|
|  |
Op bezoek bij 'Jip', NN activiste in Schiphel
Bezoeker - 10.08.2007 22:19
Vandaag ben ik op bezoek gegaan bij Jip, de laatst overgeblevene NN-er van de actie van Stop Deportaties bij Kamp Zeist vrijdag 3 augustus. Zij zit al een week in vreemdelingendetentie, alleen omdat ze haar naam niet wil zeggen. Op dit moment verblijft ze in Schiphel.
Ik druk op het knopje van de bel en een paar seconden later klinkt een droge klik. Zonder verdere vragen mag ik naar binnen bij het detentiecentrum Oude Meer op Schiphol. Hier in de vreemdelingenbajes verblijft ‘Jip’, een dappere vrouw, die ondanks alle repressie, ondanks grof misbruik van wet en regelgeving nog steeds blijft zwijgen over haar identiteit, behalve dan dat ze Nederlandse is. Vandaag mag ik bij haar op bezoek.
De vreemdelingenwetgeving in Nederland is verschrikkelijk. Iemand zonder papieren is gelijk ook iemand vrijwel zonder rechten. De termijnen zoals we die kennen in het strafrecht bestaan hier niet. Iemand zonder (geldige) papieren mag bijna onbeperkt vastgehouden worden. Politie en Justitie grijpen de laatste tijd deze ‘mogelijkheid’ in o.a. Utrecht gretig aan om iedereen zonder papieren aan te pakken. Ook ‘legale’ mensen die uit principiele redenen weigeren hun naam te zeggen. Zo ook Jip en Janneke die na de actie van Stop Deportaties ervoor kozen om NN te blijven en dus ook in de Vreemdelingenbajes terecht kwamen. Een andere anonieme activist werd achterhaald op haar vingerafdrukken en mocht na een dagje op Bureau Paardenveld weer vertrekken. Ook Janneke is ondertussen vrij (zie  http://www.indymedia.nl/nl/2007/08/46488.shtml) nadat ze na 5 dagen besloot haar NN status op te geven. Waarom zijn zij vrijgelaten? Omdat de Vreemdelingenwet niet geldt voor ‘legale’ mensen. Ophouding en bewaring onder de vreemdelingenwet mag alleen toegepast worden op mensen waarbij een ‘redelijk vermoeden van illegaal verblijf’ bestaat en dat vermoeden moet gebaseerd zijn op ‘feiten en omstandigheden naar redelijke maatstaven beoordeeld’. (art 50 Vw) Politie en Justitie weet in het geval van ‘Jip’ heel goed dat ze Nederlands is, zoals ze dat ook wisten bij ‘Janneke’ en bij de clowns Pukkie en Quatsj die een maand geleden overgedragen werden aan de vreemdelingenpolitie. Maar onder valse voorwendselen wordt deze toch al verschrikkelijke wet gebruikt om mensen hun identiteit te achterhalen. Want politie en justitie zijn het zat telkens maar met Nners geconfronteerd te worden.
In Nederland heeft iedereen die gearresteerd wordt onder het strafrecht een zwijgrecht. Ook over je identiteit. Je hoeft immers niet mee te werken aan je eigen veroordeling. Onder de vreemdelingenwet geldt dit zwijgrecht niet. Je bent verplicht om mee te werken. Handig dus dacht politie Utrecht. Eindelijk van die Nners af. De rechter zal aanstaande maandag in Utrecht toetsen of de vreemdelingenbewaring van Jip, Janneke en de derde activiste rechtmatig was.
Schiphel. Grijze barakken achter hoge hekken met scheermesjesprikkeldraad. Kaal, grauw, gevoelloos, gedachteloos. Maar hier zitten honderden mensen vast. Een treurig idee.
De receptioniste weet niet zoveel af van hoe om te gaan met Nners. Ze moet bellen of ik wel geld kan storten voor Jip. Maar uiteindelijk kan het toch. Later kom ik er alleen achter dat dit geld pas gebruikt kan worden vanaf volgende week zaterdag. Want zolang duurt het administratieve gezeik. Omdat het weekend ertussen ligt, wordt mij uitgelegd. Maar min het weekend zijn dat toch al 5 dagen!! 5 dagen werk voor 20 euro? Pesterijtjes.
Als ik opnoem dat ik op bezoek kom voor iemand die anoniem is, hoef ik mijn naam niet eens op te geven, ze weten gelijk al wie ik ben. Mijn paspoort wordt door de scanner gehaald en ik moet mijn geboortedatum alsnog opnoemen. Daarna mag ik door naar de volgende ruimte waar ik mijn tas en heuptas moet achterlaten in een kluisje. Ik piep gelukkig niet als ik door het poortje ga. Want iedereen die op bezoek komt, mag alleen door als ie niet piept. Ik had m’n kisten met stalen neuzen uit voorzorg maar thuisgelaten gelukkig.
Dan een blauwe gang, rechtsaf, een deur door waarop staat: advocaten, bezoek, een grijze gang en halverwege een bezoekersruimte. Vier tafels. Aan elke tafel twee stoelen aan de ene kant, een stoel aan de andere kant met een gekleurd hesje erover heen. De gedetineerde moet dat aantrekken zodat in een oogopslag gezien kan worden wie het bezoek is en wie moet blijven. Een glazen wand aan de ene kant met twee bewakers erachter. Ik ga zitten en ik wacht.
Door het raampje zie ik Jip aankomen. Ze lijkt blij te zijn om in de buitenlucht te zijn en strekt haar armen naar de hemel, ze lacht. Ze ziet er gelukkig niet uit als een hoopje ellende. De bewaker leidt haar naar binnen en dan verlies ik haar even uit het oog. Hij gaat naar de bewakers achter de glazen ruit en praat met hun over of er inderdaad bezoek is voor de twee dames die hij mee heeft. “Van deze zie ik het bezoek al zitten”, zegt hij. Hij kijkt naar mij. Later hoor ik van Jip dat zij vroeg hoe hij dat wist. “Zelfde kapper”, had hij haar geantwoord.
En daar is ze dan eindelijk. Ze geeft me een hand en drie stevige zoenen en gaat tegenover me zitten. Ik had me voorbereid dat ze er misschien slecht uit zou zien, maar gelukkig, dat doet ze niet. Ze heeft een heldere oogopslag en ze praat veel. Ze hebben haar nog niet gebroken.
Het gaat wel redelijk met haar vertelt ze me. Ze is blij dat ze nu hier is, want ze mag hier uit haar cel overdag. Het eten gaat goed, ze krijgt gewoon veganistisch eten. Jam en brood ’s avonds (en dan ook gelijk genoeg voor ’s ochtends) warm eten ’s middags. Ze mag overdag uit haar cel, behalve dan tijdens het middageten. Ze mag elk heel uur twee sigaretten roken. Ze heeft contact met de andere gedetineerden.
De bewaking is wel oke, zegt ze. Ze zijn zelfs best lief tegen de gedetineerden. Dat verbaasde haar wel. Maar ze weten niets. De mensen die hier zitten krijgen alles pas op het allerlaatste moment te horen, maar de bewaking weet niets en kan dus ook niets vertellen. Er komt regelmatig iemand langs van de IND en die vertelt dan wat er gaat gebeuren. Maar het is lastig, want er wordt alleen in het Nederlands en Engels gesproken en veel mensen praten maar een beetje dit en een beetje dat. Tolken zijn er niet. Je kunt bellen naar een soort vertaalservice, maar dan moet je wel beltegoed hebben en dat kost geld. Gelukkig spreekt zij veel talen dus ze vertaalt hier en daar wat voor mensen. Iemand op de afdeling had al gegrapt dat ze haar maar moesten betalen omdat zij de tolk was.
Ze zit op een afdeling met vooral ‘lichte’ gevallen. Dat zijn mensen die weliswaar uitgezet gaan worden, maar die dat zelf ook wel willen. Het zijn vooral veel mensen met Europese paspoorten. En dat is gek, want in de Europese Unie mag je toch overal naar toereizen waar je wil? “Ja”, zegt ze “maar wat de meeste mensen niet weten is dat je je als buitenlander toch altijd moet melden bij de vreemdelingenpolitie om een stempel in je paspoort te zetten wanneer je hier belt aangekomen. Anders weten ze niet hoe lang je hier al bent en dan kun je dus opgepakt en uitgezet worden.” “Als gemeenschapsonderdaan?” vraag ik ongelovig. Ze vertelt dat er hier mensen uit Frankrijk, Spanje en Italie zitten. Met paspoorten en al. Er is bijvoorbeeld een man uit Frankrijk die graag terugwil. De franse regering heeft al gezegd dat ze hem kennen en terugwillen, maar toch moet hij nog tot 20 augustus wachten voordat hij daadwerkelijk wordt uitgezet. Er is ook een man uit Italie. Ze dreigen hem uit te zetten naar Noord Afrika als hij zijn paspoort niet opgestuurd krijgt. Zijn advocaat wil echter eerst geld zien voordat hij het paspoort opstuurt.
Maar er zit ook iemand die naar een oorlogsgebied uitgezet dreigt te worden. Die flipt af en toe wel zegt ze. Want die wordt gelijk afgemaakt als ie terugkomt.
Mannen en vrouwen zitten door elkaar heen. Maar iedereen is wel solidair met elkaar. Ze heeft wel goede contacten. Ze heeft een televisie op haar kamer en stromend water. Ook heeft ze een wc. Geen douche, maar als ze uit haar cel is kan ze douchen zoveel als ze wil. De bibliotheek heeft echter maar weinig boeken. Al het interessante heeft ze al gelezen. Maar boeken krijgt ze niet als die vanaf de buitenwereld komen, evenals telefoonkaarten en enveloppen. Die kun je namelijk hier lenen of kopen. Als je geld hebt. En zoals ik al zei, geld krijgt ze pas vanaf volgende week zaterdag.
Ze krijgt elke week een telefoonkaart van vijf euro. Maar met al het gebel naar mobiele telefoons is die natuurlijk zo op. Gelukkig mag ze af en toe kort bellen met de telefoonkaart van iemand anders. Ze heeft nu geen beltegoed meer, zegt ze. En ze krijgt pas weer een telefoonkaart op dinsdag.
Ik vertel haar over de buitenwereld. Dat er veel aandacht is van de reguliere pers en dat er op indymedia heel veel aanvullingen zijn geplaatst. Ook vertel ik haar over de actie van gisteren. Dat er een brief bij Albayrak is afgeleverd op haar huisadres. Dat vindt ze erg fijn om te horen.
Ze vraagt ook naar de andere arrestanten van de actie. Hoe het met hun gaat en wanneer zij vrij gekomen zijn. Van Janneke weet ze het natuurlijk. Ik vertel haar dat iedereen dezelfde dag is vrijgelaten, behalve de Nners. En ik doe haar de groeten van iedereen. Dat iedereen veel aan haar denkt en haar heel erg dapper vindt en vierkant achter haar staat. Daar is ze erg blij om.
Ze vertelt dat de lawaaidemo’s op Paardenveld erg fijn waren. Ze lacht en haar ogen twinkelen. Ze zegt dat ze er wel erg emotioneel van werd. Maar dan lacht ze weer en zegt ze dat ze er ook erg opstandig van werd. Dat ze die versieringen met wc papier (zie verslag ‘Janneke’ http://www.indymedia.nl/nl/2007/08/46488.shtml) maakte tijdens de lawaaidemo. Dat de politie daar erg over flipte. En dat ze ook nog lawaai terug probeerde te maken, maar dat werd ook gelijk afgestraft.
Op Noorderzand vond ze het wel fijn. Het was daar groen. Maar toen ze bijna was aangekomen bij haar cel, werd ze teruggeroepen. Ze mocht daar niet blijven. En gelijk sloeg de houding van de bewakers helemaal om. Ze (Janneke was er toen ook nog) werden weer behandeld als criminelen en uit elkaar gezet.
Iedereen vindt het hier te gek voor woorden dat zij hier zit. Iedereen is er namelijk van overtuigd dat ze Nederlands is. (En dus niet valt onder de vreemdelingenwet) Ook de politie moet dat hebben geweten in Utrecht.
“Het is hier niet leuk, maar wel interessant”, zegt ze. “Je maakt mee wat het is om vreemdeling te zijn”. Ze heeft de moed nog niet opgegeven. Ze houdt het nog wel vol, zegt ze. En ze maakt zich dus wel nuttig daaro.
De tijd is op. We nemen afscheid. Ik ga weer terug, grijze gang, linksaf, blauwe gang, rechtsaf, poortje, spullen uit kluisje, deur door. Ik moet nog een brief voor haar invoeren, maar ik merk aan mezelf dat ik zo snel mogelijk wegwil uit deze gevangenis met al die tralies en al dat personeel in witte en blauwe uniformen. Ze zijn misschien tegen mij niet onvriendelijk, maar het blijft binnenzitten, doen wat ze zeggen. Zij bepalen het ritme, het leven van de mensen in het centrum. Zij bepalen wanneer wie wat hoort, wie wanneer wat krijgt, wie wanneer naar buiten mag en waar naartoe. Ik krijg er de kriebels van en sta te springen om als de formaliteiten afgehandeld zijn weg te lopen.
Dan realiseer ik me dat ik weg kan, weg mag. Ik ben maar het bezoek, ik ben maar tijdelijk hier. Al die mensen die hier zitten, de ‘bewoners’ zoals de vrouw aan de balie ze griezelig genoeg noemt, die moeten blijven. Ik mag weg, ik mag deze deprimerende omgeving verlaten. Zij blijven. Voor hoelang? Ze weten het niet eens. Onder de vreemdelingenwet mag iemand bijna onbeperkt worden vastgehouden. Te bizar voor woorden, maar waar.
Jip moet terug naar haar cel en daar zal ze gelijk worden ingesloten. Want vanaf 5 uur 's avonds tot 9 uur 's ochtends zit je alleen. Kan je met niemand praten, alleen televisie kijken en boeken lezen uit de kleine bibliotheek. Nadenken. Nadenken. Nadenken.
Jip is moedig, houdt stand. Ze heeft maandag haar rechtszaak. Daarna zal ze hopelijk vrij zijn. Maar zelfs als zij vrij is, is het verhaal nog niet afgelopen. Want er zitten nog zoveel mensen vast, al dagen, al weken, al maanden. Alleen omdat ze niet in Nederland mogen zijn? Alleen omdat ze geen stempel in hun paspoort hebben gehaald?
Dit vreemdelingenbeleid moet worden afgeschaft. Deze bajessen moeten worden gesloopt. Deze vreemdelingenwet mag op niemand van toepassing zijn; geen activisten, geen vluchtelingen.
Geen man, geen vrouw, geen mens is illegaal!
Geen grenzen, geen naties, stop deportaties!
------------------
Jip ontvangt post, dus stuur allemaal je steunbetuiging aan de arrestantengroep Utrecht!
Weggeefwinkel
t.a.v. Arrestantengroep
Stationsplein 7
3511 ED Utrecht
|
| Read more about: europa globalisering vrijheid, repressie & mensenrechten wereldcrisis | | supplements | |
