|
|  |
MegaBalenMarkt
P.Nutville - 21.03.2002 01:10
"Hier worden spijkers met koppen geslagen", sprak de consulent triomfantelijk en knipoogde daarbij veelbetekenend. Was dat een waarschuwing? Ik was er toch?!
Dat ziet er reuze bemoedigend uit
Bewaker, dat is hét voor jou!
Schoonmaker, dat is hét voor jou!
Treinsurveillant, dat is hét voor jou!
Cohen en Vermeend openen `ludiek´ het eindstation voor uitgeprocedeerde we
Nee, deze geïnspireerde uitspraak was natuurlijk niet gericht aan de nerveuze maar goedwillende jongeman hier tegenover hem, maar aan al die uitvreters die het waagden niet op te komen dagen... Ik glimlachte geforceerd maar mijn ogen straalden grote onzekerheid uit. Als een puppy die voor het eerst door een brandend obstakel moet springen. Dat zag mijn consulent ook. En begon naarstig (toch wat beschaamd?) in zijn paperassen te graaien.
Een half uurtje eerder (half negen), na aankomst op station Sloterdijk had zich reeds het volgende voltrokken:
- we waren met de daarvoor gecharterde bus afgevoerd naar dit verlaten oord, waar onze miserabele personen door geen normaal werkend mens zou kunnen worden gezien.
- we waren met een groep van ongeveer twintig sociale randgevallen deze met norse veiligheidsmensen tot de nok toe gevulde hal binnengeloodst.
- we waren zonder een woord van welkom begeleid naar een soort crisis-bioscoopje alwaar we (tot menigeen´s hilariteit) een propagandafilm over de heilzame deugd van (vervangende) arbeid voor de kiezen kregen.
Het zweet stond mij inmiddels in de schoenen. Klotsend en schoorvoetend liepen we de volgende hal in. Was dit een rondleiding? Het geheel oogde als een campingbeurs afdeling veelpersoonstenten: loketten waren er niet veel, mensen evenmin, maar enorme, theatrale doeken hingen er in overvloed. Nogal surrealistisch. Wat gebeurde hier eigenlijk? Er werd ons weinig verteld. Wel werden we vrolijk van hot naar her gestuurd, begeleid heette dat. Niet dat de meeste van ons langdurig werkelozen een behandeling als deze niet gewend waren, maar toch, waar werden hier die spijkers met koppen geslagen?
De ´praktijkhal´
Pas toen ik uiteindelijk tegenover de consulent zat, die om de paar minuten opsprong om ´ergens een formulier vandaan te halen´, kwam ik een beetje tot mezelf. Maar niet voor lang. Aan de koffie-en-thee-balie verderop stonden een Marokkaanse jongen en een Nederlandse medewerkster openlijk ruzie te maken, luidkeels bijna, alsof het een mini-jihad betrof. “Daar moet maar even een mannetje op af", sprak mijn consulent zonder op te kijken, alsof dit soort taferelen schering en inslag waren hier. Het werd mij al angstig te moede: hier waren reeds slachtoffers van dit vermaledijde initiatief aan het werk gezet! Visioenen van mijn zielige persoontje, koffie en thee rondleurend door de uitputtend lange hallen van de MB-markt, onderwijl dromend van een betere toekomst, doemden op voor mijn geestesoog.
Na onderling wat geruststellende gemeenplaatsen te hebben uitgewisseld over de enorme opzet van het project en de bittere(?) noodzaak ervan, was het eindelijk tijd mijn zegje te doen. Dat ik al ruim anderhalf jaar bezig was via de sociale dienst een omscholingsproject te mogen volgen, maar niet alleen nul op mijn rekwest had gekregen, maar vooral simpelweg nooit teruggebeld werd. De consulent knaagde verveeld aan zijn nagels en knikte quasi-begrijpend.
“Daarvoor zijn we hier", verzuchtte hij. "Hier worden spijkers met koppen geslagen". Dus. Mij best. Ik was het thuiszitten meer dan zat. Maar zou er wel geluisterd worden naar mijn wensen? Dat viel mee. Ik werd uiteindelijk, na hakkelend mijn vluchtige zegje te hebben kunnen doen, andermaal zonder een woord uitleg, meegenomen naar de ´praktijkhal´. Meegenomen jawel; men mag er immers niet zomaar op eigen houtje naar het toilet gaan, laat staan vol moed naar een ander loket huppelen, een nieuwe, zonnige toekomst tegemoet! Een wandeling van enige minuten volgde. Hier en daar ontmoette mijn consulent een collega, waarop een langdurige, geheimzinnige en onverstaanbare uitwisseling van informatie plaatsvond, niet zelden gepaard gaande met naarstig gedruk op gsm-toetsen en uiteindelijk onbeantwoorde oproepen. "Nee, Arie neemt niet op". Onderwijl stond ik er wat schaapachtig glimlachend bij en wachtte af.
U krijgt een nultest
Een talent voor wachten is een groot goed op de megabanenmarkt. Overal wordt ijverig gewacht; medewerkers, consulenten, bonzen, opgeroepenen, zelfs de lege loketten. Wachten, staan, koffie drinken (wat ik normaal niet eens doe, maar je moet hier scherp van geest blijven), dommig glimlachen naar al die mensen waarmee je geen hol te maken wil hebben. Nog maar een kopje koffie dan? Rond negen uur was ik hier dus binnengekomen. Het was nu over elfen en ik was nog geen stap verder (figuurlijk dan), wist niets van de plannen die onafwendbaar voor me uitgestippeld werden. "U krijgt een nultest(!), om uw kennis te testen", antwoordde een baliemedewerker uiteindelijk, ondertussen stapels papier verstouwend. Mijn consulent was inmiddels spoorloos, zijn gsm achterna. "Maar die test is om twee uur", hoorde ik de baliemedewerker mompelen. "Kunt u dan terugkomen?" Ik keek om me heen. De hal was hoegenaamd leeg. Waarom niet nu die test doen, dacht ik hardop. Geen antwoord. Was al weer weg.
"...Maar kun je dan wel hier zijn, Arie?" hoorde ik een andere medewerkster venijnig in haar gsm slissen, "het loopt hier niet lekker op het moment..." Nogmaals keek ik de hal rond. Even verderop zaten wat medewerkers rond een tuinsetje verzameld wat verveeld te kijken naar de enorme tentdoeken om zich heen. Waar gaan we deze zomer naartoe?
Nee, ik moest toch echt om twee uur terugkomen. Dat betekende dus met de bus terug naar Sloterdijk, daar twee uur zien te slijten om terug te komen voor een eh, de IQ-test...? Maar tegenpruttelen durfde ik niet. Teveel vage sancties. Toen ik terug naar de ontvangsthal werd (be)geleid spiekte ik vluchtig in een van de vele zijkamertjes. De Marokkaanse jongen van de koffie-en-thee-balie zat wat beteuterd aan een kop thee terwijl de Nederlandse vrouw met een consulent (of wellicht veiligheidsbeambte) over een telefoon gebogen zaten. Het eerste ontslag? Stiekem moest ik grinniken om die Marokkaanse jongen: hij had zijn mond misschien iets te ver opengetrokken, had wellicht de bespottelijkheid van heel dit stalinistisch stukje non-theater durven bekritiseren, die exotisch gekleurde tentdoeken overal om hem heen ten spijt. Als die waren opgehangen om iedereen (of in ieder geval de islamitische werkeloze medemens) een gevoel van geborgenheid te geven, was dat zeker niet de eerste domme misstap van deze smoezelige, bedenkelijke organisatie...
Zo opgefokt mogelijk
Nu ja, een ding heb ik wel geleerd op de megabanenmarkt: koffie is fijne dope. Je gaat er een beetje van zweten, wordt er wat losser, alerter en zelfs assertiever van. Mijn derde bezoek (sic) verliep dan ook behoorlijk vlotter vanwege de chemisch opgewekte zelfverzekerdheid. Ik had thuis al wat van het donkerbruine goedje tot mij genomen en tijdens het onvermijdelijke wachten -hoewel ik toch duidelijk 14.00 uur op mijn formulier zag staan - gingen er nog eens twee slappe bakken overheen.
In de praktijkhal werd ik haastig voor een televisietoestel neergezet ("u wordt zo geholpen") en kreeg een propagandavideootje te zien over de oergezellige wereld van de bewakingscultuur. Lachende en elkaar op de schouders beukende beefcakes liepen stoer over een obscuur bedrijfsterrein, felle zaklantaarns in de handen rondzwaaiend. Ze droegen strakke, trendy uniforms en keken streng verkennend om zich heen. Een en al waakhond. De voice-over keuvelde over ´broederschap´ en ´verantwoordelijkheid´, maar ik kon deze strak getrainde modellen maar moeilijk associëren met het beeld dat ik had van al die schlemielige, weinig gemotiveerde bewakers/veiligheidsmensen die ik dagelijks in winkelketens en bedrijven tegenkwam. Ondertussen zat ik ongeduldig te wippen op mijn plastic stoeltje. Bewaking my ass! Ik ga toch zeker niet de bezittingen van inhalige en egomaniakale industriëlen beschermen?! Ik kwam hier om een omscholingscursus in de multimedia af te dwingen, gvd! Dat is wat ik wil; ben immers al jaren met computers bezig, dus een korte cursus volgen (voor het noodzakelijke papiertje) en ik kon direct aan de slag bij een multimediabedrijfje van een kennis van me...
"Jaja, hahaha", schamperde de zoveelste consulent recht tegenover me gezeten, "zo eenvoudig gaat dat natuurlijk niet". Verbaasd keek ik hem aan (met een soort cafeïnebrutaliteit zullen we maar zeggen). "Kijk", ging hij verder, "je hebt dus die nultest gedaan hè?" Ik knikte. Nu zouden we het krijgen. De papieren vlogen vervolgens in het rond waarna de consulent hevig fronsend om zich heen begon te turen. "Heb de resultaten niet", mompelde hij chagrijnig en sprong plotseling op: "ga ze even halen. Moment. Wil je koffie?" Ik haalde mijn schouders op. Waarom ook niet. Als ik dan toch andermaal gedesillusioneerd dit vermaledijde oord moest verlaten, dan maar zo opgefokt mogelijk.
Achterbaks machtsspelletje
"Kijk", legde hij uit toen hij met bezweet voorhoofd een halfgevuld plastic bekertje voor me neerzette, "wij bieden dan wel automatiseringscursussen aan, maar tegelijkertijd stageplaatsen snap je? Even bij ons een cursusje doen en dan gelijk met een of andere gouden handdruk naar welk bedrijf dan ook, ja, dat gaat natuurlijk niet zomaar. Wij hebben contracten met allerlei bedrijven en...", blablabla... Ik keek om mij heen, zag ineens overal borden hangen van hemeltergend saaie bedrijven (´Academie voor Logistiek en Transport´) en slikte hoorbaar. O god, ze gaan me een cursus systeembeheer in de maag splitsen en nog voor ik kan protesteren zit ik langzaam dood te gaan achter een paar rammelende gedateerde pc´s bij een of ander transportbedrijfje in Amsterdam West...
Cohen en Vermeend openen `ludiek´ het treurige eindstation voor de uitgeprocedeerde werkeloze
Het bekertje slappe koffie ging in een teug naar binnen. De consulent keek me onderzoekend aan. "Daarbij is je test niet bepaald positief uitgevallen", plakte hij er nog vrolijk achteraan. Langzaam zakte ik door mijn plastic stoeltje, godzijdank nog net overeind gehouden door een cafeïnegerelateerde reflex. "Je rekenvaardigheid is werkelijk triest te noemen", ging hij nu zichtbaar opgetogen verder. "Als je met computers werkt is enige kennis van wiskunde aanbevelingswaardig natuurlijk, dat begrijp je ook wel". "Rekenen?" zei ik zacht, "dat is niet mijn sterkste kant nee". (Had hij nog nooit van calculators gehoord?) "Maar hoe is de rest van die test uitgevallen dan?" vroeg ik. De consulent zoog de zure lucht die tussen de tentdoeken hing krachtig naar binnen. "Dat is oké", antwoordde hij kort, als met grote tegenzin. Een eindje verderop stond iemand luidruchtig op van een aangrenzend tafeltje en liep foeterend achter mij de praktijkhal uit.
"We nemen nog contact met je op..."
Drie keer ben ik nu onverrichterzake huiswaarts gekeerd. Daarvoor had ik mij reeds ettelijke malen bij de Sociale Dienst en het Arbeidsbureau gemeld. Honderden malen heb ik hetzelfde verhaal gedaan; even zovele malen valse toezeggingen gekregen, van het ene bureau (Maatwerk/Qlic/Enterit) naar het andere doorgestuurd, waarvan een enkele uiteindelijk niet eens een dossier van me bleek te hebben toen ik een week later terugbelde (“wie zegt u?”). Twee jaar later, ik had gvd allang aan het werk kunnen zijn, als er ook maar iemand was geweest die ook maar een beetje van goede wil was en wist wat hij/zij deed!
De MBMarkt is het resultaat van een vals en achterbaks machtsspelletje tussen een paar elkaar naar het leven staande regenten, zoveel is mij nu wel duidelijk. Het is een farce, een sociaal theater van oneindig trieste diepte. En dat over de ruggen van de zwaksten en allerarmsten! Nog zie ik al die bange gezichten in de bus van en naar station Sloterdijk voor me en ik zal ze nog vaker moeten zien, vrees ik. Langdurige werkeloosheid is niet automatisch de schuld van de betrokkene: vaker wordt het veroorzaakt door de grote onkunde en onmacht van de bureaucratie om deze mensen tijdig ´op te sporen´ (vergeef me de uitdrukking) en deskundig te begeleiden. Als je langer dan een jaar thuis zit en de ene na de andere vacature met de moed der wanhoop langs je heen ziet gaan omdat je het ´papiertje´ niet bezit, al heb je nog zoveel ervaring, dan verdwijnt snel elk gevoel van eigenwaarde; je bent een outcast, je ligt eruit en wordt derhalve met de nek aangekeken.
In plaats van de aanpak van langdurige werkelozen grondig te hebben herzien, heeft men schandelijk volstaan met het samenbrengen van al die totaal inefficiënt werkende organisaties, en dan maar kijken wat eruit komt. Ja, hallo: niets dus! Al dat heen en weer geren met cliënten, papieren, formulieren, het speelt zich niet langer in de periferie van de stad af, maar thans simpelweg op een enkele, afgelegen, mensonterende plek, waar, ondanks alle pogingen het te verstoppen, pijnlijk de tekortkomingen van de politiek inzake langdurige werkeloosheid bloot komen te liggen. Er wordt niet naar je geluisterd, er moet kennelijk gescoord worden, er moet een quotum behaald worden, waarschijnlijk alleen maar om de een of andere van iedere realiteitszin verstoken partijbons te behagen...
Ik ben ook maar meteen met koffiedrinken gestopt! Zijn ze nou helemaal besodemieterd!
|
| aanvullingen | | | niks | henk - 21.03.2002 09:59
Geweldig dat actieve passiveringsbeleid. Ik heb een prachtig voorstel geschreven voor een ID-baan en ze vinden het niks. En dan vinden ze het ook nog gek dat mensen hun interesse in de politiek verliezen. Ze zeggen letterlijk met een big smile tegen me: begrijp ik het goed dat wij blij moeten zijn met jouw voorstel? Wil je ons voor blok zetten? Ze willen alleen maar laten zien wie er de baas is. Nou ja de kiezer dus, want die stemt dan wel op fortuyn. Passief dat wordt je ervan. Vieze vuile gore klotennazi´s. Ik krijg ook weer een nieuwe bemmmmmiddddelaar.
| | Red Skinhead | Red Skinhead - 21.03.2002 12:54
Als je zelf niet wil werken hoef je ook niet te verwaxhten dat de staat er voor opdraait. Je wil zelf niet werken dus moet je ook niet zijken. Er is nogsteeds werk genoeg beschikbaar, dus al je wilt kun je ook leven zonder uitkering. Als je tegen een staat bent moet je ook geen uitkering accepteren en niet afhankelijk willen zijn van anderen. Anarchisme betekent jezelf kunnen reden en niet een uitkering trekken omdat dat makkelijker is (en je hoeft echt geen hele dagen te werken om finacieel rond te komen).
Red Skinhead
| | sd blues | iris - 22.03.2002 02:34
Wat een prachtig epistel. Jammer dat overheid zo traag werkt dat na maanden van klachten over de banen markt, nog steeds deze idiote kermis voortgang vindt. Heeft ongetweifeld te maken met een zelf in stand houdende balans van onkosten en subsidies.
Als je werk met MultiMedia aanstaat, dan kun je ook zonder de SD een start maken: Vraag bij belasting een ondernemers nummer aan (gratis) en kijk eens rond waar je op free-lance basis in die richting kunt werken. Die werk ervaring werkt net zo goed als een diploma. Omdat het vooralsnog een vrij beroep is, hoef je niet bij kamer van koophandel in te schrijven.
De SD is verkrampt gefocussed op vaste banen, zeg nooit tegen een SD medewerker dat je wil free-lancen, dat kan een straf korting opleveren. Maar er bestaat wel bijstand voor kleine ondernemers. Als je in een maand meer verdient dan je uitkering gelden er andere regels. (hoe dat tegenwoordig zit moet je zelf navragen).
| | Arbeiders aller landen, RELAX | 22.03.2002 10:26
zullen we de MegaBananenMarkt gaan kraken?
| |
| aanvullingen | |
