Verkiezingen Mexico - De PRI terug van weggeweest?
Christiaan - 09.07.2009 01:47
Afgelopen zondag ging Mexico naar de stembus om nieuwe afgevaardigden voor het Mexicaanse congres te kiezen. Slechts 44,71 procent nam echter de moeite om de weg naar het stemlokaal af te leggen, waarvan ook nog eens 5,2 procent blanco stemde. Ruim de helft van de stemgemachtigde bevolking, 55,29 procent, liet de verkiezing voor wat het was.
De PRI, de partij die Mexico voor decennialang wist te domineren en in 2000 verslagen werd door de PAN, wist hiervan te profiteren. De vooruitzichten voor de nationale verkiezingen in 2012 ziet er voor de PAN allesbehalve positief uit. De PRI lijkt terug aan de macht.
De columnist Federico Arreola wist deze omslag in de Mexicaanse politiek mooi te omschrijven. ‘De PAN campagne vroeg de mensen uitdrukkelijk te kiezen voor de partij van Felipe Calderon, de “president” die de narcos echt bestrijd en die criminaliteit terugdringt, met andere woorden: hij die de PRI aanpakt. Afgelopen zondag leerde de verkiezingen ons dat mensen meer vertrouwen hebben in de criminelen dan de clown uit Los Pinos. En het feit dat de bevolking van Mexico kiest voor de onverbeterlijke criminelen komt overduidelijk door de wanhoop die de huidige regering, de meest slechte ooit, veroorzaakt heeft.’
Op het platteland is de corrupte hand van de PRI nooit verdwenen uit het dagelijks leven, corrupcion de PRI is wijdverspreid en onuitroeibaar. De PRI vertegenwoordigt niet enkel een politieke beweging en indirect de drugsmaffia, daarnaast zijn ze ook uiterst succesvol en actief geinfiltreerd in opstandige bewegingen, om ze vervolgens om zeep te brengen, in onder andere Chiapas (Zapatistas) en Oaxaca (APPO). Tijdens verkiezingstijd weten ze grote groepen mensen op de been te krijgen en verzorgen organisaties als antorcha campesino, fakkel der boerenbevolking, busreizen naar de stemlokalen, inclusief een presentje na afloop. In 2000 was er massaal hoop op een nieuwe wind. Het uiterst repressieve beleid van de PAN de afgelopen negen jaar heeft Mexico echter haast in een burgeroorlog gedreven. De drugsmaffia heeft openlijk de oorlog verkaart aan de overheid (met als gevolg dat Mexico zich in de top tien bevindt qua onveilige landen en waar de meeste moorden gepleegd worden). Sociale bewegingen hebben steeds minder tijd om zich met basisdemocratische activiteiten bezig te houden omdat ze genoodzaakt zijn hun kameraden te ondersteunen die tijdens het huidige PAN-bewind bij bosjes in de gevangenis verdwijnen.
De woordvoerder van het IFE, federaal verkiezingsinstituut, Alredo Figueroa, wijst op een nieuwe politieke trend. ‘Historisch gezien wordt er zo’n 3,4 tot 3,5 procent blanco gestemd. Nu koos 5,2 procent van de kiezers blanco en het lijkt een beweging te worden. Meer mensen komen opdagen en het aantal blanco stemmen neemt ook toe.’ Deze proteststemmen zouden volgens velen te danken zijn aan de angst voor terreur en respressie vanwege de oorlog met de drugsmaffia waarin de huidige president Calderon is geraakt, het drastische verlies aan banen en de val van het bruto nationaal product. De PRI kwam als sterktste uit de stembus, gevolgd door de PAN als tweede, als derde de PRD, als vierde de arbeiderspartij (PT) en op de vijfde plaats komt verrassend de blanco ‘protest’ stem.
Voor velen is ‘Juanito’, oftewel Rafael Acoste, de nieuwe hoop. De voormalige leider van de PRD, de nog altijd immens populaire Andres Manuel Lopez Obrador, wist deze politicus vanuit het niets in twee weken tijd naar voren te brengen. En het lijkt erop dat hij een van de meeste populaire politici van het land lijkt te worden. Obrador zelf wist in 2006 bijna de verkiezingen te winnen, maar moest na een gevecht om de zetels, volgens velen doordrocht met fraude, de macht aan de PAN toevertrouwen. Niet veel later is hij door een PRI-groep “los chuchos” uit de PRD verdreven. Tijdens de verkiezing van afgelopen zondag heeft de PRD een historisch dieptepunt qua aantal stemmen bereikt. ‘De val van de PRD is ingezet door de PRI, wanneer ze niet kunnen winnen corrumperen ze’, is de reactie van vele critici. Wat dat aangaat is het ook nog maar de vraag of de PRD met ‘Juanito’ een kans maakt op het leiderschap in 2012.
In Mexico, waar een revolutie zich liet institutionaliseren in een politieke partij, de PRI, lijkt na bijna een eeuw niet veel veranderd te zijn. De in 1999 uitgebracht film van Luis Estrada, La ley de Herodes, de wet van Herodes, lijkt behalve een satire op de PRI-heerschappij ook de keiharde werkelijkheid te zijn in het door corruptie, terreur en repressie geplaagde Mexico.
Juan Vargas, een frisse politicus die nog in de missie van de PRI gelooft dat “het moderniteit en sociale vrede brengt”, wordt in deze film op missie gestuurd naar een fictieve gemeenschap genaamd San Pedro de los Saguaros. Als Vargas en zijn vrouw arriveren krijgen ze veel problemen voorgeschoteld. Wat Vargas het meest van slag brengt is een PAN dokter die hem onder druk zet om het bordeel aan de rand van het dorp te sluiten. Als hij met de eigenaar van het bordeel praat, geeft die als respons dat Vargas een keuze heeft: het bieden van veel (zwart)geld of de gevolgen van het scherpe mes van een machete.
Binnen slechts een paar dagen keert Vargas terug naar het kantoor in de grote stad om met zijn mentor te praten. Allereerst vraagt hij om een budget om mee te kunnen werken. Hiermee hoopt hij een school te financieren, als eerste stap om de moderniteit dichterbij te brengen, en zijn critici de mond te snoeren.
Zijn baas vertelt hem echter dat al het staatsgeld in de PRI campagne voor de verkiezingen gestopt wordt. Voor het bouwen van scholen is dan ook geen budget. Als Vargas om advies vraagt neemt de PRI politicus, de tweede hoogste in rang in de deelstaat, een onder het stof geraakt Wetboek der Mexico van een boekenplank en legt het op zijn bureau. Dan opent hij een la om een revolver te kiezen uit een keuze van drie pistolen en legt die op het wetboek. ‘Met dit kleine boek en het pistool ben je in de gelegenheid om gezag uit te voeren’, luidt zijn advies.
Niet veel later schiet Vargas zowel de eigenaar van het bordeel als zijn bodyguard dood. De dorpsalcoholist weet hij door marteling een bekentenis van de moord af te dwingen. En in tegenstelling tot het sluiten van het bordeel en het bevrijden van de vrouwen die er geexploteerd worden, neemt hij het over en ontpopt hij zich tot de nieuwe eigenaar. De authoriteit met een wetboek in de ene hand en een pistool in de andere wordt ook wel de heerschappij van de wet genoemd, zoals de inwoners van Mexico dat maar al te goed van de PRI kennen. En het is altijd maar weer de vraag hoe de bevolking, opgegroeid met de ene na de andere opstand, hierop zal reageren.
 http://christiaanverweij.web-log.nl/mijn_weblog/2009/07/verkiezingen-me.html
 Website: http://www.christiaanverweij.nl
|
