| some supplements were deleted from this article, see policy | | Roma-vrouwen strijden om erkenning gedwongen | Laetitia Griffioen - 18.01.2008 12:58
‘We zijn sterke vrouwen, maar dit moet stoppen’
Roma-vrouwen strijden om erkenning gedwongen sterilisatie
Door Laetitia Griffioen
December 2005
De zigeunerin Helena Ferencikova die afgelopen november een rechtszaak tegen het Tsjechische ziekenhuis in Ostrava won, is een voorvechtster in de strijd om erkenning te krijgen van de staat en ziekenhuizen voor gedwongen sterilisatie onder Roma-vrouwen. Maandelijks komen een aantal van deze vrouwen samen in een klein kantoortje in Ostrava om elkaar te steunen met de problemen die de onvrijwillige sterilisatie met zich meebracht.
De rechtbank bepaalde in november dat het ziekenhuis excuses moet aanbieden aan Ferencikova voor de onvrijwillige sterilisatie die zij in 2001 onderging. Het Vitkovice Blahoslavene Marie Antoniny ziekenhuis echter weigert dit te doen, maar wil hier verder geen reactie op geven. Zowel het ziekenhuis als Ferencikova gaan in hoger beroep. Ferencikova eist naast de excuses ook een schadevergoeding van 100.000 Tsjechische Kronen (ruim 3300 euro). In het eerdere proces heeft de rechtbank deze eis niet ingewilligd, omdat het verzoek te laat was ingediend.
Het is voor het eerst dat een Oost-Europese rechtbank gedwongen sterilisatie van een Roma-vrouw heeft veroordeeld. Ferencikova is een voorvechtster in de strijd om erkenning te krijgen van de staat en de ziekenhuizen voor onvrijwillige sterilisatie. Zij wordt gesteund in haar strijd door vrouwen die hetzelfde lot ondergingen. Begin 2001 richtten zij de ‘Groep van vrouwen benadeeld door sterilisatie’ op. Maandelijks komen zij samen in een klein kantoortje van mensenrechtenorganisatie Life Together in het centrum van Ostrava. Tussen alle stapels documentatie en computers is een kleine, gezellige zithoek ingericht waar zij hun problemen met elkaar kunnen delen en de justitiële vorderingen bespreken. Het gaat er vaak emotioneel aan toe; het verdriet en de gevolgen van de gedwongen sterilisatie zijn groot.
Ferencikova was negentien jaar op het moment van de sterilisatie. Bij de bevalling van haar tweede zoon moest zij een papier ondertekenen om toestemming te geven voor haar sterilisatie. Volgens het ziekenhuis was dit nodig omwille van haar gezondheid, omdat ook dit kind met een keizersnede ter wereld kwam. Een derde keizersnede zou haar leven in gevaar brengen. Ferencikova wist niet wat een sterilisatie betekende en kreeg geen tijd om met haar man te overleggen. Pas na de operatie begreep ze dat ze geen kinderen meer zou kunnen krijgen.
De verhalen van de vrouwen in het kantoor van Life Together lijken op dat van Ferencikova. Veel Roma zijn analfabeet en begrijpen niet wat een sterilisatie inhoudt. Daarnaast geven ze vaak toestemming voor de operatie op een moment van veel pijn of onder invloed van verdovingsmiddelen. Zo ook Nataša Horváthová (42) die huilend haar verhaal doet. ,,Ik was vijf maanden zwanger en kreeg een spontane abortus. De arts schreeuwde naar me ‘jij bent Roma, je wilt alleen veel kinderen’. Ik werd geholpen bij de miskraam en kreeg een slaapmiddel, omdat ze de operatie ’s ochtends zouden voortzetten. Slaapdronken moest ik een papier ondertekenen, waarvan ik de betekenis niet kende. Pas na de operatie wist ik dat ik geen kinderen meer zou krijgen. Mijn leven is verpest.’’
Horváthová’s noemt haar leven verpest, omdat er nu veel spanningen zijn binnen haar huwelijk. Het hebben van veel kinderen is een statussymbool binnen de Roma-gemeenschap. Het komt vaak voor dat na een sterilisatie de man zijn vrouw verlaat. ,,Mijn man had vanwege een sterilisatie zijn eerste vrouw al verlaten. Wij waren al veertien jaar heel gelukkig samen, maar nu blijf ik bij hem voor de kinderen. Ik werk en doe het huishouden, maar hij beschuldigt me altijd. Ik hoop dat hij bijdraait als ik kleinkinderen krijg. Ik kan hem geen kinderen meer geven, maar mijn dochter kan hem wel kleinkinderen geven.’’
Krystina Kotlárova (50) kreeg eveneens van de arts te horen dat Roma alleen naar het ziekenhuis komen om ‘steeds meer kinderen te krijgen’. ,,Ik kan niet lezen of schrijven en moest wel een papier ondertekenen. Pas na de operatie werd mij verteld dat ik geen kinderen meer zou krijgen.’’ Zij heeft voor Horváthová het hoopgevende verhaal dat haar huwelijk inderdaad weer verbeterde door de komst van kleinkinderen. ,,Ik leid een relatief vrolijk leven.’’
Beschuldigingen van onvrijwillige sterilisatie in Tsjechië zijn niet nieuw. Onder het communistische regime in Tsjechië-Slowakije van voor 1989 werd sterilisatie van Roma gestimuleerd. Verschillende rapporten hierover zeggen dat deze praktijk begin jaren negentig stopte. De nationale ombudsman heeft echter klachten ontvangen die over de periode van 1970 tot nu lopen. De sterilisatie van Nataša Horváthová vond plaats in 1997; die van Helena Ferencikova in 2001. Eind jaren negentig ondertekenden regeringsleiders van Tsjechië, dat lid is van de Europese Unie, het internationale verdrag van de Mensenrechten.
Een kleine tachtig klachten, de grote meerderheid van Roma, zijn er tot nu toe binnen gekomen, maar dit aantal loopt nog steeds op. Zowel de ombudsman als een speciaal opgerichte overheidscommissie onderzoeken de klachten. ,,Anders dan non-gouvernementele organisaties als Life Together beweren, was het steriliseren van Roma geen officiële politiek tijdens het communisme’’, zegt Jirí Lifka die het onderzoek van de ombudsman leidt. ,,In geen enkel officieel document van de regering staat dit te lezen.’’
Wat wel te vinden is, volgens Lifka, zijn documenten die de rol van een familie in de samenleving beschrijven en de benodigdheden voor levensonderhoud van een gezin. Na de Tweede Wereldoorlog was de situatie van Roma in Tsjechië-Slowakije kritiek. Het aantal kinderen binnen een gemiddeld gezin lag op één à twee. Bij Roma lag dit aantal veel hoger. ,,Als een gezin veel kinderen had, werd de sociale positie bemoeilijkt, dus moest de maatschappelijk werker zeggen dat de sociale steun kon worden ingetrokken als er nog meer kinderen kwamen. Logischerwijs was hun voorstel anticonceptie; ongelukkigerwijs werd er als eerste gedacht aan sterilisatie. De schuld van de staat hierin is dat zij hier niks tegen deed.’’
Hoewel het dus geen openlijk overheidsbeleid was om vrouwen met veel kinderen te steriliseren, werkte de overheid er indirect wel aan mee. Lifka vervolgt: ,,Erger nog, in de jaren zeventig in Tsjechië-Slowakije kwam er een nieuwe uitkering voor vrouwen die toestemming gaven voor sterilisatie. Vooral voor arme vrouwen, al dan niet Roma, was dit een grote motivatie. Begin jaren negentig stopte deze steun, maar de sterilisaties niet.’’
Lifka benadrukt dat het moeilijk is om aan te geven bij wie de verantwoordelijkheid voor de sterilisaties ligt. ,,De arts, de staat en de maatschappelijk werker zitten tot 1998 in het spel. Allemaal beïnvloeden zij de vrije wil. Over de hele periode is er de invloed van de kant van de dokter die niet alle informatie geeft. Dat doet hij niet per se met verkeerde bedoelingen, maar er wordt vergeten dat de laatste beslissing bij de patiënt ligt.’’
De ombudsman onderzoekt de documentatie, als die aanwezig is, van de ziekenhuizen. Het onderzoek richt zich op drie zaken: de patiënt moet zelf om de sterilisatie vragen, de patiënt moet goed geïnformeerd zijn over de gevolgen en gevaren van de operatie en er moeten medische redenen zijn voor sterilisatie. De voorlopige conclusie: ziekenhuizen hebben zich in de meeste zaken niet gehouden aan deze vereisten. De overheid, die ook de documentatie van de ziekenhuizen onderzoekt, moet nog met een conclusie komen.
Lifka noemt het een ‘zwakheid’ dat het overheidsonderzoek nog niet met een voorlopige conclusie komt. ,,Zelfs als het ministerie vond dat ziekenhuizen niet volgens de wet handelden, beschrijft het rapport dat alleen. Er komt geen conclusie. Bovendien zoeken ze niet de omstandigheden rond de sterilisatie uit.’’
Het onderzoek van de ombudsman richt zich wel op de omstandigheden rondom de sterilisatie. De details laten zien dat de vrouwen inderdaad niet genoeg tijd hadden om goed geïnformeerd te zijn. Lifka: ,,Vrouwen kregen vaak pas informatie vlak voor de operatie of nadat er slaapmiddelen waren toegediend.’’
De gerechtelijke uitspraak geeft andere Roma-vrouwen in Tsjechië die gedwongen een sterilisatie ondergingen hoop. Maatschappelijk werkster Kamilla Adamcova begeleidt hen bij de maandelijkse bijeenkomsten. ,,De vrouwen zijn heel blij en verrast met de uitspraak. Ze zijn heel gemotiveerd om rechtvaardiging te krijgen voor wat hun is aangedaan en de situatie te veranderen. Ze vechten voor hun eigen dochters.’’ Elena Giorolova (36), die om dezelfde reden als Ferencikova werd gesteriliseerd: ,,We zijn sterke vrouwen, maar dit moet stoppen. De mannen moeten betrokken worden bij de beslissing, anders ruineer je levens.’’
In Slowakije zijn al meerdere rechtszaken door vrouwen verloren, omdat er een verkeerde claim werd ingediend. Lifka: ,,Zo’n tachtig tot negentig procent van de klachten is ingediend door Roma, dus mogelijk is er sprake van rassendiscriminatie. Maar in Slowakije heeft geen enkele vrouw een rechtszaak op dat punt gewonnen. Daarom geven wij in ons onderzoek geen antwoord op de vraag of het om discriminatie gaat. Wij richten ons op het feit of de daad van de dokter overeenkomt met de informatie die de vrouw kreeg. Omdat als de vrouw niet geïnformeerd is, dat tegen de individuele rechten, tegen de zeggenschap over het eigen lichaam, van een mens ingaat.’’
,,De verantwoordelijkheid ligt bij het ziekenhuis en vrouwen kunnen zich verdedigen door een civiele rechtszaak aan te spannen tegen het ziekenhuis. Na Ferencikova zullen er waarschijnlijk meer volgen. Of de staat verantwoordelijkheid neemt, is een vraag voor het parlement’’, aldus Lifka.
 E-Mail: laetitia_griffioen@hotmail.com | | Geplande gezinsplanning | Kevin - 18.01.2008 13:13
Die info is wel cruciaal natuurlijk.
Racistisch en paternalistisch is hier zeker van toepassing (hoewel er veel vrouwen bij deze organisatie werken dus spreken over maternalistisch mag ook).
(en alle yuppen die hier in het Westen er om het jaar maar een fashion-baby uitpoepen is te schofterig)
Het dumpen van pillen, injecties en oude spiraaltjes is natuurlijk schofterig. Gedwongen sterilisatie is echter nog een stap hoger/erger en daar kan ik simpelweg niets feitelijks over vinden (nog).
Bewijs zou fijn zijn, want dat is namelijk zeer nieuwswaardig en dan kunnen we misschien zelfs buiten ons kleine Indymedia-wereld er aandacht voor krijgen. (wat ik overigens nu al wel aan het proberen ben.)
| | International Planned Parenthood Federation | Kevin - 17.01.2008 11:34
Van de website van IPPF:
Zo klinkt het best okay. Kan iemand de info geven dat ze meehelpen aan gedwongen sterilisaties?
Sri Lanka is a predominantly agricultural island off the southern coast of India. It is home to people from a diverse range of ethnic and religious backgrounds and the majority of the population live in rural areas. A long-standing civil war has resulted in many parts of the north and east of the country being virtually inaccessible. There have been significant improvements in the overall health and social standards within Sri Lanka in recent decades. The child mortality rate, for example, has decreased by 80 percent since 1960. However, despite the fact that the fertility rate has reached near replacement level, the government is concerned that the high population density on the island will inhibit attempts to alleviate poverty and further improve the quality of life for the people of Sri Lanka. The Sri Lankan Government has invested heavily in the health care system and primary health care is accessible to the majority of the population, although a shortage of medical and technical staff makes the provision of medical and diagnostic services more difficult.
The average age at first marriage is 24.4 years and women have equal property and inheritance rights.
Family Planning Association of Sri Lanka (FPASL)
FPA Sri Lanka (FPASL) complements the government health services with a limited number of clinics, one in Colombo and one in Kandy, which offer a comprehensive range of sexual and reproductive health services including contraception, subfertility, counselling and diagnostic services. FPASL works closely both with the Minsitry of Health and decentralised government agencies. The government recognizes four 'mother' non-governmental organizations (NGOS), one of which is FPASL, and these nurture smaller NGO's within Sri Lanka. FPASL has developed a highly successful contraceptive retail sales programme and supplies around 80 percent of the condoms and 50 percent of the oral contraceptives sold in Sri Lanka.
FPASL promotes family planning as a basic human right, addresses issues for young people, advocates to increase political commitment to reproductive health education, and aims to foster community involvement in projects. Male involvement and female empowerment is encouraged and supported and FPASL addresses the issue of unsafe abortion. The Association aims to provide sexual and reproductive health services, particularly to underserved groups and increase sustainability and cost recovery of services and projects.
Selected projects
The Association provides educational programmes on population and sexual health for youth both in and out of school. The Alokaya centre for youth covers issues such as sexual and reproductive health, marriage, family issues and drug use.
'Praja Shanthi', is a rural community motivation project, which encourages use of family planning and health services in areas of low contraceptive prevalence.
The contraceptive retail sales programme, oral contraceptives and condoms supplied by USAID and IPPF are sold in retail outlets and widely advertised using mass media. A research and evaluation service includes clinical contraceptives research, investigation of menstrual regulation and abortion rates, and the monitoring and evaluation of projects.
FPASL's advocacy programme with political and religious leaders focuses on issues including the liberalization of abortion laws.
A training centre holds regular training sessions for FPA staff and volunteers as well as outside organizations. The centre generates income through role-plays and folk art, an advice by mail service and the translation of IPPF's Vision 2000 document.
| | To whom it may concern | The Organisation for Women’s Liberation-Iran - 17.01.2008 19:42
The Organisation for Women’s Liberation-Iran
www.azadizan.com Address: PO Box 42300
Chairperson: Azar Majedi London N12 0WY
 azarmajedi@yahoo.com England
Tel: +44-7886973423
Fax: +44-8701358385
-------------------------------------------------------------------------------------------------------
Date: 15/01/2008
To whom it may concern
Re: Miss Parvin Dehghani
your ref: R06-00737 iranian, F05-02762, ARC:5506529
I am writing this letter On behalf of Organisation for Women’s Liberation-Iran in support of Miss Parvin Dehghani (42 years old) and her application for refugee status outside Iran.
Parvin residing in Cyprus was arrested by the Cypriot authorities on 20th December 2007 and was issued deportation order to Iran on 17th January 2008. On this day Parvin was arrested by the Cypriot police to be taken to the airport. Parvin kept saying to the authorities that her life is in danger in Iran and should not be sent to Iran. The authorities did not listen to her and forcefully and violently took her away. As a consequence she has bruises on her face. Her flight to Iran had a stop in Dubai where she is at the moment. She is suffering physically and mentally.
We strongly condemn Parvin’s arrest and the deportation and urge all international bodies not to deport her to Iran. Parvin deserves to be granted asylum in Cyprus.
Parvin had to flee Iran in 2005 on the grounds that she was imprisoned and sentenced to 70 lashes for “drinking alcohol”; and 80 lashes for having “unlawful relation”. Parvin is not the only woman in Iran to be subjected to humiliation, arrest and torture for defying Islamic laws and regulations.
Women in Iran are third class citizens and are considered weak and less able. Women are banned from a wide range of social, economic and political activities; Islamic veil is compulsory. Women are separated from men in buses, universities, and many public places. Husbands and fathers are their guardians, at home and outside. Women cannot travel, even within the country, without permission from their male guardians. They have no right to divorce, or custody of their children. The list is endless.
Islamic Republic regime of Iran uses every opportunity to attack women and “show them their place”, i.e. indoors where they should not be seen or heard. Anybody like Parvin defying these rules are persecuted, arrested, tortured or even executed. Parvin’s life is in danger in Iran. She defied the rules and the Islamic regime of Iran is fully aware of it. Parvin should not be deported to Iran.
In our view, due to her past convictions and the fact that she was and still is against the Islamic Republic of Iran Parvin Dehghani has a well-founded fear of persecution based on her records in Iran. We strongly believe that she warrants recognition as a political refugee and protection foreseen by the United Nations’ Convention and the Protocol Relating to the Status of Refugees. Her life and freedom would be in serious danger if she were forced to return to the Islamic Republic of Iran.
Please do not hesitate to contact us should you require any further information in this regard.
Yours sincerely,
Maryam Kousha
Organisation for Women’s Liberation
kousha.maryam@gmail.com
E-Mail: kousha.maryam@gmail.com
 Website: http://www.azadizan.com
| |
|
