Hamed Hamed Belaid in Hongerstaking!
ABC-Amsterdam - 19.10.2006 14:37
Hamed Hamed Belaid is al sinds september in hongerstaking.
Yuma nog steeds in hongerstaking
Hamed Hamed Belaid,YUMA, zet zijn hongerstaking voort
die hij is begonnen op 6 september 2006, om het
machtsmisbruik en het wanbeleid m.b.t. zijn
penitentiair dossier aan te klagen, dus ook omwille
van zijn persoonlijke situatie: Yuma wordt nog steeds
onbeperkt in afzondering gehouden. Hieronder een brief
die hij recent hieromtrent schreef.
____
"Er zijn geen monsters, enkel monsterlijke
levensomstandigheden”
C. P. Villanubla, 2 oktober 2006
Ik heet Hamed Hamed Belaid, "YUMA", en schrijf
vanuit de FIES module van het penitentiair centrum van
Villanubla, Valladolid. Ik ben een hongerstaking
begonnen op 6 september van dit jaar (2006) en ben er
nu behoorlijk slecht aan toe, hoewel de zaken voor mij
al slecht begonnen te lopen sinds de dag dat ze me in
de eerste graad staken; en dat is nu al een kleine en
weinig te versmaden 16 jaren geleden, concreet op 1
september 1990.
Maar de reden voor dit schrijfsel is niet mijn
penitentiaire levensloop te vertellen, er zijn veel
persoonlijkere en humanere motieven hiervoor. Ik zal
trachten kort te zijn, maar duidelijk en bondig.
De reden die me er toe gebracht heeft een
hongerstaking te beginnen en zo “vrijwillig” een
aanslag op mijn leven te plegen, is de ontzettende
machteloosheid die ik voel.
Ik protesteer al nagenoeg twee decennia tegen al
wat mij onrechtvaardig lijkt en voor al wat ik geloof
dat onbediscussieerbare rechten zijn. Ik heb dat op
vele manieren gedaan, geslaagd en minder geslaagd,
maar de ervaring is onverbiddelijk geweest: ik deed
wat ik deed en wat ik ook deed, het bleek onmogelijk
uit de eenzame opsluiting te geraken. Op de één of
andere manier vonden ze toch steeds een twijfelachtige
reden om me geïsoleerd te houden. Gevechten en
geschriften, steeds opkomend voor wat ik denk dat mij
rechtens toekomt, heeft er enkel toe gediend dat de
penitentiaire administratie, de Algemene Directie en
een aantal rechter van het penitentiair toezicht daar
bovenop, mij alleen een gewelddadig en agressief wezen
vinden dat men moest (en blijkbaar nog steeds moet)
isoleren van de rest van de gevangenen, zonder ook
maar enig belang te hechten aan de (vaak
onherstelbare) consequenties en gevolgen dat een zo
lange isolatie bij een persoon kan aanrichten.
In al die tijd heeft men mij niet de minste kans
geboden om de gevangenis trachten legaal te verlaten,
en aldus mijn straf ietwat te verminderen in een ander
regime, zoals dat gebeurt in tweede graad. Zelfs niet
een progressie naar de tweede fase, dus 21 uur per dag
opgesloten, ononderbroken gedurende 16 jaren. Zestien
jaren van mijn leven. Dat leest rap, nietwaar?
Ik vraag me af: waar zijn die wetten en rechten
onderschreven in reglementen, in penale en burgerlijke
codexen in die zo democratische constitutie die als
basisprincipe de re-educatie, de reclassering, de
re-integratie bepleiten? Laat me toe dat ik dit in
twijfel trek, en neem me niet voor iemand die
pretendeert de absolute waarheid in pacht te hebben;
dat zou een grove fout zijn van welke kant dan ook, en
uiteraard ook van mijnentwege. Wat ik zeg, is een
realiteit, in concreto is het mijn realiteit en,
definitief, mijn leven, dat ze in handen houden en
manipuleren met instemming van de Algemene Directie
van de Gevangenissen en andere juridische organismen,
met allerlei spitsvondigheden en foefjes, met als
enige doel me systematisch te criminaliseren; vaak op
zo’n belachelijke en onwaarschijnlijke manier dat ik
moeilijk kan begrijpen dat niemand dat inziet en zich
er direct mee gaat bemoeien en gaat kijken wat er
werkelijk aan de gang is met het penitentiaire
systeem.
Waar is die Constitutie waarop men zich zo
nadrukkelijk en opgewekt beroemt? Hoe is het mogelijk
dat zo’n wantoestanden zo ongegeneerd worden
toegelaten?
Ik denk dat de basis ligt bij een correcte
educatie, en dit betekent bescherming en hulp bij de
persoonlijke ontwikkeling in de omgeving waar men
leeft. Men zou dus dwang moeten elimineren opdat er
een werkelijke spontane ontwikkeling zou zijn naar de
vrijheid. Maar dit model van penitentiair systeem is
tegengesteld aan educatie; het is onderdrukkend,
rigide en dogmatisch. Er zijn geen activiteiten van
welk type dan ook in de isolatiemodules, niets meer
dan in zijn absurde en incoherente bewoordingen van de
reglementen. Dit systeem nodigt alleen uit tot het
creëren van “dingen” in hun definities: gedweeë,
passieve en mechanistische wezens zonder eigen leven.
Maar het werkelijke theologische model is niet zuiver
mechanisch, integendeel, het is gebaseerd op
verbeelding. Maar om dit op te bouwen moet er een open
systeem worden gecreëerd, zelfkritisch,
antidogmatisch, dat het verdedigingssysteem van de
gevangenen stimuleert tegen elke vorm van controle en
onderdrukking.
Maar zolang deze intellectuelen die prat gaan op
en snoeven met hun prijzen van plastiek, en deze die
men als “vierde macht” heeft aangeduid, in dienst
blijven van een systeem dat nog in de verste verte
niet democratisch is (in zoverre ze hierop insisteren
in hun “eloquente” woordenvloed), blijven de sociale
onrechtvaardigheden en de totale willekeur in de
gevangenissen ongestraft in dit ingeslapen land dat
altijd onder de bedreiging leeft van een harde
repressie door de veiligheidsdiensten die, effectief
en fel, enkel diegenen verdedigen die de staat
besturen.
En daarmee neem ik afscheid en laat ik iedereen
met zijn bewustzijn (en onderbewustzijn) mijn leven
latend op de weg, in de handen van onderdrukkers die
ontregeld zijn door hun eigen absurd en irrationeel
geweld. Dit is de zuivere realiteit van de gevangene
in isolatie (in concreto) en geen andere. Dit is mijn
leven; leven waaraan ze een prijs hebben gehangen,
prijs die ik niet bereid ben te aanvaarden; en ik zal
alleen de consequenties die dit met zich meebrengt
“aanvaarden”, niet omdat het me bevalt, maar omdat ze
mij er toe dwingen.
Vanuit Villanubla, Valladolid, in een module
ontworpen voor de volledige depersonalisering en waar
de strijd voortgaat; dit is geen einde, maar de
noodzaak te strijden om te overleven.
YUMA - 5475 días.
 E-Mail: abcamsterdam@squat.net  Website: http://www.squat.net/abcamsterdam
|
