verlate rechtszaak bajesboten blokkades 2006
WSD - 10.01.2008 22:10
Vandaag moesten twee mensen nog even voorkomen bij de politierechter in Rotterdam vanwege blokkades van de Rotterdamse bajesboten vorig jaar. De zaken die nu werden behandeld betroffen de acties van 26 juni, 31 juli en 6 oktober.
6 okt. 06: Eén v.d. twee die aan de loopbrug hing: bewakers met knuppels erboven
Tijdens de zitting van 14 december vorig jaar waren een aantal dagvaardingen 'nietig' gebleken. M.a.w. ze waren niet goed uitgebracht. De rest van de zaken eindigden, met een eis van een werkstraf van 30 uur (of 15 dagen zitten bij niet uitvoeren) per actie, verrassend met lage boetes van 100 en 150 euro.
Twee personen met destijds nietige dagvaardingen waren nu alsnog uitgenodigd bij het gerecht. Een ervan was tijdens de eerste ronde voor de actie van 6 oktober al veroordeeld. De andere niet. Daarnaast moesten beiden dus op komen draven voor de allereerste twee blokkade acties.
Allicht waren er destijds nog meer mensen met nietige dagvaardingen. NN'ers. Zij lijken geluk te hebben: geen nieuwe dagvaardingen. Hoe kan het ook? Want aan wie zouden die moeten worden betekend?
Als altijd betoogde de OvJ weer dat er andere middelen zijn, zelfs dat betrokkenen in de politiek zouden moeten gaan en het volk vertegenwoordigen en dan al die deportatiebajessen afschaffen. Tuurlijk...
Verder weer het inmiddels vertrouwde 'argument' dat er gevaar ontstaat, en ditmaal probeerde de OvJ ook nog eens een schadeclaim van 4800 eurootjes erdoor te drukken, ontstaan door het openknippen van het hek door de brandweer. Werd afgewezen trouwens, wegens te vaag en te ingewikkeld.
Met het geven van bevelen wordt voorts weer eens ouderwets losjes omgegaan. Het doet er niet toe of iemand alleen maar tegen het hek aanzit; als de politie zegt 'wegwezen' moet je ophoepelen, openbare orde kwestie of niet, befehl ist befehl dus. Verder vond de Ovj in tegenstelling tot de advocaat Van Eenennaam dat het dak van een gebouw grenzend aan de parkeerplaats toch echt een erf is waar de twee zouden hebben binnengedrongen.
Als klap op de vuurpijl kwam nog een prachtige foto tevoorschijn van een van de gedaagden van vandaag, gemaakt door de politie, toen hij geketend aan het natodraad onder de loopbrug tussen wal en schip hing, met onder zich het koude water en boven zich de agressieve bewakers met hun knuppeltjes en hun pogingen om de klimtouwen door te snijden. Dit was hét moment voor de politie geweest hem te vorderen zich te verwijderen. De vraag is waarheen natuurlijk: water of bewakers!
Tijdens de zitting kwam het vreselijke regime op de boten, het agressieve gedrag van bewakers, de gebroken arm van een andere activist destijds, tengevolge van een kloppartij door bewakers die tot in de cel doorging ook nog uitvoerig ter sprake. Hoe is het mogelijk van ons te verlangen de andere kant op te kijken en niets te doen? En hoeveel erger moet dit alles zijn voor de mensen op die boten?!
De verdediging deed ook opnieuw een beroep op het ontbreken van de materiële wederrechtelijkheid en noodweer, ofwel; we moeten wel, dit kunnen we niet toestaan. Zoals we inmiddels gewend zijn werd met dat argument en dus met de rechten van vluchtelingen de vloer aangeveegd in de rechtszaal.
Aan het slot van de zitting was er nog onderstaande procesverklaring. De OvJ had voor degene die zij tot recidivist rekende een werkstraf van 60 uur in petto, en voor de andere ("U bouwt intussen wel al een flink strafblad op!", zo werd waarschuwend gesproken) een werkstraf van 20 uur.
Het werden boetes van respectievelijk 150 (drie acties) en 100 (2 acties).
Aan het slot van de zitting merkte de rechter op "ik denk dat ik u hier nog wel vaker zal zien". Een flinke grijns viel haar daarop ten deel....
PROCESVERKLARING 10 januari 2008, betreft blokkades bajesboten Rotterdam van 26 juni 2006 en 31 juli 2006:
“De reis is nog lang niet ten einde!”
We staan hier vandaag aan de zoveelste grens aan het toelaatbare. Aan die grens stond ik reeds vele malen vastgeketend. Het is de grens die wordt gevormd door de hekken en het prikkeldraad rond de Rotterdamse bajesboten. Het is de grens die wordt gevormd door alle muren en deuren van bajesboten en deportatiecentra in heel Neederland. Het is een grens in elkaar gezet met rollen NATO draad, die wordt gevormd door het opsluiten van mensen die niets anders hebben misdaan dan geen verblijfspapieren hebben. Het is de grens die wordt bepaald door carrière beluste politici die een beleid voeren dat mensen ongewenst verklaart omdat ze hier nog zijn.
Het is de grens die wordt gevormd door ambtenaren en gerechtsdienaren die mensen crimineel verklaren omdat ze op zoek zijn naar een beter bestaan. Het is de grens die leunt op de medewerking en instemming van mensen die bang zijn om hun eigen bestaanszekerheid te verliezen, hun baan, hun woning, hun flatscreen TV. Het is de grens die angst en haat nodig heeft, en daarom stemmingmakerij. Het is de grens die zegt dat het terecht is dat hij er is, omdat er zoveel mensen vóór zouden zijn. Die grens. Daaraan staan we hier vandaag weer.
Niet:
De grens die de officier van justitie hier stelt aan het verzet tegen al het voorgaande. De grens die bepaald wordt door een wet die ik niet gemaakt heb, waar ik niet achter kan staan, waar ik faliekant tegen ben. Dat is namelijk de grens die ik telkenmale overschrijdt, zoals vluchtelingen en migranten de grenzen naar het Fort Europa overschrijden.
Die grens, zo heb ik al zo vaak horen zeggen, moet mij tegenhouden, maar ik erken die grens niet. Hij is er niet. Het is een grens die zegt dat wat ik doe gevaar oplevert. Het is een grens die ontkent dat hij zelf een gevaar is, die een beschuldigende vinger in mijn richting wijst en desgewenst roept dat ik een boete moet betalen, heropgevoed moet worden met een werkstraf, of opgesloten worden desnoods. Ik heb ze allemaal al gehoord en ik erken ze niet, weiger ze te betalen, uit te voeren of me eraan te onderwerpen. Het zal u allemaal niet baten wat voor grenzen u aan het verzet stelt, het is zinloos en doet mij de ware grenzen duidelijker waarnemen.
Namelijk:
De grenzen die mensen hun rechten afnemen. Razzia’s. De grenzen die mensen door psychologische druk gek maken en tot wanhoop drijven. De grenzen die mensen letterlijk folteren en vermoorden, zich de hand aan zichzelf laten slaan, op de vlucht van flatgebouwen laat vallen, zich verstoppen voor de buitenwereld laten. Het zijn die grenzen die ik hier ook zie, in deze rechtszaal, en die mede worden bepaald en in stand gehouden door u die hier eist en oordeelt.
Ik hoor die grenzen in het verhaal dat een vrouw in Kamp Zeist mij heeft verteld toen ze zei “Dit is een gevangenis, er is geen keuze”. Ik proef die grenzen als het angstzweet en de tranen van mensen die de straat niet meer op durven. Ik zie die grenzen in de nonchalante, ongeïnteresseerde blik van bewakers die grapjes maken over de rug van mensen, zich totaal niet bekommeren om hun lot.
Het zijn die grenzen, die ik zal afbreken. Lukt het niet door ze in de weg te staan, dan zal er iets anders moeten gebeuren. Doorknippen, omgooien, afbreken. Bevrijding, bevrijding, bevrijding. En dan doet het er niet toe of mijn eigen vrijheid daar een beetje onder lijdt. Het doet er niet toe of u mijn acties afkeurt, of dat ‘de maatschappij’ ze afkeurt. Want de maatschappij, en u, en de wet, ze zijn allen slechts het symptoom van een nationalistische visie op de wereld. Het wij-tegen-zij sentiment. Een maatschappij opgeëist door regeltjesmakers die het krediet van het gelijk enkel krijgen omdat niemand zin heeft om er over na te denken. Wie alles heeft, is tevreden en ziet niet om, die ziet de ongelijkheid niet.
Teneinde een einde aan die grens in zicht te krijgen, de grens waaraan wij hier dus staan en die het toelaatbare al lang heeft overschreden, en deze grens terug te dringen en het onrecht ongedaan te maken dat in het voorbijgaan van die grens mensen is aangedaan, zullen alle deportatiecentra in Neederland met de grond gelijk moeten worden gemaakt.
Om te beginnen.
Dán zal recht worden gedaan. Het is enkel om dit te kunnen zeggen in het aangezicht van mensen die zich op de een of andere manier tot een of ander gezag rekenen, dat ik hier vandaag gekomen ben. Want mijn verzet zal openlijk zijn, aangezien zij een rechtvaardig doel dient en zich dus niet hoeft te verschuilen. Het is een noodzaak, zoals het meenemen van een brood door een hongerige een noodzaak is.
Een misdaad is geen misdaad als er niks mis is met de daad, maar met datgene dat de daad noodzakelijk maakt: in dit geval het beleid van de Neederlandse regering, het bouwen van het Fort Europa, de ongelijke verdeling van welvaart, de uitbuiting van arme volkeren en gebieden, de fascistische repressie die een ieder die zich aan de consumptie- en controle maatschappij met haar identificatieplicht tracht te onttrekken of deze bevecht.
Het niet opvolgen van bevelen van politieambtenaren, het betreden van terreinen die de overheid tot de hare rekent, het zijn nog maar eenvoudige stappen aan het begin van een lange reis. Vrijheid voor allen, geen mens is illegaal. De reis is nog lang niet ten einde!
J.K.
 E-Mail: stopdeportaties@yahoo.com  Website: http://stop_deportaties.mahost.org/
|
