Verslag Long Walk to Freedom ???
Rapha - 09.03.2004 16:14
Van vrijdag 27 februari tot maandag 1 maart trokken enkele tientallen vluchtelingen en sympatisanten in een protestmars door Nederland. Hier een verslag...
Protestmars tegen het beleid van Min Verdonk:
A Long Walk to Freedom ???
Een roep om menselijkheid en rechtvaardigheid
Wat doe je als je regering niet naar je luistert ?… En bovendien besluit tot een regeling die mensenrechten in gevaar brengt en levens van mensen zal verwoesten ? In Groningen hebben besloten we te gaan lopen, om onze onvrede, verdriet en weerstand over en tegen minister Verdonks invulling van de éénmalige maatregel en het bijbehorende uitzettingsbeleid, nogmaals te laten horen. Zodoende trokken enkele tientallen vluchtelingen en sympathisanten in verschillende samenstellingen (in totaal meer dan vijfhonderd mensen) vanaf vrijdag 27 februari in vier dagen door Nederland. Onder de titel A Long Walk to Freedom ??? vroegen zij om vrijheid en toekomst in Nederland voor de duizenden vluchtelingen die al zo lang in onzekerheid leven…
Voorbereiding
Het idee voor de protestmars door Nederland ontstond op een vergadering van maatschappelijke organisaties, vluchtelingengroepen en bezorgde burgers in Groningen, waarin de mogelijkheden van verzet tegen het beleid van minister Verdonk besproken werden. Nadat Alert!/Attac enige voorstellen had gedaan voor symbolische acties om de kwestie wederom publieke aandacht te geven, stelde Massoud Djabani van de Iranese vluchtelingen, dat hij hoe dan ook naar Den Haag zou gaan lopen. In eerste instantie werd er wat lacherig gereageerd, maar Massoud bleek stellig en bovendien in de wetenschap dat twintig andere Iraniërs hem zouden vergezellen.
De spontaan opgerichte werkgroep, bestaand uit zes mensen (Massoud, Massoud, Edwin, Desiree, Sjoerd en Ralph), stampte vervolgens in anderhalve week de Long Walk to Freedom uit de grond. Vergunningen voor demonstraties werden verkregen en de mars werd in alle gemeentes, die het zou doorkruizen, gemeld. Verder werden medische voorzieningen geregeld, boodschappen gedaan, een verklaring geschreven, PR-materiaal gedrukt en financiële middelen georganiseerd. Dit alles mede dankzij de hulp van lokale GroenLinks en SP afdelingen en de vluchtelingenorganisatie PRIME. Tenslotte kreeg de protestmars steun van Van Harte Pardon, Vluchtelingenorganisaties Nederland, Kerk en Vrede, IKV, XminY, LSVb en een twintigtal andere organisaties, die allen hun naam aan onze verklaring verbonden.
In deze verklaring roepen we op tot een generaal pardon voor allen die onder de oude vreemdelingenwet een aanvraag hebben ingediend. Bovendien stellen we dat vluchtelingen niet op straat gezet, noch administratief verwijderd of in uitzetcentra opgesloten mogen worden. Tenslotte eisen we een parlementaire enquête naar het functioneren van de IND, dat op dit moment volstrekt ontransparant is en buiten alle democratische controle plaatsvindt.
Wandeling
Op vrijdag 27 februari ging de mars om acht uur ’s ochtends in Groningen van start. Zo’n 45 mensen begonnen aan de eerste etappe richting Assen. Onderweg vergezeld door GroenLinks Haren en vriendelijk van koffie voorzien in het Drentse dorpje Glimmen. De mobiele telefoons van Massoud en mijzelf stonden roodgloeiend, door alle radiostations (lokaal, maar ook radio 1 en 2) die meer wilde weten over de wandeling. En fotograven rolden aan alle kanten door het gras om een mooi plaatje te scoren van de groep, die door het winterlandschap van Drenthe trok. Nog dezelfde middag sierden we de voorpagina van de NRC. In de volgende dagen zouden ook Trouw, Telegraaf, Haagse Courant, Volkskrant, Metro, Spits en vele lokale dagbladen aandacht aan ons protest besteden.
Al op de eerste dag bleek dat niet alle deelnemers even goed voorbereid waren. Niet geheel onlogisch, als je bedenkt dat de vluchtelingen geen geld hebben voor wandelschoenen of fancy slaapzakken. De eerste blaren troffen ons dan ook al in Drenthe, en de Iraniër Amir had in Assen al last van zijn knieën. Dit zou de volgende dagen alleen maar verergeren. Maar de wilskracht bleek bij allen sterker dan de lichamelijke pijn. Een jonge Iranese vrouw gaf daarvoor een duidelijke verklaring: ‘Als je echte vader geëxecuteerd is, je stiefvader maandenlang gemarteld en je moeder ook, dan weet je waar je voor loopt’. Zij moest vluchten omdat ze op de universiteit politiek bedreef.
In Assen werden we opgewacht door zo’n honderd demonstranten die ons verwelkomden met applaus en gejuich. Na een korte demonstratie en de overhandiging van onze petitie aan een wethouder wachtte eindelijk de warmte van een voormalig opvangcentrum voor asielzoekers. Hier stond bovendien een geweldige warme maaltijd, bereid door de Irakese gemeenschap van Assen, en een pooltafel. Wijze les van dag 1: alle vluchtelingen kunnen heel erg goed poolen. Niet zo gek als je bedenkt dat de meeste van hen, jarenlang niets anders konden doen dan wachten, nadenken en poolen (als er een pooltafel in hun AZC stond), omdat onze regering hen nagenoeg verbiedt te werken of Nederlands te leren.
Verhalen
De hierop volgende dagen trokken we via Utrecht (waar we met de bus naar toe gingen), Woerden en Zoetermeer naar Den Haag. De groep werd groter (30 mensen uit het hele land en Ahmed Pourri van PRIME sloten zich in Utrecht aan) en soms weer kleiner. Het fysieke afzien nam toe. Vooral in de donkerte van de avond, nabij Woerden en gedurende de 35 kilometer tussen Woerden en Zoetermeer verbaasde ik me over het doorzettingsvermogen van mijn kameraden. Een Iranese vrouw liep de hele tweede dag op haar sokken, omdat haar schoenen niet goed waren. Amir hield het vier dagen vol, ondanks een advies van een dokter te stoppen. Maar hij zei: ‘Ik ben hier niet gekomen om in een busje te zitten’. En zo dachten de meesten: lopen om te laten zien dat ze nog steeds weigeren de hoop op een toekomst in Nederland op te geven.
Een man liep mee met een bord om zijn nek, waarop stond: ‘Is negen jaar psychische marteling niet genoeg ?’. En zo is het natuurlijk: negen jaar niets kunnen doen is een hel. Veel van de vluchtelingen vertelden dat het voelde alsof ze jaren van hun leven zomaar weggegooid hadden: eerst op de vlucht voor hun tirannieke regime en vervolgens wachtend, iedere dag in onzekerheid. Mede-coördinator Massoud Pour vertelde dat hij heel vaak ’s nachts droomt van zijn uitzetting en iedere dag naar de brievenbus kijkt, wachtend op een bericht. Massoud zei: ‘In Iran heb ik niets meer en hier een klein beetje. Ik ben al elf jaar hier, hoe kunnen ze me nu nog terugsturen ?’. Massoud vertelde dat een groot deel van de vluchtelingen door de voortdurende onzekerheid en het niets doen zware psychische problemen heeft.
De Algerijnse Zineb loste zondag haar vader af, die zaterdag meeliep. Zij is vijftien jaar oud en spreekt beter Nederlands dan veel van haar Nederlandse leeftijdgenoten. Zineb is een vrolijk, intelligent en dapper meisje, die in haar woonplaats in de jongerenraad zit, waarin ze meewerkt aan het verbeteren van de leefbaarheid van haar dorp. Zineb is geïntegreerd, zoals dat met een vervelend modewoord heet. Toch moet ze terug, naar een land waarvan ze zich bijna niets kan herinneren. Organisator Massoud Djabani heeft wel een verblijfsvergunning, maar zijn vriendin Helia en haar dochtertjes niet. Massoud vertelde me dat hij hen als zijn eigen kinderen beschouwd. Toen ik hem vroeg naar de toekomst werd hij eerst stil en zei toen: ‘Het is een verschrikkelijke situatie’. Maar volgens Verdonk zullen gezinnen niet uit elkaar gescheurd worden.
De Armeense Iraniër Edwin liep samen met zijn vriendin Desiree mee. Hij vertelde over de steniging van vrouwen die overspel plegen in Iran: ‘Mensen weten niet eens wat er gebeurt, maar pakken een steen en gooien die gewoon’. Hij stelde bovendien de scherpe vraag: ‘De IND zegt dat Iran relatief veilig is, maar wat betekent relatief ?’. Inderdaad: wat betekent relatief, vooral voor christenen, atheïsten, communisten, liberalen en progressieven ? Wie gaat straks garanderen dat deze mensen niets gebeurt als ze teruggestuurd worden naar Iran. Ik weet zeker dat mevrouw Verdonk dat zelf niet zal doen. Sommige van de deelnemers hadden al in de gevangenis gezeten of gestreden voor een ander Iran, dat niet gedomineerd zou worden door religieus fundamentalisme, en lopen daardoor evident gevaar bij terugkeer. Is de Nederlandse regering vergeten dat een jaar geleden tientallen Iranese studenten zijn verdwenen en dat nog steeds niemand weet waar ze zijn ?
Maar dit geldt niet alleen voor Iran. De Sudanese reus Christoffel zei dat hij zeker terug wil naar zijn land, want daar is al zijn familie, maar hij kan pas gaan als zijn land echt veilig is. Volgens de Nederlandse regering zijn Sudan en Afghanistan veilig, net als Somalië en Congo. En ook Turkije is een vriendelijk land voor zijn Koerdische onderdanen, zoals Tsjetsjenen in Rusland een makkelijk leven schijnen te hebben. Wederom een vraag: hoe moeilijk is het om dit, vanuit je dure ambassade of je leunstoel achter een duur bureau in Nederland, te beslissen ? Hoe arrogant kan beleid eigenlijk zijn ?
Alle verhalen maakten de tocht tot een intense ervaring. Het werd me steeds duidelijker dat Nederlands asielbeleid het ware gezicht van ons land toont: een gezicht van onverschilligheid, uitsluiting en in dit geval simpelweg onmenselijkheid.
Den Haag
Na de demonstratie op zaterdag in Utrecht, bemoedigende woorden van loco-burgemeester Marie-Louise van Kleef en koffie in het stadhuis, trok de gegroeide groep in zuidwestelijke richting. Ook in Woerden en Zoetermeer werden we fantastisch onthaald, met lekker eten en vriendelijkheid. In de eerste plaats door de Lutherse en katholieke kerk en in Zoetermeer door een samenwerkingsverband van de plaatselijke GroenLinks en de kerken. Onze groep toonde zich dankbaar met luid applaus en voortdurende dankwoorden richting onze gastheren. Het voelde alsof Nederland ook anders zou kunnen zijn.
De laatste dag (maandag 1 maart) groeide de groep in Den Haag uit tot tweehonderd mensen, die door een uitgebreide politie-escorte vakkundig om het centrum van de stad werd geleid naar het Vredespaleis. Onderweg kregen we koffie en toiletgelegenheid bij een politieschool. Alle Iraniërs grapten dat we nu waarschijnlijk met zijn allen afgevoerd zouden worden naar Iran. Bij het Vredespaleis vertelden de organisatie en enkele vluchtelingen het verhaal van deze tocht. We herhaalden dat het uitzettingsbeleid van minister Verdonk leidt tot een onverdedigbare willekeur, onrechtvaardigheid en schending van de mensenrechten. We vertelden dat wij hierin worden gesteund door rapporten van Amnesty International, Human Rights Watch en zelfs de VN-commissie die toeziet op de naleving van het verdrag over de rechten van het kind. En we stelden dat dit alleen tegengegaan kan worden door een generaal pardon voor allen die onder de oude vreemdelingenwet een verblijfsvergunning hebben aangevraagd.
Onze wandeling heeft ons gesterkt in onze overtuiging dat het Nederlandse beleid onaanvaardbaar is. A Long Walk to Freedom ??? gaat dan ook door, omdat we geen keuze hebben. Wij zullen medeGroningers, medeNederlanders en medestudenten, niet zo maar laten uitzetten. Daarom zullen we actie blijven voeren en onze standpunten duidelijk blijven maken de komende weken, maanden en jaren…
Eerstvolgende datum: 10 april – Keer het Tij - demonstratie op de Dam in Amsterdam.
Ralph
A Long Walk to Freedom
Wil je meehelpen aan A Long Walk to Freedom ??? :  longwalk2freedom@hotmail.com
We krijgen een nieuwe website: www.longwalk2freedom.nl
(maar pas vanaf het eind van de week)
 E-Mail: longwalk2freedom@hotmail.com  Website: http://www.longwalk2freedom.nl (vanaf vrijdag)
|
