|
|  |
Een verminkte beschaving
Sander Faas - 11.04.2002 20:08
Volgens velen moet Nederlandse vreemdelingenbeleid strenger worden. Dat deze nieuwe strengheid voor sommige vluchtelingen desastreuze gevolgen kan hebben ziuet men voor het gemak maar even door de vingers.
Een van de meest bekritiseerde rituelen die worden toegeschreven aan de islam is de besnijdenis van vrouwen. Hoewel dit gebruik in het overgrote deel van de islamitische wereld niet voorkomt is het in delen van Soedan, Ethiopië en Somalië helaas nog steeds dagelijkse praktijk. Het ritueel vindt zijn oorsprong in werkelijkheid niet zozeer in de islam maar stamt uit eerdere tijden. In de beeldvorming is het echter een van de schokkendste spookbeelden die mensen voor ogen komt, als het om de islamitische cultuur gaat.
De oorsprong is natuurlijk niet van belang waar het gaat om de gruwelijke realiteit van dit ritueel.Duizenden meisjes per jaar worden methodisch verminkt en voor de rest van hun leven getraumatiseerd.
Stellingnamen tegen dit fenomeen wordt heel breed gedragen. Over weinig dingen zijn Nederlanders het zo unaniem eens als over de afwijzing van vrouwenbesnijdenis. Staat in Nederland elke discussie over aspecten van een andere cultuur altijd bol van termen als "eigenheid" en "culturele integriteit", in dit geval is daar geen ruimte voor. Het sadistische karakter en de verstrekkendheid van de gevolgen van dit ritueel roepen enkel onbegrip en walging op.
In dit licht bezien is het wrang om te moeten constateren dat Nederland, als enige land in Europa, vrouwen, en dan speciaal moeders met kinderen, uit Somalië in principe geen asielstatus verleent. Vluchtelingen die kunnen aantonen dat zij gemarteld zijn of dat hen bij terugkeer in het thuisland marteling te wachten staat, staan meestal vrij sterk waar het gaat om hun asielverzoek.
Waar het gaat om deze vrouwen gaat dit echter om onbegrijpelijke reden niet op.
De Nederlandse overheid maakt het zelfs zo bont dat zij Somalische moeders met minderjarige dochters dwingt terug te keren naar hun vaderland.
Het terugsturen van al besneden vrouwen naar hun beulen komt al zeer bruusk over, het willens en wetens blootstellen van jonge kinderen aan deze bedreiging kan men gerust misdadig noemen.
Zelfs in de uitleveringsverdragen voor criminele verdachten die Nederland afsluit wordt zwart op wit gesteld dat uitlevering nooit tot marteling of executie mag leiden. Als deze vrouwen door de Somalische justitie – zover die bestaat - gezocht zouden worden zouden ze in de praktijk meer rechten hebben dan nu.
De staatssecretaris van vreemdelingen zaken, mevrouw Kalsbeek, laat zich hierdoor echter niet van haar stuk brengen. Zij wenst niet te tornen aan de strenge regels van de nieuwe vreemdelingenwet. Een van haar voornaamste argumenten is dat het inwilligen van de asielverzoeken van deze vrouwen een aanzuigende werking zou hebben. Uit dit argument blijkt onomwonden de hypocrisie van het huidige beleid.
Echte vluchtelingen, zo verzekerd de overheid ons telkens weer, zullen in Nederland altijd onderdak kunnen vinden. Wanneer vrouwen en kinderen die in hun thuisland bloot staan aan systematisch verminking echter niet als zodanig erkend worden, rijst de vraag wat men onder "echte vluchtelingen" verstaat. In het geval van de Somalische vrouwen is evident dat het zo geroemde alternatief van opvang in de eigen regio, geen haalbare kaart is. De bestaande cultuur in de meeste omringende landen heeft een alleenstaande vrouw met kinderen meestal niet veel te bieden. De mensen die dat laatste het hardst beamen zijn helaas vaak dezelfde als zij die voortdurend aandringen op een stringenter toelatingsbeleid, maar dit ter zijde.
Het is eigenlijk te belachelijk voor woorden dat een land dat zich zelf maar al te graag laat roemen om haar beschaving, haar deuren sluit voor de allerzwaksten uit de wereld. Vrouwen en kinderen uit een door oorlog verwoest land en een onderdrukkende cultuur, die voor het leven verminkt zijn of het reële gevaar hier op lopen, vinden in Nederland geen toevluchtsoord. Zij vinden slechts afwijzing en onbegrip.
En dat allemaal omdat als wij hen helpen, er wel eens meer van hen zich zouden kunnen melden.
Een land dat mensen overlevert aan zoiets gruwelijks als vrouwenbesnijdenis, verminkt daarmee het aangezicht van haar beschaving. Helaas is die pijn makkelijker te dragen dan de pijn van de Somalische vrouwen.
Sander Faas is redakteur van BaTTL.nl
 E-Mail: Faaz@battl.nl  Website: http://battl.nl
|
| aanvullingen | | | immens verdriet | anne - 02.04.2003 11:50
afgelopen zaterdag zag ik een kort stukje dokumentaire over vrouwenbesnijdenis.Ik ben er volkomen kapot van en heb er niet van geslapen.Wat deze kleine meisjes mee moeten maken is onbeschrijvelijk !!!!! Mooie gave meisjes volkomen kapot gemaakt en waar hun moeder waaar ze eerst nog vol vertrouwen naar roepen, bij staat...! Ik kan er niet bij en ik weet ook niet goed raad met de heftige gevoelens die het in me oproept maar ik weet 1 ding en dat is dat HET MOET STOPPEN !!!!!!!!!! Mijn jongste meisje is bijna 10 en als ik haar zie krimpt mijn hart ineen bij al die kleine en nog kleinere soms dan haar,meisjes die het trauma van hun leven oplopen!Ik bid en ik ga zoeken naar mogelijkheden om te helpen dit te stoppen.Ook zou ik vanuit mijn achtergrond en ervaringen meisjes willen helpen hun trauma s te verwerken/verzachten.
| |
| aanvullingen | |
