|
|  |
In oorlog met Iran
r a v a g e - 18.02.2007 16:51
Terwijl de Amerikaanse oppositie tegen het mislukte avontuur in Irak aan kracht wint, bereidt Bush de publieke opinie voor op een aanval op z'n nieuwe doelwit: Iran. Met dezelfde leugens, terwijl de publieke verontwaardiging nagenoeg uitblijft. "Is dit écht opnieuw aan het gebeuren, minder dan vier jaar na de aanval op Irak, die het leven koste aan zo'n 650.000 mensen?", vraagt John Pilger zich vertwijfeld af.
De VS bereiden een aanval voor op Iran, het wordt een catastrofe. Voor de kliek van Bush is die aanval een manier om 'tijd te kopen' voor haar Irak-debâcle. Toen Bush extra Amerikaanse troepen voor Irak aankondigde, wees hij Iran aan als het daadwerkelijke doelwit. "We zullen de stroom van steun [aan de Iraakse opstand] uit Iran en Syrië stoppen", zei hij. "We zullen de netwerken opsporen en vernietigen die geavanceerde wapens en training verstrekken aan onze vijanden in Irak."
"Netwerken" slaat op Iran. "Er zijn harde bewijzen dat Iraanse agenten bij deze netwerken betrokken zijn en dat ze samenwerken met individuen en groepen in Irak, en dat het de Iraanse regering is die hen stuurt", zei een woordvoerder van het State Department op 24 januari. Net zoals met de bewering van Bush en Blair dat ze over onomstotelijke bewijzen beschikten dat Saddam Hoessein massavernietigingswapens bezat, is ook deze keer het 'bewijsmateriaal' totaal ongeloofwaardig.
Geen nucleaire macht
Iran heeft een natuurlijke affiniteit met de shi'itische meerderheid van Irak, en het is altijd onverbiddelijk gekant geweest tegen Al-Qaeda. Het heeft de aanslagen van 9/11 veroordeeld en de VS gesteund in Afghanistan. Syrië deed hetzelfde. Onderzoeken door onder meer de New York Times, de Los Angeles Times en ambtenaren van het Britse leger, hebben uitgewezen dat Iran niet betrokken is bij wapenleveranties aan Irak. Generaal Peter Pace, hoofd van de Joint Chiefs of Staff van de VS, heeft gezegd dat daarvoor geen bewijzen bestaan.
Nu de Amerikaanse ramp in Irak steeds erger wordt, en de binnen- en buitenlandse oppositie groeit, denken neoconservatieve fanatici zoals vice-president Dick Cheney dat hun kans om de Iraanse olie onder controle te krijgen zal voorbijgaan als ze niet ten laatste tegen de lente tot actie overgaan. Voor de publieke opinie hebben ze een sterke mythe klaar. In koor met Israël en de zionistische en fundamentalistisch-christelijke lobbies in Washington, zeggen Bush en co dat hun 'strategie' erin bestaat een einde te maken aan de nucleaire dreiging van Iran.
lees verder:
 http://www.ravagedigitaal.org/2007/deel1/artikel/artikel09.php
 Website: http://www.ravagedigitaal.org
|
| Read more about: media militarisme natuur, dier en mens vrijheid, repressie & mensenrechten | | supplements | | some supplements were deleted from this article, see policy | | | Iran | eurodusnie - 19.02.2007 10:11
Door neoconservatieven in Washington, en met name het American Enterprise Institute, wordt aangedrongen op een 'nieuw front' tegen Iran. Hirsi Ali, medewerkster van het AEI, verwoorde het de laatste keer dat ze een interview gaf aan NOVA als volgt: "Ik denk dat ik Bush ga beoordelen als definitief bekend is hoe hij tegenover Iran gaat staan". In deze kringen gaat men ervan uit dat een relatief korte, intensieve operatie van de Amerikaanse luchtmacht tegen atoominstallaties in Iran het beste antwoord is op de nucleaire dreiging van dit land. Vervolgens is het een kwestie van "ons schrap zetten om de terugslag van Iran te absorberen" aldus Joshua Muravchik, Midden-Oosten specialist van het AEI. In november publiceerde deze collega van Hirsi Ali nog een artikel met de titel "We MUST bomb Iran".
http://eurodusnie.nl/Geen-Paniek/Oorlog-en-terrorisme/Aanval-op-Iran.html
Website: http://eurodusnie.nl
| | Iran en de oliefactor | Peter Polder - 20.02.2007 13:33
geschreven voor een andere website, hier maar even een copy paste.
Iran en de oliefactor.
Een mogelijke aanval op Iran draait niet om kernwapens, maar om olie.
Dat hoef je bijna niemand in de wereld uit te leggen, toch een kleine poging daartoe.
Veel mensen weten wel dat er veel olie aanwezig is in Iran, maar de details geven toch een ander beeld op de zaak.
Eerst even de ruwe statistiek. Iran heeft een oliereserve van grofweg 133 miljard vaten.
Het is daarmee de nummer drie in de wereld. (na overbuur Saudie Arabie en Canada). Nummer vier is Irak. Iran produceert ongeveer 4.22 miljoen vaten per dag olie equivalent. Die olie gaat grotendeels naar Azie, en voor slechts een klein deel naar Europa. Vooral China is erg actief in Iran, maar ook Europese oliemulti’s als Total en Shell. Iran probeert de laatste jaren ook meer investeringen en technologie van buiten af aan te trekken om haar olieproductie op te kunnen voeren. Zo sloot Shell onlangs een principe akkoord over deelname aan de ontwikkeling van het South Pars gasveld. De verwachting is dat de Iraanse olieproductie ergens rond 2017 gaat pieken, maar met zekerheid is dit niet te zeggen.
In 2002 (vlak voor de prijsstijgingen) bracht als die olie 23 miljard dollar op, in 2005 was dat al 55 miljard dollar. De buitenlandse reserves (voornamelijk dollars) bedragen nu 47 miljard dollar, twee maal zoveel als de buitenlandse schulden van Iran.
Wat Iran commercieel en strategisch zo interresant maakt is misschien niet eens zozeer haar olie, maar haar gas. Samen met Rusland en Qatar bezit Iran meer als de helft van de gasreserves in de wereld. Het grootste gasveld in de wereld South Pars,ligt voor de kust van Iran. Al zeker een jaar gaan er geruchten over GASPEC, de gas tegenhanger van OPEC. Rusland zou achter de schermen bezig zijn dit bijeen te brengen, en naast Rusland zou dat vooral moeten bestaan uit Iran en Algerije. Toen Iran begin februari bij hoog Russisch bezoek liet weten dat Iran daar wel oren naar heeft melde Rusland overigens niet geinterreseerd te zijn in Gaspec. Maar zoals zo vaak kunnen de Russen nogal tegenstrijdige berichten naar buiten brengen.
Het meest interresant in het geopolitieke spel rond Iran zijn twee zaken: het verkapte dreigement van Iran om de oliestroom uit de perzische golf te verstoren en economische belang van China.
In de aanloop naar een eventuele aanval heeft Iran evenveel keren ontkent als bevestigd dat het ingeval van oorlog de olietoevoer door de Straat van Hormoez zal stilleggen.
Mochten ze dit dreigement waar maken dan betekend dat niet alleen het wegvallen van de olieproductie uit Iran (wat opzich al een prijsschok teweeg zal brengen) maar ook die van landen als Qatar, Saudie Arabie, Koeweit en Iran. Mocht dit lukken dan zal dit naast olieprijzen van boven de honderd dollar een acuut oliegebrek betekenen. De vraag is of Iran militair gesproken instaat is om dit te doen. Opzich is het voor elk stuk geschut makkelijk om vanaf de Iraanse kust de langzaam voorbij drijvende mamoetankers te raken, maar het is evenzeer makkelijk voor de Amerikanen om in een redelijk beperkte militaire operatie de kusten rond de straat van Hormoez schoon te vegen. Er zijn ook al tijden geruchten over contacten tussen Amerikaanse commando eenheden en etnische minderheden in dit deel van Iran (voornamelijk Arabisch en Balluchistaans).
Het worst case scenario is een Iraanse raketaanval op gaan olieinstallaties in buurlanden die deel uit maken van de Arabisch-Amerikaanse coalitie tegen Iran.
De vraag is echter of, zelfs als het wordt aangevallen, Iran hier zijn belangen niet evenveel mee schaadt als dat van zijn (regionale) tegenpolen.
Een olieschok zou de noodzaak van een alternatief voor olie in de rest van de wereld er wel erg diep inhameren. En ook Iran heeft belang bij buurlanden waarmee het kan onderhandelen. Niettemin, alleen al het dreigen met vergeldingsmaatregelen kan de VS treffen. Er is niemand meer getroffen met stijgende olieprijzen als olieconsument nummer 1 in deze wereld, het Amerikaanse leger.
De China factor speelt vooral diplomatiek een zware rol. China haalt grofweg 10% van haar olie-importen uit Iran. De investeringen van China in Iran lopen ook nog steeds op. China is dan ook na Iran het land dat de meeste schade gaat ondervinden van een aanval. Het zwaar afzwakken van de sancties tegen Iran is dan ook zeer waarschijnlijk een verdienste van China. China is echter een erg onzekere steun voor Iran.
Het land is nog nooit geinterreseerd geweest in geopolitieke spelletjes en het opbouwen van Imperia. Het zou kunnen besluiten Iran niet de moeite waard te vinden van een echte confrontatie met het Westen, en haar olie elders kopen.
Aan de andere kant is de oliesituatie in China nijpend. Het land krijgt alleen voet aan de grond in landen waar de VS of Europa geen claim op hebben gelegd. Het investeert daarom zwaar in een land als Soedan. De vraag naar olie neemt in China scherp toe. De vraag is dus in hoeverre China haar traditie van non-interventie in dit soort conflicten kan volhouden.
Het meest waarschijnlijke scenario voor een aanval op Iran is daarom eigenlijk voor beide zijden een beperkte aanval (zeer waarschijnlijk een Israelische, maar afgedekt met Amerikaanse luchtsteun) en een beperkte wraak daarvan in de vorm van het afvuren van rakketten op Israel. Iran kan een directe Amerikaanse aanval niet onbeantwoord laten. Bush zal een directe Amerikaanse aanval niet verkocht kunnen krijgen in eigen land.
De escalatie van het conflict die daar uit volgt is ook nadelig voor beiden. Zeker in economische zin. De VS kan zich de 80 tot 100 dollar per vat olie niet veroorloven, de iraanse economie is ondanks de hoge olieprijzen bijzonder zwak en kan zich geen schade aan de infrastructuur veroorloven. Ook de Arabische partners in de anti-iraanse coalitie zullen niet wakker liggen van Iraans-Israelische schermutselingen en niet geneigd zijn de VS te steunen in tegenmaatregelen. De vraag is ook of het militaire establishment geen poging gaat doen om een aanval te voorkomen. Volgens sommigen is de kans op regime change in Washington groter is als in Theheran.
Niettemin is dit beperkte scenario een recept voor verdere escalatie. Een aanval op Israel (ook als reactie op Israelische bommen op Iran) is voor Bush binnenlands de perfecte legitimatie voor een militaire tegenreactie. Zelfs democratische presidentskandidaten als Hilary Clinton en Barak Obama zullen daar niet tegen in gaan. Mocht Iran daarop besluiten (en in staat zijn) Amerikaanse doelen in de regio aan te vallen dan zullen de Arabische bondgenoten van VS niet lijdzaam toe kunnen zien. Zeker niet als Iran probeert de olie-industrie in de regio te ontregelen.
De vraag blijft natuurlijk of beide partijen niet bezig zijn met een gevaarlijk potje poker. Het lijkt me in iedergeval zaak wat zaterdagen in Maart en April vrij te houden voor demonstraties en spandoeken schilderen.
| |
| supplements | |
