hoger beroep om 'Vuil Zwijn' na politiegeweld
Joke Kaviaar - 08.03.2011 19:49
Vandaag diende het hoger beroep van de 'Vuil Zwijn' zaak. Tijdens een demonstratie, september 2009, om opheldering te eisen over de dood van een man zonder papieren in het cellencomplex van Houten, werd door een smeris iemand tegen de grond gegooid. Deze landde door louter geluk in de zachte schoot van een mede-activist.
"Vuil Zwijn, hou je handen thuis!" riep ik..
Lief zwijn,.. sorry voor de belediging!
"Vuil Zwijn". Het is niet eens werkelijk een belediging voor een smeris. Eerder een belediging voor het zwijn, een gemoedelijk in de grond wroetend vaganistisch dier, om met een gewelddadige bullebak van een smeris te worden vergeleken. Een smeris die iemand optilt en twee meter naar achteren gooit, neemt willens en wetens het risico dat die persoon slecht terecht komt, op hoofd of stuitje, en ernstig gewond raakt, of erger.
De verdediging was op dit politiegeweld gericht. Het voorkomen van erger, door het gebruiken van de woorden 'vuil zwijn dat je bent, hou je handen thuis!', maar ook: noodweer exces.
Bij de politierechter waren eis en vonnis: 20 uur werkstraf en een week voorwaardelijk.
Nu, bij het hof in Arnhem, eiste de advocaat generaal: schuldig verklaring zonder strafoplegging.
* verbazing *
Indien het hof dit volgt, wat nog maar zeer de vraag is, betekent dit dat 'belediging van een ambtenaar in functie', nadat een smeris, tegen een ander dan degene die de woorden uitte, geweld gebruikte, weliswaar tot een schuldig verklaring leidt, maar niet tot een strafoplegging.
Het is in deze tijd waarin wordt geroepen om harde(re) straffen voor al wie een smeris ook maar boos aankijkt, een interessante zaak aan het worden. Wat gaat het hof doen?
Wat in deze zaak ook meespeelt is een 26 pagina's tellend dossier 'zeer actieve veelpleger' dat aan de zaak was toegevoegd, inclusief het grote rode stempel op de eerste bladzijde van het dossier.
Dit heeft bij de politierechter zeker een rol gespeeld, en dat was ongetwijfeld de bedoeling. Voor justitie is het een testcase: bestempel een activist als (zeer actieve) veelpleger, met alle daaraan verbonden richtlijnen en wetten, en kijk of die er dan de brui aan geeft en hoe ver je met voorarrest, vonnissen en intimidatie kunt gaan. De dreiging van het op termijn opleggen van de ISD maatregel is daarbij voortdurend aanwezig (ISD = maatregel plaatsing voor 2 jr in inrichting voor stelselmatige daders, een verkapte lange gevangenisstraf die voor een klein feitje al kan worden opgelegd op basis van iemands hele strafrechtelijke verleden).
Over twee weken is de uitspraak. Hieronder staat het laatste woord. Het hof leek eerder in de zitting niet van plan te zijn dit helemaal aan te willen horen, maar aangezien bij de politierechter ook al een wraking voorbij was gekomen, zullen ze gedacht hebben: laat maar. Dit laatste woord is overigens een stuk minder mild dan de woorden 'Vuil Zwijn'...
Twee woorden, en nog veel meer
Wat zijn twee woorden tegenover een overmacht aan politiegeweld?
Wat zijn twee woorden tegenover de dood van een mens in een cel?
Wat zijn twee woorden tegenover een politieapparaat dat mensen stelselmatig opjaagt omdat ze geen verblijfspapieren hebben?
Wat zijn die twee woorden, 'Vuil Zwijn', in het licht van de woorden 'ongewenst', 'uitzetbaar', 'illegaal', 'deportatie', 'detentiecentrum', 'afgewezen', 'uitgeprocedeerd', 'crimineel', 'vreemdeling'?
Die twee woorden, die zijn niet meer dan een schaduw. De vooruitgeworpen schaduw van verzet. De twee woorden, 'Vuil Zwijn', verdedig ik hier niet alleen – als daad van protest en tegelijk van onmacht – maar sterker dan dat, ze zijn een offensief, ze zijn een middel om wakker te schudden, te confronteren, om te zeggen: tot hier en nu, en niet verder, terwijl 'hier en nu' al veel te ver en te laat zijn.
Hier en nu is al lang achter ons maar is tegelijk van alle dagen in het verleden, in het heden en in de toekomst. Hier en nu is elke dag wéér beter dan nooit, als het erom gaat grenzen te overschrijden en wetten te breken.
Waar het om gaat, is het omver werpen van de zichtbare grenzen van controle, patrouilles, muren, hekken en prikkeldraad die terecht door migranten worden overgestoken, overgeklommen, overgevlogen en door geweld of controle vaak niet worden gehaald.
Te breken de wetten die worden ontworpen uit winstbejag, machtswellust, kolonialisme, nationalisme, kapitalisme, staatsterreur, wapenhandel, kortom alles wat een mens die niet meer dan zijn handen en voeten, zijn hoop en zijn wensen heeft, kansloos maakt. Kansloos, maar niet willoos.
Wat van waarde is, creativiteit, levenslust, solidariteit en vrijheid, kent geen grenzen, erkent geen grenzen en geen autoriteit, en laat zich niet afkopen.
Erkent niet de grenzen gesteld aan de vrijheid die stelselmatig wordt geroofd, de grenzen die de wereld bezetten en verdelen met hun dwingende economische structuren en producten, hun arbeidsethos, uitbuiting en hun alles verpletterende waanzin, hun massahysterie. Bevecht de aantasting van het bestaan die martelend is en drijft tot wanhoop, lethargie, zelfmoord.
Bevecht de routinematigheid ervan die het allemaal zo gewoon, zo vanzelfsprekend maakt, zo betekenisloos. Een mens geraakt zomaar in vergetelheid, raakt verloren in een statistiek, een percentage, een berekening, een afgedane zaak.
Wie denkt er nog aan die 40 jarige Turkse man die dood in zijn cel werd gevonden in het cellencomplex in Houten op 31 augustus 2009? Die is toch allang vergeten?
Het is dat zijn dood tot een demonstratie leidde. Het is dat die demonstratie tot politiegeweld leidde. Het is dat dit politiegeweld tot mijn woorden 'Vuil Zwijn, hou je handen thuis!' leidde. Het is dat dit leidde tot mijn arrestatie en tot deze rechtszaak, anders was deze man nooit meer ter sprake gekomen. En daarom is het goed dat deze rechtszaak gevoerd wordt – al ben ik niet degene die in de beklaagdenbank thuis hoort – en daarom is het goed dat ik dat gezegd heb, 'Vuil Zwijn'.
Ik kan niet anders zeggen dan: dat was terecht. Ik hoef dat geweld niet te accepteren. Ik hoef het laten creperen van iemand in een cel niet te tolereren. Ik weiger toe te laten dat mensen worden geconfronteerd met invallen en razzia's.
Was die Turkse man het laatste slachtoffer van de jacht op mensen zonder verblijfsvergunning, van het bestaan van een racistisch beleid dat men eufemistisch 'vreemdelingenbeleid' noemt? Nee, niet de laatste en niet de eerste. Maar veel slachtoffers blijven onopgemerkt. Anderen worden naamloos begraven of verbrand. Van de meesten hoor je nooit meer iets, ze zijn 'met onbekende bestemming vertrokken', hebben het land 'vrijwillig verlaten', zijn 'uitgezet'. Bijna nooit weten we wat er van iemand geworden is, omdat niemand nog naar hen omkijkt. Bijna niemand.
Wel hoorden we van Nezamuddin Azimi, een paar weken terug. Gedwongen door Verdonk om Nederland te verlaten en in de onveiligheid van Afghanistan terug te keren. Nu ontvoerd, gemarteld en vermoord. Daarvoor is de Nederlandse politiek verantwoordelijk. Daarvoor is Verdonk persoonlijk verantwoordelijk. Zij zelf had de Taliban het mes of de strop of het geweer in handen kunnen geven en zeggen: Dood die man. Het is om het even. Dit geldt voor elke minister, elke staatssecretaris, elke premier, elke regent die zijn handtekening zet. Nu heet hij Leers, die mensen de dood injaagt.
De lijst van anderszins medeverantwoordelijken, allen zakkenvullers, is ontelbaar en eindeloos.
Elk radertje in de machine is medeverantwoordelijk: wie zich ervoor laat betalen om mensen op hun identiteitsbewijs te controleren en te arresteren als ze over geen papier zoals dat beschikken, neemt het maken van slachtoffers voor lief.
Wie tekent voor wat heet het 'prestatiecontract', ofwel de vangstquota voor illegalen, weet wat er met die mensen gebeurt. Het is misdaad contractueel vastgelegd en daardoor volkomen legitiem gemaakt, en dat alles uitgevoerd in wat wordt genoemd 'de rechtmatige uitoefening van zijn taak'. Dat heet: alleen maar je werk doen. Maar het is: bloedgeld in ontvangst nemen.
Tegen die overmacht van mensen die alleen maar hun werk doen, die niet verantwoordelijk mogen worden gesteld –
Tegen die overmacht aan contracten, wetten, wapens, geweldsmonopolie, waarin de laagste in rang maar een marionet is, de hoogste in rang op zijn beurt ook maar een marionet is, de minister ook maar een marionet is, waarin de werkelijke machthebbers in nevelen zijn gehuld en gebruik maken van een politiek die zich democratisch noemt en daardoor de totale goedkeuring van 'het volk' kan krijgen –
Tegen die overmacht gebruikte ik twee woorden: Vuil Zwijn. Het hadden ook andere woorden kunnen zijn tegen een andere verantwoordelijke op een ander moment.
Het ligt in de lijn der verwachtingen dat dit strafbaar wordt genoemd met hetzelfde gemak als waarmee geen papieren hebben 'illegaal zijn' wordt genoemd. In mijn ogen is en kan dit alles nooit terecht zijn. Zolang door opsluiting en deportaties mensen van het leven worden beroofd door moordenaars die zich ministers noemen, zullen nog veel meer woorden nodig zijn dan die twee, 'Vuil Zwijn', en dan deze hier, en veel meer daden. Het is noodzaak. Niets anders dan noodzaak.
JK, Arnhem, 8 maart 2011
 E-Mail: info@jokekaviaar.nl  Website: http://www.jokekaviaar.nl
|
