale onafhankelijk achter de rug had, waar de Amerikaanse bezetter niet omheen kon.
Het is meer dan vijftig jaar geleden dat de oorlog uitbrak. Het Koreaanse volk weet als geen ander hoe beestachtig de Amerikanen te keer zijn gegaan. Het Zuid-Koreaanse volk heeft aan den lijve ondervonden wat het betekent om onder Amerikaanse terreurregimes te leven. De hereniging van beide delen is daarom nauw verbonden met het verdwijnen van de Amerikanen, al zal dat nog wel enige tijd op zich laten wachten.
| | De hereniging van Duitsland | Wilbert van Leijen - 25.06.2002 18:50
"Anders ook dan in Duitsland is men er nooit in geslaagd Noord-Korea als de grote vijand te bestempelen en de wens tot hereniging uit de hoofden van de mensen te bannen."
Inmiddels is Duitsland al weer 12 jaar herenigd.
Is dat per ongeluk gegaan? Hoe kan dat gebeuren als er niemand in zo´n hereniging is geïnteresseerd? Lette er even iemand niet op en zo smolten deze landen weer tesamen?
Was het een coup?
Of was het omdat de eigen bevolking de "eerste boeren en arbeidersstaat op Duitse bodem" zat was? Hoe zat het ook alweer met die karavanen pruttelende Trabantjes op de Tsjechische en Hongaarse wegen? De bestorming van de Duitse ambassade in Praag? Het gat in het IJzeren gordijn bij Hongarije?
| | Lezen | Harm Potze - 25.06.2002 20:52
>"Anders ook dan in Duitsland is men er nooit in geslaagd Noord-Korea als de grote vijand te bestempelen en de wens tot hereniging uit de hoofden van de mensen te bannen."
Je moet m´n berichten natuurlijk wel goed (kunnen/willen) lezen, anders heeft verder discussiëren (Wilbert) geen zin.
| | Anders ook dan in Duitsland | Wilbert van Leijen - 25.06.2002 21:21
Het enige wat ik verder nog erin kan lezen is dat de conclusie dat Duitsers nooit gevoelens van vijandschap jegens de Koreanen hebben gekoesterd. Het blijft natuurlijk giswerk - met constructies als "anders ook dan in" - maar dit is de enige andere mogelijkheid die ik zie.
| | Verkiezingen in Tsjechië | Paul - 26.06.2002 15:08
Harm, maak het een beetje:
"Daarom stemmen de Tsjechen nu ook weer communistisch (vanzelfsprekend, omdat ze het nu evengoed als de Oostenrijkers hebben)".
Wel sorry, dan kan ik nu zeggen: daarom stemmen de Nederlanders nu weer christen-democratisch (vanzelfsrpekend omdat ze het nu evengoed als de Belgen hebben).
18 procent voor de communisten, 7 procent vooruit: een mooie zege, maar je beledigt de 30 procent sociaal-democraten en 24 procent burgerlijke democraten (of hoe moet je dat vertalen) en de 26 procent die op andere partijen hebben gestemd, door te beweren dat de Tsjechen nu terug communistisch stemmen. Dat hebben ze dus niet gedaan, en je neemt je wensen weer voor werkelijkheid. 18 procent, dat is een goede oppositiepartij, dat wil niet zeggen dat de Tsjechen massaal voor de communisten stemmen. 18 procent is 2 procent meer dan het Vlaams Blok haalt in Vlaanderen (Volgens Harm stemmen de Vlamingen dus Vlaams Blok en niet christendemocratisch of liberaal, elk ongeveer 22 procent van de stemmen halen). De redenering is dan steeds dat wel degelijk meer dan 80 procent van de Vlamingen tegen het Blok stem (ik mag het hopen). We zullen deze redenering eens toepassen op Tsjechië: en zie, 82 procent van de Tsjechen is tegen het communisme, nochtans hebben ze 41 jaar in een communistisch land gewoond. Als ze daar dan toch zo tevreden over waren, en zo ontevreden nu, dan vind ik (nog niet eens) 20 procent een zeer povere score. De communisten in Italië en Frankrijk haalden gedurende de hele naoorlogse periode tot in de jaren tachtig hogere percentages. Nogmaals, voor de vertegenwoordigers van het oude regime in Tsjechië is 18 procent een heel pover resultaat.
">1 voorbeeld: Let op zijn minst een beetje op het waarheidsgehalte van wat je schrijft.
Ondanks de jubelverhalen over de groeiende economie en de stijgende beurzen, groeit het aantal armen dramatisch. Vooral in de landen van de zogenaamde Derde Wereld, in Afrika, Azië en Latijns-Amerika, en in de voormalige socialistische landen van Oost-Europa en Rusland."
Ja, je lette inderdaad niet op het waarheidsgehalte: je had het in je vorige bericht over de achteruitgang ondanks "een eeuw van etc.". Wel op honderd jaar tijd is de wereldbevolking er globaal genomen wel degelijk op vooruitgegaan - dit geldt ook voor de meeste Derde Wereldlanden, op Afrika na. Daar is er duidelijk achteruitgang, overigens ook in de landen die toen ze socialistisch waren door een enorme hongersnood werden geteisterd (ja, ik heb het over Ethiopië).
"Ongeveer dertig procent van de Latijns-Amerikaanse plattelandsbevolking leeft onder de armoedegrens." Hoeveel is het in China? Hoeveel werklozen telt China omdat de regering - en die is daar nog altijd in handen van de communistische partij - onrendabele fabrieken sluit? Overigens, communistisch China heeft eind jaren ´50 een hongersnood gekend. Welk Zuidoostaziatsich of Latijns-Amerikaans land heeft dat ook meegemaakt?
"In Rusland verdient meer dan veertig procent van de werkenden onder het minimum loon. De Russische bevolking heeft het nu slechter dan in de tsaristische tijd." Dat was ook onder Stalin zo, overigens. Ze hadden dus misschien beter de tsaren niet buitengekieperd... Maar voor de derde keer, en je blijkt niet te willen lezen wat ik tot nu toe heb weergegeven (ten minste, je antwoordt er niet op): dat het in de vroegere communistische landen nu nog steeds slecht gaat, is in de eerste plaats nog steeds het gevolg van de puinhoop die de communisten hebben achtergelaten - net zoals een groot deel van de Derde Wereld, Afrika op kop, nu nog steeds de nefaste gevolgen van het kolonialisme van veertig jaar geleden ondergaat.
"Van alle kinderen die op het Amerikaanse platteland wonen, leeft 1 op 6 in armoede, heeft een slechte gezondheid én heeft een gebrekkige scholing." Ik wil je best geloven, maar kan je eens een bronvermelding geven?
"Anders dan in Duitsland, dat eveneens gedeeld werd, ontstond in door Amerika gecontroleerde deel een grote protestbeweging tegen de aanwezigheid van Amerikaanse troepen. Anders ook dan in Duitsland is men er nooit in geslaagd Noord-Korea als de grote vijand te bestempelen en de wens tot hereniging uit de hoofden van de mensen te bannen."
Waarom ontstond er nooit een protestbeweging tegen de Amerikanen in West-Duitsland? Misschien was er wel meer vrees - gegrond of ongegrond - onder de West-Duitsers voor een communistische invasie? Oost-Duitsland is inderdaad nooit als de grote vijand gebrandmerkt. Maar er is een Koreaanse oorlog geweest tussen Noord en Zuid, nooit een Duitse oorlog tussen Oost en West. Dat scheelt natuurlijk een stuk in de creatie van een vijandbeeld. Toen West-Duitsland onder Willy Brandt van de Hallstein-doctrine is afgestapt, is de animositeit tussen de "officiële Duitslanden" ook afgenomen. In Korea is men op voet van oorlog blijven leven - zoals gezegd een oorlog die in Duitsland nooit heeft plaatsgevonden. Maar ook dan is men er in Duitsland niet in geslaagd de "wens tot hereniging uit de hoofden van de mensen te bannen." Na de val van de Berlijnse Muur (die gebouwd was om de feitelijke hereniging in de vorm van vlucht van Oost naar West) werd de leuze van het oorspronkelijke protest, "Wir sind das Volk" (als belediging voor een boeren- en arbeidersstaat die het volk beweert te vertegenwoordigen kan dat tellen) heel snel omgezet in "Wir sind ein Volk": een duidelijker roep tot hereniging van Duitsland kon er niet geuit worden. Vergeet ook niet dat de (terechte) schuldgevoelens van de Duitsers de politieke vraag naar hereniging onmiddellijk als politiek verdacht brandmerkten (hoewel die vraag in de grondwet stond).
"Een belangrijke verklaring hiervoor is dat het Koreaanse volk een lange strijd tegen de Japanse bezetter voor nationale onafhankelijk achter de rug had, waar de Amerikaanse bezetter niet omheen kon.
Het is meer dan vijftig jaar geleden dat de oorlog uitbrak. Het Koreaanse volk weet als geen ander hoe beestachtig de Amerikanen te keer zijn gegaan. Het Zuid-Koreaanse volk heeft aan den lijve ondervonden wat het betekent om onder Amerikaanse terreurregimes te leven. De hereniging van beide delen is daarom nauw verbonden met het verdwijnen van de Amerikanen, al zal dat nog wel enige tijd op zich laten wachten."
Toch even terug naar de feiten: Wie is de Koreaanse oorlog begonnen? Die is begonnen toen Noord-Koreaanse troepen de demarcatielijn overschreden. Ze hebben de Zuid-Koreanen teruggedrongen tot er een interventie van de Verenigde Naties is gekomen. Dan zijn de Noord-Koreanen tot de Chinese grens teruggedrongen, tot China is tussengekomen en "het zuiden" heeft teruggedrongen tot aan de huidige demarcatielijn. Van dan af is er een gewapende vrede tussen beide kampen begonnen. De beestachtigheid van de VN-troepen zal je toch iets beter moeten documenteren, de oorlogsmisdaden tegen krijgsgevangenen door de Chinezen daarentegen zijn vrij goed gedocumenteerd. Het Amerikaanse terreurregime was daarna in het zuiden zo erg, dat het land nu tot een industriële macht is uitgegroeid (meer dan dertig jaar geleden stonden ze op het niveau van de armere landen van Afrika en Azië, nu is het BNP per hoofd van de bevoling met 16.000 dollar zeven keer hoger dan in India, 16 keer hoger dan in Noord-Korea vergelijkbaar met enkele zuidelijke lidstaten van de EU - ik denk dat veel Derde Wereld landen zouden tekenen voor zo´n terreurregime). Het noorden heeft het zo goed, dat het land onder een bizarre persoonlijkheidscultus zich van de wereld heeft geïsoleerd en de mensen er nu scheel zien van de honger. Het BNP per hoofd van de bevolking bedraagt er 1000 dollar (ter vergelijking, dat van Liberia en Gambia bedraagt ongeveer 1.100 dollar), de gemiddelde levensduur ligt er meer dan 4 jaar lager dan in het zuiden. De regering houdt zich bezig met bewapeningsprojecten terwijl de bevolking aangewezen is op internationale hulp om niet te verhongeren. Als je de superioriteit van het communistische systeem op dat het "kapitalisme" wil aantonen, zal je toch met betere voorbeelden dan een vergelijking tussen Noord- en Zuid-Korea moeten aankomen - ondanks alle propaganda over Amerikaanse terroristische beesten die je er wil instoppen.
Nu blijven we bij mijn vraag die je steeds maar blijft ontwijken. Hoe verklaar je het verschil in welvaart en politieke vrijheid tussen Oostenrijk, Tsjechië, Hongarije, Slovenië in pakweg 1970, of in 1989 of in 2002?
Kijk, je kan en moet heel veel kritiek hebben op de enorme welvaartsverschillen die er nu in de wereld zijn. En de zogenaamde neo-liberale politiek verergert inderdaad die situatie nog. Maar wat ik niet begrijp is dat je steeds maar komt aandraven met het socialisme als enige alternatief, daar waar het systeem ondertussen zijn failliet wel heeft bewezen. Waarom blijf je het onverdedigbare verdedigen. Het is echt het socialisme niet dat de wereld meer welvaart en een eerlijker verdeling van die welvaart zal bezorgen.
Weet je, ik zal je misschien verbazen, maar ik ben een groot tegenstander van de boycot van Cuba. Ten eerste verdient dit land het niet, ten tweede is er geen enkele militaire of geopolitieke reden meer dat deze boycot zou kunnen rechtvaardigen (als die er al ooit kan bestaan voor een boycot) ten derde zou je met het opheffen van de boycot het scherm wegnemen waarachter Castro nu de mislukkingen van het regime wegstopt.
| | Zuid-Korea provoceerde oorlog tegen Noord | Harm Potze - 26.06.2002 18:49
"Zuid-Korea lokte de oorlog met Noord-Korea uit", geschreven door Oliver Lee, professor verbonden aan de Universiteit van Hawaï in Manoa.
De volledige tekst:
Toen de oorlog in 1950 in Korea uitbrak, beschuldigde de Amerikaanse regering Noord-Korea van "het zonder aanleiding veroorzaken van grof geweld." De regering-Truman verspreidde het bericht dat het overtuigd was, dat deze actie de voorafgaande goedkeuring van Moskou had, en dat dit lijkt op Stalin´s eerste naoorlogse stap in zijn plan om de wereld te veroveren.
Op basis van deze serie van beschuldigingen verwikkelde de VS Noord-Korea en daarna communistisch China in een verschrikkelijke driejarige oorlog, die de Truman-Acheson regering gebruikte als een mogelijkheid om een aantal hoofddoelstellingen te bereiken die weinig met Korea van doen hadden, vooral het verwezenlijken van een lange termijn impuls voor het militaire budget van de VS en het militair opbouwen van de NAVO.
Wat de beschuldiging van agressie door Noord-Korea betreft, deze was gebaseerd op onbetrouwbare bewijzen. Zeggen dat er Noord-Koreaanse troepen aanwezig zijn in het Zuiden betekent niet persé Noord-Korea´s agressie. Zij kunnen daar ook naar toe gegaan zijn als reactie op een eerdere aanval van Zuid-Korea op Noord-Korea. Het Zuiden kan dit gedaan hebben met de bedoeling om een tegenaanval door Noord-Korea uit te lokken, zodat dus de VS-militairen Korea konden binnentrekken met de garantie dat de Zuid-Koreaanse regeringspolitiek kon overleven. Er is in feite bewijs genoeg van omstandigheden met zo´n provocatie, die ik u nu wil laten zien.
Maar eerst zal ik de verklaring van de minister van buitenlandse zaken Dean Acheson weerleggen, die hij drie dagen na het uitbreken van de oorlog heeft afgelegd, namelijk dat "alle betrouwbare getuigen die toentertijd ter plaatse waren, inclusief de VN-commissie, hebben vastgesteld dat de Noord-Koreaanse strijdkrachten de agressors waren."
De waarheid is dat de VN-commissie op dat moment helemaal niet ter plaatse was. Twee waarnemers van de VN-commissie waren van 9 tot 23 juni 1950 op de 38ste breedtegraad, en vertrokken twee dagen voordat de oorlog uitbrak. Eén van Amerika´s voornaamste juristen, Acheson, was zich terdege wel bewust van dit belangrijk feit, desondanks verklaarde hij in het openbaar het tegengestelde.
Ofschoon er 500 militaire VS-adviseurs waren ingedeeld bij de Zuid-Koreaanse eenheden, waarvan er enkelen gestationeerd waren nabij de 38ste breedtegraad, brachten de meeste van hen het weekend door in Seoel. In feite was de enige Amerikaan die belangrijke morgen aan de frontlinie een legerkapitein, die veel te laat wakker werd om getuige te zijn van het eerste gevecht, in zijn jeep sprong en zuidwaarts richting Kaesong reed, waar de Noord-Koreanen inmiddels al gearriveerd waren.
Anderen "op die plek om die tijd" waren bepaalde Zuid-Koreaanse eenheden, maar zij stonden vanzelfsprekend onder strikte orders om de ´officiële´ versie na te vertellen, en waren daarom geen "betrouwbare getuigen."
Hieronder enig bewijs van omstandigheden, die wijst in de richting van Zuid-Korea, voor het beginnen van de oorlog:
1. Syngman Rhee´s regering in Seoel was totaal niet populair en instabiel, alleen in staat om te regeren door in Zuid-Korea te imponeren met "een golf van terreur die waarschijnlijk onvergelijkbaar is met die van de rest in de wereld," aldus een verslaggever in de New York Times van 6 maart 1950. In weerwil van deze terreur, werd Rhee´s partij een rampzalige nederlaag toegebracht tijdens de parlementsverkiezingen, vier weken voordat de oorlog uitbrak. Rhee had dus een ´aannemelijke beweegreden´ om de oorlog te beginnen, alsof hij een totaal nieuw balspel introduceerde.
2. Rhee had al verscheidene keren zijn ambitie aangekondigd om Noord-Korea "weer opnieuw aan te schaffen", in januari 1950 bijvoorbeeld schepte hij nog op met de woorden: "In het nieuwe jaar zullen wij als één man streven naar het opnieuw toe-eigenen van het kwijtgeraakte stuk land."
3. Rhee werd bijgevallen door bepaalde hoge VS-functionarissen, zoals John Foster Dulles die, zes dagen voordat de oorlog uitbrak, in Seoel zei: "U bent niet alleen. U zult nooit alleen zijn zolang u waardig doorgaat met uw deel in het grote plan van menselijke vrijheid."
4. Er ging een lang patroon vooraf aan Zuid-Korea´s binnenvallen van Noord-Korea. De geschiedenis van de Amerikaanse Militaire Advies Groep van het officiële Amerikaanse leger in Korea, verwijst naar de meer dan 400 aanvallen die plaatsvonden rond de 38ste breedtegraad in de tweede helft van 1949: "Enkele van de bloedigste aanvallen werden veroorzaakt door Zuid-Koreaanse eenheden die zich verzekerden van en zich voorbereidden op defensieve stellingen die zich óf schrijlings op, óf noordelijk van de 38ste breedtegraad bevonden. Deze gewelddadige acties wekten uiteraard Noord-Koreaanse reacties op."
5. Zuid-Koreaanse troepen werden door de regering in Seoel gerapporteerd, dat ze op 26 juni anderhalve kilometer ten noorden van de breedtegraad, Haeju, hadden veroverd. Hoewel wij dit kunnen accepteren als een bevestiging van het in troepen binnenkomen ten noorden van de 38ste breedtegraad, een dergelijke acceptatie vereist niet van ons om hun rapport te geloven voor wat betreft de juiste datum. Zij kunnen, uitgaande van de tegenaanval, de verovering best een dag eerder gepleegd hebben.
6. De twee buitgemaakte Noord-Koreaanse documenten die zogenaamd bewijzen dat het Noorden de oorlog is begonnen bestaan alleen in de Engelse taal, vermoedelijk vertaald uit het Koreaanse origineel. Ogenschijnlijk getiteld "Verkenningsorder No. 1" en "Operatieorder No. 1", de originelen werden nooit openbaar gemaakt, evenmin werden ze later ooit gevonden.
7. Rhee gaf zichzelf een belastende verklaring toen hij tegen de Amerikaanse News & World Report in augustus 1954 zei: "Wij zijn deze oorlog in de eerste plaats begonnen met de hoop dat het communisme vernietigd zou worden." Ofschoon de context van deze verklaring niet nadrukkelijk militaristisch was, wisten bepaalde Amerikaanse leiders genoeg over Rhee om te begrijpen wat hij daarmee bedoelde, en zich inderdaad zorgen maakten over zijn mogelijke provocatie van nog een andere Koreaanse Oorlog.
Dus zei Dulles in oktober 1953 tegen de Nationale Veiligheidsraad dat "al onze krachtsinspanningen" een voortzetting van de oorlog door Rhee moeten voorkomen, en bekende in 1957 tegen dezelfde Veiligheidsraad: "Toen de oorlog begon in Korea... was het inderdaad zeer moeilijk vast te stellen welke partij de oorlog was begonnen."
Hoewel Acheson niet direct betrokken was bij het aanmoedigen van Rhee om de oorlog op te hitsen, greep hij snel de kans met beide handen aan om Noord-Korea de schuld te geven van de oorlog, zonder rekening te houden met het bewijsstuk. Hij overtuigde president Truman dus niet alleen om in Korea te vechten, maar ook om het Amerikaanse congres te vragen om het militaire budget te verdrievoudigen. Acheson en zijn aanhang hadden dus bijbedoelingen.
Ondanks de huidige heftige meningsverschillen over controle van Noord-Korea´s atoomfaciliteiten is het niet waarschijnlijk dat dit resulteert in een nieuwe Koreaanse Oorlog (ik hoop dat ik gelijk heb), laten we op onze hoede blijven voor de mogelijkheid dat elementen van de CIA en het Pentagon opnieuw vooruitlopen op een onzichtbare agenda.
Star-Bulletin, 24 juli 1994.
| | Herinneringen aan de onderontwikkeling. | Harm Potze - 26.06.2002 18:53
We horen zeer veel over de misdaden van het communisme maar bijna niets over de verdiensten van het systeem. De communistische regeringen erfden maatschappijen waar een eeuwenoude traditie heerste van economische uitbuiting en onderontwikkeling. Grote delen van het precommunistische Oost-Europa waren, net als prerevolutionair Rusland en China, eigenlijk derdewereldgebieden met een wijdverspreide armoede en een bijna onbestaande kapitaalaangroei. Het meeste plattelandstransport gebeurde nog met paard en kar.
De vernielingen van de Tweede Wereldoorlog maakten de ellende in de regio alleen maar groter. Van honderden dorpen en vele steden bleven alleen nog de bakstenen over. Het waren de communisten en hun bondgenoten die deze maatschappijen weer hebben opgebouwd. En hoewel de Amerikaanse pers hen hekelde omwille van de slechte staat van hun economie, hebben de communisten de Oost-Europese economie in een veel betere toestand achtergelaten dan die waarin zij hem gevonden hebben. Hetzelfde gold voor China. Toen de communisten in 1949 Shanghai bevrijdden van het door de VS gesteunde, reactionaire Kwomintang-regime, ongeveer 20% van de stadsbevolking, zo´n 1,2 miljoen mensen, aan drugs verslaafd was. Elke ochtend waren er speciale straatploegen met als enige taak de lijken van die nacht op te rapen: kinderen, volwassenen en ouderen, vermoord, achtergelaten of overleden door ziekten, kou en/of honger.
Tijdens Stalins regeerperiode ging de Sovjet-Unie er op gebied van alfabetisering, industriële lonen, gezondheidszorg en vrouwenrechten drastisch op vooruit. Deze prestaties blijven gewoonlijk onvermeld als het over het Stalintijdperk gaat. Wie beweert dat ´het socialisme niet werkt´, gaat voorbij aan het feit dat het juist wel werkte. Oost-Europa, Rusland, China, Mongolië, Noord-Korea en Cuba zijn allemaal landen waar het revolutionaire communisme ervoor zorgde dat de overgrote meerderheid van de bevolking een beter leven leidde dan het beklagenswaardige bestaan dat hen was toebedeeld door feodale heren, militaire leiders, buitenlandse bezetters en westerse kapitalisten. Het eindresultaat was een drastische vooruitgang van de levensomstandigheden voor honderden miljoenen mensen. Voor de eerste en tot nu toe ook de laatste keer in de geschiedenis gebeurde dit op zo´n grote schaal.
Het staatssocialisme vormde hopeloos arme landen om tot gemoderniseerde samenlevingen waarin iedereen voldoende eten, kleding en een onderdak had, waar ouderlingen zekere pensioenrechten genoten, waar alle kinderen (en vele volwassenen) naar school gingen en waar het niemand aan medische zorgen ontbrak. Sommigen onder ons die uit arme gezinnen komen en verborgen klassenletsels met zich meedragen, zijn diep onder de indruk van deze verwezenlijkingen en kunnen ze dan ook niet als onbelangrijke materialistische beslommeringen afdoen.
Maar wat met de democratische rechten die deze mensen werden ontzegd? Eigenlijk hadden al deze landen, met uitzondering van Tsjecho-Slowakije, in de periode voor het communisme weinig politieke democratie gekend. Rusland was een tsaristische autocratie, Polen een rechtse dictatuur met eigen concentratiekampen, Albanië was al van in 1927 een Italiaans fascistisch protctoraat, en op Cuba heerste een dictator die door Amerika werd gesteund. Litouwen, Hongarije, Roemenië en Bulgarije waren uiterst rechtse fascistische regimes die tijdens de Tweede Wereldoorlog meeheulden met nazi-Duitsland.
De opbouw van het socialisme had ook te lijden onder de storende invloeden van de aanhoudende kapitalistische belegering. De Sovjet-Unie kende niet één dag van vredige vooruitgang in haar 73-jarig bestaan: contrarevolutionaire invasies, burgeroorlog, gedwongen industrialisatie, Stalinistische zuiveringen en deportaties, nazi-verovering, Koude Oorlog, nucleaire wapenwedloop. Om op gelijke militaire voet te blijven met de Verenigde Staten, werd de Sovjet-Unie opgezadeld met verpletterende defensiekosten die natuurlijk de burgereconomie uitputten. Daar bovenop kwamen dan nog een monetaire boycot, handelsdiscriminatie en een technologisch embargo vanuit het Westen. De mensen die onder het communisme leefden, kampten met chronische tekorten, lange wachtrijen, minderwaardige goederen en diensten en vele andere problemen. Zij wilden een beter leven en wie kan hen dat kwalijk nemen? Zonder het kapitalistische beleg zouden ze betere kansen hebben gehad om meer van hun interne problemen op te lossen.
Het valt niet te ontkennen dat er echte tekortkomingen waren binnen de communistische systemen. Toch wil ik hier even onderstrepen dat ook het Westen heel wat inspanningen heeft geleverd om het communisme omver te werpen. Het heeft zich onvermoeibaar aan deze taak gewijd en gebruikte elke mogelijke vorm van politieke, economische, militaire en diplomatieke agressie om zijn doel te bereiken, een doel dat veel mensen wereldwijd zuur zal blijven opbreken.
| | Eeen grootse overwinning! | Harm Potze - 26.06.2002 19:56
>Nogmaals, voor de vertegenwoordigers van het oude regime in Tsjechië is 18 procent een heel pover resultaat.
18,5 procent is +17 zetels voor de Tsjechische communisten die daarmee de derde partij werden, terwijl alle andere partijen zetels verloren!
In tijden van anticommunistische propaganda is dit een enorme overwinning voor het Tsjechische volk!!!
| | Welke verschillen? | Harm Potze - 26.06.2002 20:06
Paul> Hoe verklaar je het verschil in welvaart en politieke vrijheid tussen Oostenrijk, Tsjechië, Hongarije, Slovenië in pakweg 1970, of in 1989 of in 2002?
Noem de verschillen in welvaart en politieke vrijheid bij naam. Misschien kan ik dan wel antwoorden, misschien ook wel niet.
| | Korea | Paul - 27.06.2002 14:22
Ik weet dat aan communistische kant de verantwoordelijkheid voor de Koreaanse oorlog aan de zuidelijke kant wordt gelegd. Onder andere Gromyko schrijft in die zin in zijn memoires.
Dit is de visie van de Verenigde Naties, zoals weergegeven in een rapport over de Koreaanse oorlog:
Report of The United Nations Commission on Korea, 1950
--------------------------------------------------------------------------------
Covering the Period from December 15, 1949 to September 4, 1950
Analysis and Conclusions
A. Responsibility for the aggression. The invasion of the territory of the Republic of Korea by the armed forces of the North Korean authorities, which began on June 25, 1950, was an act of aggression initiated without warning and without provocation, in execution of a carefully prepared plan.
This plan of aggression, it is now clear, was an essential part of the policy of the North Korean authorities, the object of which was to secure control over the whole of Korea. If control could not be gained by peaceful means, it would be achieved by overthrowing the Republic of Korea, either by undermining it from within or, should that prove ineffective, by resorting to direct aggression. As the methods used for undermining the Republic from within proved unsuccessful, the North Korean authorities launched an invasion of the territory of the Republic of Korea.
Maar goed, ik heb er nog eens twee historici op nageslagen zelfs een rechtse en een linkse.
De eerste, prof. L. De Vos van de Belgische koninklijke militaire school zegt in "Van het Ijzeren gordijn tot het fundamentalisme. Internationlae tegenstellingen na 1945 Leuven, 1998) blz 50-52 het volgende:
onmiddellijke oorzaken:
In december 1948 kondigde de Sovjetunie aan dat ze haar bezettibgstroepen had teruggetrokken. Er bleven evenwel 5.000 militaire raadgevers ter plekke. Iedere divisiestaf telde zowat 15 Russische officieren en de raadgevers vond men tot op het niveau van de ataljons.
De VS verminderden ook drastisch hun militaire aanwezigheid, en in juni 1949 verbleven er nog slechts 500 Amerikaanse militaire raadgevers achter.De VS lieten wel een door hen gevormd leger achter. Dat leger bezat evenwel geen enkele tank, weinig antitankwapens, geen gevechtsvliegtuigen. (daarmee begin je dus geen oorlog, noot van mij).
...
Op 12 januari 1950 verklaarde de Amerikaanse staatssecretaris Dean Acheson voor de National Press Club dat de defensieve perimeter van de VS liep over de Aleoeten, Japan, de Rioekioe-eilanden en de Filipijnen, wat Zuid-Korea en Formosa (Taiwan) uitsloot.
...
De overwinning van Mao in China maakte het communisme schijnbaar onstuitbaar. Kim Il Soeng was er moeizaam in geslaagd Stalin in december 1949 en maart 1950 te overtuigen dat de Zuid-Koreanen bij een inval snel gemene zaak zouden maken. Ook Mao en de Russische ambassadeur in Pyongyang hadden Stalin helpen overtuigen, en erop gewezen dat de VS niet zounden ingrijpen in een "burgeroorlog".
De verkiezingen van 30 mei 1950 in Zuid-Korea (nota bene Noord-Korea heeft in heel zijn geschiedenis nog nooit democratische verkiezingen gekend, noot van mij) toonden duidelijk de dalende populariteit van Syngman Rhee aan. Radio Pyongyang nodigde uit tot hereniging van het vaderland. Zogenaamd om aan een Zuid-Koreaanse aanval het hoofd te bieden, trok op 25 juni 1950 het door de Russen gevormde Noord-Koreaanse leger over de bestandslijn.
Goed, tweede versie:
prof. Yvan Vanden Berghe (Universiteit Antwerpen) in "Het grote misverstand. Een geschiedenis van de Koude Oorlog"(Leuven 1991, blz 93 e.v.):
Nitze (hoofd van de Policy Planning staff van het VS dep. van BZ die waarschuwde voor de communistische expansie) kreeg gelijk door het uitbreken van de Koreaanse oorlog op 25 juni 1950. Korea was na de bevrijding van de Jaanners respectievelijk in het noorden door de Sovjets en in het zuiden door de Amerikanen bezet. Na de vestiging van de communistische dictatuur van Kim Il Sung en de rechtse dictatuur van Syngman Rhee in het zuiden hadden zowel de Sovjets in december 1948 als de Amerikanen in juni 1949 zich teruggetrokken. Beide regeringen beschouwden zich als de wettelijke regering van geheel Korea. Syngman Rhee had zijn leger versterkt van 60.000 man begin 1949 tot 181.000 man eind mei 1950 en wou Noord-Korea veroveren. Truman wou hem daarbij niet helpen.
De precieze gebeurtenissen van 25 juni 1950 zijn meoilijk te achterhalen. Misschien vuurden in het nauw gedreven Zuidkoeraanse troepen eerst, het valt niet te betwijfelen dat het Noordkoreaanse invasieleger klaar stond. Liet Stalin toe dat Kim Il Song het zuiden binnenviel en op die manier bijna de wereldvrede in het gedrang bracht? Onze voornaamste informatie is het getuigenis van Chroesjstjov die schreef dat Kim Il Song Stalin ervan in 1949 had overtuigd dat, van zodra de communisten de 38ste breedtegraad zouden overschrijden, er in het zuiden communistische opstanden tegen het inderdaad gehate regime van Syngman Rhee zouden uitbreken.
Samengevat kunnen we dus wellicht zeggen dat zowel bij de Noord- als de Zuid-Koreaanse leiders de plannen leefden om Korea militair te herenigen, wellicht tegen de wens van hun "beschermheren" in (ter illustratie de stafchef van het Amerkiaanse leger werd op de hoogte gebracht van de vijandelijkheden omdat een journalist hem opblede, zijn eigen diensten hadden hem nog niet verwittigd). Wat het uiteindelijke uitbreken van de oorlog in 1950 betreft, is het wellicht duidelijk dat de Noord-Koreanen het initiatief hebben genomen. Alleen al het zonder enige moeite terugdringen van de Zuid-Koreaanse troepen tot aan de Amerikaanse/VN-interventie toont aan dat ze veel beter op een oorlog waren voorbereid dan het zuiden.
| | Re: Paul´s Korea | Harm Potze - 27.06.2002 15:44
>1. prof. L. De Vos van de Belgische koninklijke militaire school.
>2. prof. Yvan Vanden Berghe (Universiteit Antwerpen)
Nitze (hoofd van de Policy Planning staff van het VS dep. van BZ die waarschuwde voor de communistische expansie.
Dat zijn beide toch geen betrouwbare bronnen. Dat zijn anticommunisten, niet meer en niet minder.
VS hadden een Korea nodig, daar of elders.
Twee jaar geleden in juni kwamen Noord- en Zuid-Koreaanse topleiders bijeen om te praten over de hereniging van het land, de diepste wens van het volk. De Amerikaanse regering was het grootste obstakel. Dezelfde regering die 50 jaar geleden de Koreaanse oorlog, een van de wreedste van deze eeuw, begon.
De Amerikaanse aanvalsoorlog tegen de jonge Noord-Koreaanse Volksrepubliek begon op 25 juni 1950. "Door heel Korea te bezetten, zei opperbevelhebber Mac Arthur, vernietigen we de enige aanvoerroute tussen Sovjet-Siberië en de zuidelijke streken... en domineren wij alle regio’s tussen Vladivostok en Singapore."
Het is crisis in de Amerikaanse economie, eind de jaren ’40. De VS werpen zich in een hevige bewapeningswedloop, een voorbereiding op oorlog. Tussen 1947 en 1950 stijgt het militair budget met 45% tot het 17 miljard dollar bedraagt. In 1952 zegt generaal Van Fleet, de belangrijkste militair na Mac Arthur: "Korea was een zegening. We hadden een Korea nodig, dit hier of ergens anders in de wereld."
In Korea gaat de Amerikaanse bezetter over tot massale arrestaties. De repressie is bijzonder wreed in het zuiden van het land, waar de bevolking tegen de Amerikaanse bezetting in opstand komt. Op het eiland Cheju grijpt een echte volkerenmoord plaats: 80.000 mensen, één vijfde van de bevolking, worden afgeslacht. Het Amerikaanse leger verwoest de helft van de dorpen van het eiland.
Zowel in het noorden als in het zuiden steunt de bevolking het volksleger. Als represaille gaan de Amerikanen met ongekende wreedheid te keer tegen de burgerbevolking. Hele dorpen worden in brand gestoken, duizenden mensen vermoord, alleen omdat ze sympathie tonen voor het Volksleger. In het arrondissement Sinchon bijvoorbeeld worden meer dan 35.000 mensen vermoord, voor de helft kinderen, vrouwen en oude mensen. Dat is een vierde van de inwoners.
Vanaf oktober 1950 werpt het aanvalsplan van het volksleger, dat gesteund wordt door Chinese vrijwilligers, zijn vruchten af. De Amerikanen raken in paniek. Mac Arthur vraagt versterkingen om de oorlog uit te breiden naar China. Truman zegt luidop dat hij eraan denkt atoomwapens in te zetten. Maar de Koreaanse weerstanders wijken niet voor deze nucleaire chantage.
In 1952 wordt Pyongyang, de hoofdstad van het noorden, getroffen door meer dan 52.000 bommen, dat zijn er 1.000 per vierkante kilometer. De bommen moeten de bevolking uitroeien. Maar dank zij de duizenden ondergrondse galerijen kunnen de Koreanen de zondvloed van vuur overleven. De ondergrondse bolwerken zijn uitgerust met slaapzalen, keukens, kleine fabrieken, hospitalen...
Op 23 juni 1952 worden de belangrijke waterkrachtcentrales van Amnok, die 90% van de elektriciteit in het noorden leveren, gebombardeerd. En op 13 mei 1953 verwoest de Amerikaanse luchtmacht de grote dammen stroomafwaarts van Pyongyang, die de irrigatie van drie kwart van de rijstvelden verzorgen. De laatste keer dat dergelijke misdaden zijn begaan, was door de nazi’s in Nederland in 1944, daden die door het Nürenberg-tribunaal als oorlogsmisdaad werden veroordeeld.
Tijdens die drie jaar oorlog gooien de Amerikanen op het kleine Noord-Korea evenveel bommen af als tijden de Tweede Wereldoorlog in de Stille Zuidzee, meer dan ze ooit op Duitsland gegooid hebben. Ze grijpen zelfs naar het wapen van de bacteriologische oorlog, die hen werd aangeraden door Japanse en Duitse specialisten.
Uiteindelijk wordt na drie jaar oorlog de wapenstilstand getekend in Panmunjom, op 27 juli 1953. Vier miljoen mensen zijn omgekomen, voor drie kwart burgers. De Amerikanen hebben daarvoor een derde van hun landmacht ingezet, een vijfde van hun luchtmacht en hun Stille Oceaan-vloot. Ze hebben het Zuid-Koreaanse leger ingezet en huurlingen gerecruteerd uit vijftien landen (ook uit België), samen goed voor meer dan 2 miljoen man. Ze hebben 165 miljard dollar uitgegeven aan de oorlog en de meest barbaarse methodes bovengehaald. Maar Noord-Korea hebben ze niet kunnen veroveren.
Washington niet akkoord met... val van de muur.
Twintig jaar geleden trokken de Verenigde Staten een enorme muur op tussen Noord- en Zuid-Korea, om elk contact tussen het gescheiden volk te verhinderen.
De Verenigde Staten hebben vandaag duizend kernkoppen en 38.000 soldaten in Zuid-Korea. Samen met hun Navo-bondgenoten en Japan verspreiden ze de grootste leugens over de Democratische Volksrepubliek Korea. Doel: de aangekondigde toenadering tot het Zuiden onmogelijk maken. En misschien ook om de misdaden tegen de menselijkheid te verbergen die het VS-leger beging tijdens de oorlog in Korea, 52 jaar geleden.
Waarom breekt Zuid-Korea zijn Muur niet af?
Het is bijna 23 jaar geleden dat een muur werd gebouwd om Korea in twee te delen. Dat gebeurde in het verlengde van de anticommunistische en neokoloniale oorlog van 1950-1953, gevoerd door de VS, met goedkeuring van de Uno. Ook Belgische troepen namen deel aan deze vuile oorlog. De Democratische Volksrepubliek van Korea roept op om de muur van de schande af te breken.
De betonnen muur die werd opgetrokken door de Zuid-Koreaanse overheid, vormt een fysieke barrière tussen beide landsdelen maar is tevens symbool voor de nationale verdeeldheid. De muur moest elke hereniging van het land - dat na de oorlog werd opgesplitst in het communistische noorden en het kapitalistische zuiden - onmogelijk maken.
De muur is 240 km lang, 5 tot 8 meter hoog, 20 cm breed aan de voet maar 3 tot 7 meter breed bovenaan. Hij trekt dwars door 8 arrondissementen, 122 dorpen, 3 spoorwegnetten, 3 autostrades en 220 gewone wegen.
De muur vormt een bruggenhoofd voor een aanval tegen het Noorden: hij is uitgerust met tal van bunkers en heel wat artilleriepunten om bij een eventuele crisis de opmars van tanks en andere pantserwagens te vergemakkelijken.
"Onze landgenoten uit het Noorden en het Zuiden en in het buitenland verlangen vurig naar de afbraak van de muur: hij verdeelt een homogene natie die zich van generatie op generatie uitstrekte over één enkel grondgebied, een natie met een duizendjarige geschiedenis en cultuur."
Met steun en sponsoring moedigen de Verenigde Staten de Zuid-Koreaanse autoriteiten aan de hereniging onmogelijk te maken. De muur van Berlijn werd afgebroken. Niet die van Korea. De VS maakten een plan voor de tweede oorlog van Korea, het plan 5027-98: ze legden vast hoeveel manschappen ze naar het schiereiland zouden sturen in geval van crisis, evenals het tijdschema van hun troepenbeweging. Ze leverden Zuid-Korea een grote hoeveelheid gesofisticeerde militaire uitrusting en organiseerden herhaaldelijk gezamenlijke militaire oefeningen van grote omvang. Zo dreven ze het schiereiland naar de rand van de oorlog. De situatie wordt erger met de dag. Er is geen hoop op hereniging in het verschiet zolang die muur van gewapend beton er staat. Dit symbool van verdeeldheid en confrontatie vormt een uitdaging voor het geweten van de mensheid. Ze vertolkt het misprijzen voor het internationaal recht en kan niet langer worden verdragen.
| | Voor alle duidelijkheid | Harm Potze - 27.06.2002 15:55
>Twintig jaar geleden trokken de Verenigde Staten een enorme muur op tussen Noord- en Zuid-Korea, om elk contact tussen het gescheiden volk te verhinderen.
>Het is bijna 23 jaar geleden dat een muur werd gebouwd om Korea in twee te delen.
Op 29 december 1979 werd een muur gebouwd om Korea in twee te delen.
| | bronnen | Paul - 27.06.2002 16:36
"Dat zijn beide toch geen betrouwbare bronnen. Dat zijn anticommunisten, niet meer en niet minder."
Yvan Vanden Berghe zou nogal verbaasd staan kijken als hij zonder meer als virulent anticommunist zou worden betiteld. Nu goed, als het enige argument tegen vakhistorici is dat ze anticommunisten zijn, dan ben je vlug uitgepraat natuurlijk. Zo negatief was Yvan Vanden Berghe overigens niet over het aandeel van de Noord-Koreanen in het ontstaan van het conflict. Nu goed, je hebt blijkbaar geen bezwaar tegen het rapport van de VN.
"De Amerikaanse aanvalsoorlog tegen de jonge Noord-Koreaanse Volksrepubliek begon op 25 juni 1950. "Door heel Korea te bezetten, zei opperbevelhebber Mac Arthur, vernietigen we de enige aanvoerroute tussen Sovjet-Siberië en de zuidelijke streken... en domineren wij alle regio’s tussen Vladivostok en Singapore.""
Harm, bronvermelding graag.
"Ze hebben het Zuid-Koreaanse leger ingezet en huurlingen gerecruteerd uit vijftien landen (ook uit België)"
Tja, Harm ziet het zo, de rest van de wereld heeft het doorgaans over troepen die daar met een VN-mandaat hebben gevochten. De USSR beschikte daar over een vetorecht. Waarom hebben ze het nooit gebruikt om die huurlingen buiten te houden. Het zegt overigens veel over het zogenaamde communistische kamp als je de houding van de USSR versus China in dit conflict bekijkt. Waarom spreekt de wereld overigens zo weinig over de intercommunistische conflicten tussen Vietnam en China (uitgedraaid op een oorlog) en Vietnam en Cambodja (uitgedraaid op een Vietnamese invasie) Wie was daar de aggressor?
"De Democratische Volksrepubliek van Korea roept op om de muur van de schande af te breken." Het staat de Noord-Koreanen vrij hun grens te openen, indien ze oproepen om de muur van de schande af te breken. Waarom opent Noor-Korea zijn grenzen nauwelijks voor buitenlandse bezoekers? Waarom kan je niet vrij reizen in Noord-Korea en wel in Zuid-Korea?
"De muur vormt een bruggenhoofd voor een aanval tegen het Noorden: hij is uitgerust met tal van bunkers en heel wat artilleriepunten om bij een eventuele crisis de opmars van tanks en andere pantserwagens te vergemakkelijken." In Noord-Korea zijn er natuurlijk geen militaire installaties aanwezig, staan er geen propagandaborden, vanuit Noord-Korea wordt er niet op bezoekers aan de muur in Zuid-Korea geschoten, de Koreanen zijn er uiteraard nooit op betrapt dat ze een tunnel aan het graven waren onder de muur die toeliet een divisie per uur te transporteren, Noord-Korea deed nooit tests met lange afstandsraketten. Maar dit stond allemaal enkel in de internationale pers en die is anticommunistisch en dus per defintie onbetrouwbaar.
| | kanttekkeningen bij Harm Potze´s apologie | Paul - 27.06.2002 17:14
"We horen zeer veel over de misdaden van het communisme maar bijna niets over de verdiensten van het systeem." Goed zo, je geeft toe dat hjet communisme misdaden heeft gepleegd. Laat ons nu eens kijken naar de zogenaamde verwezenlijkingen.
" De communistische regeringen erfden maatschappijen waar een eeuwenoude traditie heerste van economische uitbuiting en onderontwikkeling. Grote delen van het precommunistische Oost-Europa waren, net als prerevolutionair Rusland en China, eigenlijk derdewereldgebieden met een wijdverspreide armoede en een bijna onbestaande kapitaalaangroei. Het meeste plattelandstransport gebeurde nog met paard en kar."
In Rusland begon de industriële revolutie rond 1890, iets later dan in Duitsland en Nederland. Het was echter een groot succesverhaal. Tegen 1900, tien jaar later, was de industriële productie gestegen met 126 procent. een groei die driemaal hoger lag dan de Amerikaanse. De productie van petroleum was met 449 procent gestegen, die van ijzer met 216 procent. De waarde van de output was van 1,5 miljard roebel in 1890 verdubbeld tot 3,4 miljard roebel in 1900. Rusland was de grootste olie-exporteur ter wereld, en exporteerde meer dan alle andere landen samen. Hoewel de agrarische sector nog groot was - Rusland was de grootste graanexporteur ter wereld, was Rusland in 1914 de 5de grootste economische macht ter wereld. Ik noem dit nauwelijks een derde wereld land met "een bijna onbestaande kapitaalaangroei. Tsjechoslowakije was een van belangrijkste industrieland in Centraal-Europa tot in de jaren veertig, het deel van Duitsland dat later de DDR zou vormen idem dito. Andere delen wan de latere communistische wereld waren grotendeels minder ontwikklede agrarische gebieden net zoals toen Ierland, Zuid-Italïe, grote delen van SPanje en Portugal, Griekenland, Midden-Frankrijk of Noorwegen.
"De vernielingen van de Tweede Wereldoorlog maakten de ellende in de regio alleen maar groter. Van honderden dorpen en vele steden bleven alleen nog de bakstenen over." Klopt voor West-Rusland en de Oekraïne, de rest van de USSR was niet door het oorlogsgeweld vernield. Polen was vernield net als een deel van Hongarije en de hele DDR. Daarentegen was Tsjechoslowakije zo goed als ongeschonden uit de oorlog gekomen, net als Bulgarije en Roemenië.
" Het waren de communisten en hun bondgenoten die deze maatschappijen weer hebben opgebouwd."
Ook West-Duitsland was vernietigd, net als Oostenrijk, en een deel van Italië. Ook Japan was platgebombardeerd. Deze landen zijn niet door de communisten heropgebouwd en behoren nu tot de top van de industriële wereld. Wat de commmunisten qua opbopuwwerk gepresteerd hebben is dus ten eerste niet uniek, en valt ten tweede in het niets bij wat door het Westen is geproduceerd.
"En hoewel de Amerikaanse pers hen hekelde omwille van de slechte staat van hun economie, hebben de communisten de Oost-Europese economie in een veel betere toestand achtergelaten dan die waarin zij hem gevonden hebben." Hetzelfde geldt voor ieder Europees land, alle Europese landen zijn er de laatste 50 jaar op vooruitgegaan. Dit is dus geen uitzonderlijke en exclusieve verdienste van de communisten. Meer zelfs in 1988, het laatste jaar van het communisme, lag de gemiddelde levensstandaard van een West-Europees land hoger dan die van een gemiddeld Oost-Europees land.
"Elke ochtend waren er speciale straatploegen met als enige taak de lijken van die nacht op te rapen: kinderen, volwassenen en ouderen, vermoord, achtergelaten of overleden door ziekten, kou en/of honger." Shanghai, maar dezelfde beschrijving kan je geven van de Oekraïne in de jaren dertig.
"Tijdens Stalins regeerperiode ging de Sovjet-Unie er op gebied van alfabetisering, industriële lonen, gezondheidszorg en vrouwenrechten drastisch op vooruit" Tijdens Stalins periode ging de de levensstandaard in de Sovjet-Unie beduidend achteruit tegenover de periode van de Nieuwe Economische Politiek onder Lenin. De Sovjet-Unie is er pas in de jaren ´50 in geslaagd om bijvoorbeeld hetzelfde niveau van landbouwproductie te bereiken als voor de Eerste Wereldoorlog. Het tijdperk van Stalin en Lenin was dus een achteruitgang ten opzichte van de economische situatie voor de oorlog.
"Deze prestaties blijven gewoonlijk onvermeld als het over het Stalintijdperk gaat." De enige prestatie waar Stalin kan op bogen is de industrialisatie van het land, met of zonder gebruik van dwangarbeiders. De vraag is echter of Stalin noodzakelijk was voor die industrialisatie, zeker als je ziet welke positie Rusland innam voor de Eerste Wereldoorlog. Ook niet-communistische landen zijn in die periode verder geïndustrialiseerd. Italië bijvoorbeeld. De verdienste van Mussolini? Of gewoon een algemeen proces dat zich in die tijd in Europa voordeed? Wellicht had men zelfs meer bereikt zonder de geforceerde industrialisatie onder Stalin, met zijn focus op zware en militaire industrie. Overigens heeft die industrialisatie nogal wat sociale ellende veroorzaakt in de vorm van plattelandsvlucht, overbevolking etc. Typisch dingen die nu aan het neoliberalisme worden verweten.
"Oost-Europa, Rusland, China, Mongolië, Noord-Korea en Cuba zijn allemaal landen waar het revolutionaire communisme ervoor zorgde dat de overgrote meerderheid van de bevolking een beter leven leidde dan het beklagenswaardige bestaan dat hen was toebedeeld door feodale heren, militaire leiders, buitenlandse bezetters en westerse kapitalisten."
Oost-Europa: Tsjechoslowakije was allesbehalve feodaal, maar een bloeiende democratie, de Baltische staten waren bloeiende onafhankelijke staten tot ze door de USSR tegen alle internationaal recht in (je weet wel het verdragje met Hitler) zijn opgeslokt. De DDR maakte tot in 1933 deel uiit van het democratische Duitsland, en de meeste steden daar waren bloeiende industriële centra. De meeste hebben zich nooit meer hersteld van de Tweede Wereldoorlog.
Rusland: zie hoger
China: na de verschrikking van de Japanse bezetting kon de toestand niet meer verslechteren. De Japanners zijn verslagen door Mao, de Kwo Min Tang en de Amerikanen (maar dan niet in China).
Mongolië: veel verbetering heeft dat land de afgelopen eeuw niet gekend.
Noord-Korea: kom nou, in Noord-Korea heerst momenteel hongersnood, het even straatarm als sommige van de armere Afrikaanse landen. Ze zijn gewoon op dezelfde levensstandaard als vroeger blijven steken. Zuid-Korea daarentegen.
Cuba: dat is misschie het enige communistische land dat een positieve balans zou kunnen voorleggen.
Maar ook hier weer? Wat is de exclusieve verdienste van het communisme? Ook "achterlijke" en niet-democratische Europese landen buiten Oost-Europa kenden een vooruitgang: Griekenland, Spanje, Portugal, Italië, Ierland... Het communisme werkt inderdaad niet. De niet-communistische landen hebben een sterkere stijging van de welvaart gekend samen met een sterkere politieke ontvoogding dan vergelijkbare communistische landen.
" Het eindresultaat was een drastische vooruitgang van de levensomstandigheden voor honderden miljoenen mensen. Voor de eerste en tot nu toe ook de laatste keer in de geschiedenis gebeurde dit op zo´n grote schaal. " Fout, de Europese Unie met zijn 300 miljoen mensen heeft een veel grotere vooruitgang van de levensomstandigheden gekend. Het was dus niet de enige keer, niet de eerste keer, en niet op de grootst mogelijke schaal. De huidige EU gaat in deze met de trofee lopen.
"Het staatssocialisme vormde hopeloos arme landen om tot gemoderniseerde samenlevingen waarin iedereen voldoende eten, kleding en een onderdak had, waar ouderlingen zekere pensioenrechten genoten, waar alle kinderen (en vele volwassenen) naar school gingen en waar het niemand aan medische zorgen ontbrak. Sommigen onder ons die uit arme gezinnen komen en verborgen klassenletsels met zich meedragen, zijn diep onder de indruk van deze verwezenlijkingen en kunnen ze dan ook niet als onbelangrijke materialistische beslommeringen afdoen." Die beschrijving geldt in nog grotere mate voor de West-Europese welvaartsstaat. Bovendien had in het Oosten niet iedereen voldoende eten (hongersnoden in de Oekraïne in de jaren dertig - de laatste hongersnood in Europa in wat voor de Eerste Wereldoorlog de graanschuur van Europa was, in China in de jaren vijftig), onderdak: de woningnood wa
Maar wat met de democratische rechten die deze mensen werden ontzegd? Eigenlijk hadden al deze landen, met uitzondering van Tsjecho-Slowakije, in de periode voor het communisme weinig politieke democratie gekend. Rusland was een tsaristische autocratie, Polen een rechtse dictatuur met eigen concentratiekampen, Albanië was al van in 1927 een Italiaans fascistisch protctoraat, en op Cuba heerste een dictator die door Amerika werd gesteund. Litouwen, Hongarije, Roemenië en Bulgarije waren uiterst rechtse fascistische regimes die tijdens de Tweede Wereldoorlog meeheulden met nazi-Duitsland.
De opbouw van het socialisme had ook te lijden onder de storende invloeden van de aanhoudende kapitalistische belegering. De Sovjet-Unie kende niet één dag van vredige vooruitgang in haar 73-jarig bestaan: contrarevolutionaire invasies, burgeroorlog, gedwongen industrialisatie, Stalinistische zuiveringen en deportaties, nazi-verovering, Koude Oorlog, nucleaire wapenwedloop. Om op gelijke militaire voet te blijven met de Verenigde Staten, werd de Sovjet-Unie opgezadeld met verpletterende defensiekosten die natuurlijk de burgereconomie uitputten. Daar bovenop kwamen dan nog een monetaire boycot, handelsdiscriminatie en een technologisch embargo vanuit het Westen. De mensen die onder het communisme leefden, kampten met chronische tekorten, lange wachtrijen, minderwaardige goederen en diensten en vele andere problemen. Zij wilden een beter leven en wie kan hen dat kwalijk nemen? Zonder het kapitalistische beleg zouden ze betere kansen hebben gehad om meer van hun interne problemen op te lossen.
Het valt niet te ontkennen dat er echte tekortkomingen waren binnen de communistische systemen. Toch wil ik hier even onderstrepen dat ook het Westen heel wat inspanningen heeft geleverd om het communisme omver te werpen. Het heeft zich onvermoeibaar aan deze taak gewijd en gebruikte elke mogelijke vorm van politieke, economische, militaire en diplomatieke agressie om zijn doel te bereiken, een doel dat veel mensen wereldwijd zuur zal blijven opbreken.
| | vergelijken | Paul - 27.06.2002 17:48
Paul> Hoe verklaar je het verschil in welvaart en politieke vrijheid tussen Oostenrijk, Tsjechië, Hongarije, Slovenië in pakweg 1970, of in 1989 of in 2002?
Noem de verschillen in welvaart en politieke vrijheid bij naam. Misschien kan ik dan wel antwoorden, misschien ook wel niet.
OK verschillen in welvaart:
"De mensen die onder het communisme leefden, kampten met chronische tekorten, lange wachtrijen, minderwaardige goederen en diensten en vele andere problemen. Zij wilden een beter leven en wie kan hen dat kwalijk nemen?
Het valt niet te ontkennen dat er echte tekortkomingen waren binnen de communistische systemen."
Ik heb dit uit goede, dus niet anticommunistische bron: Harm Potze, op de website Indymedia. Wie inde jaren tachtig zowel Oosternijk als Hongarije of Tsjechoslowakije bezocht, moest echt niet ver zoeken naar de duidelijke verschillen in welvaart.
vershillen in politieke vrijheid:
Wat is het equivalent in Oostenrijk van de Praagse Lente in 1968 of de Hongaarse opstand in 1956. Wanneer hebben buitenlandse troepen het politieke regime in Oostenrijk onder druk gezet? Hoeveel doden zijn daarbij gevallen? De enige twee keer dat Oostenrijk na de oorlog door het buitenland onder druk is gezet was met de affaire Waldheim, en toen de partij van Haider in de regering kwam. Telkens hebben de Oostenrijkers niet moeten toegeven. In 1956 en in 1968 is telkens met militair geweld ingegrepen en een poging tot eigen poltieke koers de kop ingedrukt. Wat is er met Dubcek en Imre Nagy gebeurd?
Oostenrijk heeft een lange traditie van naoorlogse tegendraadse kunstenaars die lustig tegen het maatschappelijk bestel aanschoppen (Handke, Jelinek, om er maar twee te noemen). Nooit zij die door de regering ook maar een strobreed in de weg gelegd, laat staan gearresteerd. Kan Havel hetzelfde zeggen.
Oostenrijk kende en kent een brije pers. Hoeveel onafhankelijke titels verschenen er in communistisch Hongarije en Tsjechoslowakije?
Hoeveel maal zijn er vrije verkiezingen gehouden in Oostenrijk, Hongarije en Tsjechoslowakije?
Berthold Brecht heeft als overtuigd communist na de oorlog zijn leven in Berlijn doorgerbacht (in 1953 naar aanleiding van de opstand daar is hij van de boutade bevalle: als de regering niet tevreden is met het volk, kan de regering steeds het volk ontbinden). Waarom heeft hij al die jaren nooit de DDR-nationaliteit behouden, maar wel zijn Oostenrijks paspoort. Hij is nochthans een Duitser van geboorte.
| | mooie overwinning, niet groots | Paul - 27.06.2002 17:53
">Nogmaals, voor de vertegenwoordigers van het oude regime in Tsjechië is 18 procent een heel pover resultaat.
18,5 procent is +17 zetels voor de Tsjechische communisten die daarmee de derde partij werden, terwijl alle andere partijen zetels verloren!
In tijden van anticommunistische propaganda is dit een enorme overwinning voor het Tsjechische volk!!!"
Nee Harm, dit is geen overwinning voor het Tsjechische volk, wel voor een deel van de Tsjechische bevolking, namelijk dat deel dat op de communisten heeft gestemd. Je blijft tegen beter weten in volhouden dat de Tsjechen nu weer communistisch worden. Dat moet nog altijd worden bewezen. Nu heeft de vertegenwoordiger van het oude regime dat 41 jaar de dienst heeft uitgemaakt 18 procent van de stemmen en is daarmee de derde partij. Ik vind dat werkelijk een mager resultaat. De communisten in Tsjechië zijn dus nauwelijks groter dan Le Pen in Frankijk of het Vlaams Blok in Vlaanderen. Ok tegen die partijen bestaat een cordon sanitaire en zogenaamde antipropaganda. Ze bewijzen alle drie tesamen dat antipropaganda geen effect heeft.
De echte electorale test komt eraan in september in Duitsland.
| | Wow, de discussie is begonnen in Cuba | Johannes G. - 27.06.2002 22:22
Intussen over bijna de gehele aarde verplaatst, en een boek geworden...
| | grondige discussie | Paul - 28.06.2002 10:38
En dan nog zonder scheldwoorden, daar kunnen de discussies over Israel nog een puntje aan zuigen...
| | stukje weggevallen | Paul - 28.06.2002 11:07
Er is een stukje van mijn kanttekeningen weggevallen, en alleen het origineel van Harm is overgebleven Het slot na de commentaar over de "voldoende voeding" moest zijn:
onderdak: de woningnood was schrijnend in de USSR, ze zijn er reeds voor de oorlog niet in geslaagd een oplossing voor de plattelandsvlucht te vinden. Ook na de oorlog is dit niet gelukt. Het fenomeen van gemeenschappelijke appartementen, met vier families in een appartement, elke familie een kamer van een 20 vierkante meter en een gemeenschappelijke keuken en badkamer voor 15 of 20 mensen is in de USSR steeds algemeen verspreid geweest, pas de laatste jaren begint daar verandering in te komen, vooral in St Petersburg en Moskou, met nieuwbouw in de voorsteden waar de mensen een goed appartement kunnen vinden met het geld dat ze kregen van de projectontwikkelaars die hun kamer in het centrum opkopen: dit is duidelijk een van de verwezenlijkingen van de vrije markt.
"Maar wat met de democratische rechten die deze mensen werden ontzegd? Eigenlijk hadden al deze landen, met uitzondering van Tsjecho-Slowakije, in de periode voor het communisme weinig politieke democratie gekend." Dus omdat ze het daarvoor niet gekend hebben, is het hen nooit ontzegd geweest, en hebben ze er ook geen recht op? Ik hoop dat je die redenering niet doortrekt naar Afrika of Latijns-Amerika...
"De Sovjet-Unie kende niet één dag van vredige vooruitgang in haar 73-jarig bestaan." Fout, de Sovjet-Unie heeft vrede gekend onder Chroetsjov, Brezhnev, Andropov en Gorbatsjov: in totaal bijna veertig jaar.
"burgeroorlog": tja, die hebben ze zichzelf op de hals gehaald met hun ondemocratische machtsgreep.
"gedwongen industrialisatie" Dat is mogelijk Stalins enige verdienste geweest naast het winnen van de oorlog
"Stalinistische zuiveringen en deportaties" Nu gfa je hun eigen misdaden toch niet als excuus gebruiken om de communisten te verontschuldigen?
"nazi-verovering" ze waren niet alleen...
"Koude Oorlog, nucleaire wapenwedloop." De USSR is even verantwoordelijk voor de Koude Oorlog als de USA.
"Om op gelijke militaire voet te blijven met de Verenigde Staten, werd de Sovjet-Unie opgezadeld met verpletterende defensiekosten die natuurlijk de burgereconomie uitputten." Ze waren niet verplicht om mee te doen... Bovendien, vergelijk eens: om hetzelfde niveau van bewapening te bereiken moest de USSR 17 procent van het BNP uitgeven, de USA 6 procent. Hoe komt het dat het USSR-BNP zo laag lag?
"Daar bovenop kwamen dan nog een monetaire boycot" Hoe verklaar je dan de huidige discussies over het betalen van de buitenlandse schuld van de USSR als er een monetaire boycot was?
" handelsdiscriminatie en een technologisch embargo vanuit het Westen." Al van in de jaren dertig waren er grote westerse investeringen in de USSR, zoals van Ford in de jaren dertig of Fiat na de oorlog, om maar eens alleen over de autoindustrie te praten. Er was belangstelling uit het westen, maar de USSR sloot zelf de grenzen af.
"De mensen die onder het communisme leefden, kampten met chronische tekorten, lange wachtrijen, minderwaardige goederen en diensten en vele andere problemen. Zij wilden een beter leven en wie kan hen dat kwalijk nemen?" De mensen die in vergelijkbare landen in Europa niet onder het communistisch regime leefden hadden nu net een beter leven zonder al die negatieve verschijnselen die je hier opnoemt.
" Zonder het kapitalistische beleg zouden ze betere kansen hebben gehad om meer van hun interne problemen op te lossen." Hoe reeel was dat kapitalistisch beleg? Als Stalin de Oost-Europese landen verbiedt om Marshall hulp aan te nemen omdat hij anders de invloed van de USSR ziet verminderen, is er dan sprake van kapitalistisch beleg? Je hebt het over technologische boycot. Hoe relevant is dit voor het land dat als eerste een mens de ruimte heeft ingestuurd? We spreken hier over een "communistisch blok" met een ongeloofelijke voorraad aan alle mogelijke grondstoffen, en met bijna 400 miljoen mensen. Hoe boycot je zoiets?
"Het valt niet te ontkennen dat er echte tekortkomingen waren binnen de communistische systemen. Toch wil ik hier even onderstrepen dat ook het Westen heel wat inspanningen heeft geleverd om het communisme omver te werpen. Het heeft zich onvermoeibaar aan deze taak gewijd en gebruikte elke mogelijke vorm van politieke, economische, militaire en diplomatieke agressie om zijn doel te bereiken." Was dat niet wederzijds?
Nog een laatste woordje. Wanneer mensen pleiten om niet alleen te praten over de misdaden en mislukkingen van het communisme maar ook over de verwezenlijkingen, dan doet me dat altijd denken aan die mensen die het steeds maar hebben over Nazi-Duitsland dat de werkloosheid oploste, de industrie op gang bracht en een sociale wetgeving uitbouwde. Alsof dit ook maar zou opwegen tegen de misdaden van het regime.
| | Even weg... | Harm Potze - 28.06.2002 13:21
Ik ben even een paar dagen weg. Kan daarom vooralsnog niet reageren. Maar, ik kom terug.
Harm.
Voor de liefhebber:
WIEGELIED
Mijn zoon, wat er ook uit jou zal groeien:
ze staan nu al met knuppels klaar.
Want voor jou, mijn zoon,
is er op deze wereld alleen maar plaats
op de vuilnisbelt. En die is bezet!
Mijn zoon, laat het je zeggen door je moeder:
op jou wacht een leven, erger dan de pest.
Maar ik heb je niet uitgedragen,
opdat je het zult nemen.
Wat je niet hebt, beschouw dat nooit
als een verloren, onhaalbare zaak.
Wat ze je niet geven, zorg dat je het krijgt!
Ik, je moeder, heb je niet gebaard,
opdat je eens in de nacht onder de brug zult liggen.
Misschien ben je dan niet van bijzondere makelij,
ik heb immers geen geld voor jou
en zelfs geen gebed,
maar ik heb wel mijn vurige hoop:
dat je niet bedelend verhongert
en je tijd voorbij ziet gaan.
Als ik ´s nachts slapeloos naast je lig,
zoek ik vaak naar je kleine vuist.
Zeker, ze plannen nu al oorlogen met jou!
Wat moet ik toch doen,
dat je hun smerige leugens niet gelooft?
Je moeder, mijn zoon, heeft je nooit bedrogen,
dat je iets heel bijzonders zou zijn.
Maar ik heb je ook niet in al die ellende opgevoed,
om je eens in het prikkeldraad te zien hangen,
schreeuwend om water!
Mijn zoon, houd het daarom bij je eigen soort,
zodat hun macht als stof verdwijnt.
Jij, mijn zoon, en ik en allen die zijn als wij:
we moeten elkaar vasthouden
en we moeten met elkaar bereiken,
dat er op deze wereld niet langer
twee soorten mensen bestaan!
Bertold Brecht.
| | Tot ziens | Paul - 29.06.2002 00:24
Goede reis, kunnen we later verder discussieren - als ik dan niet terug in Rusland zit.
Enne, bedankt voor het gedicht van Brecht. Je zult het misschien niet geloven, maar ik ben een grote fan...
| | Re: Paul´s vooroordeel. | Harm Potze - 01.07.2002 18:48
>Nog een laatste woordje. Wanneer mensen pleiten om niet alleen te praten over de misdaden en mislukkingen van het communisme maar ook over de verwezenlijkingen, dan doet me dat altijd denken aan die mensen die het steeds maar hebben over Nazi-Duitsland dat de werkloosheid oploste, de industrie op gang bracht en een sociale wetgeving uitbouwde. Alsof dit ook maar zou opwegen tegen de misdaden van het regime.
--
COMMUNISME EN FASCISME: één pot nat???
In de geschiedenis van de mensheid zijn talrijke ideologieën en religies tot ontwikkeling gekomen. We moeten wel aannemen dat er geen enkele stroming is die geen slachtoffers heeft gevergd. Werden de Christenen in de eerste eeuwen van hun bestaan nog gruwelijk vervolgd, later werden zijzelf de daders en anderen de slachtoffers.
De grondleggers van de liberale ideologie zijn regelrecht verantwoordelijk voor de massamoorden op de oorspronkelijke bevolking van Noord-Amerika en de ontelbare slachtoffers van het kolonialisme.
Zelfs de mensen die consequent geen ideologie aanhangen, hetgeen natuurlijk een ideologie op zichzelf is, hebben slachtoffers op hun geweten. De moord op 6 miljoen joden en Roma/Sinti was immers nooit mogelijk geweest zonder de medewerking van al diegenen die, niet gehinderd door een ideologie, aan de praktische uitvoering ervan meewerkten.
Ook het communisme heeft onschuldige en onnodige slachtoffers gemaakt. In die zin onderscheidt communisme zich niet van andere ideologieën. Toch moet er een radicaal onderscheid worden gemaakt.
De meeste religies en ideologieën zijn uitingen van mensen die in alle oprechtheid een wereld nastreven waarin plaats is voor alle mensen, waarin alle mensen in vrede en rechtvaardigheid kunnen leven.
Het fascisme vormt hierin echter de grote uitzondering. Tot de kern van de fascistische ideologie behoort immers het aanbrengen van een onderscheid tussen de mensen, het onderscheid in Übermenschen en Untermenschen. De Untermenschen zijn volkomen rechteloos, de Übermenschen kunnen over hen beschikken naar eigen goeddunken.
Zou men van de meeste ideologieën, ook van het communisme, nog kunnen zeggen dat de doelstellingen goed zijn maar dat de aanhangers er een potje van maken, van het fascisme kan alleen maar gezegd worden dat de doelstellingen op zichzelf al misdadig zijn.
Vandaar dat communisten, en gelukkig velen met hen, van oordeel zijn dat de aanhangers van het fascisme net als gewone misdadigers achter de tralies behoren.
| | naast de kwestie | Paul - 02.07.2002 12:14
Da´s natuurlijk een antwoord naast de kwestie. Of de inhoud van een ideologie nu lofwaardig of verwerpelijk is (over het fascisme zijn we het eens, maar ik vind ook een aantal belangrijke kernpunten van het leninisme - maar in wezen ook van het oorspronkelijke marxisme - onaanvaardbaar), doet niets af aan het feit dat er misdaden worden gepleegd. Ik had het ook niet over mensen die het naziregime vergoeilijkten omwille van de ideologie, maar omwille van een aantal verwezenlijkingen. Ik gebruikte hier een analogie, ik schakelde beide ideologieën niet gelijk (hoewel er, zonder te zeggen dat het om dezelfde ideologie gaat of zelfs maar te zeggen dat ze dezelfde uitgangspunten hebben, er toch gemeenschappelijke wortels zijn), enkel om aan te tonen dat je de verwezenlijkingen van een regime niet mag loskoppelen van de fouten (die kunnen vergeeflijk zijn) en zeker niet van de misdaden (die zijn onvergeeflijk). Als een ideologie dus doelbewust en op grote schaal misdaden begaat, dan moet je je toch wel vragen gaan stellen, wat ook het mooie eindideaal is van die ideologie.
Is er een verschil tussen een ideologie die zegt dat ze een bepaalde bevolkingsgroep haten en die daarom trachten uit te roeien en een ideologie die zegt vrede en rechtvaardigheid na te streven maar tegelijkertijd even grote misdaden begaat als de eerste ideologie? Als je dan ziet dat verschillende pogingen om die tweede ideologie in de praktijk te brengen zijn uitgelopen op miljoenen doden, dan moet je je toch vragen stellen. En dan gaat het niet op om te verwijzen naar wat anderen hebben gedaan, dat kan nooit een verontschuldiging zijn. Kan de theoretische inhoud in zo´n geval primeren op de werkelijke praktijk? Mag je een ideologie blijven verdedigen die tot dergelijke misdaden heeft geleid omwille van de inhoud, en waarvan nog niet effectief is aangetoond dat de ideologie te verwezenlijken is zonder die uitwassen?
Toch nog enkele opmerkingen bij wat je schrijft:
"In de geschiedenis van de mensheid zijn talrijke ideologieën en religies tot ontwikkeling gekomen. We moeten wel aannemen dat er geen enkele stroming is die geen slachtoffers heeft gevergd." Betwistbaar, er zijn wellicht tegenvoorbeelden, maar ik wil je hierin wel volgen. Het zou overigens de discussie verhelderen als religies en ideologieën niet op een hoop worden gegooid (en nee, dit is geen poging om uitwassen en misdaden van religies goed te praten).
"De grondleggers van de liberale ideologie zijn regelrecht verantwoordelijk voor de massamoorden op de oorspronkelijke bevolking van Noord-Amerika en de ontelbare slachtoffers van het kolonialisme."
Daar ben ik het fundamenteel niet mee eens. Het kolonialisme is van veel oudere datum dan het liberalisme. Koloniale machthebbers begingen al misdaden toen de eerste aanzetten tot het liberalisme nog moesten gegeven worden. En dit geldt ook voor de vanaf de 17de eeuw op gang komende landbouwkolonisaties in Noord-Amerika. Overigens kan je je de vraag stellen of het zuivere klassieke liberalisme wel te rijmen valt met het kolonialisme. Er zijn ook heel wat liberalen die zich reeds in de negentiende eeuw tegen het kolonialisme hebben verzet (kijk in dat verband maar eens naar de moeite die het Leopold II van België heeft gekost om zijn verworven koloniale rijk door België aanvaard te krijgen.
"Zelfs de mensen die consequent geen ideologie aanhangen, hetgeen natuurlijk een ideologie op zichzelf is, hebben slachtoffers op hun geweten. De moord op 6 miljoen joden en Roma/Sinti was immers nooit mogelijk geweest zonder de medewerking van al diegenen die, niet gehinderd door een ideologie, aan de praktische uitvoering ervan meewerkten."
Maar ook die mensen hingen een duidelijke ideologie aan: racisme.
"De meeste religies en ideologieën zijn uitingen van mensen die in alle oprechtheid een wereld nastreven waarin plaats is voor alle mensen, waarin alle mensen in vrede en rechtvaardigheid kunnen leven."
Heel wat religies (christelijke kerken, islam, etc.) hebben heel wat moeite gehad met andersgelovigen. Dat merk je tot op de dag van vandaag. Als je wil dat mensen in vrede en rechtvaardigheid leven, moet je ook ruimte voor andersdenkenden laten. Het christendom is daar heel moeizaam toe gekomen, de islam is nog lang zover niet. De totalitaire ideologieën, zowel communisme als fascisme, wijzen dit principieel af. Overigens, het communisme streeft deze utopie na, maar de weg die ze daarnaartoe propageren houdt nadrukkelijk in dat de maatschappij met geweld wordt omgevormd, en dat klassenvijanden moeten worden vernietigd. Hoe rijm je dat met een plaats voor alle mensen, vrede en rechtvaardigheid?
"Het fascisme vormt hierin echter de grote uitzondering. Tot de kern van de fascistische ideologie behoort immers het aanbrengen van een onderscheid tussen de mensen, het onderscheid in Übermenschen en Untermenschen. De Untermenschen zijn volkomen rechteloos, de Übermenschen kunnen over hen beschikken naar eigen goeddunken."
Je beschrijft hier het nazisme. Er zijn echter veel variaties op "de fascistische ideologie" (die volgens de grondlegger, Mussolini, nooit heeft bestaan...). Het onderscheid tussen Übermenschen en Untermenschen verwijst uitdrukkelijk naar de racistische component die in het nazisme wel en in adere "fascismen" niet aanwezig was. Maar het fascisme heeft wel de eeuwige strijd als basis van de ideologie: voor Hitler was de geschiedenis niets anders dan de eeuwige strijd tussen de rassen (en voor Marx die tussen de rassen: beiden hebben voor hun visie op de ontwikkeling van de geschiedenis hun mosterd bij Hegel gehaald). Het Italiaanse fascisme verheerlijkte openlijk het geweld (en was in de praktijk minder gewelddadig dan hun eigen retoriek zou doen geloven, nog zo´n paradox).
"Vandaar dat communisten, en gelukkig velen met hen, van oordeel zijn dat de aanhangers van het fascisme net als gewone misdadigers achter de tralies behoren."
Is een foute mening een misdaad? Wie bepaalt wanneer iemand fascist is? Ik denk dat een gezonde samenleving wel in staat is dergelijke excessen inn de hand te houden. Helaas was heel Europa na de Eerste Wereldoorlog doodziek...
| | onzin | martin - 11.02.2004 11:52
Aan Harm Potze,
Geachte heer de onzin die u uitkraamt over het communisme dat weer veel gekozen word in Tsjechië is niet waar. Veel mensen herineren zich nog de gruwelijke dingen die de communisten hun hebben aangedaan tijdens de periode dat de communisten er aan de macht waren. Het Communisme is een regime dat nooit stand kan houden.
Ik kwam even langs op de site en zag de onzin staan en daarom dacht ik dat ik even moest reageren.
| |
| aanvullingen | |
