Een nestbevuiler spreekt [column]
r a v a g e - 08.11.2009 14:40
Het derde en voorlopig laatste artikel over het kraakverbod. Om tot een volledig en gewogen oordeel te komen zo te zeggen, aangezien ik niet de geschiedenis in wil gaan als een soort Wijnand Duyvendak. Begrepen en gewaardeerd worden blijkt toch telken malen onze grootste behoefte, zelfs die van columnisten.
Het lijkt er in ieder geval op dat men mijn vorige column ter harte heeft genomen, aangezien de grote kraakdemo in Utrecht prompt een media- en publieksvriendelijke actie werd, zeker alle testosteron-capuchonnetjes in aanmerking genomen. Mijn weddenschap dat het in de bak onder Hoog-Catharijne tot arrestaties zou komen, heb ik met plezier verloren.
Want ik draag het kraken een zeer warm hart toe, daarover moet geen misverstand ontstaan. Ik was vroeger namelijk ook een testosteron capuchonnetje, die dronken op vergaderingen verscheen en aanspoorde tot het spoorslags herkraken van een verloren blok. En die de bivakmuts te pas te onpas opdeed, uit een soort van puberale onnadenkendheid (ben ooit zo vanuit een ontruiming een louche coffeeshop in gewandeld -bivakmuts nog op- mag blij zijn dat ik nog leef).
En het moet gezegd, kraken is gewoon leuk! Ik ken maar weinig levensstijlen die het oorspronkelijke egalitaire anarchisme van onze voorouders zo dicht benaderen. Ik zeg dicht, maar niet helemaal. Want de conformistische druk is behoorlijk. Maar in ruil daarvoor krijg je wel een paar duizend vrienden, en je komt nog eens ergens.
Niets ter wereld is zo gaaf als stijf van de adrenaline een groot pand kraken. Helemaal als je bij de breekploeg zit en alles gaat gesmeerd. De erotiserende werking die daar vanuit gaat is met geen pen te beschrijven. Je voelt je ontdekkingsreiziger, ingenieur, astronaut, brandweerman en SWAT-team tegelijk.
>>> indien je nog niet bent afgehaakt en zelfs verder wilt lezen:
 http://www.ravagedigitaal.org/2009/f12/ilja.php
|
