|
|  |
| | Organen verkoopbaar maken ? | Linkse Analyse Biopolitiek - 10.12.2003 14:21
Organen verkoopbaar maken ?
Betaling voor organen zou het aanbod van organen vergroten. Of dit zo zal zijn is nog maar de vraag. De Werkgroep Xenotransplantatie Vraagstukken vindt dat het verkoopbaar maken van lichaamsmateriaal en zeker wezenlijke onderdelen als organen onwenselijk is.
Verkoop van organen werd in 1984 door het Amerikaanse Congres uitgebannen. Een comite van de American Medical Association is nu echter begonnen een proef uit te werken waarin wel met betalingen voor organen gewerkt wordt. Dit invloedrijke comite dat Council on Ethical and Judicial Affairs heet, is al overtuigd dat elk moreel bezwaar over betaling voor organen minder zwaar telt dan de noden van de 79.000 wachtenden op een orgaan, schrijft de Wall Street Journal van14 februari 2002 .
Een advies comite voor de U.S. Health and Human Services heeft al gezorgd dat de minister voor gezondheid er over na denkt om het verbod op betaling voor organen op te heffen.
De American Society of Transplant Surgeons ondersteunt al betaling voor organen uit hersendode mensen.
Woensdag 20-2-2002 heeft het Rathenau Instituut een eigen analyse van de Wet Orgaan Donatie aangeboden aan toenmalig CDA tweede kamerlid mw. Clemence Ross van Dorp. Het door het Rathenau georganiseerde en begeleide Burgerpanel Orgaanvervanging kwam in een advies ook al met het voorstel om betaling voor organen mogelijk te maken. In HP/DeTijd schreef Bart Croughs een essay waarin hij eveneens pleitte voor betaling voor organen.
De huidige diskussie draait eveneens om het belonen van donorschap. In een door het Rathenau Instituut op 2 december 2003 gepresenteerde Studie (met de titel: Gift of Bijdrage?) is de conclusie: orgaandonatie is geen vrijblijvende, prijzenswaardige gift, maar zou gezien moeten worden als een plicht om bij te dragen aan een systeem van wederzijds verzekerde hulp.Socioloog Herman Vuijsje publiceerde 15 november jongstleden in het NRC een artikel waarin hij pleit voor een systeem waarbij potentiele orgaandonoren voorrang krijgen bij transplantatie.
De uitbreiding van de waren-economie met bio-materiaal moet stoppen. In een kapitalistische economie zullen arme mensen subtiel, of minder subtiel, gedwongen worden organen te verkopen.
Het is niet ondenkbaar dat in de toekomst rijke mensen organen niet verkopen en een cultuur van onschendbaarheid van het lichaam blijven (of gaan) aanhangen, terwijl juist armeren aan hen organen leveren. De verkoopbaarheid van organen kan een vergaande controle op en disciplinering van je levensstijl tot gevolg hebben, aangezien organen van de beste kwaliteit het meest zullen opleveren. Wie kan aantonen nauwelijks te roken, geen alcohollever te hebben en geen gevaarlijke medicijnen geslikt te hebben die de nieren aantasten, kan nog aardig wat opbrengen na zijn of haar (hersen)dood. Binnen de groep van orgaanverkopers zullen vrouwen zijn oververtegenwoordigd, daar er een feminisering van de armoede gaande is. Binnen de groep armen zijn door (institutioneel) racisme bovendien niet-witten oververtegenwoordigd.
Laten we organen en ander lichaamsmateriaal toe tot de warenmarkt dan dreigt een verscherpte uitbuiting van mensen met te weinig geld. In de praktijk zullen we wellicht hypotheken op organen zien, misschien mensen die euthanasie vragen op een moment dat hun organen nog wat waard zijn, mensen die geen behandeling met zware medicijnen meer ondergaan omdat dan de waarde van hun organen afneemt. Wellicht komt er uitbreiding van de criteria voor orgaanuitname, gestimuleerd door de aanbieders van organen i.p.v. zoals nu door de ontvangers. Organen worden nu gewonnen uit hersendood verklaarde mensen en bij wijze van experiment uit hartdoden. Met name het toestaan en stimuleren van deze laatste categorie zal een vergroting van het aanbod mogelijk maken. Orgaanuitname uit alleen hersendoden zal het tekort aan organen niet kunnen oplossen omdat er eenvoudigweg niet genoeg mensen hersendood verklaard kunnen worden. Volgens Dr. Erwin Kompanje die promoveerde op de praktijk van postmortale orgaandonatie, moet iedere hogere schatting dan 320 potentiele orgaandonoren per jaar met enige scepsis worden bezien.
Natuurlijk wil niemandzon toekomst waarin mensen elkaar zien als bronnen van organen; VVD noch SP en alles wat er tussen zit. Maar zolang de transplantatietechnologie als onaantastbaar gezien wordt blijft de vraag naar organen groter dan het aanbod en zullen, zeker in een kapitalistische economie, vroeg of laat beloningen voor organen plaatsvinden. En wie kan uitsluiten dat bovenstaande gevolgen en effecten gaan plaatsvinden? Daarom moeten we nu deze ontwikkeling stoppen.
Werkplaats Linkse Analyse Biopolitiek, 20-2-2002
www.biopolitiek.nl
---------------------------
 Website: http://www.biopolitiek.nl
| |
| supplements | |
E-Mail: