Pijpleidingen naar 11 september
Rudo de Ruijter - 29.10.2006 22:15
De terroristische aanslagen van 11 september 2001, de oorlog in Afghanistan en de “War on Terror” hebben de wereld veranderd. Met Bush’ leugen over massa-vernietigingswapens volgde de oorlog in Irak. Maar ook de oorlog in Afghanistan is op leugens gebaseerd. Osama bin Laden? De echte redenen zijn olie, gas en pijpleidingen rond de Kaspische Zee. En 11 september dan? De neo-conservatieven wilden een catastrofale gebeurtenis om meer geld te krijgen voor oorlogen.
Pijpleidingen naar 11 september
Rudo de Ruijter,
Onafhankelijk onderzoeker
Oktober, 2006
Korte inhoud
Dit artikel gaat over de achtergronden van de oorlog van de VS tegen Afghanistan. Het gaat over olie, gas en pijpleidingen rond de Kaspische Zee. Om olie en gas van de Oost-zijde van de Kaspische Zee te exporteren, waren er plannen voor pijpleidingen door Afghanistan gemaakt. Omdat UNOCAL, een onderneming uit de VS, er maar niet in slaagde hier de zeggenschap over te krijgen, werd de oorlog voorbereid. Op het moment dat deze voorbereidingen getroffen waren, ontbrak alleen het voorwendsel nog. Dat kreeg Bush precies op het juiste moment aangereikt door de aanslagen van 11 september. Dank zij deze aanslagen kreeg Bush steun van het Congres, van zijn volk en van de rest van de wereld voor zijn oorlog tegen Aghanistan. “Operatie 11 september” blijkt een bijna perfecte misdaad.
Inhoud:
§ Inleiding
§ Tijdlijn 1989 – 2000
§ Neo-conservatieve ideeën
§ Rijke acteurs en invloeden
§ Voorbereidingen voor 11 september en de oorlog tegen Afghanistan
§ 11 september 2001
§ Conclusie
§ Inleiding
Onze politici hebben het beeld geschapen, dat veel mensen van onze wereld hebben. Ze hebben onze wereld ingedeeld in goed en kwaad. Natuurlijk zijn zij altijd de goede, en degenen die zij beschuldigen de slechte mensen. Simpel, niet waar?
Echter, als we bij de feiten blijven en alle informatie uit oncontroleerbare bronnen over boord gooien, dan ziet onze wereld er heel anders uit. Dit onderzoek is niet bedoeld om wie dan ook te beledigen. Als u tevreden bent met de officiële versie van onze geschiedenis, lees dan niet verder.
Bush zei, dat de aanslagen van 11 september de reden was om Afghanistan binnen te vallen. [1] Dit artikel laat zien, dat de oorlog het logische resultaat was van een moeizame strijd om pijpleidingen door Afghanistan aan te kunnen leggen, en dat de voorbereidingen voor deze oorlog plaats vonden vóór 11 september 2001.
In 2000 zeiden de neoconservatieven, dat zij een catastrofale en catalyserende gebeurtenis nodig hadden. Dit artikel laat zien hoe deze gebeurtenis zich op 11 september 2001 af heeft kunnen spelen.
De aanslag van 1993
De aanslagen op het World Trade Centre en het Pentagon van 11 september 2001 doen bijna een eerdere aanslag op het World Trade Centre in 1993 vergeten. Op 20 januari 1993 werd William (Bill) Clinton president. Een maand later, op 26 februari, “vond om 12:18 plaatselijke tijd een enorme explosie plaats in het gedeelte van de Geheime Dienst van de ondergrondse parkeerplaats, onder en tussen New York’s hoogste gebouwen.” [2]
De BBC publiceerde de woorden van een ooggetuige: “Het leek wel of een vliegtuig tegen het gebouw vloog.” Klaarblijkelijk was de explosie bedoeld om beide torens van het WTC neer te halen. De New York Times vond uit, dat de FBI bij de aanslag betrokken was. De FBI zou geïnfiltreerd zijn in een terroristische groepering, zou van hun plannen geweten hebben en zou het om onbekende redenen hebben laten gebeuren. [3] Zes mensen werden gedood en een honderdtal gewond. [2]
§ Tijdlijn 1989 - 2000
In dit hoofdstuk zal ik een tijdlijn presenteren met Afghaanse gebeurtenissen. Ook zal ik gebeurtenissen vermelden, die met terrorisme te maken hebben, omdat dat VS’ uiteindelijke voorwendsel voor de oorlog wordt.
Onmiddellijk na de aanslagen van 11 september 2001 beschuldigden “officials” in de VS Osama bin Laden. Omdat de man in Afghanistan zou verblijven, verschafte dat George W. Bush een voorwendsel om het land aan te vallen en te bezetten.
Laten we de situatie van vóór 11 september eens nader bekijken. Zoals beloofd door Sovjet president Mikhail Gorbachev, had de USSR zijn laatste soldaten op 15 februari 1989 uit Afghanistan teruggetrokken. Dat was het einde van 10 jaar oorlog. Het was ook de laatste oorlog van de Sovjet Unie.
Enkele maanden later, op 9 november 1989, viel de Berlijnse muur. Het IJzeren Gordijn stortte in. De mensen die aan de andere kant van het gordijn leefden, van wie onze leiders altijd gezegd hadden, dat ze gevaarlijk en wreed waren, bleken net zo vriendelijk te zijn als wij zelf.
Met het idee van de Koude Oorlog hadden onze leiders onze wereld verdeeld en ons meer dan 40 jaar angst aangejaagd. Deze terreur, gefabriceerd door onze eigen regeringen, was eindelijk voorbij.
Pijpleiding-projecten door Afghanistan
Op 25 December 1991 wordt de Sowjet-vlag op het Kremlin voor het laatst gestreken. [4] De voormalige Sovjet-republieken worden onafhankelijk. Onder hen zijn de landen rond de Kaspische Zee, allen rijk aan olie en gas. [KAART:  http://worldatlas.com/webimage/countrys/as.htm ]
Voordien ging olie en gas door pijpleidingen naar hun Sovjet-buurlanden, of werden via Rusland naar Europa geëxporteerd. Nu kon elk land zijn eigen olie en gas verkopen en nieuwe markten ontwikkelen. Kopers kwamen overal vandaan.
In het begin hadden de nieuwe leiders nog geen ervaring met de wereld-olie-markt. Een van de eerste transacties van Turkmenistan was het veilen van een oliebron voor slechts $100.000. [5] Bedrijven uit de VS kwamen ook opdagen.
De grootste uitdaging was om de Kaspische olie en het gas naar de wereldmarkten te krijgen. Het probleem? De regio is ingesloten door land. Als je noch Rusland aan de Noord-zijde van de Kaspische Zee vertrouwt, noch Iran aan de Zuid-zijde, dan moet je nieuwe pijpleidingen aanleggen. [KAART: http://www.treemedia.com/cfrlibrary/library/policy/bremmermap.html ]
Vandaag, vanaf de Westkant van de Kaspische Zee, wordt olie via verschillende pijpleidingen naar de Zwarte Zee en de Middellandse Zee gepompt, vanwaar het verscheept kan worden.
Grote zaken aan de Oostkant van de Kaspische Zee zijn nog schaars. Om olie en gas aan die zijde te ontsluiten moeten pijpleidingen door Afghanistan aangelegd worden. Hier zijn, sinds de vroege jaren 90, twee pijleidingen in project, één voor gas en één voor olie. [KAART: http://www.treemedia.com/cfrlibrary/library/energy/greatgamemaps.html#map2 ]
De oliepijp zou naar het Zuiden gaan, naar de Indische Oceaan, en eindigen bij de havenstad Gwadar in Pakistan. De gaspijp zou naar het Oosten afbuigen, naar Multan, in Midden-Pakistan. Vanuit Pakistan is een uitbreiding gepland naar Bombay (Mumbai, India), waar ENRON, een bedrijf uit de VS met hechte banden met vader en zoon Bush, een grote electriciteitscentrale aan het bouwen is. [6]
Contracten voor pijpleidingen zijn niet alleen projecten van miljarden dollars om ze aan te leggen. Degeen die het contract afsluit, koopt en verkoopt gewoonlijk ook de olie en het gas die er door heen gaan. Hij beschikt er over, bepaalt hoeveel de leverancier ervoor krijgt, en hoeveel betaald wordt aan landen die doorkruist worden. Hij bepaalt wie het krijgt, tegen welke prijs en in welke valuta betaald moet worden.
In feite bepaalt hij heel veel in de economische ontwikkeling van zowel de verkopende als de kopende landen. Met Turkmenistan, dat zijn gas heel graag wil verkopen, Pakistan dat het heel graag wil kopen en ENRON in India, die zit te popelen om het te kunnen gebruiken, is de pijpleiding door Afghanistan van groot belang.
Echter, in 2001 is de aanleg in Afghanistan nog niet begonnen. Sinds de terugtrekking van de Sovjet-troepen in 1989 heerst er nog steeds onrust in het land.
De Taliban: van geallieerden tot terroristen
De onrust in Afghanistan, die het zaken doen verhinderen, is een nadere beschouwing waard. In 1992 wordt de pro-Russische president Mohammad Najibullah verjaagd. In 1993 wordt Burhanuddin Rabbani president, gesteund door de Tajik minderheid van het volk.
In 1994 dagen de Pashtun, die de helft van de bevolking vormen, Rabbani uit. Omdat de pijleiding hoofdzakelijk door Pashtun-gebied moet lopen, wordt hun beweging, de Taliban, gesteund door de VS en Pakistan.
Twee bedrijven, BRIDAS uit Argentinië en UNOCAL uit de Verenigde Staten, zeggen in maart 1995 beide, dat ze contracten hebben van de verkoper van het gas (Turkmenistan) en de koper (Pakistan). Op dat moment is er nog geen accoord gesloten met de Afghaanse autoriteiten.
In oktober 1995 tekent president Niyazov van Turkmenistan een officiële overeenkomst met UNOCAL, maar in februari 1996 tekent president Rabbani van Afghanistan een overeenkomst met BRIDAS voor het hoofdgedeelte van 1350 km, 875 miles, door Afghanistan. [7]
UNOCAL's kansen lijken verkeken. Maar de Taliban wil president Rabbani verjagen. In september 1996 nemen ze Jalabad, Kandahar, en vervolgens Kabul in. President Rabbani vlucht en sluit zich aan bij de Noordelijke Alliantie.
UNOCAL haalt opgelucht adem. Ze steunen de machtsovername door de Taliban, zeggende, dat het de aanleg van de pijpleiding vergemakkelijkt. (UNOCAL beweerde later, dat hun woorden verkeerd aangehaald waren.)
Zou BRIDAS het spel nu verloren hebben? Nee. In november 1996 sluit BRIDAS een overeenkomst met de Taliban en Generaal Dostum om de pijpleiding aan te leggen. Maar hun contract met de Taliban zal niets opleveren, want, behalve door Pakistan en Saudi-Arabië, wordt de Taliban regering niet internationaal erkend.
Omdat in april 1997 de aanleg nog steeds niet gestart is, kondigt de Taliban aan, dat zij het contract geven aan degeen, die het eerst met de aanleg begint. UNOCAL stelt echter, dat er eerst vrede moet zijn.
In juli 1997 accepteren Turkmenistan en Pakistan een nieuwe vertraging en tekenen een nieuw contract met UNOCAL, waarin staat dat ze binnen 18 maanden met de aanleg moeten beginnen.
In december 1997 probeert UNOCAL goeie vriendjes met de Taliban te worden en nodigt een delegatie uit op hun hoofdkantoor in Sugarland, Texas, waar ze als VIP (Very Important Persons) worden ontvangen en in de beste hotels verblijven. [8]
In Afghanistan gaat de burgeroorlog verder. Zonder internationaal erkende wettelijke vertegenwoordiging, zit het pijpleiding-project in een impasse. [9]
VS-bommen op Afghanistan, nadat VS-ambassades zijn aangevallen in Afrika.
Op 4 februari 1998 en op 30 mei 1998 werd het Noord-Oosten van Afghanistan getroffen door zeer zware aardbevingen. Ze trokken internationale aandacht en veel groepen hulpverleners kwamen naar Noord-Oost Afghanistan om te helpen. Volgens beschuldigingen van de VS, zou dit het moment zijn geweest, dat ergens in deze zelfde regio een zekere Osama bin Laden aanslagen voorbereidde tegen twee VS-ambassades in Afrika, één in Nairobi (Kenya), en één in Dar es Salaam (Tanzania).
De aanslagen hadden veel impact in de pers. 258 Mensen werden gedood en 5.000 gewond. De aanslagen vonden plaats op 7 augustus 1998, klaarblijkelijk zonder duidelijke reden. [10]
En klaarblijkelijk profiteerde alleen president Clinton er van. In de VS was de Monica Lewinsky affaire tot een hoogtepunt gekomen. De pers en het publiek waren opgewonden en boos. Clinton had onder ede verklaard, dat hij geen sexuele relatie had gehad met Monica Lewinsky. Nu was gebleken, dat hij wel sex met haar had gehad. Clinton stond op het punt veroordeeld te worden wegens meineed.
De aanslagen tegen de VS-ambassades leidden de aandacht naar het drama in Afrika. Tenslotte, op 17 augustus, kwam Clinton weg met de meineed, door te stellen dat orale sex geen sexuele relatie was. [11]
Enkele dagen later, op 21 augustus 1998, wierpen VS-militairen bommen af op Kandahar en andere doelen in Afghanistan. Pas achteraf legde Clinton aan de journalisten uit, dat dat vanwege Osama bin Laden was, die geacht werd achter de aanslagen in Afrika te zitten. [12]
In tegenstelling tot George W. Bush in 2001, valt Clinton Afghanistan niet binnen. Een invasie zou UNOCAL hoop gegeven hebben op een doorbraak in de Afghaanse impasse. Maar met de Lewinsky affaire nog vers in ieders geheugen, heeft Clinton onvoldoende politiek krediet voor een dergelijke oorlog.
Op 28 augustus 1998 geeft VN-veiligheidsraad resolutie 1193 de Taliban de schuld voor de problemen in Afghanistan. [13]
Op 5 november 1998 wordt Osama Bin Laden door een “Grand Jury” in de VS aangeklaagd. (Niet vanwege de bomaanslagen tegen de ambassades in Afrika, maar in essentie, omdat hij de VS als zijn vijand beschouwd.) [14] & [15]
UNOCAL trekt zich terug
In december 1998 trekt UNOCAL zich terug uit het pijpleiding consortium en, op zijn minst voor de buitenwereld, lijkt het project gestopt. [8]
Echter, in januari 1999 bezoekt de Turkmenistaanse minister van buitenlandse zaken Pakistan en zegt, dat het pijpleiding project nog leeft. In februari houdt BRIDAS gesprekken met leiders in Turkmenistan, Pakistan en Rusland.
In maart ontmoet de Turkmenistaanse minister van buitenlandse zaken, Sheikh Muradov, de Talibaanse leider Mullah Omar in Kandahar om de pijpleiding te bespreken. In april tekenen Pakistan, Turkmenistan en de Taliban een accoord om het project nieuw leven in te blazen. In mei tekent een Taliban delegatie nog een overeenkomst met Turkmenistan om gas en electriciteit te kopen. [8]
Terreur waarschuwing
Op 25 juni 1999 kondigt het US State Department aan: "Omdat sommige van onze ambassades in Africa geobserveerd zijn door verdachte individuen, sluiten we uit voorzorg tijdelijk onze ambassades in Gambia, Togo, Madagascar, Liberia, Namibia en Senegal van 24 juni tot en met 27 juni – dat is zondag." [16]
De spreker schijnt geen flauw idee te hebben waar deze landen liggen, gezien de vreemde volgorde waarin hij ze opnoemt. Bovendien, de enige Afrikaanse landen, waar incidenten, zoals aanslagen en kidnaps dat jaar gemeld zijn, zijn Sierra Leone, Nigeria, Burundi en Ethiopië. Geen van deze landen staat op zijn lijstje.[17]
Enkele dagen later, op 4 juli 1999 vaardigt president Clinton een “executive order” uit, die handelstransacties met de Taliban verbiedt. [18]
Terug naar budgetten van de Koude Oorlog
Op 23 september 1999 presenteert presidents kandidaat George W. Bush zijn visie op het leger van de VS. Hij klaagt, dat sinds het einde van de Koude Oorlog het Defensie budget met 40 procent is gedaald en dat het leger nog nooit in een zo slechte staat is geweest sinds Pearl Harbor.
"Als president zal ik een onmiddellijke herziening bevelen van de stationnering van onze troepen over zee – in tientallen landen. … Mijn tweede doel is om Amerika’s defensie te bouwen op de troebele grens van techologie en terreur.”
Onder zijn beschouwingen over wapens: "In de lucht moeten wij in staat zijn overal op de wereld toe te slaan met de preciesie van een punt van een spijker – met lange afstands vliegtuigen en misschien met onbemande systemen." [19]
Op 15 oktober 1999 worden de zaken kwalijker voor de Taliban. VN- resolutie 1267 tegen de Taliban dreigt met een luchtvaartban en het bevriezen van de fondsen van de Taliban, als Osama Bin Laden niet vóór 14 november 1999 uitgeleverd wordt. [20] & [2]
Op 11 november 1999, tijdens een persconferentie, zegt de Talibaanse minister van buitenlandse zaken, dat noch Osama bin Laden, noch de Taliban in staat zijn aanslagen zoals die op de ambassades in Afrika te organiseren en veroordeelt deze acties.
In 2000 vinden in de VS de presidents verkiezingen plaats. Het is tijd om delicate besluiten uit te stellen.
Op 2 april 2000 voorspelt Richard Clarke, die op 22 mei 1998, enkele maanden voor de aanslagen in Afrika, aangesteld is als anti-terrorisme coordinator: “Ze zullen zich op onze zwakte richten, onze Achilles-hiel, die voornamelijk hier in de Verenigde Staten is.” [21]
Vreemde No-Fly lijst
Op 21 april 2000 gebeurt er iets opmerkelijks. Als anti-terroristische maatregel kondigt het Congres aan de verschillende databases met namenlijsten van terroristen samen te voegen tot één enkele lijst, de TID (Terrorist Identities Database), en dat alle voor de VS beschikbare gegevens over internationale terroristen – hoofdzakelijk afkomstig uit de “TIPOFF no-fly-list” op een centrale plaats opgeslagen zullen worden. Op luchthavens zal deze verenigde lijst gebruikt worden om te voorkomen, dat verdachte personen aan boord gaan of de VS binnen komen.. [22]
Echter, op dezelfde dag dat het Congress het besluit neemt over de samengevoegde TID-lijst, creëert de Federale Luchtvaart Autoriteit (FAA) een nieuwe, aparte no-fly lijst voor binnenlandse vluchten en zet er slechts 6 namen op. Twee weken voor 11 september 2001 wordt deze lijst uitgebreid met nog eens 6 namen, het totaal op 12 brengend.
Dank zij deze aparte lijst kunnen de vliegtuigkapers van 11 september, die binnenlandse vluchten nemen, en niet op deze lijst voorkomen, zonder problemen aan boord gaan.
Op de officiële TID-lijst, die op dat moment zo’n 60.000 verdachten bevatte, werden op 23 augustus 2001, dus kort voor de aanslagen, nog twee namen toegevoegd, die later bekend werden gemaakt als twee van de vliegtuigkapers. [23]
§ Neo-conservatieve ideëen
Dit tweede hoofdstuk begint met september 2000, wanneer de neo-conservatieven hun opvattingen presenteren. Hun ideëen zullen zich door het Witte Huis en de ministeries verspreiden met de verkiezing van George W. Bush. Nog voordat deze het Witte Huis binnen komt staan er echter al twee imperialistische oorlogen op de agenda: Irak en Afghanistan. Afghanistan krijgt voorrang.
In september 2000 publiceert de neo-conservatieve denktank “Project for a New American Century” (PNAC) haar imperialistische ideëen voor de VS. [24] In het document waarschuwen zij, dat het proces om de VS te veranderen in de “dominante kracht van morgen”, vermoedelijk langzaam zal gaan, zonder “een catastrofale en catalyserende gebeurtenis, zoals een nieuw Pearl Harbor.” [25]
Na 11 september, voor degenen die de zegeningen van de gebeurtenissen op Pearl Harbor in 1941 nog niet begrepen zouden hebben, zou Bush uitleggen: “In de vier jaren die volgden heeft de VS zijn oorlogsbeleid gewijzigd” en “zelfs nog belangrijker, heeft een Amerikaanse president en zijn opvolgers de wereld van na de oorlog vorm gegeven.” En om er zeker van te zijn, dat de mensen begrepen, dat 11 september met Pearl Harbor vergeleken diende te worden, voegde hij toe: “11 september 2001 – drie maanden en een lange tijd geleden – heeft een nieuwe scheidingslijn getrokken in onze levens en in het leven van onze natie.” [27]
Veel leden van het PNAC zouden lid worden van de regering van Bush. Deze leden zijn onder meer Dick Cheney, Donald Rumsfeld, Paul Wolfowitz, I. Lewis "Scooter" Libby, en Richard Perle. [26]
Op 12 oktober 2000, drie weken voor de presidentiële verkiezingen, wordt de bevolking van de VS nog even herinnerd aan de terroristische dreiging in de wereld. De destroyer USS Cole, van de VS-marine, wordt in de Yemenitische haven Aden geramd door een rubber boot met explosieven en wordt beschadigd. Gepubliceerd detail: het leek alsof de rubber boot kwam helpen bij het aanleggen van het oorlogsschip. [28] Boodschap: je kunt niemand vertrouwen.
Op 7 november 2000 vonden de verkiezingen paats. George W. Bush of Al Gore zou president worden. De tellingen gaven een nek-aan-nek resultaat. De resultaten van de staat Florida zouden doorslaggevend worden, maar hier waren en blijven de resultaten verre van duidelijk.
De opponenten streden in veel verschillende gerechtshoven tot 13 december. Het bleek, dat in Florida 180.000 stemmen uit de telling waren gegooid. Op deze manier had Bush een voorsprong van minder dan 600 stemmen. Gedeeltelijke hertellingen gaven zelfs lagere schattingen. Uiteindelijk konden alle stemmen niet geteld worden binnen de termijn die de Hoge Raad besloten had. Dit is hoe Bush de verkiezingen won. [29]
Dictator
Een paar dagen later, op 18 december, op het Capitool, grapt Bush over zijn nieuwe relatie met enkele leiders van het Congres: “Als dit een dictatuur zou zijn, zou het een verdomd stuk makkelijker zijn… zolang ik de dictator ben.” [30]
Een verspreking? Niet echt. In juli 1998, over het regeren van Texas, zei hij al: “Een dictatuur zou een stuk makkelijker zijn.” [31] En op 26 juli 2001, weer eens sprekend over zijn moeilijkheden met het Congres, herhaalde hij: “een dictatuur zou verdomd veel makkelijker zijn.” [32]
Zeker, voor de ambitieuze plannen van de neo-conservatieven, was het Congres één van de grootste hindernissen. Het budget van de militairen was na de Koude Oorlog met 40 procent geslonken en met de oorlogen die ze in gedachte haden, hadden ze veel meer geld nodig.
Hoe zouden ze het budget krijgen dat ze wilden? Als de VS aangevallen zou worden, zou er geen enkel probleem zijn. Dan zouden ze het benodigde budget, de politieke steun en de sympathie van het volk krijgen. Maar, zols geschreven in hun document, zonder een nieuw Pearl Harbor zouden de dingen langzaam gaan. [25]
Toen Bush aan zijn presidentschap begon, dachten veel neo-conservatieven, dat Irak het eerste doelwit zou zijn. In hun document van september 2000 hadden ze Irak genoemd als een “potentieel rivaal” van de VS. [24]
Eerste doelwit Irak?
Irak heeft ’s werelds op één na grootste oliereserves. Het land was uitgeput. Het had getracht Iran in te nemen van 1980 tot 1988, het was Kuweit binnen gevallen in 1990, het was verslagen door Operatie Desert Storm in 1991 en een aansluitend embargo van de Verenigde Naties had de economie tot stilstand en de bevolking op de rand van de hongerdood gebracht.
Sinds 1996 had het Oil For Food programma van de VN het Iraakse volk een beetje verlichting gebacht. Het land was ontwapend. Uitvoerige wapeninspecties hadden geconcludeerd, dat het land geen gevaar meer vormde. Wel, geen militair gevaar. In oktober 2000 had Sadam Hussein nog een trucje gevonden om de hoofdpilaar van de VS hegemonie te raken: de dollar. Hij begon zijn olie in euro’s te verkopen in plaats van dollars. De dollarkoers begon te dalen. [ http://www.raisethehammer.org/index.asp?id=252 , see: Dollar Hegemony]
Afghanistan terug op de agenda
Echter, nog geen week nadat Bush tot winnaar van de verkiezingen was uitgeroepen, stond Afghanistan weer op de internationale agenda. VN-resolutie 1333 van 19 december 2000 stelde de sancties in, die de VN meer dan een jaar ervoor had beloofd, als de Taliban Osama bin Laden niet vóór 14 november 1999 zou uitleveren. (Luchtvaartban en bevriezing van banktegoeden). [33]
Afghanistan in de Kaspische context
Geopolitisch was Afghanistan een urgenter doelwit geworden. Sinds 1996 hadden de Verenigde Staten ernstige tegenslagen gehad in hun ambitie om controle te krijgen over gas en olie aan de Oost-zijde van de Kaspische Zee en ze verloren invloed. Het gemis aan controle over Afghanistan leidde to ernstige complicaties.
Zoals boven vermeld, waren de problemen begonnen, toen de Afghaanse president Rabbani een contract had getekend met UNOCAL’s concurrent BRIDAS, voor de aanleg van een gaspijpleiding door Afghanistan, tussen Turkmenistan en Pakistan. [8] In maart 1996 had de VS geprobeerd om deze transactie te blokkeren door Pakistan onder druk te zetten, zeggende dat Pakistan exlusieve rechten aan UNOCAL moest verlenen. Dit leidde tot een diplomatieke botsing met de Pakistaanse regering. [8]
Nog dezelfde maand stond Pakistan officieel toe, dat een voorgestelde Iraanse pijpleiding over hun grondgebied naar India aangelegd mocht worden en maakte zo de verkoop van Iraans gas aan India mogelijk. Het gas zou komen uit Iran’s gigantische South Pars Field in de Perzische Golf en door een nieuw aan te leggen pijpleiding door het Zuiden van Iran naar India geleid worden. [34]
Ondertussen had Turkmenistan in februari 1996 laten merken, dat het niet uitsluitend afhankelijk wilde zijn van het vertraagde pijpleidingproject door Afghanistan en had met Turkije een contract gesloten om Turkmeens gas te leveren via een pijpleiding die dan door het Noorden van Iran aangelegd moest worden. Indien nodig, kon Turkije al het Turkmeense gas afnemen. [34]
Iranian-Libyan Sanctions act
Met deze twee bovengenoemde Iraanse pijpleidingen, zou de Afghaanse pijpleiding min of meer nutteloos worden. Om de aanleg van de Iraanse pijpleidingen te voorkomen stelde het VS-Congres de “Iranian-Libyan Sanctions act” in, [35] en dreigde met sancties tegen iedereen die Iran zou helpen de pijpleidingen aan te leggen en verbood transacties met Iran van meer dan 4 miljoen dollar. Dat was op 18 juni 1996.
Niettemin sloot Turkije op 30 augustus 1996 een 20-jarig contract met Iran voor de aankoop van gas. [34] & [36] De Turkse president zou gestraft worden voor zijn islamitische solidariteit door een militaire coup, die hem dwong af te treden. Dat was 18 juni 1997, precies een jaar na de invoering van de Iranian-Libyan Sanctions act. [37]
Met de Iranian-Libyan Sanctions act in werking, breidde een ander bedrijf uit de VS, ENRON, haar activiteiten in de regio uit. ENRON had in Uzbekistan een contract gekregen voor 11 gasvelden. In april 1997 had George W. Bush zich er persoonlijk mee bemoeid om ENRON te helpen deze contracten te krijgen. [38] ENRON rekende op een VS-pijpleiding door Afghanistan om een deel van het Uzbekische gas naar hun electriciteitscentrale in Bombay te kunnen exporteren. [39]
Omdat de VS met sancties dreigde en de voltooiing van de Turkse pijpleiding verbinding met Iran blokkeerde, liepen de gasleveranties van Iran aan Turkije meerdere jaren vertraging op. In augustus 2000 spraken Iran en Turkije af, dat ze op 30 juli 2000 met de leveranties zouden starten, dat wil zeggen, enkele dagen vóór het verlopen van de Iranian-Libyan Sanctions act. [40]
Ondanks de Iranian-Libyan Sanctions act was de aanleg van de pijpleiding door Noord-Iran begonnen. Aangelegd met Iraans geld, hadden Iran en Turkmenistan eind 1997 een internationale verbinding van 200 kilometer geopend. [36]
Onderzeese pijpleiding om Iran te vermijden
Om verdere ontwikkeling van de Iraanse pijpleiding naar Turkije tegen te werken, kwam de VS met het idee voor een alternatieve route van Turkmenistan, door de Kaspische Zee naar Azerbeidjan en vandaar naar Turkije. ENRON deed de studie voor dit project. [39]
Op dat moment leek het, alsof het Afghaanse pijpleiding project afgeblazen werd. In juni 1998 trok ENRON zich terug uit haar gasprojecten in Uzbekistan [41] en in december trok UNOCAL zich terug uit het consortium van het Afghaanse pijpleiding project. [8]
De dreigingen van de VS hadden grote multinationals, zoals SHELL en TOTAL, er niet van weerhouden contracten met Iran te sluiten voor de exploratie van olie en gas. [42] Niettemin had SHELL zich teruggetrokken uit haar pijpleiding project door Noord-Iran. [43]
De onderzeese pijpleiding door de Kaspische Zee bestond nu op de tekentafel, maar in de wateren waren de vijf omringende landen (Azerbaijan, Russia, Kazakhstan, Turkmenistan, en Iran) het nog niet eens over elkaars grenzen, en dus over het eigendom van de olievelden. Zolang die situatie zou voortduren, zouden, volgens een overeenkomst uit 1940, Rusland en Iran eerst accoord moeten gaan met de aanleg van de pijpleiding. En dat deden ze niet. [44]
In 2000 had de Turkmeense president de VS de schuld gegeven van de vertragingen in de trans-Kaspische pijpleiding en had haar gasleveranties aan Rusland hervat. [45] In mei van dat jaar was president Putin zelfs naar Turkmenistan gekomen om uitgebreidere contracten over meerdere jaren aan te bieden. [9] Ondertussen, in Kazachstan, zou de olie van het Tengiz veld (‘s werelds op vijf na grootste olieveld) via Rusland naar de Zwarte Zee gepomt worden. [46]
§ Rijke acteurs en invloeden
George W. Bush ingezworen
Op 20 januari 2001 werd George W. Bush ingezworen als president van de VS. Hij is de zoon van ex-president George H.W. Bush. De familie komt uit Texas en heeft hier nauwe banden met bedrijven in de olie-industrie en de energiesector. Deze bedrijven hebben een grote bijdrage geleverd aan Bush’ verkiezingscampagne.
In de VS is het een gebruikelijk fenomeen, dat bedrijven financieel bijdragen aan verkiezingscampagnes. De financiële ondersteuning van een kandidaat bepaalt hoeveel marketing hij zich kan permitteren en, per consequentie, zijn kansen om de verkiezingen te winnen. Natuurlijk, wanneer deze bedrijven veel geld investeren, verwachten ze iets terug wanneer hun kandidaat wint, zoals nominaties in de regering, invloed voor grote zakelijke contracten of gunstige amendementen en wetten. [47]
Enron
ENRON heeft de grootste bijdrage geleverd aan de verkiezingscampagne van Bush in 2000. [48] In feite heeft het bedrijf al sinds 1985 de verkiezingscampagnes van vader en zoon Bush vrijgevig gesteund. De president van ENRON, Kenneth Lay, had persoonlijke contacten met de familie Bush. Hij behoorde tot de weinigen, die ooit uitgenodigd zijn in het Witte Huis te overnachten. [49] Gedurende deze jaren is ENRON gegroeid van een regionale energie-leverancier tot een multinational, die in grootte op de zevende plaats in de VS staat.
Hoewel overladen met schulden, veroorzaakt door de zware investeringen in het buitenland, liet ENRON altijd prachtige bedrijfsresultaten zien. Hoe? ENRON hoefde de buitenlandse schulden niet te vermelden, dank zij een ontheffing van de “Securities and Exchange Commission” in 1997. (Alle VS-bedrijven zijn verplicht hun buitenlandse investeringen in de boeken op te nemen volgens de “Investment Company Act” van 1940.) [47] Verder was Andy Fastow, ENRON’s vice-voorzitter van fianciën, vanaf 1997 begonnen met “creatieve financieringsvormen”. [50]
Sinds 1993 had ENRON in India 2,9 miljard dollar geïnvesteerd in een grote electriciteits centrale in de buurt van Bombay. Aanvankelijk had het gerekend op de levering van goedkoop gas uit Turkmenistan via de geplande pijleiding door Afghanistan. Het project was op een nachtmerrie uitgelopen.
ENRON had zware kritiek gekregen over hun verachtelijke manier van zaken doen. Zij hadden sterke oppositie ondervonden van de lokale bevolking, nadat zij politieagenten ingehuurd hadden om protesten neer te slaan. Aanklachten waren tegen het bedrijf ingediend wegens schending van de mensenrechten. [39]
Tenslotte, maar niet het minst belangrijk, werden ENRON’s leveringen aan de regionale electriciteits maatschappij twee keer zo duur gefactureerd als energie van andere leveranciers. [51] En als je alle werkelijke kosten, die door de regionale electriciteits maatschappij gedragen werden, meerekende, was de prijs zelfs 700 procent hoger. [52] De regionale electriciteits maatschappij kon de rekeningen niet meer betalen. Als vergeldingsactie zette ENRON in januari 2001 meer dan 200 miljoen mensen in Noord-India zonder stroom en eiste drie keer de normale prijs. [53] (Rond dezelfde periode veroorzaakte ENRON ook stroomuitvallen in Californië om hogere prijzen af te dwingen.) [54])
In 1997 was ENRON eveneens begonnen aan gaswinningsprojecten in Uzbekistan, waarvoor George W. Bush persoonlijke contacten met de ambassadeur van Uzbekistan had gehad.
Meteen nadat de regering Bush aangetreden was, zou vice president Cheney ENRON belonen voor haar steun gedurende de verkiezingen. ENRON’s president, Kenneth Lay, had een waslijst met wensen, die bijna allemaal overgenomen werden in Cheney’s voorstellen voor de nieuwe energie politiek van de VS. [55] Cheney bemiddelde ook om ENRON te helpen een schuld van 64 miljoen dollar te innen voor zijn electriciteits centrale in Bombay, tijdens zijn ontmoeting met India’s oppositieleider Sonia Ghandi in Washington op 27 juni 2001. [56]
Enron - BinLaden
ENRON had ook connecties met de bouwbedrijf BinLadin uit Saudi Arabië, met wie het een electriciteits centrale bouwde in de Gaza-strook. (De centrale was nog niet af, toen ENRON in december 2001 failliet ging.) [57]
Binladen - Carlyle
De rijke familie bin Laden family is goed bekend bij de familie Bush. Salem bin Laden verstrekte een gedeelte van het geld voor George W. Bush’ eerste olie maatschappij, Arbusto, in 1978. [58] Vader Bush, ging na zijn presidentschap naar de Carlyle groep [59] en onderhield relaties met het bedrijf BinLadin. [60] Hij ontmoette de familie in november 1998 en in januari 2000. [61]
Bin Laden investeerde eveneens in de Carlyle Group. H.W. Bush ontmoette Shafig bin Laden, de broer van Osama, nog op 10 september 2001, de dag vóór de aanslagen, op de jaarlijkse bijeenkomst van investeerders van de Carlyle Group. [62] Net zo als ENRON, was ook Carlyle enorm gegroeid.
Begin jaren 90 was zoon Bush lid geweest van de raad van een cateringbedrijf voor de luchtvaart. [60] Carlyle had het cateringbedrijf gekocht. Hoewel het cateringbedrijf ten gronde ging, groeide Carlyle uit tot een belangrijke leverancier van de VS-defensie. [61] Een bende welbekende oud-politici, waaronder vader Bush, en ex-premier van het Verenigd Koninkrijk John Major en ex-president Marcos van de Philippijnen Ramos, vullen hun zakken met de "War on Terror". [59]
Osama
Er is ontzettend veel informatie beschikbaar over de zoon van bin Laden, Osama. Echter, bijna alles komt van oncontroleerbare bronnen, zoals commentaren van onbekenden die hem gekend of ontmoet zouden hebben. Andere verhalen zijn gebaseerd op beweringen door mensen die grote belangen hebben bij de "War on Terror", zoals de Bush. Nog een stapje verder vind je de commentaren van “officials” en politici, die overtuigd zijn, dat alles wat gezegd wordt over Osama waar is.
Aan het andere uiteinde is het beeld dat Osama van zichzelf geeft in een interview met CNN verslaggever Peter Arnett in 1997. Volgens dit interview is Osama in eerste instantie een gelovige, die de mensen begrijpt, die vechten tegen de VS-soldaten, die zijn gekomen om olie te stelen en de islamitische religie aangevallen hebben. Hij ontkent zelf aanslagen tegen de VS te hebben georganiseerd. [63] (Veel mensen zullen zich een videoband herinneren met “Osama’s schuldbekentenis” dat hij vooraf van de aanslagen van 11 september op de hoogte was, die nep bleek te zijn.[64])
Osama zou Bush’ sleutel-excuus worden om Afghanistan binnen te vallen. Op 17 september 2001 zou Bush verklaren, dat Osama bin Laden was “wanted”, dood of levend. [65]
Waarom verbleef Osama bin Laden in Afghanistan? Ook hier geven verschillende bronnen verschillende lezingen. Hij was al in Afghanistan geweest in de tachtiger jaren, toen hij de Mudjahidien hielp om te vechten tegen de Sovjet bezetting (zoals ook de VS deed.) Terug in Saoui-Arabië, verzette hij zich in 1989 tegen de alliantie van de koning met de VS.
Toen zijn paspoort ingenomen werd, vluchtte hij eerst terug naar Afghanistan en ging in 1992 in Soedan wonen, waar alle moslims welkom waren, sinds een politieke omslag het jaar ervoor. In 1994, vanwege zijn steun aan fundamentalistische moslim bewegingen, trok Saudi-Arabië zijn burgerschap in en bevroor zijn banktegoeden. [66]
Na de aanslag van 26 juni 1995 op de Egyptische president Mubarak, werd Soedan beschuldigd er achter te zitten. De relaties tussen Egypte en Soedan verslechterden in de loop van 1995.
Laten we op dit punt even naar Afghanistan springen. In februari 1996 gingen voor de VS de zaken verkeerd voor het pijpleiding project. President Rabbani van Afghanistan had getekend met het Argentijnse BRIDAS, in plaats van met UNOCAL uit de VS. Voor de VS, om het project weer in handen te bezorgen van UNOCAL, zou Rabbani moeten verdwijnen. Maar wie zou beschuldigd kunnen worden, als Rabbani gedood werd?
Terug naar Soedan. Op 8 maart 1996 vraagt de VS plotseling aan Soedan om Osama bin Laden het land uit te zetten. Ze gaven niet aan naar welk land hij moest. Aangezien de Saoudis zijn paspoort en zijn nationaliteit afgepakt hadden, had Osama niet veel keus. Op 18 mei 1996 verliet hij Soedan en keerde terug naar Afghanistan. [67]
Jaren later vroegen veel mensen zich nog steeds af, waarom Osama bij die gelegenheid niet gearresteerd was.
In Afghanistan zouden de zaken een andere wending nemen. Van 20 maart tot 4 april 1996 hielden de Taliban-leiders een shura (vergadering) en concludeerden met een jihad tegen Rabbani. [68] Osama arriveerde op 18 mei, maar zou niet betrokken raken. Op 27 september veroverden de Taliban Kabul en president Rabbani vluchtte en sloot zich aan bij de Noordelijke Alliantie. Op dat moment moeten de zaken er hoopvol uitgezien hebben voor het pijpleiding project van UNOCAL. Jammergenoeg voor hen, tekende BRIDAS in november een nieuw contract met de Taliban.
Uiteindelijk zou dit leiden tot de verdrijving van de Taliban. Clinton viel Afghanistan na de aanslagen op de VS’ ambassades in Afrika in 1998 niet aan, misschien met dank aan Monica Lewinsky. Bush deed het, na “de catastrofale en catalyserende gebeurtenissen” van 11 september.
Na de aanwezigheid van Osama bin Laden als sleutel-excuus gebruikt te hebben om Afghanistan binnen te vallen, zou Bush op 13 maart 2002 verklaren, dat hij niet echt ongerust was over Osama bin Laden. [69]
Karzai
Na de VS-verovering van Afghanistan (of op z’n minst van de hoofdstad), werd een adviseur van UNOCAL, Hamid Karzai, aangesteld als voorzitter van de interim regeing van Afghanistan. (Le Monde zou haar informatie, dat Karzai adviseur van UNOCAL was geweest, later herroepen.) Op 16 juni 2002, nog voordat er een gekozen president was, zou Karzai een officiele overeenkomst tekenen met Turkmenistan en Pakistan voor een gaspijpleiding door Afghanistan. [70]
Maar zelfs als de gaspijpleiding uiteindelijk te laat zou komen om Turkmeens gas naar Pakistan te vervoeren, dan blijft Afghanistan een interessante oorlogsbuit. Het heeft zijn eigen gigantische gasveld ten Zuiden van het Turkmeense veld, bij Mazar el Sharif. Het heeft ook verschillende olievelden en kolen. Verder hebben Britse geologen in de jaren 70 al 1600 locaties met mineralen gevonden.
§ Voorbereidingen voor 11 september en de oorlog tegen Afghanistan
Timing van de aanvallen
Zoals eerder opgemerkt, hielp de timing van de aanslagen tegen de ambassades in Afrika president Clinton, omdat het de aandacht afleidde van een dreigende veroordeling voor meineed in de Monica Lewinsky affaire en de aandacht op de gezamelijke vijand richtte: de terroristen.
De verovering van Afghanistan zou op de volgende VS-president moeten wachten. Tussen 1998 en 2001 was er voldoende tijd om alles zorgvuldig voor te bereiden. Hieronder zullen we zien, dat de aanslagen van 11 september plaats vonden, precies op het moment dat de voorbereidingen voor de oorlog getroffen waren. Het enige dat ontbrak, was een voorwendsel om steun te krijgen van het VS-Congres, van het volk en van de rest van de wereld….
Militaire voorbereidingen
Voor de VS was een invasie van Afghanistan, aan de andere kant van de wereld, een delicate operatie. Stap voor stap had de VS haar invloed en zeggenschap uitgebreid in de voormalige Sovjet-republieken. Bedrijven uit de VS hadden activiteiten opgestart in Azerbaijan, Kazakhstan, Uzbekistan en Turkmenistan. Ook de militairen hadden hun invloed in de regio uitgebreid en daagden Rusland en China in hun achtertuinen uit.
Ten Noorden van Afghanistan had de VS reeds in 1997 de militaire “samenwerking” met Kazakhstan, dat de buffer met Rusland vormt, aanzienlijk uitgebreid. [71] Dichterbij Afghanistan had het in 1999 zijn aanwezigheid uitgebreid in Kyrgyzstan [72], als ook in Uzbekistan, één van Afghanistan’s directe buurlanden. [73] Op 14 en 15 april 2000 hebben Uzbeekse and VS troepen gezamelijke militaire oefeningen gehouden. [74]
Ten Oosten van Afghanistan heeft de regering Bush sterke banden met de Pakistaanse geheime dienst. Het hoofd, Luitenant-Generaal Mahmoud Ahmad, was bij officials van de VS in de week voor en gedurende de aanslagen van 11 september. [75]
Aan de Westkant waren F-15 gebaseerd in Saudi-Arabië, Koeweit en Turkije. De Vijfde Vloot was permanent gestationeerd in de Perzische Golf. [76]
Voor de oorlog in Afghanistan moesten enorme transporten van mankrachten en materiaal al lang voor de aanval georganiseerd worden. Op 7 november 2000, toen alle burgers in de VS druk waren met de verkiezing van hun president, kondigde het Verenigd Koninkrijk zijn grootste militaire oefening sinds de Golf-oorog aan, operatie Swift Sword (Saif Sareea in het Arabisch), waarbij 24.000 manschappen en veel zwaar materiaal betrokken waren. [77]
De oefening vond plaats op de kust van Oman, een strategische locatie, omdat alle olietankers uit de Perzische Golf-regio (Saudi-Arabië, Verenigde Arabische Emiraten, Qatar, Koeweit, Irak en Iran) door de Golf van Oman moeten. Hier onderhoud het Verenigd Koninkrijk een opslagplaats voor oorlogsmateriaal. [78] De oefening stond gepland van 15 september 2001 tot eind oktober 2001. [79] Het Verenigd Koninkrijk begon in Augustus 2001 met het vervoer van manschappen en materiaal naar Oman [80] en deed mee aan de aanval. [81]
Van 8 oktober tot eind oktober stond nog een andere militaire operatie gepland in Egypte:
NATO operatie Bright Star. Dat was de grootste oefening ter wereld, waaraan meer dan 11 naties, en meer dan 70.000 manschappen (waaronder 23.000 van de VS) deelnamen. [82]
Tussen verschillende andere toevallige bewegingen richting Afghanistan, merken we op, dat op 23 juli 2001 het VS-vliegdekschip Carl Vinson vanuit Bremerton (aan de Westkust van de VS) uitgestuurd wordt naar de Arabische Zee. Het schip arriveerde precies op tijd om de eerste luchtaanvallen op Afghanistan uit te voeren op 7 okober 2001. [83]
Diplomatieke voorbereidingen
Aan het diplomatieke front, om het gevaar dat China kwaad zou reageren in te perken, stelde Bush op 19 juni 2001 voor om de topconferentie van de APEC in Chang Hai bij te wonen, waar hij president Zemir zou ontmoeten tussen 15 en 21 oktober 2001. [84] & [85] (Bush’ ontmoeting met presidenten Zemir en Putin vond plaats op 20 oktober 2001) [86]
Bovendien was China in 2001 bezig met het voltooien van haar bi-laterale overeenkomsten met alle 37 leden van de Wereld Handels Organisatie om volwaardig WHO-lid te worden. China wilde al jaren lid worden. China’s bilaterale overeenkomst met Mexico zou de laatste worden om het lidmaatschap te voltooien. [87] In juli 2001 zou Bush zijn relatie met Mexico oppoetsen en “lobbyen” tegen VS’ onredelijke importbeperkingen van Mexicaanse vrachtwagens. [88]
Dit was vermoedelijk niet alleen om de Mexicanen goed gehumeurd te krijgen om met China te tekenen, maar ook, omdat Mexico lid zou zijn van de Veiligheidsraad in 2002 en 2003. China bereikte haar bi-laterale accoord met Mexico en werd volwaardig lid van de WHO op 13 september 2001. [89]
Bush's onbemande systemen
In de zomer van 1999 waren een aantal VS-ambassades op het Africaanse continent voor het weekend gesloten geweest, vanwege verdachte mensen die rond hingen. [16] Een paar dagen later had Clinton zijn bepaling afgekondigd, waarmee de handel met de Taliban verboden werd. [18] Een paar maanden later had presidents kandidaat George W. Bush zijn ideeën gepresenteerd voor een Defensie op de “troebele grens tussen technologie en terreur”
Hij zei: “In de lucht moeten we in staat zijn overal ter wereld toe te slaan met de preciesie van een punt van een spijker – met lange-afstands vliegtuigen en misschien met onbemande systemen.” [19]
In september 1999 zei Bush nog “misschien”. Hij was het nog aan het overwegen. Dat was in een periode , dat de markt voor onbemande vliegtuigen (unmanned aerial vehicles - UAV's)
voor zowel militaire als civiele luchtvaart volop in ontwikkeling was. [90] In 2001 waren er wereldwijd meer dan 60 types UAV, van kleine modellen tot grote vliegtuigen. [91]
In de tijd van Bush’ speech in 1999 was de VS “Global Hawk” aan het ontwikkelen [92], een militaire UAV met een vleugelwijdte vergelijkbaar aan een Boeing 737, die op 28 februari 1998 zijn eerste testvlucht had gemaakt vanaf vliegbasis Edwards in Californië. [93] Nadat Bush president was geworden, op 23 april 2001, had “Global Hawk” een historische onbemande testvlucht naar Australië gemaakt. [94]
§ 11 september 2001
Niet al het materiaal over 11 september is vrijgegeven aan het publiek. Een gedeelte van de betrouwbare bewijsstukken zijn in beslag genomen door de CIA. [95] Verklaringen van “officials” bleken vaak tegenstrijdig. En, in het bijzonder ten aanzien van eventuele voorkennis, heeft het Witte Huis tientallen documenten van de “11 September Commissie” in beslag genomen. [96] Het maakt het vinden van de waarheid niet makkelijker.
De officiële versie van de gebeurtenissen bevat een zeer groot aantal toevalligheden, die het “succes” van de aanslagen vergemakkelijkten.
§ Een landelijke militaire oefening, “Global Guardian”, die aanvankelijk gepland was voor november 2001, is op volle toeren en schept verwarring tussen oefeningen en gebeurtenissen in de echte wereld. [97]
§ Een grootschalige militaire oefening, “Vigilant Guardian”, vindt tegelijkertijd plaats en omvat de hele NORAD, die organisatie die normaal verantwoordelijk is om, meerdere keren per week, jachtvliegtuigen op burger vliegtuigen af te sturen, wanneer luchtverkeersleiders incidenten rapporteren. [97]
§ De oefening van “Vigilant Guardian” simuleert een luchtaanval op de VS. [97]
§ NORAD voert ook nog een geplande “echte wereld” operatie uit, “Operation Northern Vigilance”, waarvoor veel gevechtsvliegtuigen van NORAD zich in Alaska en Canada bevinden. [98]
§ “Operation Northern Vigilance” creëert ook nep-signalen op radarschermen, op z’n minst tot het moment dat het tweede vliegtuig inslaat in het World Trade Centre. [99]
§ In Washington bevat een geplande oefening van het “National Reconnaissance Office” een scenario scenario van een vliegtuig, dat als vliegend wapen wordt gebruikt. [97]
§ De voorzitter van de “Joint Chiefs of Staff” vliegt boven de Atlantische Oceaan op weg naar Europa. [97]
§ De directeur van de “Federal Emergency Management Agency” is op een conferentie in Montana. [97]
§ De coordinator voor vliegtuigkapingen van de FAA, die het Nationale Militaire Commando Centrum moet waarschuwen in geval van een vliegtuigkaping, bevindt zich in Porto Rico en kan niet bereikt worden. [97]
§ Alle FBI-agenten voor bestrijding van terroristen en alle FBI-medewerkers op top niveau voor speciale operaties, zijn, samen met de leden van de speciale anti-terroristische eenheid van de CIA, op een oefening in Monterey (Californië.) [97]
§ Voor de dag van 11 september heeft de commandant van het Nationale Militaire Commando Centrum verzocht om vervangen te worden door iemand zonder ervaring. [97]
§ Voor de nieuwe “National Operations Manager” van de FAA is het de eerste werkdag in zijn functie. [98]
§ De vliegtuigkapers kunnen zonder moeilijkheden aan boord gaan, daar de officiële “no-fly” lijst alleen voor internationale vluchten wordt gebruikt en, vreemd genoeg, niet voor binnenlandse vluchten. [22] & [23]
§ Nadat zij enkele minuten na het begin van de eerste vliegtuigkaping (vlucht 11) op de hoogte waren gebracht, besluiten de topmanagers van American Airlines om de zaak stil te houden. [97]
§ De luchtverkeersleiders in Boston volgen niet de gebruikelijke procedures en verliezen tijd door contact te zoeken met verschillende luchtmacht bases, in plaats van NORAD. [97]
§ Nadat NORAD eindelijk is geïnformeerd, blijven de twee F-15 op de grond en stijgen pas op, wanneer vlucht 11 al in het WTC slaat. [97]
§ Om verschillende redenen verschijnen F-16 straaljagers pas ter plekke, wanneer het laatste vliegtuig is neergestort. [97] & [99]
§ Een besluit wordt genomen om een vliegverbod in te stellen, niet alleen voor alle burger-toestellen, maar ook voor alle militaire vliegtuigen. [99]
§ De kaper-piloot, die genoemd wordt voor vlucht 77, kon in augustus niet zonder moeilijkheden een Cessna besturen, maar slaagde er op 11 september in een spiraalvlucht uit te voeren met een Boeing 757 en het Pentagon een paar meter boven de grond te raken. [100]
§ De president geeft geen bevelen in reactie op de aanslagen tot vlak voordat het laatste vliegtuig neerstort. [97]
Hierboven heb ik alleen die toevalligheden vermeld, die het succes van de aanslagen makkelijker maakten. Als ik een verhaal zou baseren op zo’n serie toevalligheden, zou niemand mij geloven. Nou, ik ook niet. Als we de zaken in hun verband houden, dan is het zinniger om ze te bezien als feiten, en niet als toevalligheden.
Alle vrijgegeven details duiden er op, dat de aanslagen uitgevoerd zijn met militaire precisie. De kapers zouden echter geïmproviseerde piloten zijn geweest, zonder de uitzonderlijke vaardigheden, die vereist zijn om te vliegen zoals dat is gerapporteerd. [101] & [102]
Bovendien zouden zij niet intelligent genoeg zijn geweest om de reacties te voorzien, die hun acties te weeg zouden brengen. Klaarblijkelijk hadden ze zo weinig politiek bewustzijn, dat ze er niet van hadden gehoord, dat de neo-conservatieven zaten te wachten op zo’n “catastrofale en catalyserende gebeurtenis” om de veroveringen van de VS te versnellen.
Het succes van de aanslagen berustte op veel voorkennis over de situatie op die dag, zoals de verwarring die de geplande militaire oefeningen boden, zoals de scenario’s die gespeeld werden, zoals de verwarring die nep-signalen op de radar boden, zoals het feit dat luchtverkeersleiders in specifieke zones geen primaire radarbeelden hadden, zoals de afwezigheid van verschillende geëxperimenteerde personen in de commando-keten, zoals de afwezigheid van gewapende gevechtsvliegtuigen om hun plannen te verhinderen…
Dit alles lijkt veel meer het werk van een meer invloedrijke en goed getrainde organisatie. Een organisatie, die de rechtvaardiging aan wilde dragen voor de veroveringsplannen van de neo-conservatieven, met Afghanistan als eerste doelwit.
Het lijkt mij niet waarschijnlijk, dat zo’n organisatie het succes van haar operatie af zou laten hangen van de geimproviseerde vaardigheden van de vliegtuigkapers. Het is logischer te veronderstellen, dat de kapers niet de controle over de vliegtuigen hadden (ondanks een opgevangen zinnetje in de cockpit van het vierde vliegtuig, dat vertaald is als “Trek hem naar beneden” en door officials geïnterpreteerd is als “Laat het vliegtuig neerstorten” [102]) Het lijkt logischer, dat de operatie uitgevoerd werd op “de troebele grens tussen technologie en terreur”, en dat de technologie de besturing over had genomen.
Transponders
De twee types vliegtuig die gebruikt zijn, Boeing 757 en 767, kunnen op afstand bediend worden. Robert Ayling, een voormalig hoofd van British Airways, bracht een paar dagen na de aanslagen in de Financial Times naar voren, dat deze vliegtuigen op afstand bestuurd kunnen worden in het geval van een vliegtuigkaping. [13] Op 11 september zou de afstandbediening dus in handen van de verkeerde mensen zijn geweest.
Als we het scenario van de afstandbediening nader beschouwen, dan merken we op, dat, als de gepubliceerde details over de transponders juist zijn:
1. de transponder van de tweede 767 uitgezet wordt, kort nadat de eerste 767 neerstort.
2. de transponder van de tweede 757 uitgezet wordt, kort nadat de eerste 757 neerstort.
Dus het lijkt er op, dat één piloot met afstandsbediening de twee 767s de één na de ander bestuurde, en dat een andere piloot met afstansbediening de twee 757s de één na de ander bestuurde. ([104] 9/11 Commission Report, P.32, 8:47 & 9:41)
Er is ook gerapporteerd, dat een C-130 militair vrachtvliegtuig achter de staart van vlucht 77 vloog, toen die laatste tegen het Pentagon vloog. Dezelfde C-130 bevond zich achter vlucht 93, toen die neerstortte. Speelde de C-130 een rol? Of was het slechts een toevallige toerist, die rondvloog, terwijl alle andere vliegtuigen orders hadden gekregen om te landen? [101], [105], [106]
De kapers gekaapt?
Hoewel het officiële verhaal van ons verwacht, dat we geloven, dat de kapers tegen het WTC en het Pentagon wilden vliegen, geven de vrijgegeven stukken gesprekken uit de cockpits geen aanwijzingen om die theorie te ondersteunen. Hoewel bergen verhalen en tegen-verhalen over de kapers gepubliceerd zijn, heb ik geen enkel controleerbaar element kunnen vinden.
Als de kapers één of andere Arabische of Islamitische zaak zouden nastreven, dan zouden ze vermoedelijk in een sterkere positie zijn geweest, als ze teruggekeerd waren naar vliegvelden met vier vliegtuigen en honderden VS-burgers in hun macht. Ze hadden kunnen onderhandelen over de vrijlating van politieke vluchtelingen. Ze hadden de terugtrekking van VS-troepen uit Saoudi Arabië kunnen eisen. Ze hadden kunnen pleiten voor elke zaak die ze maar wilden.
Waren de kapers echt van plan om tegen het WTC en het Pentagon te vliegen of was de macht overgenomen door een organisatie die hen had ingehuurd? Komen we dat te weten? Volgens het officiële verhaal waren alle radiocontacten en het afluisteren van gesprekken in de cockpit gestopt, vóórdat de vliegtuigen hun laatste manoeuvre maakten richting WTC en het Pentagon. Als de kapers het grootst mogelijke schouwspel wilden opvoeren, zouden ze dan niet een laatste beschuldiging tegen de VS geroepen hebben? Of een laatste glorieus gebed aan Allah? Of waren ze verschrikt en in paniek, toen ze merkten dat ze op de gebouwen af vlogen?
§ Conclusie
De Afghaanse pijpleidingen zijn slechts één stap in de politieke zetten van de VS om de invloed over gas en olie over te nemen in de voormalige Sovjet-republieken. Met 25 procent van de wereld olieconsumptie, draait hun imperialisme in eerste instantie om energie. Vandaag is de VS reeds voor 60 procent afhankelijk van buitenlandse olie, een percentage dat snel toeneemt. De ideeën van neo-conservatieven om de VS in een “dominante kracht” te veranderen komen niet uit het niets.
De gedachte, dat zij een “catastrofale en catalyserende gebeurtenis” nodig hadden, werd niet alleen ingegeven door het financiële gewin, dat verschillende onder hen halen uit de oorlogs-industrie. Het was ook een teken van paniek van een natie, die geconfronteerd wordt met opdrogende olieputten, en zich voorbereid buitenlandse putten te veroveren totdat de laatste druppel verdwenen is.
Opmerking:
Vandaag lijkt de VS meer geïnteresseerd in een langdurige bezetting van Afghanistan. Zo kunnen ze in de toekomst de Afghaanse reserves exploiteren wanneer dat schikt. Bovendien houden ze de macht om te beslissen of Pakistan en India al dan niet van gas en olie uit de Kaspische Zee, uit Turkmenistan of uit Afghanistan mag profiteren. Ook wat Irak betreft, krijg ik steeds meer de indruk, dat het nu de bedoeling is de oorlog zo lang mogelijk te laten voortduren. Zolang de Iraakse olie-reserves de wereldmarkt niet bereiken, blijven de olieprijzen hoog, terwijl de betreffende reserves in waarde toenemen. Zolang olie en gas in dollars verkocht worden, profiteert de VS daarvan. Deze wijzigingen van politiek hebben te maken met de bewustwording, dat de olieputten opdrogen. Sinds 2001 is de VS snel aan het omschakelen op kernenergie. Tegelijkertijd eigenen zij zich een dominante rol toe op de wereldmarkt voor nucleaire brandstoffen. Op dit moment vind een strategische coup plaats om de markt te verdelen en hermetisch af te sluiten door het opleggen van nieuwe spelregels. Iran is hiervoor het voorwendsel, als ook de test. ( http://www.risq.org/article494.html )
[1] http://www.september11news.com/DailyTimeline.htm
[2] http://news.bbc.co.uk/onthisday/hi/dates/stories/february/26/newsid_2516000/2516469.stm
[3] http://www.whatreallyhappened.com/wtcbomb.html
[4] http://news.bbc.co.uk/hi/english/static/in_depth/europe/2001/collapse_of_ussr/timelines/late1991.stm
[5] http://www.washingtonpost.com/wp-srv/inatl/europe/caspian100598.htm
[6] http://www.hrw.org/reports/1999/enron/enron2-4.htm
[7] http://www.hri.org/news/balkans/rferl/1999/99-08-03.rferl.html
[8] http://www.worldpress.org/specials/pp/pipeline_timeline.htm
[9] http://www.gasandoil.com/goc/company/cnc02739.htm
[10] http://news.bbc.co.uk/onthisday/hi/dates/stories/august/7/newsid_3131000/3131709.stm
[11] http://www.washingtonpost.com/wp-srv/politics/special/clinton/stories/clinton081898.htm
[12] http://news.bbc.co.uk/1/hi/world/africa/155252.stm
[13] http://www.un.org/Docs/scres/1998/scres98.htm
[14] http://www.fas.org/irp/news/1998/11/98110602_nlt.html
[15] http://www.fas.org/irp/news/1998/11/indict2.pdf
[16] http://www.fas.org/irp/news/1999/06/990625db.htm
[17] http://www.fas.org/irp/threat/terror_99/appa.html
[18] http://www.fas.org/irp/offdocs/eo/eo-13129.htm
[19] http://www.citadel.edu/pao/addresses/pres_bush.html
[20] http://www.un.int/usa/sres1267.htm
[21] http://web.archive.org/web/20000919212253/http://www.library.cornell.edu/colldev/mideast/terclrk.htm
[22] http://www.fas.org/irp/crs/RL32366.pdf
[23] http://www.cooperativeresearch.org/entity.jsp?id=1521846767-2057
[24] http://www.newamericancentury.org/RebuildingAmericasDefenses.pdf
[25] http://politics.guardian.co.uk/iraq/comment/0,12956,1036687,00.html
[26] http://www.sourcewatch.org/index.php?title=Bush_administration:_Project_for_the_New_American_Century
[27] http://www.whitehouse.gov/news/releases/2001/12/20011211-6.html
[28] http://news.bbc.co.uk/onthisday/hi/dates/stories/october/12/newsid_4252000/4252400.stm
[29] http://news.bbc.co.uk/onthisday/hi/dates/stories/november/8/newsid_3674000/3674036.stm
[30] http://www.pbs.org/newshour/bb/politics/july-dec00/trans_12-18.htm
[31] http://www.governing.com/archive/1998/jul/bush.txt
[32] http://seattlepi.nwsource.com/national/32902_bush27.shtml
[33] http://daccessdds.un.org/doc/UNDOC/GEN/N00/806/62/PDF/N0080662.pdf?OpenElement
[34] http://www.eia.doe.gov/emeu/cabs/chrn1996.html
[35] http://www.fas.org/irp/congress/1996_cr/h960618b.htm
[36] http://www.hartford-hwp.com/archives/53/052.html
[37] http://select.nytimes.com/gst/abstract.html?res=F00C12FF3F5A0C7A8DDDAF0894DF494D81&n=Top%2fReference%2fTimes%20Topics%2fPeople%2fE%2fErbakan%2c%20Necmettin
[38] http://www.publicintegrity.org/report.aspx?aid=104&sid=300
[39] http://www.monitor.net/monitor/0202a/enrontimeline.html
[40] http://www.gasandoil.com/goc/news/ntc03653.htm
[41] http://www.cooperativeresearch.org/entity.jsp?id=1521846767-525
[42] http://www.farsinet.com/news/nov99wk2.html#shell
[43] http://www.iranian.com/Times/Dec98b/Khorramabad/624front.html
[44] http://www.pinr.com/report.php?ac=view_report&report_id=499&language_id=1
[45] http://www.first-exchange.com/FSU/azer/news/news031800.asp
[46] http://www.eia.doe.gov/emeu/cabs/chrn2000.html#FEB00
[47] http://www.publicintegrity.org/report.aspx?aid=104
[48] http://www.whatreallyhappened.com/SilkRoad.html
[49] http://www.thenation.com/blogs/capitalgames?pid=21
[50] http://www.cfo.com/article.cfm/2989389
[51] http://www.atimes.com/reports/CA13Ai01.html#top5
[52] http://www.alternet.org/story/12525/
[53] http://www.atimes.com/reports/CA13Ai01.html
[54] http://news.bbc.co.uk/1/hi/business/1972574.stm
[55] http://www.thenation.com/doc/20020415/nichols
[56] http://www.guardian.co.uk/enron/story/0,,636530,00.html
[57] http://www.cooperativeresearch.org/timeline.jsp?timeline=complete_911_timeline&startpos=300#a0699powerplant
[58] http://www.cbc.ca/fifth/conspiracytheories/saudi.html
[59] http://www.hereinreality.com/carlyle.html
[60] http://www.guardian.co.uk/wtccrash/story/0,1300,583869,00.html
[61] http://www.cooperativeresearch.org/entity.jsp?id=1521846767-479
[62] http://complete911timeline.org/timeline.jsp?timeline=complete_911_timeline&day_of_9/11=dayOf911
[63] http://www.anusha.com/osamaint.htm
[64] http://welfarestate.com/wtc/faketape/
[65] http://www.telegraph.co.uk/news/main.jhtml?xml=/news/2001/09/18/wbush18.xml
[66] http://www.pbs.org/wgbh/pages/frontline/shows/binladen/etc/cron.html
[67] http://www.cooperativeresearch.org/context.jsp?item=a0396sudansquabble
[68] http://www.worldpress.org/specials/pp/taliban_timeline.htm
[69] http://www.truthout.org/docs_04/printer_101504W.shtml
[70] http://www.pakistaneconomist.com/issue2002/issue23/f&m.htm
[71] http://www.stimson.org/rd-table/ctr-kaz.htm
[72] http://www.defenselink.mil/transcripts/2002/t04282002_t0427jpc.html
[73] http://www.cdi.org/russia/johnson/5491-7.cfm
[74] http://www.rferl.org/featuresarticle/2005/09/383c3d03-2526-446e-943d-f81dfddbdc68.html
[75] http://www.atimes.com/atimes/Front_Page/FD08Aa01.html
[76] http://www.eias.org/publications/bulletin/2001/eboctnov01.pdf
[77] http://www.wsws.org/articles/2001/oct2001/oman-o09.shtml
[78] http://www.globalsecurity.org/military/facility/thumrait.htm
[79] http://news.bbc.co.uk/1/hi/uk/1012044.stm
[80] http://wsws.org/articles/2001/oct2001/oman-o09.shtml
[81] http://www.guardian.co.uk/waronterror/story/0,1361,581416,00.html
[82] http://www.globalsecurity.org/military/ops/bright-star.htm
[83] http://en.wikipedia.org/wiki/USS_Carl_Vinson_(CVN-70)
[84] http://transcripts.cnn.com/2001/WORLD/asiapcf/east/06/19/china.russia/index.html
[85] http://www.china.org.cn/english/12585.htm
[86] http://www.worldpress.org/europe/0302express.htm
[87] http://www.fas.org/sgp/crs/row/IB91121.pdf
[88] http://telaviv.usembassy.gov/publish/peace/archives/2001/august/0801e.html
[89] http://www.fas.org/sgp/crs/row/IB91121.pdf
[90] http://www.marketresearch.com/product/print/default.asp?g=1&productid=144390
[91] http://www.armada.ch/01-5/cgdrones.pdf
[92] http://www.fas.org/irp/program/collect/global_hawk.htm
[93] http://www.fas.org/irp/program/collect/global_hawk.htm
[94] http://www.spacedaily.com/news/uav-01d.html
[95] http://web.archive.org/web/20010921200613/www.washtimes.com/national/20010921-90259475.htm
[96] http://www.washingtonpost.com/ac2/wp-dyn?pagename=article&contentId=A30240-2004Feb10¬Found=true
[97] http://complete911timeline.org/timeline.jsp?timeline=complete_911_timeline&day_of_9/11=dayOf911
[98] http://www.cooperativeresearch.org/entity.jsp?id=1521846767-1683
[99] http://complete911timeline.org/timeline.jsp?day_of_9/11=dayOf911&timeline=complete_911_timeline&startpos=100
[100] http://www.whatreallyhappened.com/hanjour.html
[101] http://complete911timeline.org/timeline.jsp?timeline=complete_911_timeline&day_of_9/11=dayOf911&startpos=200
[102] http://complete911timeline.org/timeline.jsp?day_of_9/11=dayOf911&timeline=complete_911_timeline&startpos=300
[103] http://www.economist.com/science/displayStory.cfm?Story_ID=787987
[104] http://www.9-11commission.gov/report/911Report.pdf
[105] http://www.cooperativeresearch.org/entity.jsp?id=1521846767-2034
[106] http://news.minnesota.publicradio.org/features/2004/05/31_catlinb_airguardmuseum/
Zoek “Rudo de Ruijter” in de Engelse versie van Google om meer artikelen van dezelfde auteur te vinden. Hij is bereikbaar via  rudoderuijter@wanadoo.nl Dit artikel mag onder fair use voorwaarden verspreid worden.
 E-Mail: rudoderuijter@wanadoo.nl
|
