|
|  |
Anderlecht: wilde betoging tegen de gevangenissen
nn - 15.11.2010 22:14
Onder de stortregen vertrok omstreeks 18u aan het metrostation Clemenceau in Anderlecht een wilde betoging van een vijftigtal mensen tegen het nieuwe gesloten centrum in Steenokkerzeel en alle gevangenissen. De aanwezigen deelden pamfletten uit, staken vuurwerk en rookbommen af en riepen slogans tegen de gesloten centra, de Staat, in solidariteit met de revoltes in de gevangenissen enz... wat enthousiast onthaald werd door vele voorbijgangers en bewoners van de wijk. Flikken in patrouillewagens die de betoging probeerden te benaderen werden bekogeld met verf, bloem en stenen. De ruiten van een wagen van het bedrijf Carlson Wagonlit en enkele ramen van het NMBS-gebouw sneuvelden en er werd een rookbom gesmeten onder een VRT-wagen die daar toevallig voorbijkwam. Van Anderlecht trok de betoging langs het zuidstation richting Sint-Gillis. Alsmaar meer patrouilewagens probeerden ter plekke te komen en vanuit de betoging werden hekken en nadars vanop de omliggende werpen op de straat gesmeten om de flikken te vertragen. In Sint-Gillis gingen mensen uit elkaar en werd de betoging ontbonden. De flikken konden niemand arresteren.
Bijgevoegd vind je twee pamfletten die tijdens de betoging werden uitgedeeld.
----
TEGEN GESLOTEN CENTRA EN ANDERE GEVANGENISSEN
Tegen alle gevangenissen
Omdat de gevangenis slechts een op de spits gedreven verlenging is van deze maatschappij, die ons in essentie niet laat kiezen waar we gaan of staan, wat we doen of niet doen.
Omdat de gevangenis en het gerecht niets te maken hebben met een zekere rechtvaardigheid, maar enkel bestaan om een bepaald systeem in stand te houden en de ongewensten van dit systeem de vergeetput in te smijten.
Omdat we een samenleving die het nodig vindt om mensen gevangen te zetten, mentaal en fysiek te folteren en kapot te maken best zo snel mogelijk aanvallen als we ooit nog willen kunnen proeven van wat vrijheid zou kunnen zijn.
Voor een wereld zonder Staat
Omdat gelijk welke Staat altijd een van de obstakels zal blijven voor iedereen die ernaar streeft een vrij leven te leiden. Omdat de Staat ons altijd zal herleiden tot cijfers en ons als individuen zal verstikken. Omdat in deze samenleving mensen, volgens het principe van de Staat, macht gaan uitoefenen op anderen. Baas worden, cipier spelen, je partner controleren, je buren verklikken. Allemaal houdingen die de Staat sterker maken en autoriteit als dusdanig meer vaste grond geven.
Voor een wereld zonder grenzen
Omdat de grenzen bestaan om de 'welvaart' te beschermen. Een welvaart die alles van ons vraagt en waarvan we slechts een miezerig bestaan terugkrijgen. Een welvaart die enkelen rijk maakt en oneindig veel anderen uitbuit. Omdat de grenzen die racisme, nationalisme, sexisme en religie opwerpen, ons tegen elkaar opzetten en ons doen vergeten wie werkelijk ons leven zuur maakt, controleert en onderdrukt.
Omdat we een grenzeloos verlangen hebben naar een andere wereld die gebouwd wordt op solidariteit en individuele vrijheid.
VOOR EEN WERELD ZONDER STAAT EN ZONDER GRENZEN
-----
De eenvoud der dingen
Voor een keer gaan we proberen eenvoudige taal te spreken. Omdat de redenen waarom we kwaad zijn en deze wereld zo snel mogelijk totaal willen veranderen eenvoudig zijn. Omdat de verlangens en de ideeën die we hebben eigenlijk, eenvoudig zijn.
We zijn allemaal verschillend, hebben een verschillend verleden en een verschillende achtergrond. We werken of niet, we komen net rond tegen het einde van de maand of niet, we zijn al eens de gevangenis gepasseerd of niet. Toch lijkt het dat er een rode draad doorheen onze levens loopt die de meesten van ons met elkaar verbindt. We proberen te overleven in een realiteit waarvoor we zelf nooit gekozen hebben en, we moeten eerlijk zijn, die ons aan het einde van de rit bijzonder weinig te bieden heeft. Elke dag opnieuw moeten we onszelf voorbij hollen om niet vertrappeld te worden. Op het werk, op school, bij de vdab of de RVA. Overal wordt er verwacht dat we instemmen, dat we ja knikken, of beter nog, dat we initiatief nemen en het spel meespelen met een ongeziene verbetenheid zodat we ooit de plaats van de baas kunnen innemen. Maar altijd verwachten ze gehoorzaamheid, want zij zijn diegenen de je kopje onder kunnen duwen. Deze situatie die een normaliteit geworden is betekent een regelrechte aanslag op onze tijd en onze energie, onze gezondheid en onze sociale relaties. We krijgen een leven aangeboden in de schaduw van kantoorgebouwen en fabrieken. En dan nog biedt het geen zekerheid. In de laatste twintig jaar zijn nog nooit zoveel armen geweest als nu. Steeds meer mensen kunnen de wedren niet meer volgen en worden genekt door armoede. Uiteraard is armoede niet het enigste waarmee we bedreigd worden als we niet kunnen of willen mee lopen in de normale gang van zaken. We kennen allemaal het dreigement van de gevangenis. De isolatie en de opsluiting voor als je zou beslissen een weg in te slaan die zij niet op de kaart hebben gezet. En de Staat werkt hard aan de ontwikkeling ervan. In Steenokkerzeel worden de laatste stenen gelegd aan een nieuwe gevangenis voor mensen zonder papieren. Eentje met individuele cellen, speciaal voor opstandige gevangenen die zich niet neerleggen bij hun opsluiting. Ondertussen wordt het plan voor de bouw van negen nieuwe gevangenissen uitgewerkt, waaronder een gevangenis voor duizend mensen in het Brusselse Haren. Een samenleving die gebouwd is op dwang en controle moet ook gevangenissen bouwen om dit in stand te houden. Wij aanvaarden deze samenleving niet en aanvaarden dus ook het bestaan van haar gevangenissen niet.
Gelukkig zijn ook andere mensen kwaad, woedend zelfs. In Frankrijk heeft het dagelijkse leven de laatste twee maanden er anders als anders uitgezien. Een protest van de vakbonden tegen de verhoging van de pensioensleeftijd werd door velen als een moment aangegrepen om de straat op te gaan om te vechten tegen de Staat, het kapitalisme en meer. Dichter bij ons ontbrak het de laatste maanden ook niet aan ondernemingszin. In verschillende gevangenissen zijn de gevangenen in opstand gekomen en de infrastructuur te lijf gegaan. Ook buiten de muren zijn mensen de confrontatie aangegaan met wat hen het leven zuur maakt. Nog maar twee weken geleden zijn in Anderlecht flikken bekogeld met molotov cocktails en stenen, en slechts een paar dagen later werd een kantoorgebouw van de federale politie bestookt met vuur. Dit komt niet uit het niets, de afgelopen jaren en zijn dit soort dingen wel vaker gebeurt. Zo zijn er onnoemelijk veel momenten geweest waarop de Staat aangevallen werd, de gevangenissen en zij die ze bouwen stokken in de wielen werden gestoken, autoriteit in al z'n vormen en kleuren het vuur aan de schenen werd gelegd.
Datgene dat we niet meer willen krijgt een gezicht en het blijkt mogelijk ertegenaan te gaan. Dan rest er een vraag die bepaalt of deze drang tot confrontatie slechts een slag in het water betekent of effectief de loop van de rivier kan bepalen. Wij willen vechten tegen datgene dat ons omringt en ons probeert in te sluiten. Niet alleen omdat deze dingen ons kotsmisselijk maken, maar omdat we uiteindelijk naar iets totaal anders willen gaan. Een geheel andere manier van samen leven waarin we ongedwongen kunnen zoeken naar een zo groot mogelijke vrijheid voor iedereen. Een wereld die niet langer gebaseerd is op werk, geld en het zoeken naar geld, op macht en verplichting maar op solidariteit en een gedeeld verlangen dat de saaie middelmatigheid van nu breekt en het leven tot een avontuur maakt. Dromen die werkelijkheid worden en elk compromis aan de kant duwen dat ons voor minder wil doen tekenen. Geen bazen of werknemers meer dus, geen gevangenen of cipiers, geen leiders noch volgelingen. Gewoon onszelf en wat we ervan willen maken.
VOOR EEN GRENZELOOS STREVEN NAAR VRIJHEID
TEGEN ALLE AUTORITEIT, VOOR SOCIALE REVOLUTIE
|
| Read more about: anti-fascisme / racisme antimilitarisme feminisme globalisering kunst, cultuur en muziek media natuur, dier en mens vrijheid, repressie & mensenrechten wereldcrisis wonen/kraken | | supplements | |
