Brief van Yiannis Dimitrakis
ABC-Amsterdam - 21.07.2007 21:39
Deze brief schreef Yiannis Dimitrakis op 5 juni vanuit de gevangenis. Deze week werd hij veroordeeld tot 25 jaar gevangenisstraf voor het plegen van een bankoverval. Hij heeft bevestigd daaraan te hebben deelgenomen met Anarchistische motieven; als aanval tegen de brute aanwezigheid van banken die met hun kluizen ons allen ketent aan het kapitalisme, om de anarchistische en sociale strijd te steunen, en om niet langer als slaaf dwangarbeid te hoeven verrichten voor het systeem.
Kameraden,
Deze brief is mijn eerste poging om uit te leggen omtrent en antwoord te geven op de gebeurtenissen die plaats hebben gevonden, en mijn ervaringen aangaande mijn deelname aan de bankoverval op de Nationale Bank van Griekenland in het centrum van Athene op 16 januari. Voor ik verder in ga op de daadwerkelijke gebeurtenissen, wil ik een aantal dingen zeggen over de motieven die achter mijn keuze om mee te doen liggen, en wat het voor mij betekend.
Voor mij is de hedendaagse samenleving een wagen die een voorbestemde route volgt en lijdt naar complete ontmenselijking. De rol van de passagiers, de wielen en de paarden - met andere woorden; de drijvende kracht - wordt gespeeld door onszelf, de mensen. DE bestuurder van de wagen heeft het brute gelaat van het kapitalisme en de co-bestuurder is een gezichtloze en vage Staat. Het pad van de wagen is uiteraard niet bestrooid met rozenblaadjes, maar met bloed en mensen lichamen; met individuen of groepen mensen die ofwel zich wilden verzetten of de koers van de wagen omzetten, dan wel als obstakel tegenover de wagen. De lijst van deze is lang: ongehoorzamen, rebellen, linksen, anti-autoritairen en anarchisten vullen veel van de bloederige pagina’s in dit reis logboek. Ergens tussen de laatste 2 groepen plaats ik mijzelf.
Dus, in de mate van bewustzijn dat mijn wereld beeld en perceptie mij bied, kan ik makkelijk opmaken dat de hedendaagse samenleving functioneert op geweld, repressie en uitbuiting. Een samenleving die zich richt op het verlies van menselijke waardigheid in elke vorm, hoe dan ook. Dit wordt door een ieder van ons ervaren en ontvangen in het dagelijks leven, door gedwongen omgang met de staats instellingen of op onze werkplek en door hen die profiteren van onze arbeid. Werkgelegenheid, banen: woorden wier werkelijke betekenis loonslavernij, verknechting is. Werk en zijn overwaardering zijn de pilaren van het hedendaagse economisch stelsel, terwijl de individuen die het uitvoeren en de omstandigheden waaronder het plaatsvindt bevestigd dat mensen worden gezien als vervangbare goederen, als waren zij moderne slaven. Wij zien arbeiders wegrotten van ziekten veroorzaakt door hun langdurige blootstelling aan giftige stoffen, die doodgaan door een val of explosie in de kapitalistische tempels die ze bouwen, hun verlangens verliezend, hun levendigheid hun spontaniteit en al dat een “vrij persoon” weergeeft. Vermoeiende uren werken, en werkzaam in 2 of 3 verschillende banen gelijkertijd, slechts voor een paar kruimels. Om de meest basale benodigdheden te bekostigen, is en mens verplicht te lenen bij die koudbloedige onderdrukkers, ook wel bekend als banken, en onder deze last van financiele verantwoordelijkheid beginnen de tekens van ondergeschiktheid en onderwerping op te komen, waar het in het geval van het niet meer kunnen beteugelen uiteindelijk een persoon bankroet verklaard wordt en uiteindelijk zelfmoord pleegt of publiekelijk belachelijk wordt gemaakt door de massa media als weer een ander menselijk wrak, lijdt slechts tot een conclusie.
De staat en kapitaal bezig met het in stand houden van de productie van moderne staatshorigen die eenvoudig vergeleken kunnen worden met Spartanen. Een systeem dat bij wijziging van winst ondoordacht en met brutaliteit mensenlevens opoffert. Zoals ik al eerder meldde, een van de grote partners in deze misdaad zijn banken, die niets minder zijn dan legitieme graaiers, een deels de plunderingen ten koste van het werkt te verwijten zijn.
Al het bovengenoemde in overweging nemende, kunnen we ‘Maki’ begrijpen, in Brecht’s stuk ...Wanneer hij vraagt “wat is een bankoverval in vergelijking met een bank runnen?” Maar ook mij in overweging nemende, die zich op persoonlijk niveau wilde verzetten – en op grote schaal, iedereen die me persoonlijk kent, weet dat ik mijn uiterste best heb gedaan – tegen mijn toekomstig juk, mezelf de kwaliteit van het leven beloofde, om mijn weigering te werken in praktijk te brengen en niet nog een rol te spelen in een productieve unit, van alweer een ander wiel aan die wagen, bereid het monster, de bank, aan te vallen (tegelijkertijd niet de illusie hebbende dat ik enige serieuze deuk aan het economisch systeem kan toebrengen), een pad van waardigheid in mijn leven te hebben genomen, besloot ik een bank te overvallen. Een daad die ik opneem, zoals vele anderen, als revolutionair, en op zichzelf zijn plaats verdiend.
In alle eerlijkheid moet ik toegeven dat het geld dat ik zou verkrijgen door de overval uiteindelijk bij mij terecht zou komen. Hoewel, als anarchist en als persoon die solidariteit wil betuigen door middel van daden, zou ik een van de eersten zijn geweest die actief en met vreugde had bijgedragen aan geldinzamelingsacties die mogelijk op komst zijn in de beweging waar ik deel vanuit maak. Wat ik tot slot duidelijk wil maken is dat alles wat ik tot nu toe heb genoemd, op geen enkele manier betekend dat ik vind dat wie een anarchist is, ook een bankovervaller moet zijn, of dat wie werkt, een slaaf is.
Nu overgaande op de reconstructie van wat er gebeurd is, neem ik als startpunt het moment waar op de grond lig, zwaar verwond door de smeris’ kogels, en ik me moet overgeven aan de “warme omhelzing” van de staat. Het welkom is op z’n zachtst gezegd even indrukwekkend als verbeeldend, zoals de meeste mensen hebben gezien, maar ook exemplarisch voor een iedere die erover denkt gelijk te handelen: een kudde jagers in blauwe uniformen, en ik in de rol van aangeschoten wild, omsingeld en vriendelijke trappen ontvangend – die, naar ik later uitvond, onderdeel waren van de tactiek me te ontwapenen – en commentaren als “we pakken je” of “nu ben je niet zo’n grote jongen he, klootzak?”, tussen andere dapperen woorden door. Tot slot, geboeid met de handen op de rug, ondanks dat ik niet kon ademen of bewegen omdat er kogels in mijn longen, lever en elleboog zaten, maakt het plaatje compleet.
Ik refereer naar deze gebeurtenis met de minste verbittering, klaagzucht of teleurstelling, daar ik geen betere behandeling van mijn vijanden verwachtte in het geval dat ik in hun handen mocht vallen. Hoe dan ook, een vergelijkbare houding is tentoongesteld aan minder “gevaarlijke” boeven, en als opmerkelijk voorbeeld wil ik men herinneren aan de beelden van de arrestaties van demonstranten en immigranten of de pogroms tegen zigeunerkampen, om er maar een paar te noemen. Ik refereer wel naar deze gebeurtenissen, dat op een tragische en gestoorde manier deze mensen op mijn rechtszaak naar voren zullen komen als degenen die eer en menselijk leven en waardigheid verdedigen, terwijl ik de rol krijg van immoreel, verhard, gewelddadig en harteloze crimineel.
Gedurende de tijd dat ik in het ziekenhuis van Athene werd vast gehouden, heb ik letterlijk de schendingen van alle mensenrechten als arrestant en later als gevangene mogen meemaken. Het werd al vroeg duidelijk hoe ik behandeld werd wanneer mijn ouders voor het eerst op bezoek kwamen op de Intensive Care Unit. Hoewel er strikte regels zijn over het maximaal toegestane aantal bezoekers,- zelfs in het geval van familieleden – baant een, tot op de tand bewapende politie agent, zich een weg naar binnen, en plaatst zichzelf in een hoek, en verstoort daarmee ieder concept van een op zijn minst prive moment met mijn familie, en door de medicijnen die ik kreeg kon ik niet eens praten, laat staan een conversatie voeren.
Volgend op dit incident en op een onverwacht moment, in een wazige toestand door de zware medicijnen die ik kreeg tegen de pijn van mijn wonden en zwemmend in een zee van buisjes die uit mijn lichaam kwamen, realiseerde ik mij dat er een bewaker permanent bij mij in de kamer gepositioneerd was, pal naast me. Deze situatie irriteerde me zeer en gaf me niet de mogelijkheid te rusten, wat ik hem kenbaar maakte. Vreemd genoeg verliet hij toen de kamer, en bleef daarentegen vervolgens recht voor de deur staan. Uiteraard heb ik, toen de dokters en het hoofd van de IC me kwamen onderzoeken, deze gebeurtenis bij hen gemeld, en werkelijk geschokt en geirriteerd door het incident, hebben ze de smeris weg weten te werken, zich afvragende wie hem uberhaupt binnen had gelaten.
Hier grote dank mijnerzijds aan alle mensen, van de dokters tot de verplegersters, die me aandacht schonken en die, ongeacht hun eigen politieke voorkeur, voor me hebben gezorgd zo goed als ze konden. Sommigen van hen hebben zich hevig verzet tegen de druk die hen werd opgelegd door de vervolgende autoriteiten, aangaande mijn bewaking of transport en vertrek van de IC.
OP de derde of vierde dag van mijn ziekenhuisopname werd ik geinformeerd dat aanklager Diotis me zou komen bezoeken die middag. Ik moet bekennen dat, om te beginnen, ik niet zeker was of ik er klaar voor was hem te ontmoeten in mijn toestand. Het hoofd van de IC verzekerde me echter dat hij aan mijn zijde zou blijven gedurende het verhoor en liet me weten dat, gezien mijn toestand, ik het recht had de procedure te stoppen op welk moment dan ook, iets waar ik nog geen weet van had. Dus toen Diotis arriveerde, begeleidt door een politiechef en een andere persoon wiens officiele rol ik me niet kan herinneren, maar was waarschijnlijk een ondervrager, en zodra allen enkele minuten tegen me gesproken hadden, seinde ik naar mijn dokter dat ik wilde dat ze zouden vertrekken. Op zijn weg naar de deur zei Diotis tegen me dat ze hoe dan ook de anderen die bij me waren zouden vinden, en dat nu met hem praten het juist makkelijker voor me zou maken. Natuurlijk waren zijn woorden tegen dovemans oren gezegd. De tweede keer dat hij kwam, kwam ik erachter wie Diotis werkelijk is, toen hij in een levendige discussie met het hoofd van de IC, per abuis een erg vreemde zin liet vallen. Zijn monoloog te hebben afgerond, en mij hget arrestatie bevel en de lijst met beschuldigingen te hebben overhandigd, vroeg hij me te tekenen. Mijn dokter interrumpeerde onmiddellijk en legde hem uit dat ik op het moment niet in staat was tot dergelijke dingen, en vroeg hem te vertrekken omdat mijn krachten uitgeput waren. Diotis antwoordde, onzer beiden verbazing, “Natuurlijk respecteer ik de jongens conditie, en ben ik er niet op uit moeilijkheden te bezorgen, want als ik dat wel was, dan kon ik gewoon wat aan die slangetjes trekken en zijn druk op voeren naar 50”. Op dat moment realiseerde ik mij wat er had kunnen gebeuren in die kamer als de dokters geen mensen met sterke wilskracht en gevoel voor waarden waren, maar simpele pionnen. Ik zou zonder twijfel, de beruchte verhoormethoden hebben ontdekt die Diotis in het verleden heeft gebruikt.
Na deze gebeurtenis zijn de omstandigheden van mijn detentie ernstig verslechterd. Twee gewapende bewakers werden permanent op de IC geplaatst, en er werd druk uitgeoefend op het hoofd van de afdeling opdat ik eerder zou worden ontslagen, wat uiteindelijk werd bereikt. Daarop werd ik overgeplaatst naar een speciaal ingerichte kamer in de “Eye Kliniek”, met als excuus dat ze me zo efficienter konden bewaken.
In deze nieuwe ruimte sliep ik met twee undercover politieagenten naast mij. Twee andere agenten werden permanent gestationeerd voor de open deur van mijn kamer, terwijl er een figuur constant in en uit liep om dingen te controleren, vijf of zes andere agenten zaten in de wachtkamer en een onbekend aantal personen in de hal.
Het resultaat hiervan was dat ik drie of vier dagen niet heb kunen slapen, en me voelde als een aapje in de dierentuin, daar iedere opgedagde agent me even kwam opnemen en discussieerde in zijn mobiele telefoon of met zijn collega’s. Ik was aan het eind van mijn Latijn en diende een klacht in bij het hoofd van de beveiliging over dit alles, en deze antwoordde dat ik nu een gevangene was en dat zij degenen waren die uitmaakten hoe ik bewaakt zou worden, en dat zij me tegen mezelf beschermden, menend, niet te geloven, dat ze me in de gaten hielden zodat ik geen zelfmoord kon plegen.
Andere verbazingwekkende scenes waarbij ik betrokken was, nog steeds in bed, mezelf bemoedigend tegenover hen, die me onverstoorbaar bekeken, of dat ik geboeid aan het bed van de IC lag, opnieuw met het excuus van preventie tegen zelfmoord en andere dergelijke incidenten. Zoals de poging me te ontvoeren van de Eye Kliniek en me te vervoeren naar het ziekenhuis van de gevangenis van Korydallos, hoewel ik nog steeds hechtingen van chirurgische ingrepen had, beweerden ze valselijk dat de dokters toestemming hadden gegeven, maar werd uiteindelijk verhinderd, op dat moment, dankzij mijn ouders die de dokters inlichtten.
Ik denk dat de enige reden hiervoor was me te vernederen, me alle gevoel van zelfbewustzijn te doen verliezen en om me in het algemeen te laten realiseren dat ik een gevangene in hun handen was en niet langer nog rechten had. Deze situaties maakte dat ik het ziekenhuis en de gevangenis in Korydallos beschouwde als een toevluchtsoord van mentale kalmte.
Terwijl ik wachtte op overplaatsing naar de Korydallos gevangenis, hebben we allemaal een georganiseerde poging gezien van de aanklagende autoriteiten om medeschuldigen te creeeren, met als enige indicatie dat ze tot mijn bevriende omgeving behoorden of tot de anarchistische scene. Ik ben er nu van overtuigt dat het oppakken van mensen voor verhoor, het publiek maken van namen, het uitgeven van arrestatie bevelen waren pogingen van de politie om wat van mijn prive foto’s te vinden, telefoontjes van en naar mijn mobiele telefoon, of wat voor document ook dat moest bewijzen dat ik een vriendschappelijke relatie had met deze personen. Ik wil mijn solidariteit aan hen betuigen.
Volgens politie en journalistieke scenario’s vormen we een, voor mij in ieder geval onbekende, “bende in zwart”, die bestaat uit 10 tot 15 personen; anti-autoritairen en anarchisten (die de mogelijkheid voor de autoriteiten openlaat om andere individuen te betrekken). Deze bende heeft zes andere bankovervallen gepleegd, gaat op vakantie in dure resorts, heeft nauwe banden met Passaris, enzovoorts. En het geld, dat was verkregen door verschillende kameraden om de kosten te dekken van de anarchistische scene en die ik in een bank kluis bewaarde, was gemerkt als het product van overvallen.
Als gevolg van al het bovengenoemde, kwam het er op neer dat ik mezelf uiteindelijk moest verdedigen voor zeven bankovervallen, poging tot moord en voor geld witwassen en werd ik gesteld onder de anti-terrorisme wetgeving.
Dat de staat een haar schoothondjes al jaren een standaard tactiek hebben mensen hun reputatie te bezoedelen, aanwijzingen verzinnen, schuldigen bedenken, rechtszaken te organiseren die juridische farces zijn en in het algemeen op allerlei manieren haar haat en wraakzucht demonstreert tegenover een ieder die zich verzet, is wel bekend. Echter een vraag doemt op al het bovengenoemde in overweging nemende. Welke behandeling en welke methoden zal de staat gebruiken in geval van de aanhouding van of het vrijwillig overgeven van de drie kameraden, om een bekentenis te verkrijgen en hen te vervolgen, maar ook; hoe is een ‘eerlijke rechtsgang’ te garanderen voor wie door gaat met deze procedure?
Tot slot heb ik nog een ding te zeggen aan hen die onze fysieke, ethische en politieke vernietiging plannen; voor eens en altijd: Ongeacht welke smerige en onethische methoden jullie gebruiken, ongeacht hoe zeer jullie ons opjagen en gevangen zetten; jullie zullen ons nooit verpletteren en temmen. Omdat zij die oprecht zijn, diegenen zijn die in opstand komen, en niet degenen die verraden en het hoofd buigen.
Ik wil ook grote dank betuigen aan jullie allen die ervoor hebben gekozen, kiezen of ervoor zullen kiezen me te steunen in solidariteit, om welke reden dan ook, hoewel, ik geloof, dat mijn zaak erg ingewikkeld is.
 E-Mail: abcamsterdam@squat.net  Website: http://squat.net/abcamsterdam
|
