|
|  |
Een Routekaart voor de Wereld
Robert in 't Veld - 08.11.2003 14:40
De wereld en de mensheid wordt bedreigd door machtvorming. Het ontwikkelingsevenwicht is verstoord. Wie is er verantwoordelijk ?.
Een Routekaart voor de Wereld en het Laatste Kruispunt
Voorwoord
Palestina, Israël, christenen, joden en moslims, terreur en zionisme, macht en onmacht, armoede en rijkdom. De gezondheid van aarde en de mensheid lijkt op het spel te staan. Nu ernstiger dan ooit te voren. Hoewel dat al veel vaker beweerd is, gaan de ontwikkelingen door zoals ze gingen. De wereldlijke regie lijkt in handen te zijn van een schijnbaar éénzijdig georiënteerd machtsblok, dat zijn onaantastbare normen oplegt aan iedereen en geen oog lijkt te hebben voor het “ieder zijn deel” adagium. De simplistische opdeling in goed en kwaad levert een polarisatie op waarbij het gevecht om het evenwicht alleen maar onevenwichtigheid ten gevolge heeft. Een darwinistische visie kan niet anders dan enkele winnaars en veel verliezers opleveren. De overleveraars lijken te gaan overleven ten koste van diegenen die zullen moeten uitsterven of in onderworpenheid hun onafhankelijkheid gaan verliezen.
De theoretische consequentie van zo’n ontwikkeling is, dat er uiteindelijk maar één mens zal overblijven in een barre woestenij.
Zijn liefde, mededogen en compassie dan nooit meer dan verzonnen of niet werkbare dogma’s geweest ?.
Dit verhaaltje stelt een pretentieloos, waar gebeurd, sprookje voor. Het was bedoeld als voorlees avontuur voor mijn dochtertje, die het aanvankelijk veel te ingewikkeld vond, evenals latere aangepaste versies. Deze versie kon uiteindelijk haar goedkeuring wegdragen: korte zinnen, geen moeilijk worden en geen namen of termen met een vooringenomen lading.
Het is dus een versimpeling geworden van een, door de jaren heen, enorm ingewikkeld gemaakte materie, die zich toch moeilijk éénduidig laat neerzetten. De nochtans ondernomen poging daartoe probeert daarom niets meer te zijn dan een rode draad in al zijn vooroordeelloze éénvoud, die helaas niet overal even goed gelukt is, zo realiseer ik mij.
De rode draad is ‘Kijken naar Mensen door de ogen van de Baas’. Hoe pretentieloos kun je zijn ?.
Een Sprookje van de Wereld
De Baas van het heelal verveelde zich een beetje, er was niets dat leefde en er gebeurde bijna niets wat echt de moeite waard was.
Daar moest hij iets op verzinnen en Hij maakte daarom vreemde wezens en door ze leven in te blazen konden ze zich bewegen en konden ze denken zoals ze zelf maar wilden.
Daarna plaatste Hij ze op een bol in de ruimte, die net af was en er mooi en bijna rond uitzag, de aarde.
De Baas overzag zijn werk en was behoorlijk tevreden met zichzelf. De wezens hadden al snel hun plaats gevonden en Hij noemde ze, … mensen.
Het grote mensen avontuur in de nieuw wereld kon gaan beginnen.
Direct al ging er heel wat mis. De mensen deden hele domme dingen en de Baas moest ingrijpen, iets wat hij nog vaak zou moeten doen.
Het leven was nu al behoorlijk moeilijk.
Om te voorkomen dat Hij de boel de hele tijd in de gaten moest houden en niet telkens voor elk wissewasje zou moeten opdraven, bedacht de Baas een aantal spelregels.
Daar had hij heel goed over nagedacht.
Die eerste spelregels liet hij aan een oude wijze man op aarde doorgeven door een engel, want zelf had Hij geen zin om te vliegen.
Hij hoopte dat de man ze nuttig vond en aan zijn nakomelingen zou doorvertellen.
De belangrijkste regel was dat niemand mocht vergeten dat de Baas de enige Baas was en echt bestond, hoewel je Hem niet kon zien.
De oude wijze man was een man met gezag en
uitstraling, dus dat zou wel goed komen. Maar het kwam toch niet zo goed.
Vaak werd de Baas heel boos op die vervelende mensen, die zich soms van niets en niemand wat aantrokken en precies deden waar ze zelf zin in hadden.
Eigenwijsheid was tot daar aan toe, daar kon de Baas nog best wel mee leven, maar elkaar in de haren vliegen en dingen zeggen die helemaal niet waar zijn, dat was toch wel al te dol.
Hij werd er soms zelfs helemaal niet goed van.
Maar de Baas zou de Baas niet zijn als hij niet zo af en toe ook zichzelf de schuld gaf. Hij had die wezens immers zelf bedacht en gemaakt en was daarom zelf eigenlijk ook verantwoordelijk voor die misstanden.
Nu al bedacht Hij dat het misschien wel goed was om de spelregels nog wat duidelijker te maken en ze ergens te laten opschrijven.
Dan waren de regels voor iedereen tenminste goed zichtbaar en leesbaar.
De Baas wachtte nog even op het juiste moment.
Er was inmiddels al heel wat gebeurd met de mensen op aarde.
Leuke dingen en minder leuke dingen.
Maar de mensen vergaten de Baas weer zo af en toe en dat vond Hij natuurlijk helemaal niet leuk.
Ook volgden ze Zijn goede adviezen, die de oude wijze man toch had doorgegeven, niet op. Dat was gewoon allemaal erg storend.
Het ergste van alles was nog wel dat de mensen veel vochten. Vaak ook met bloedvergieten erbij.
Daar had de Baas nog wel de meeste hekel aan. Hij vond het allemaal maar zonde, dat stukmaken van leven en ook zielig vanwege de geleden pijn.
Na zo’n periode was het gelukkig meestal weer een lange tijd rustig. Dan kon de Baas weer een tijdje van Zijn mensen houden.
Ondanks al hun streken en onhebbelijkheden, bleven de nakomelingen van die ene oude wijze man toch zijn lievelingsmensen.
Hij hielp ze vaak.
Dit kwam omdat ze als eerste in Zijn bestaan geloofden.
Die nakomelingen bevonden zich trouwens inmiddels in een land waar ze eigenlijk niet thuis hoorden en waar ze zich ook niet thuis voelden. Ze wilden daar graag weg.
Wederom wilde de Baas ze best wel helpen, maar dit keer onder één voorwaarde.
De voorwaarde was, dat ze moesten inzien dat ze niet goed konden leven en de wereld niet konden laten glanzen zonder een goede gebruiksaanwijzing. En die moesten ze dan ook accepteren. Op dit moment had Hij gewacht.
In hun midden was er al een sterke man opgestaan, een soort groepsleider.
Die leider ontving van Hem de aanwijzingen over een route voor een barre tocht terug naar huis. Halverwege de reis gaf Hij die sterke man de hoofdspelregels en de gebruiksaanwijzing. De regels waren gebeiteld in grote platte stenen. Nu zouden zijn lievelingsmensen geen excuus meer hebben om slechte dingen te doen.
Het huis, want zo noemde de groep mensen dit landje, was klein en lag aan een warme zee en iedereen was er gelukkig mee.
Toch was dit geluk niet van lange duur. Er werd weer gemeen gedaan en gevochten. Het leek of ook de hoofdspelregels van de gebruiksaanwijzing weer werden vergeten. En er waren zelfs mensen bij die aan het bestaan van de Baas gingen twijfelen.
Hoeveel geduld moet een Baas wel niet hebben om niet telkens woest te worden. Wel, dat geduld begon inderdaad op te raken.
Bovendien moest er nu maar eens heel duidelijk worden gemaakt dat het zo niet langer kon.
Het vertrouwen was heel veel minder geworden en de Baas besloot Zijn mensen maar uit dat huis te gooien en over de hele wereld te verspreiden. Ze moesten dus naar allerlei andere landen toe.
Misschien dat ze ooit nog een keer terug konden komen. Maar dan niet voordat ze hadden laten zien dat ze al het leven op de aarde beter hadden gemaakt volgens de gebruiksaanwijzing.
Tot dan zou de Baas hen aan hun lot overlaten en niet meer helpen zoals vroeger.
Hij wilde niet nog eens teleurgesteld worden. Dit was hun laatste kans.
Toch besloot Hij, voor de zekerheid, ook andere mensen maar een gebruiksaanwijzing te geven. Hij vond het namelijk geen goed idee om alleen maar van Zijn lievelingsmensen afhankelijk te zijn. Daar was de aarde te belangrijk voor en Zijn vertrouwen te veel beschadigd.
Vaak had de Baas spijt gehad van wat hij gemaakt had.
Hij vond het allemaal maar wat vermoeiend, maar gelukkig waren er soms ook momenten van tevredenheid.
Zoals wanneer er mensen waren die lief tegen elkaar deden of die waardering bleken te hebben voor al het moois op Zijn aarde.
Hij kon ervan genieten wanneer er ergens een leuk stukje muziek werd gespeeld of een mooi verhaaltje door iemand werd geschreven of verteld.
Ja, de Baas was zeer gevoelig voor geluk en kleine complimentjes.
Zijn oorspronkelijke lievelingsmensen, die toch wat minder zijn lievelingsmensen waren geworden, deden het in het begin best goed in al die andere landen.
Maar op één of andere manier wilde het soms, hier en daar, niet vlotten. Ze waren dan wat onvoorzichtig en veel van hen bleven anders doen alsof ze anders waren.
Daar was op zich niks mis mee, maar soms irriteerden ze de andere mensen of werden die andere mensen weer jaloers of boos.
Er was niet altijd een duidelijke verklaring voor. In ieder geval gebeurde er op een goed, of liever gezegd, slecht moment iets vreselijks. Er kwamen grote oorlogen en wel twee achter elkaar.
De tweede was nog erger dan de eerste. De Baas moest het allemaal met lede ogen aanzien, want Hij had zich immers al eerder voorgenomen niet meer te zullen ingrijpen en als de Baas zich iets voorgenomen had, dan bleef Hij er meestal bij.
Was het nou allemaal hun eigen schuld ?.
Zelfs Hij wist het niet zeker.
Trouwens, ook die andere mensen die hij de spelregels had gegeven deden er verrekte weinig mee.
De Baas draaide zich teleurgesteld om, want Hij kon, wat er daar op aarde nu gebeurde niet langer meer aanzien.
Heel veel gewone, andere en ook Zijn lievelingsmensen gingen dood en nog veel meer hadden het heel zwaar en hebben veel moeten lijden.
Toen de oorlogen eindelijk voorbij waren nam de Baas weer eens een kijkje.
Rokende puinhopen, dode mensen overal waar je maar keek, niets was meer als het was.
Voor het eerst moest de Baas echt behoorlijk huilen en niemand die Hem troosten kon.
Dit nooit meer, dacht Hij, maar wist dat dit niet meer dan een wens was.
Gelukkig herstelde de aarde zich na die oorlogen weer en de Baas werd weer optimistisch bij het idee dat de mensen toch mooi zelf, zonder zijn hulp, de boel weer op orde hadden gekregen.
Overigens, maar dat moet je aan niemand vertellen, want dat is een geheimpje, heeft de Baas toch wel stiekem een aantal keer heel eventjes hier en daar wat hulp geboden, om nog erger te voorkomen.
Had het dan nog erger gekund ?, vraag je dan. Ja het had zelfs nog veel erger gekund.
De mensen die nu weer helemaal zijn lievelingsmensen waren en waar Hij toch een zwak voor bleef houden, speelden gelukkig een belangrijke rol bij de wederopbouw, want zo heet dat na een oorlog. Ze konden toch wel best veel en waren bijna allemaal behoorlijk slim.
De Baas was weer trots en Hij hoopte nu eindelijk dat ze begonnen waren om te helpen Zijn aarde op te poetsen en af te maken. Dat had Hij ze toch immers gevraagd, niet waar.
Veel van hen waren behoorlijk geschrokken van die laatste, tweede oorlog en van alles wat er gebeurd was.
Zo erg zelfs dat ze eraan dachten om voor de zekerheid maar naar huis, het land aan het warme water, te gaan. Want daar zouden ze vast veel veiliger zijn.
De Baas had hier gemengde gevoelens over, want er woonden nu een aantal andersoortige mensen, die je niet zomaar kon laten verdwijnen en waarmee dus samengeleefd zou moeten worden.
De herinneringen aan de gevechten die vroeger hadden plaatsgevonden op en rond dat stuk land, voorspelden niet veel goeds.
Maar de Baas was in een goede bui en ging ervan uit dat daar samenleven in vrede mogelijk moest zijn, met een beetje goede wil. Hij vond het wel eigenwijs allemaal, maar maakte verder geen bezwaar.
Het ging inderdaad heel lang redelijk goed en er waren voor een lange tijd niet zoveel grote oorlogen meer. Er was op aarde nog wel veel te veel honger en het milieu was wat verstoord. Ook waren er nog veel te veel arme en zieke mensen en wisten de rijke mensen nog niet zo goed hoe ze moesten delen en gingen er sommige mooie diersoorten voor altijd dood en werden er toch weer wapens gemaakt en … ja, er was eigenlijk toch nog wel heel wat te doen. Maar de Baas ging ervan uit dat de armen uit de mouwen zouden gaan en dat alles zou worden aangepakt.
En inderdaad er werd best veel aangepakt en er werd hard gewerkt. Het huis, aan de warme zee, werd ook goed opgepoetst.
Toch braken er daar weer gevechten uit. Daar bleek samenleven in vrede met de aanwezige bewoners toch niet zo makkelijk te zijn.
Dit werd de zoveelste domper voor de Baas en als Hij mocht vloeken dan had Hij dat zeker gedaan.
Hij besloot toch optimistisch te blijven en meende nog steeds dat Zijn mensen toch wijzer zouden worden. Ze hadden immers de gebruiksaanwijzing nog steeds.
Totdat er iets gebeurde waarbij twee torens, in het land aan de andere kant van de grote koude zee, door twee vliegtuigen werden geraakt en instortten.
Een groepje andere mensen, die weer vrienden waren van die andere mensen die al een tijd in het land wat we huis noemen, woonden, kreeg de schuld.
De mensen van het land aan de andere kant van de grote koude zee waren boos en met hen een aantal lievelingsmensen die daar waren blijven wonen.
Hoe dan ook, die verwoeste torens waren het startschot voor weer een aantal oorlogen en wel in de landen van midden-aarde, vlak bij het land wat we als het huis kennen.
Hoe erg het ook klinkt, eigenlijk kwamen die oorlogen wel goed uit, volgens een aantal machtige en gevoelloze mensen.
In de landen van midden-aarde was namelijk heel veel olie. Die olie zou na de oorlogen gelijk mooi ingepikt kunnen worden.
Olie was veel geld waard, hoewel het slecht was voor de aarde en dat wist iedereen.
Niemand weet, tot op de dag van vandaag, of die torens nou wel de echte redenen waren voor die oorlogen of niet.
Er speelden hele ingewikkelde dingen mee, waarmee het huisland ook iets te maken had.
De Baas had zich natuurlijk al een beetje geërgerd aan die eigenwijze terugkeer van Zijn mensen, waar Hij nog steeds een zwak voor had en Hij had hun terugkeer oogluikend toegestaan, zolang er tenminste niet gevochten zou worden.
Maar er werd steeds heviger gevochten, onschuldige mensen gingen dood en dan die oorlogen voor die olie en die blijvende vervuiling.
Dat alles maakte Hem weer droevig en boos, razend eigenlijk.
Hij overwoog dus heel nadenkend zich weer met het één en ander op aarde te gaan bemoeien, voordat het te laat was.
Hij vond, dat het nu het juiste moment was om nou eens te beoordelen wat er terecht was gekomen van de opdracht en de invulling van de gebruiksaanwijzing, die Hij aan Zijn mensen en de anderen had gegeven.
Na zoveel jaren waren er nog steeds oorlogen, veel te veel arme mensen zonder eten, enge ziektes en een belabberd milieu op aarde. Zelfs de noordpool zou gaan verdwijnen door de opwarming van de lucht, door het gebruik van die olie.
En er was toch duidelijk zo’n grote hoeveelheid geld bij dat kleine groepje gierige mensen, dat alles makkelijk betaald kon worden. Als ze maar wilden.
De Baas heeft heel veel mogelijkheden tot Zijn beschikking om te voorkomen dat alles uit de hand loopt, maar Hij houdt niet zoveel meer van wonderen, tenzij het niet anders kan.
Wat zou jij doen als je nu even de Baas mocht spelen.
Nawoord
Ik belijdt geen godsdienst, maar in sommige dingen geloof ik. Ik geloof in de mens en ben daarin vaak op de proef gesteld. Soms bidt ik om houvast en richting en niet eens zozeer voor mezelf. Ik ben van nature een optimist, maar ik zie het van alle kanten fout gaan. Mens, macht, milieu, de meeste indicatoren wijzen de verkeerde kant op. Zelfs de Aarde zelf begint luid te protesteren tegen wanbeheer en verrijking en lijkt wraak te willen nemen. De Noordpool kap gaat verdwijnen door globale opwarming dat veroorzaakt wordt door de verbranding van minerale brandstoffen en CO2 uitstoot. Natuurrampen doen zich overal voor en we jammeren niet eens meer.
Zijn we van plan om die schadelijke energiedragers te vervangen ?. Nee, natuurlijk niet. Als machthebbend groepje of individu heb je daar helemaal geen baat bij en dus ben je zelfs bereid om voor het zwarte goud afschuwelijke oorlogen te voeren onder valse voorwendselen of door leugen en bedrog grote oliemaatschappijen in handen te krijgen of andere ‘misdaden tegen de menselijkheid’ te plegen.
Met de Mens of het Milieu heb JIJ namelijk helemaal niets te maken. JIJ gaat voor de Moneten en de Macht. Kortzichtig en desastreus.
Waar blijft het Tribunaal waar JIJ je zult moeten verantwoorden ten overstaan van de Baas en allen die hebben geleden ?.
De goeden zullen onder de kwaden moeten lijden. Het groepje verantwoordelijken is heel klein en de leden van dit groepje weten dat ze iets hadden kunnen doen, maar ze deden en doen niets. Dat maakt hen tot de kwaden. De rest keek lijdzaam toe en zijn dus medeschuldig.
“Een leven moet tot het einde geleefd worden, een spel tot het einde gespeeld”
Speel de Baas, help de Baas en wordt één met de Baas.
 E-Mail: rob.veld@home.nl
|
| Read more about: globalisering natuur, dier en mens vrijheid, repressie & mensenrechten wereldcrisis | | supplements | | | | 08.11.2003 16:03
Helaas kent de schrijver alleen de sprookjes die over Israel verteld worden. Israel is niet gesticht door holocaust-slachtoffers maar door een joods-nationalistische stroming uit europa, die zich daar al met geweld gedurende de eerste helft van de 20e eeuw had gevestigd. Doen alsof de "gevechten" alleen de laatste jaren uitbraken is in feite partij kiezen tegen te inheemse bevolking van het gebied: die is namelijk al veel eerder met geweld verdreven onteigend en/of onderdrukt.
| | reactie 1 | Robert in 't Veld - 08.11.2003 16:32
Ik probeer geen partij te kiezen en voorzover ik daar niet aan ontkomen kan, kies ik voor de onderdrukten en de verdrevenen, want die hebben daar, als we dat allemaal zouden doen, de meeste baat bij.
Natuurlijk weet ik wel meer dan uit het sprookje naar voren komt. Dat door zionisten verwelkomd antisemitisme al vóór de oorlog is gebruikt als argument voor immigratie naar het Engelse mandaat gebied en de Shoah door sommigen is misbruikt om daar steun voor te krijgen. Ik weet wie ze zijn, Herzl, Jabotinsky, Weizman en wat ze wilden. Jazeker, vóór 1948 was er ook al heel wat geweld, maar daarna werd het geïnstitutionaliseerd.
Over deze historische zaken is al zoveel geschreven en gespeculeerd dat het bijna geen nieuws meer kan zijn. Er moet nu iets gebeuren, kijk in godsnaam vooruit en laat jouw opinie een oplossing vormen voor de toekomst en geen evaluatie van het verleden.
| | wat moet ik hiermee | luienlamlendig - 08.11.2003 17:33
Sorry hoor, maar ik heb een baan en een gezin en een autootje waarmee ik elke morgen naar me werk ga. het zal mijn tijd wel uitduren. Succes
| | Perspectief | Heleen - 08.11.2003 17:54
Beste Robert,
Bedankt voor je sprookje. Ik vond het duidelijk en inderdaad heel voorleesbaar. Ik ben het met jouw eens dat we allemaal verantwoordelijk zijn voor onze gezamelijke toekomst. In tegenstelling tot "luienlamlendig" is het mij een gruwel om alles maar te laten passeren en niets te doen.
Maar wat kun je doen. Met jouw verhaal heb je tenminste nog wat gedaan. Hoewel ik me afvraag hoeveel mensen nou echt bij de wereld betrokken zijn en op jou stuk zullen reageren.
De meesten vestigen al hun aandacht op hun werk of andere
kleine dingetjes. Verder is er zoveel vermaak en vertier
in de wereld. De weinige minuten die we per dag nog overhouden worden door de media opgeslokt. En misschien is dat juist wel de bedoeling.
Iedereen, op enkelen na, lijkt in slaap te zijn gesust en inderdaad onze ziel en onze energie wordt ons langzaam
ontnomen (George Orwell).
Hoe ik verder over de toekomst denk ?. Als het kon zou ik inderdaad een tribunaal willen zien onder de VN vlag. Dit tribunaal zou een monstersessie moeten organiseren waarbij alle landen, instanties en personen verantwoording zouden moeten afleggen over hun verkregen macht, geld en land. Allen die geweld hebben gebruikt zouden ondervraagd moeten worden en bij meerderheid moeten worden veroordeeld met een proeftijd.
Ik vrees dat zoiets nooit mogelijk zal zijn zonder goedkeuring van de VS. Het zal dus wel nooit gebeuren.
Ik ben dus niet zo optimistisch als jij of de Baas.
| | Bedankt | Robert in 't Veld - 08.11.2003 18:16
Beste Heleen,
Bedankt voor je aardige reactie. Ook ik betwijfel wel of mijn onderwerp niet te veelomvattend is en de strukturele oorzaken van de wereldse problemen niet te veraf liggen of te diep gaan. Het oplossen van deelproblemen is voor de meeste mensen namelijk gemakkelijker en levert schijnbaar meer op.
De absolute machtblokken in deze wereld weten dit natuurlijk en maken zich daarom nog geen zorgen.
| | aanvulling | Robert in 't Veld - 08.11.2003 19:04
Aansluitend op mijn laatste eigen aanvulling/posting, zou ik graag nog het volgende toe willen voegen.
In de massapsychologie is het een bekent verschijnsel dat mensen zich liever terugtrekken op overzichtelijke deelgebieden en deelproblemen zodra het grotere wereldbeeld te ingewikkeld en te bedreigend wordt. Als de latente angsten dan ook nog eens, door de media, worden afgedekt met afleiding en vermaak, zullen de meesten zich er vrijwillig aan onderwerpen. Deze gedirigeerde en gedoseerde verwarring en bevrediging voorkomt het innemen van een kritische houding ten aanzien van de “umwelt” (Freud), want kritiek en opstand zou alleen maar nog meer onzekerheid teweeg brengen.
Het gevoel van onenigheid en onvermogen en de daarbij vrijkomende energie wordt, in tijden van gecreëerde verwarring, dus gericht op misstanden dicht bij huis. Slechts enkelen zullen zich aan deze wetmatigheid kunnen onttrekken en blijven in hun poging het totale beeld aan te vallen vaak ‘roependen in de woestijn’.
Soms komen deze wetmatigheden echter niet uit en kunnen revoluties worden ontketend.
| |
| supplements | |
