|
|  |
Antifa Cafe Utrecht 18 februari
Antifa Cafe Utrecht - 16.02.2010 21:53
Iedere derde donderdag van de maand
Antifa Cafe in Utrecht
Donderdag 18 februari 2010
Persbericht Antifa-Café Utrecht, 16 februari 2010
Op donderdag 18 februari zal tijdens het Antifa-Café het volgende programma aan bod komen
Iedere derde donderdag van de maand
Antifa Cafe in Utrecht
Donderdag 18 februari 2010
In deze editie:
- Informatie over Calais Migrant Solidarity en verslag van de reis van Utrechtse activisten naar Calais
-Terugblik op de NVU-demonstratie van 30/1 in Arnhem
-Acties tegen deelname extreem – en populistisch rechts aan de gemeenteraadsverkiezingen
-Terugblik op acties tegen de neonazi-demonstratie in Dresden
-Nieuws over extreemrechts van de laatste maand, met foto’s en video’s
ACU, Voorstraat 71, Utrecht. Na het eetcafé om 21.00 zaal open
 http://www.afautrecht.antifa.net/
TON Utrecht
Rita Verdonk, de baas van Trots op Nederland waarschuwt haar achterban in een videoboodschap voor de ‘AFA’. Toen zij nog minister van justitie voor de VVD was, kreeg zij een aantal keer te maken met acties van antiracisten. Verdonk vond het in die tijd nodig om allerlei knalharde proefballonnetjes op te laten om asielzoekers en politieke vluchtelingen de toegang tot Nederland te ontzeggen. Ook verzette ze zich fel tegen het zogenaamde ‘Generaal Pardon’. Verdonk wilde haar imago van ‘Iron Lady’ cultiveren, maar de praktijk van haar werk als minister laat wat anders zien; zo maakte ze bijvoorbeeld meer gebruik van haar ministeriele bevoegdheid om asieldossiers individueel te beoordelen dan haar opvolgster Albayrak.
Rita Verdonk wil maar één ding en dat is macht. Eerst de macht binnen de VVD; dat mislukte. Nu wil ze met haar partij, een samenraapsel van allerlei ongenoegen of vermeend ongenoegen in Nederland, de eerste vrouwelijke premier van Nederland worden. Een machtswellusteling pur sang, niet te beroerd om over de ruggen van asielzoekers en migranten stemming te maken. Zo beweert Verdonk dat ‘discriminatie niet in de aard van Nederlanders zit’, kortom, Nederlanders zijn superieur, mensen die zich gediscrimineerd voelen zitten ernaast en bovendien bestaat discriminatie door Nederlanders dus niet. Ook gaat Rita Verdonk tekeer tegen ‘de monumenten ter herdenking van de slavernij’ die volgens haar overal in Nederland worden opgericht. Er staat er echter maar eentje, in Amsterdam. Tijdens de onthulling werd Verdonk, toen nog als minister, uitgefloten door honderden toeschouwers. Rancuneus en leugenachtig dus ook nog.
Haar visie op democratie is helemaal een lachertje; ze hanteerde, in de periode rond de oprichting van TON in 2008, het voorbeeld dat er 5 mensen samenzitten om te eten, 3 ervan willen friet, 2 zuurkool. Dus dan wordt het friet. Dat is hoe democratie werkt volgens Rita Verdonk. Dat je ook verschillende gerechten kan klaarmaken komt niet in haar op.
In 38 gemeenten (in de gemeente Zuidplas heeft TON 2 zetels) doet TON mee aan de gemeenteraadsverkiezingen. Ook in Utrecht. In een bijzonder karig ‘verkiezingsprogramma’ komt het simplistische, platte nationalisme van TON ook her en der terug. Zo wil TON Utrecht ‘de binnenstad ‘opleuken’ met vlaggen en banieren bij evenementen’, kennelijk om ‘Trots op Nederland’ uit te stralen. Opvallend is dat TON weer teruggrijpt op de aanpak van jongerencriminaliteit door rekening te houden met cultuur en achtergrond. Keer op keer is uit onderzoek gebleken dat jeugdcriminaliteit te maken heeft met het gebrek aan kansen, aan de sociaal-economische positie van jongeren. Deze jongeren zijn in Nederland geboren en zijn een product van de Nederlandse steden. En TON Utrecht wil het respect terugbrengen op scholen, onder andere door weer ‘u’ te gaan zeggen.
Meer is er niet te melden over het programma van TON Utrecht, het zijn treurige one-liners en volslagen amateuristisch. Van de Utrechtse website van TON wordt je ook niet veel wijzer; een harde aanpak van jeugdbendes, met vervolgens aanbevelingen die allang worden uitgevoerd. Toch claimt TON ‘weer orde in de stad te brengen’. Ook op het gebied van integratie trapt TON allerlei open deuren in; verplichte taalcursus voor mensen in de bijstand, mensen die een inburgeringscursus moeten volgen, moeten ook verplicht een taalcursus volgen. In gemengde klassen ‘want we (TON) gaan tenslotte voor niets en niemand terug naar de middeleeuwen’. Subtiel is anders.
TON, met jullie platte nationalisme beogen jullie Utrechters uit te sluiten. Ons antwoord is eenvoudig; wij sluiten jullie propaganda-posters uit van de verkiezingsborden. Zo voelt dat dus.
Partij Vrij Utrecht (PVU)
De rentree van Wim Vreeswijk in de politieke arena, ooit door de in 2007 overleden NSB-weduwe Florrie Rost van Tonningen de ‘kroonprins’ van het extreemrechtse spectrum in Nederland genoemd, betekent ook de terugkeer van een racistische opportunist bij uitstek. Schaamteloos parasiteert Vreeswijk op de populariteit van de Partij voor de Vrijheid van Geert Wilders en heeft er zelfs een soortgelijke vogel als symbool van de partij bijgezocht. Maar in september vorig jaar distantieerde Vreeswijk zich nog van Wilders in een ingezonden brief in AD. Vreeswijk misbruikt de PVV dus om zijn geliefde inkomen als raadslid terug te veroveren.
Om mee te kunnen doen aan de gemeenteraadsverkiezingen viel Vreeswijk terug op een deel van zijn oude achterban uit het Nederlands Blok en de CentrumDemocraten. Zijn kandidatenlijst bestaat uit figuren die al eerder kandidaat stonden voor een van de partijen die Vreeswijk door de jaren heen bestierde. Typerend voor hoe Vreeswijk zijn partij organiseert is dat je zijn kandidaten nooit aan het woord hoort. Wat hun visie op de Utrechtse samenleving is, blijft dus onduidelijk.
De visie van Vreeswijk is echter duidelijk. In het 66 pagina’s tellende partijprogramma, geschreven door Vreeswijk zelf, soms in de ik-vorm, soms in de wij-vorm, beperken we ons tot de passages over de multi-culturele samenleving, integratie, migratie en asielzoekers.
Vreeswijk zegt op te komen voor de ‘gezagsgetrouwe Nederlander’. In zijn ogen bestaat Utrecht uit deze ‘gewone’ mensen en verder uit mensen die van ‘protestvergadering naar protestvergadering, van bezetting naar bezetting, van blokkade naar blokkade, van demonstratie naar demonstratie en van rel naar rel’ lopen. Daarnaast bestaat de Utrechtse samenleving uit mensen die volgens Vreeswijk geen deel van die samenleving mogen uitmaken. Daarover later meer.
De Partij Vrij Utrecht (PVU), in casu dus Wim Vreeswijk, verzucht dat Nederland is geworden tot een land ‘vol onvrede, onrust, onveiligheid en ongezelligheid’. Dat komt in hun ogen mede doordat partijen als de PVU worden geboycot en dat is volgens Vreeswijk ‘terreur tegen andersdenkenden’. Vreeswijk ziet ook overal, in elk buurthuis en in elke bibliotheek de ‘opdringerige indoctrinatie van de politieke dictatuur’, doelend op het diverse culturele aanbod, in Vreeswijks ogen de door hem verfoeide ‘multi-cultuur’.
De PVU plaatst zichzelf in een decennialange extreemrechtse traditie door, als het gaat over ‘vreemdelingen’, woorden te gebruiken die de Nederlander doen herinneren aan de strijd tegen het water, zoals ‘instromen’ of ‘toestroom’. Verderop in het partijprogramma gebruikt Vreeswijk, in navolging van Geert Wilders, het woord ‘tsunami’ om de Islam in Nederland aan te duiden. Om de vreselijke natuurramp waarvan vooral moslims slachtoffer op deze manier te gebruiken is ronduit walgelijk.
Ook kenmerkend voor de extreemrechtse traditie is de haat tegen alles wat door Vreeswijk als ‘links’ wordt verondersteld. Zo beweert Vreeswijk dat 50% van de Utrechtse ambtenaren politiek gelieerd zijn aan de PvdA of zelfs aan organisaties die gelieerd zijn in politieke terreur (!). Lokale overheden, en de Utrechtse gemeenteraad, zijn volgens Vreeswijk ‘extreemlinks’. En de PvdA is natuurlijk de ‘Partij voor de Allochtonen’….
Dat Vreeswijk in een cocon leeft en wereldvreemd is laat zijn passage over KURF, het Komitee Utrecht tegen Racisme en Fascisme dat in de jaren negentig actief was, zien. KURF is al een jaar of 10 opgeheven. Het zit Vreeswijk nog altijd dwars dat KURF subsidie van de gemeente kreeg voor haar voorlichtingswerk over racisme op scholen etc.
Ook zijn opmerking over middenstanders in Lombok die hun waar op de stoep uitstallen is volslagen achterhaald en enkel bedoeld om Turkse en Marokkaanse ondernemers zwart te maken.
Dat geldt ook voor Vreeswijks getier tegen ‘positieve discriminatie’. Hij kan gewoon niet begrijpen dat bij dezelfde kwaliteit de voorkeur uitgaat naar een vrouw of ‘nieuwe Nederlander’. Ook beweert Vreeswijk dat een en ander leidt tot ‘een slecht sociaal klimaat’ binnen de onderneming. Beeld dat Vreeswijk wil dat blijft hangen; allochtonen zorgen voor problemen en verzieken de sfeer.
En Vreeswijk is nog niet klaar over de Kanaalstraat, één van de meest populaire straten van Utrecht buiten het centrum. Op een ‘normale werkdag’ geeft de Kanaalstraat volgens Vreeswijk ‘het beeld van een vakantieoord aan de Middellandse Zee voor langdurig werklozen’. Geen greintje begrip voor de eerste generatie gastarbeiders die afgekeurd in de WAO zitten.
Een andere traditionele pijler van extreemrechts is het gezin. De PVU plaatst zich met dit patriarchale, racistische en antifeministische citaat in deze traditie: “De PVU ziet het gezin van de autochtone man, vrouw en kinderen als dè natuurlijke hoeksteen van de samenleving… (…)” Een gezin stichten geldt volgens Vreeswijk/de PVU niet voor ‘allochtonen’, want ‘er is in ons land overal overdadig aanwezige seksuele voorlichting dus bekendheid met voorbehoedsmiddelen en bewuste gezinsplanning die overbevolking remmen”.
Keihard wordt het wanneer de PVU het heeft over een ander extreemrechts, fascistisch stokpaardje: het weren van niet-zuivere elementen (‘economische vluchtelingen als parasieten’) uit de samenleving: de PVU heeft het over de miljoenen economische vluchtelingen die naar Europa komen. De PVU wil ‘opvang in eigen regio’ want dat ‘is qua diversiteit en handhaving van de mens, sociaal gedrag, integratie en kostenbeheersing een veel verstandiger maatregel.’
Om eraan toe te voegen dat de PVU het ‘als milieupartij’ dit ‘nomadische gedrag’ met zorgen gadeslaat. Verderop in het partijprogramma maakt Vreeswijk de klassieke extreemrechtse vergelijking door criminaliteit onder buitenlanders te koppelen aan de aanwezigheid van asielzoekers.
Subsidies voor migrantenorganisaties worden door Vreeswijk steevast weggezet als ‘sinterklazerij’ en bijvoorbeeld de Utrechtse stedenband met Leon in Nicaragua wordt door Vreeswijk ‘als internationale pakjesdagen’ weggezet. Vreeswijk wil af van internationale solidariteit en wil in plaats daarvan stedenband met bijvoorbeeld Antwerpen, waar zijn goede vriend en voorbeeld Philip Dewinter, lange tijd een van de meest succesvolle fascisten van Europa, de grootste partij, het Vlaams Belang, runt. De website van de PVU wordt overigens gehost door een Belgisch bedrijfje dat ook de website van Bruno Valkeniers, de voorzitter van het Vlaams Belang, beheert. Het bedrijfje wordt gerund door de ‘internetstrategen’ van het Vlaams Belang.
Vreeswijk vindt overigens de Duitse stedenbanden die een aantal gemeentes in Nederland hebben ook erg goed. En weer een uitstapje in de duistere krochten van Vreeswijks brein: hij is tegen subsidie aan Derde wereldwinkels. Deze bestaan echter niet meer en zijn pleidooi dat deze dan voortaan hun producten tegen de werkelijke handelskosten moeten verkopen, is al jaren de hoeksteen van het hele Fair Trade-principe. Vreeswijk wil gewoon geen winkels met ‘exotische’ producten in Utrecht. Hoe bekrompen kun je zijn.
Helemaal potsierlijk wordt het als Vreeswijk verwijst naar de Stichting Utrechts Herstel, als bron van de onderbouwing van een van zijn vele beweringen. Utrechts Herstel was het zogenaamde wetenschappelijke bureau van het Nederlands Blok, gerund door Vreeswijk zelf en zijn vrouw Irene Vreeswijk-Mullaert. Heel betrouwbaar inderdaad.
Het begrip ‘volk’ wordt vaak door Vreeswijk gehanteerd. Het ‘volk’ als monogaam geheel, van vreemde smetten vrij, dat ‘eendrachtig is’ en als ‘een blok schouder aan schouder staat om elkaar te helpen’. Klassiek fascisme, we kunnen niet anders constateren. Vreeswijk ratelt over ‘onze gemeenschapsgelden’ die worden aangewend voor migranten, eraan voorbijgaand dat iedereen in Nederland belasting betaald. Het ‘volk’ zou een gemeenschappelijk belang moeten ‘bezitten’ en het gevoel moeten hebben ‘dat men bij elkaar hoort’. En natuurlijk voorziet/voorspelt Vreeswijk ‘rassenrellen’ als dat ‘gevoel’ uitblijft.
Hoe verder in het partijprogramma hoe meer Vreeswijk zich laat gaan: “Indien Utrechtse burgers klagen over het feit dat er ’s avonds in hun straat zo’n herrie is, omdat de moslims pas ná zonsondergang ritueel beginnen te slachten….(…)”
Vreeswijks racisme spat ervanaf hier. Ten eerste zijn er kennelijk Utrechtse burgers en moslims en tja, over dat ritueel slachten thuis… Say no more…
Verderop begint Vreeswijk weer, het lijkt rechtstreeks gekopieerd uit zijn ‘programma’ uit 2000, over de ‘penetratiedrift’ van asielzoekers. Hiermee zet Vreeswijk en de hele PVU politieke vluchtelingen weg als potentiële verkrachters, appelleert aan de diepgewortelde angst dat ‘buitenlanders’ ‘onze’ vrouwen inpikken, en bovendien bedreigen de vluchtelingen met hun voortplantingsdrift het demografische ideaalbeeld van Vreeswijk ‘autochtone gezin’ als hoeksteen van de samenleving. Hoe grof moet het worden?
Nou, volgens Vreeswijk moeten buitenlanders met AIDS direct uitgezet worden. Hier klinkt weer het klassieke fascistische ideaal van de zuivere volksgemeenschap. En Vreeswijk geeft zelfs migranten de schuld van aandoeningen zoals reuma of dementie, die volgens hem in een warmer klimaat zoals Marokko of Turkije, nauwelijks voorkomen. Kortom, eigen schuld dat je hierheen bent gekomen en ziek bent geworden…
Het hele partijprogramma van de PVU/Vreeswijk is doordrongen van het streven naar een zuivere volksgemeenschap, door een wij en zij-denken, door superioriteit van de Nederlandse normen en waarden, door haat tegen alles wat als links en multicultuur wordt gezien, door een verlangen naar de terugkeer naar de jaren 50… In de epiloog schrijft Vreeswijk dat aan alle bezoek een einde komt, ook al wordt het bezoek tijdens het bezoek met respect en op gelijke voet behandeld. Dat laatste blijkt overigens niet uit het partijprogramma. De PVU/Vreeswijk biedt geen enkele oplossing; waar problemen bestaan, zal de aanpak of de benadering van de PVU de problemen enkel vergroten, waar geen problemen zijn, zal de PVU proberen de zaak op te stoken.
Ons antwoord: geef geen stem aan haat en racisme! Isoleer de PVU en stuur Vreeswijk met vervroegd pensioen!
Antifa Café Utrecht
 Website: http://www.afautrecht.antifa.net/
|
| Read more about: anti-fascisme / racisme | | supplements | |
