|
|  |
Solidariteit met Ghilbert Ghislain
ABC-Amsterdam - 28.02.2008 22:36
Ghilbert Ghislain heeft 18 jaar in de spaanse gevangenis doorgebracht, en het is genoeg. Hij vraagt de gevangenis, het Franse en het Spaanse consulaat om overplaatsing naar Frankrijk, om daar zijn laatste jaren uit te zitten.
In solidariteit tegen de gevangenis!
Solidariteitsoproep voor de overplaatsing van Ghilbert Ghislain.
Ghilbert Ghislain, 45 jaar, leeft al jaren niet meer in vrijheid en zit momenteel gevangen in de Spaanse Penitentiaire Inrichting “La Moraleja” in Dueñas (Palencia). Sinds 1990 wordt hij gevangen gehouden in de kerkers van de Spaanse staat. Daarvoor zat hij 7 jaar gevangen in Franse gevangenissen, voor het plegen van een aantal overvallen op juwelierszaken, waarvoor hij 18 jaar kreeg en omdat hij dit wel erg veel vond besloot hij te ontsnappen, per helikopter. Echter, kort na zijn aankomst als voortvluchtige in Spanje werd hij opnieuw gearresteerd (wegens luchtpiraterij) en werd uit veiligheidsoverwegingen overgeplaatst naar een gevangenis voor veroordeelden. Daar heeft hij een medegevangene vermoord, iets waar hij tot op de dag van vandaag rouwig om is.
Inmiddels heeft hij nu al 24 jaar opgesloten gezeten in verschillende gevangenissen doorheen Spanje en Frankrijk, in de meeste van deze inrichtingen onder isolatie of eerstegraads regimes (bestemd voor de ‘gevaarlijkste’ en meest onhandelbare gevangenen). Begin jaren ‘90 werd door de Spaanse autoriteiten het FIES isolatie regime in het leven geroepen om de muiterijen, opstanden en uitbraken van de meest rebelse en vrijheidlievende gevangenen te onderdrukken. FIES kent 5 verschillende gradaties van isolatie, totale afzondering en onbepaalde duur. In 1997 werd FIES officieel opgeheven, maar het bestaat tot op de dag van vandaag. Door de brute omstandigheden, absolute eenzaamheid, isolatie en eindeloosheid hebben veel mensen hun einde gevonden in deze kerkers; dan wel door heftige ziekten, dan wel door moord of zelfmoord (als enige uitweg van de langzame verstikking). Ghilbert bracht in totaal 15 jaar in deze afgezonderde kerkers door. Het heeft zijn leven verminkt.
In 2005 werd hij uit de isolatie gehaald en in ‘normaal’ regime geplaatst. Maar omdat hij sterk vermoedt dat het Spaanse penitentiaire systeem hem nimmer vrij zal laten, dringt hij er op aan overgeplaatst te worden naar Frankrijk, om daar zijn laatste jaren in de gevangenis uit te kunnen zitten, (Spanje wil (ex)FIES gevangenen nog wel eens hun vrijheid helemaal nooit meer teruggeven), daarvoor beroept hij zich op dit moment op de conventie van Straatsburg van 21 maart 1983, die toestaat dat veroordeelden mogen worden overgeplaatst [naar het land van herkomst].
Vandaar deze oproep om brieven, faxen, e-mails en telefoontjes te sturen aan het Franse consulaat in Spanje en in Nederland, het Spaanse consulaat in Nederland en de bajes zelf!
Een mogelijke brief kan zijn:
“Monsieur Gilbert Ghislain, detained in the Centro Penitenciario "La
Moraleja" in Dueñas (Palencia), has requested his transfer to his country
of origin, France, to complete there his sentence that was imposed upon
him, in virtue of the Convention about the Transfer of Convicted People,
made in Strasbourg on the 21st of March 1983, ratified by both Spain and
France.
Monsieur Gilbert Ghislain has been imprisoned in Spain since more than 17
years, of those 15 years in fies-isolation, which means he suffered from the rupture from his family and friends, from problems of adaptation caused by the difficulties in communication, but also the brutal and hard survival under punishment all these years in prison.
For all this, and in respect to freedom for all, we ask that the request of Monsieur Gilbert Ghislain to be transferred to France, to finish his time there, will be accepted as soon as possible.
Comrades in solidarity”
-Franse consulaat in Madrid:
Calle Marques de la Ensenada, 10
28004 MADRID
Tel: 91 700 78 00 Fax: 71 700 78 01
internet: www.consulfrance-madrid.org
e-mail:  ecrire@ConsulFrance-Madrid.org
-Franse consulaat in Amsterdam:
Postbus 20018
1000 HA
Amsterdam
Tel: 020-5306969 fax: 0205306961
-Spaanse consulaat in Amsterdam:
Frederiksplein 34
1017 XN
Amsterdam
Tel: 020-6203811
Fax: 020-6380836
cges_ams@euronet.nl
-Gevangenis “La Moraleja”:
Ctra. Local P-120
"La Moraleja"
34120 – Dueñas
tel: 0034-979716317
 E-Mail: abcamsterdam@squat.net  Website: http://www.squat.net/abcamsterdam
|
| Read more about: vrijheid, repressie & mensenrechten | | supplements | | | Brief van Ghilbert Ghislain | ABC-Amsterdam - 28.02.2008 22:39
Brief van Gilbert Ghislain
Aan mevrouw Mercedes Gallizo, Algemeen Directeur van de Penitentiaire Instellingen.
Geachte mevrouw,
Ik ben een FIES gevangene die recent uit isolatie is gehaald na er de laatste 15 jaren te hebben onder geleden. Het FIES regime werd gecreëerd in de zomer van 1991 door leden van uw partij om het hoofd te bieden aan de talrijke muiterijen en andere acties gedurende die zomer. En tegelijkertijd liet het toe de meest actieve gevangenen af te zonderen om als zodanig een nieuwe aanpak in de Spaanse gevangenispolitiek in te voeren en meer in overeenstemming te brengen met de Europese behoeften.
Het is niet mijn bedoeling me te richten tot de institutie die u vertegenwoordigt, wel tot de persoon die de post van Directeur-generaal bekleedt... Voor 3 of 4 maanden bezocht u het Penitentiair Centrum van Albolote in Granada. Daar had u de gelegenheid een onderhoud te hebben met verschillende ingezeten. Eén van hen, Claudio Lavazza, bracht lange tijd in het FIES regime door.
Ik ken Claudio heel goed, want hij is een kameraad en vriend met wie ik verschillende jaren van afzondering en vele wisselvalligheden heb gedeeld. Claudio is een anarchistische gevangene die 8 jaren onder het FIES regime heeft geleden voor zijn politieke ideeën en zijn strafrechterlijke staat van dienst. Hij kwam uit isolatie in maart 2005 en u had de mogelijkheid hem te spreken omdat hij verkozen was tot “algemeen voorzitter” van de gevangenen van het P.C. van Albolote...
U hebt u daar gepresenteerd omringd door een veelvoud van functionarissen en, daar leken ze toch op, uw lijfwachten. Toch meende u dat het passender was de personen die u vergezelden te laten vertrekken om vrijer met de gevangenen te kunnen spreken. Het is om dezelfde redenen dat ik u schrijf zonder formaliteiten.
Ik ga u een aantal gegevens geven voor het geval u deze brief persoonlijk in handen krijgt. De anderen gegevens staan vermeld in mijn dossier. Ik ben uit de isolatie gehaald op 6 maart, maar ik blijf in eerste graad omdat deze directie heeft geoordeeld dat ik na zovele jaren in isolatie een specifiek programma nodig heb om me te kunnen aanpassen aan het gewone regime.
De resolutie die u, of één van uw medewerkers, heeft aangenomen, bepaalt dat “door de behandelingsraad een programma zal worden goedgekeurd waardoor de gedetineerde zich gaat aanpassen aan het gewone regime en dat zal moeten voorgelegd worden aan deze Algemene Directie” Ik bevind mij dus in eerste graad/artikel
100.2, en de realiteit van het programma wordt weerspiegeld in de volgende levenswijze: ’s Morgens ga ik naar de wandeling met de andere gevangenen en naar de eetzaal, terwijl ik in de namiddag geen recht heb op wandeling en ‘s avonds in mijn cel eet. Ik geniet nu van minder uren wandeling dan toen ik in me isolatie bevond. Ik klaag niet want het is heel aangenaam om ‘s morgens op te staan wetende dat men naar de wandeling zal kunnen gaan met de andere kameraden. Niettemin wil ik er op wijzen dat, door het gebrek aan infrastructuur en aandacht die de penitentiaire instelling wijdt aan “behandeling”, het programma dat u noodzakelijk acht voor mijn aanpassing gebaseerd is op de beperking van mijn uren wandeling. Voor de rest moet ik me alleen aanpassen.
Te wijten aan de lamentabele staat van de gevangenissen die jullie moeten beheren, bestaat er geen mogelijkheid om een programma te ontwikkelen aangepast aan een gevangene die zovele jaren onderworpen is aan een regime dat zo destructief is als de FIES. Een programma aangepast aan een persoon die 15 jaren in isolatie heeft doorgebracht zou vele dingen vereisen die de wet niet onder ogen ziet, ondermeer omdat het bij de wetgevers gewoon nog niet opkomt dat men een gevangene zolang in isolatie kan houden. Voor mijn aanpassing heeft men een relatief rustige module gekozen, die geleid wordt door een behandelingsteam dat, misschien, professioneler is dan andere die meer mogelijkheden heeft om zijn functies waar te maken.
Ik had de mogelijkheid om mij verschillende keren te onderhouden met mijnheer de opvoeder, tweemaal met mevrouw de psycholoog en eenmaal met mevrouw de sociale assistente. In de loop van 15 jaar heb ik niet de kans gehad om met zoveel mensen gedurende zo’n lange tijd te praten.
Ik richt me tot u als directrice van de Penitentiaire Instellingen, en vraag u om gedurende enkele seconden de gevangene te vergeten om u de mens voor te stellen. Ik werd gevangene in Frankrijk, voor een serie van overvallen op juwelierswinkels, toen ik nog geen 21 jaar was. Vandaag ben ik er 43.
De Franse staat veroordeelde mij tot 18 jaar opsluiting. Dat leek mij overdreven, hoewel ik, om eerlijk te zijn, ook 18 maanden overdreven had gevonden, daarom besloot ik te ontsnappen.
Ik bracht een tijd door in de Franse isolatieregimes die, wat repressie betreft, niet onder doen voor de Spaanse. Men kan zelfs zeggen dat, indien de Spaanse wetgeving correct zou toegepast worden, ze veel progressiever zou zijn dan die van het buurland (ongelukkigerwijze wordt ze gewoonlijk niet toegepast).
Zeven jaar na mijn aanhouding vluchtte ik uit een Franse gevangenis per helikopter en belandde in Spanje. Enkele uren later werd ik aangehouden door de veiligheidsdiensten en in een Spaanse gevangenis opgesloten. De Penitentiaire instellingen oordeelden het veiliger me over te plaatsen naar het P.C. Puerto 1 . Dit penitentiair centrum is er een voor veroordeelden. Ik bevond me toen nog in een situatie van gevangene in voorhechtenis in Spanje, en volgens de Spaanse wet zou ik me niet in een gevangenis voor veroordeelden mogen hebben bevinden.
Daar vermoordde ik een gevangene. Ik ben niet trots op deze misdaad, het is de enige zaak waarover ik me kan schamen. In die periode werd er gezegd, tot vervelens toe, dat ik die gevangene had vermoord om mijn uitlevering naar Frankrijk te vermijden. Ik liet dit zeggen, omdat het echte motief even arbitrair was als dat wat men mij wou toeschrijven. Trouwens, enkel imbecielen kunnen geloven dat ik die persoon doodde om mijn uitlevering te vermijden, aangezien ik door de Spaanse autoriteiten al in beschuldiging was gesteld voor als ernstiger beschouwde misdaden, zoals luchtpiraterij. Ook kon ik mezelf niet eens verdedigen. Ik was helemaal niet akkoord met de verdediging van de advocaat die me was toegewezen, het hof weigerde het proces uit te stellen en ik besloot niet deel te nemen aan een dergelijk pantomime (het proces heeft nooit plaatsgevonden).
Op 2 augustus 1991 creëerden de penitentiaire instituties, door middel van interne rondzendbrieven, het FIES regime, en zoals was te verwachten, was ik één van de eerste gevangenen die onderworpen werd aan dit regime.
Het was verschrikkelijk. Vierentwintig uur per dag ondergingen wij het institutionele geweld. En dat zijn geen praatjes, maar een realiteit die ik beleefde.
In 1999 beslisten wij, een aantal gevangenen, ons te organiseren om datgene wat zich afspeelde in de isolatiemodules publiek te maken. Wij ondergingen al 6 jaar alle vormen van misbruiken, en we vroegen dat de bestaande wetgeving werd toegepast.
We vroegen:
- de sluiting van de FIES modules waarvan de voorgaande regering het bestaan ontkende, ook voor zo’n belangrijke organisaties als de UNO - een einde aan de folteringen en de vrijlating van alle ongeneeslijk zieke gevangenen - de vrijlating van de gevangenen die 20 jaar hebben gezeten.
Uiteindelijk (y obviando la última reivindicación) vroegen we niet meer dan de uitvoering van de wetten die door iedere staat die zich een rechtsstaat noemt, zouden moeten worden nageleefd.
Verschillende bompakketten werden verstuurd naar de communicatiemedia, die het bestaan van de FIES
maskeerden, en naar andere organismen, inclusief de Penitentiaire Instellingen, en Claudio Lavazza en ik werden beschuldigd door de Audiencia Nacional de aanstichters van het verzenden van deze pakketten te zijn.
Dit gebeurde in het jaar 2000, uiteindelijk sprak de Audiencia Nacional ons vrij, veroordeelde een onschuldige die behoorde tot de anarchistische beweging, en concludeerde dat de pakketten verstuurd waren door onbekenden in solidariteit met de gevangenen die in die periode het voortouw namen in verschillende hongerstakingen om hun rechten op te eisen (uiteraard gebruikte de Audiencia Nacional deze woorden niet in zijn vonnis, maar we weten allen dat het zo was).
Ik kwam dus op 6 maart uit isolatie, en zoals ik eerder al zei, betreur ik maar één ding in mijn leven en dat is de dood van een gevangene.
Als we die enkele uren vergeten die mijn twee ontsnappingen in Frankrijk duurden, ben ik meer dan 22 jaren gevangen, en ik heb geleden onder de meest harde regimes van Frankrijk en Spanje.
De laatste 15 jaar heb ik doorgebracht in isolatie in FIES regimes. De Spaanse staat ontkent het bestaan ervan, maar ik, die het beleefd heb, en u, die Algemeen Directeur van de Penitentiaire Instellingen bent, weten dat ze bestaan. Het is waar dat er weinig FIES, CD gevangenen overblijven in isolatie, maar dat is omdat de meerderheid gestorven is, en de pogingen om de levenskwaliteit in de isolatiekwartieren te verbeteren zijn absurd, want isolatie is op zich een foltering.
Ik heb 22 jaar getreden tegen de dood. In het begin vocht ik om mijn waardigheid en mijn identiteit te bewaren, omdat dit verliezen voor mij de dood zou hebben betekent. Ik heb me verzet, ondanks alle pijn, om degene te blijven zijn die ik in wezen ben, en het heeft me zelfs menselijker gemaakt, met alles wat dat met zich meebrengt...
De laatste twee jaren heb ik moeten vechten tegen de fysieke dood. Iedere dag zocht ik een middel om op een aangename manier een einde te maken aan mijn leven (ik heb heel mijn leven geleden en ik wou dat op zijn minst de laatste minuten aangenaam zouden zijn).
Ongelukkig of gelukkig, stond het type van isolatie waarin ik me bevond niet toe om metadon te vinden of een andere substantie die me een waardige en prettige dood zou hebben gegund. Ik heb het niet gevonden, maar hoeveel kameraden zijn zo heengegaan? Ik ken er een aantal...
Ik heb gezien hoe de institutie die u leidt verschillende kameraden tot de zelfmoord heeft gedreven. Ik doe hier niet aan een persoonlijke kritiek, want ik twijfel geen moment aan u gevoeligheid en ik ben zelfs bereid te geloven dat u
in uw partij militeert met de hoop een betere wereld te creëren, maar ik heb het hier niet over een abstractie, wel over een realiteit die ik beleefd en geleden heb.
Mijn leven, zoals dat van de meeste van mijn kameraden, was pijn en lijden en in mijn geval was en is dat omdat ik besloot mijn leven zelf te leiden.
Niettemin, in het heden, laat mijn juridische situatie me niet toe te hopen op een vrijlating op korte termijn, zelfs niet op middellange termijn. Het enige alternatief dat ik heb, is me aan te passen aan een gewoon regime. Dat is geen alternatief!!
Wat moet ik doen? Aantonen dat ik me kan re-integreren in de maatschappij? Mijn re-integratie, als ik me daar dan moet aan wijden, gaat via de negatie van de gevangenis en het behoud van wie ik ben. Ik zeg niet dat het één en het ander niet verenigbaar zijn, maar om het te kunnen proberen heb ik een alternatief
nodig.
Het is nu al 22 jaar, er zijn schulden die men nooit kan betalen, maar dan nog, een zo abstract concept als “schuld aan de maatschappij” aanvaardend, kan ik u verzekeren dat ik die ruimschoots heb betaald.
Ik heb geen programma’s nodig om me aan te passen aan het gewone regime, als aanpassing betekent: samenleven met mijn kameraden, dan ben ik het teveel. Het interesseert mij niet, leven in de gevangenis, want dat is geen leven. Wat ik nodig heb is een alternatief voor de gevangenis.
Het is aan de institutie die u leidt dat het toekomt me een alternatief te geven en, aangezien instituties geen menselijkheid kennen, is het tot u dat ik me richt.
Ik ben er mij bewust van dat ook al heeft de persoon zich kunnen inbeelden wat de man doorgemaakt heeft, dan nog kan de institutie me niet zo gemakkelijk laten gaan, toch weet ik ook dat de correcte toepassing van de wet me een alternatief zou kunnen bieden die niet gaat via nog enige jaren van opsluiting.
Het is een gok die zou kunnen functioneren of niet, maar op z’n minst zou het in overeenstemming zijn met de waarden die het systeem verkondigt, maar nooit, of bijna nooit, in de praktijk zet. Hier lijkt het behandelingsteam in zijn werk geïnteresseerd te zijn en volgens mij kan de module waar ik mij bevind een alternatief bevorderen.
Er is een andere reden waarom ik in Huelva zou willen blijven. Ik heb meer dan 5 jaar in de isolatiemodule van dit centrum doorgebracht. De directie heeft de situatie gedurende meer dan 5 jaar kunnen beheren door repressie en ik ben nieuwsgierig of zij het kunnen beheren op een andere manier...
Enfin, mijn brief is een beetje verward en wat pamflettair, omdat men geen 22 jaar en zovele gevoelens kan samenvatten in een paar bladzijden. Maar ik heb hem geschreven omdat ik me ervan bewust ben dat, als ik geen reëel alternatief heb, ik vroeg of laat weer in isolatie beland en dat dat mijn dood zal betekenen.
Ik neem afscheid, hoogachtend.
_________________
Kort na het schrijven van deze brief verkreeg Gilbert Ghislain de tweede graad, en werd hij overgeplaatst naar de gevangenis van Dueñas (Palencia). Dat is nu bijna twee jaar geleden, Gilbert zit dus nog steeds in de gevangenis en, zoals hij ons liet weten, heeft hij alle hoop verloren dat de Spaanse gevangenisautoriteiten hem nog zullen vrijlaten.
Daarom heeft hij zijn uitlevering naar Frankrijk aangevraagd. Indien dit zou geweigerd worden, zal hij er niet voor terug deinzen verdere acties te ondernemen. Meer nieuws dus mogelijks later nog.
Gilbert Ghislain
C. P. La Moraleja, carretera local P-126
34210 Dueñas Palencia
Spanje
E-Mail: abcamsterdam@squat.net
Website: http://www.squat.net/abcamsterdam
| |
| supplements | |
