|
|  |
Cubaans journaliste Yamila Pita over Cuba
Rodrigo Rojas - 27.06.2003 16:54
Over de vrijheid van spreken buiten CUBA
Yamila Pita is een Cubaans journaliste. Momenteel werkt ze op de dienst Buitenlandse Relaties van de Cubaanse Communistische Partij. Bij mijn eerste ontmoeting bij haar thuis werd ik enthousiast begroet door haar familie. Gerardo, haar echtgenoot, is literair recensent. Hij toonde me zijn computer mét internetverbinding. Het zogenaamd gebrek aan vrije meningsuiting, aan toegang tot andere media dan de officiële, is meteen doorprikt. Intussen is een nieuwe golf van anti-propaganda de wereld in gestuurd. De mensenrechten van «dissidenten» zouden in Cuba zwaar geschonden worden. Wat denkt Yamila van deze zaak?
Katrien Demuynck
28-05-2003
Naam: Yamila Pita
Mama van een zoontje van 10, gehuwd met literair recensent Gerardo
Studies: journalistiek
Functie: verantwoordelijk voor de relaties met België binnen het departement Internationale Relaties van het Centraal Comité van de Cubaanse Communistische Partij.
4 oktober:
Che Presente
Che Presente, de nationale
solidariteitsdag van het Initiatief Cuba Socialista, heeft dit jaar
als thema
"Free the Five Stop the War"
4 oktober vanaf 13 uur
Passage 44, Kruidtuinlaan, Brussel Info: 02/209.23.50  ics@cubanismo.net
De aanvallen tegen de Cubaanse revolutie zijn bij mijn weten geen nieuw fenomeen?
Yamila Pita. Al van bij het begin hebben de VS de Cubaanse revolutie onderuit proberen halen. Met een economische blokkade die ons al meer dan 75 miljard dollar kostte. Met economische sabotage die voor 54 miljard dollar schade veroorzaakte. Met meer dan 700 terreuraanslagen, die meer dan 3.000 levens kostten en meer dan 2.000 mensen blijvend gehandicapt maakten.
In 1964 vaardigden de VS de Cuban Adjustment Act uit, die bepaalt dat elke Cubaan die illegaal voet aan wal zet in de VS automatisch een werk- en verblijfsvergunning krijgt. In onze ogen is die wet echt crimineel want hij is verantwoordelijk voor de dood van tientallen moeders, kinderen en ouderen die op die manier in de VS wilden binnen geraken.
Aan de andere kant houden de VS zich niet aan de bestaande migratieakkoorden. Volgens die akkoorden kunnen elk jaar 20.000 Cubanen op legale manier emigreren naar de VS maar dat laten de VS niet toe. Dat is een hypocriete politiek. Ze proberen de illegale emigratie te stimuleren en sociale chaos te veroorzaken bij ons via een nieuwe balsero-crisis (bootvluchtelingen, nvdr.).
Alsof dat alles nog niet volstond, trachten ze ook de geesten van de mensen te bewerken. Cuba wordt wekelijks overspoeld met 1.200 radio-uren door de contrarevolutionaire organisaties in Miami. Zo proberen ze op het eiland een vijfde colonne klaar te stomen.
Is er vandaag dan een escalatie in de vijandige houding van de VS?
Yamila Pita. Sinds Bush aan de macht is, zijn de betrekkingen tussen de VS en Cuba naar een absoluut dieptepunt geëvolueerd. Al die vormen van agressie zijn al meer dan veertig jaar aan de gang maar nu maken we echt een escalatie mee, ja.
Bush heeft directe banden met de maffia in Miami. Hij betaalde ze om zijn verkiezingsfraude te organiseren. Idem voor zijn broer Jeb Bush, gouverneur in Florida. Meer dan twintig bekende fervente contrarevolutionairen van Cubaanse afkomst zitten op sleutelposities in de Bush-administratie.
De persoonlijke raadgever van Bush voor Latijns-Amerika en de Caraïben is Otto Reich, bekend van de Iran-contragate tegen Nicaragua. Hij is een reactionair, een fascist die bewezen banden heeft met notoire terroristen. En hij is het die de VS-politiek tegenover Cuba bepaalt!
Begin september vorig jaar werd op de VS-vertegenwoordiging in Havana een nieuwe chef benoemd, de heer Cason. Die had al op voorhand aangekondigd dat hij actief tegen de Cubaanse regering zou opereren. Hoewel het gevaar voor agressie altijd bestaan heeft, is het nu veel scherper, ook omwille van de internationale context van de oorlog tegen Irak.
Wat heeft Cason ondertussen precies gedaan?
Yamila Pita: "Cuba moet zijn soeve-reiniteit verdedigen tegenover de grootste kapitalistische grootmacht ter wereld..."
Yamila Pita. Cason is onmiddellijk naar alle provincies getrokken. Overal had hij vergaderingen met zogenaamde oppositieleden. Zo wilde hij de interne dissidentie organiseren. Onze overheid liet Cason herhaaldelijk formeel weten dat hij moest ophouden met dit soort activiteiten. Maar de man stoorde zich daar niet aan. Hij maakte van de VS-vertegenwoordiging in Havana het hoofdkwartier van een oppositie die door de VS gefinancierd wordt. Die lui konden daar vrij binnen en buiten lopen. Ze konden er rekenen op alle mogelijke vormen van logistieke steun. Het was een soort bureau van de oppositie. Via de 'diplomatieke valies' gingen rapporten en ander materiaal binnen en buiten. Cason bood hen zelfs zijn residentie aan om er vergaderingen en feestjes en zuipavonden te houden.
Onlangs werden 75 van die zogenaamde dissidenten aangehouden en veroordeeld. Dat deed veel stof opwaaien.
Yamila Pita. Dissidenten? Dat is een loopje nemen met de waarheid! Een dissident is iemand met een andere politieke mening. Er zijn natuurlijk mensen in Cuba die het niet eens zijn met de revolutie. Maar in dit geval gaat het om mensen die profiteren van spanningen tussen Cuba en de VS om zich te verrijken. Ze werken voor geld. Het zijn gewoon verraders ten dienste van een vijandige buitenlandse mogendheid. Ze hebben geen eigen ideologie en geen achterban. Ze worden voorgesteld als de elite van de Cubaanse intellectuelen en journalisten, maar meestal kunnen ze niet eens uitleggen hoe het kiessysteem in Cuba werkt.
Ik studeerde zelf journalistiek. Slechts drie van de beklaagden hadden effectief dit diploma. Eén van die drie ken ik persoonlijk: hij kon wegens zijn drankzucht geen enkele job houden. Onder die zogenaamde dissidenten is er ook geen enkele bekende Cubaanse intellectueel.
Ze zijn uiteindelijk veroordeeld wegens landverraad. Ze hebben meegewerkt aan het in stand houden van de blokkade, een misdaad tegen de Cubaanse bevolking. Ze gaven valse getuigenissen door in verband met de schending van de mensenrechten. Ze probeerden bovendien een contrarevolutionaire beweging op te zetten, wat hen wegens gebrek aan basis niet gelukt is.
De persoonlijke raadgever van Bush voor Latijns-Amerika en de Caraïben is Otto Reich, een fascist die banden heeft met notoire terroristen
Nee, het was hoognodig dat we reageerden. Voor ons is dit een punt van verdediging van onze soevereiniteit. Ik denk dat dat in eender welk ander land evengoed zou gebeurd zijn.
De beklaagden kregen een snelrechtprocedure, mét alle grondwettelijke garanties. De zittingen waren openbaar, de beschuldigden kenden de aanklachten op voorhand, de processen vonden plaats voor bestaande rechtbanken. Acht op tien van hen lieten zich verdedigen door een eigen advocaat. Ze kregen straffen tussen 6 en 28 jaar.
Er werden ook drie vliegtuigkapers geëxecuteerd. Ook dat heeft internationaal veel weerstand gewekt.
Yamila Pita. In heel de context die ik net beschreven heb, waren er zeven boot- en vliegtuigkapingen op zeven maanden tijd. Ook dat wordt gestimuleerd door de VS-politiek met de bedoeling ons land te destabiliseren en de sociale realiteit te verzieken. De VS namen al de gekaapte tuigen in beslag, ze gaven er geen enkel terug.
De kapers komen telkens binnen de kortste keren vrij op borgtocht. De gijzelaars werden geïntimideerd en onder druk gezet om in de VS te blijven. Dit gaat niet alleen om de "Cuban Adjustment Act", waar ik het al over had. De VS stimuleren openlijk criminele feiten en brengen zo het leven van onschuldige mensen in gevaar. Ze proberen een sfeer te creëren die het nodige voorwendsel biedt voor een buitenlandse interventie.
Bij dit soort kapingen gaat het bijna altijd om delinquenten, want andere mensen proberen gewoon de legale weg. Het laatste geval was zeer specifiek. Ze kaapten een kleine veerboot, die dient om de baai van Havana over te steken en stuurden die de open zee op. De zee stond wild. Het bootje is daar absoluut niet tegen bestand. Al snel raakten ze zonder brandstof. Ze dobberden een dag en een half rond. De gijzelaars doorstonden doodsangsten. De kapers dreigden mensen overboord te gooien als ze geen brandstof kregen. Iedereen was bovendien kotsmisselijk door zeeziekte. De drie hoofdbeschuldigden van deze kaping hadden alledrie een crimineel verleden. Een was voortvluchtig wegens moord.
Er is natuurlijk het punt van de doodstraf
Yamila Pita. Ja, we bevinden ons in een lastige positie. Aan de ene kant eist het volk een stevige aanpak van het probleem. Niemand heeft zin om van reiziger te veranderen in gijzelaar bij het nemen van eender welk transportmiddel in Cuba. We zijn een klein en arm land, ook militair, maar we moeten onze soevereiniteit verdedigen als socialistisch land, tegenover de grootste kapitalistische grootmacht ter wereld. Het is binnen die context dat je alles moet plaatsen.
Dissidenten? Die lui hebben niet zomaar een andere politieke mening, zij werken voor geld
in dienst van een vijandelijke mogendheid
Ik ben evengoed tegen de doodstraf. Ook Fidel is tegen de doodstraf. Maar in dit geval gaat het om het verdedigen van onze nationale veiligheid en van de verwezenlijkingen van onze revolutie. We konden ons geen verdere escalatie permitteren. De zaak was binnen Cuba geen onderwerp van discussie: de meerderheid van het volk zag de noodzaak van de maatregel perfect in.
Mag ik trouwens opmerken dat de doodstraf bestaat in 118 landen? Daartegen gaan de media niet te keer. Van ons wordt nauwelijks gesproken, tenzij we iets doen dat gebruikt kan worden in de contrarevolutionaire campagne. Dan wordt het direct voorpaginanieuws! Wist je dat in de VS zelfs jongeren, vrouwen en mentaal zwakken de doodstraf krijgen? Wist je dat de meeste terdoodveroordeelden in de VS zwarten en gekleurde mensen zijn? Waar is de verontwaardiging van de wereld?
Was de timing van de processen en de terechtstellingen tegelijk met de mensenrechtencommissie van Genève geen politieke zelfmoord voor Cuba?
Yamila Pita. Maar we hadden geen keuze! We moesten deze stappen ondernemen om de escalatie te doorbreken. We moesten een boodschap geven aan de VS en tegelijk intern een voorbeeld stellen. We waren verplicht om al het bloed dat vergoten werd voor onze revolutie, alle inspanningen die ze ons kost, af te wegen tegenover de sympathie van de linkerzijde in Europa.
Terloops: kijk eens naar wat in Bagdad gebeurde. De hele linkerzijde kwam overal ter wereld op straat maar de VS lapten dit gewoon aan hun laars en het waren uiteindelijk de Iraki's zelf die hun land moesten verdedigen tegen deze overmacht.
Trouwens, als we met maatregelen gewacht hadden tot na de Mensenrechtencommissie, waren we ongetwijfeld van politiek opportunisme beschuldigd. Over de ethische, juridische of pragmatische kant van de zaak kunnen we nog tot morgenvroeg discussiëren. Voor ons was het een pijnlijke maar noodzakelijke beslissing, die zich op dat moment opdrong.
Intussen zitten nog altijd vijf Cubanen gevangen in de VS.
Yamila Pita. Ja, die vijf jonge mensen waagden hun leven door terreurgroepen in Miami te infiltreren om aanslagen tegen Cuba te voorkomen. Een van hen kreeg zelfs tweemaal levenslang! Tijdens het proces hebben de VS hun eigen grondwet herhaaldelijk overtreden. Als wij de revolutionaire rechtspraak toepassen op drie personen, staat de wereld op zijn achterpoten. Over de vijf Cubanen is de stilte in de media oorverdovend. We rekenen op jullie solidariteit om die te helpen doorbreken.
Editoriaal Granma
Bedankt Führer
Granma, het dagblad van de Cubaanse Communistische Partij, publiceerde op 21 mei onderstaand editoriaal, als antwoord op wat Bush op het Witte Huis zei tegen een aantal vertegenwoordigers van de anti-Cubaanse maffia in Miami.1
"We hebben twee redenen om echt gelukkig te zijn. Op 20 mei kregen we van de heer Bush een ontroerende boodschap. We herdachten de 101ste verjaardag van die treurige en schandelijke gebeurtenis toen ons land na de vernietiging van de partij van José Marti en de ontwapening van het bevrijdingsleger een karikatuur van een republiek kreeg opgelegd, met het Platt Amendement en het recht op interventie voor de VS.
De boodschap van Bush luidde letterlijk: "Vandaag vieren de Cubanen van heel de wereld de 20ste mei, de dag van de Onafhankelijkheid van Cuba. In naam van het volk van de Verenigde Staten groet ik de Cubaanse gemeenschap. Ik hoop dat het Cubaanse volk snel dezelfde vrijheden en rechten kent als wij. Er is in Amerika geen plaats voor dictaturen. God zegene het Cubaanse volk dat vecht voor zijn vrijheid. Ik dank u."
Anderzijds is er een fax van AFP die gisteren vertrok uit Washington. "De republikeinse congresleden Lincoln en Mario Diaz-Balart en Ileana Ros-Lehtinen (hardliners van de anti-Cubaanse maffia in Miami, nvdr.) wijzen erop dat de regering van George W. Bush nog niet klaar is met de herziening van haar politiek ten opzichte van Cuba maar toch al een antwoord heeft op de recente repressie tegen de dissidenten."
Die heren en dames zijn dezelfde die onlangs nog, in het gezelschap van de Amerikaanse ambassadeur in Santo Domingo, intieme vrienden van het genie Bush en zijn broertje Jeb (gouverneur van Florida), verklaarden dat het na Irak de beurt is aan Cuba.
Dat ze maar niet denken dat hun lugubere plannen het Cubaanse volk en hun leiders uit hun slaap zullen houden. Cuba maakt zich niet in de eerste plaats zorgen om zijn eigen veiligheid. In Giron, tijdens de Oktobercrisis van '61, heeft de wereld gezien hoe waardig en moedig het Cubaanse volk is. Het socialistische kamp van Europa en de Sovjet-Unie zijn ondertussen in mekaar gestort. In de twiintig maanden na de verschrikkelijke aanslag tegen het Noord-Amerikaanse volk in New York waar men op een hysterische manier een voorwendsel van gemaakt heeft om zestig landen te bedreigen met preventieve verrassingsaanvallen en om tot in de verste uithoeken van de wereld toe te slaan met massavernietigingswapens, voor een god die volgens de auteur van deze fundamentalistische praat niet neutraal is heeft de wereld een heldhaftig volk ontdekt. Terwijl tal van laffe, ondermaatse en onwetende politici niet in staat waren klaar in te zien dat deze planeet gebukt gaat onder de verschrikkelijke realiteit van een wereldwijde nazi-tirannie, aarzelde Cuba niet die fascisten aan te klagen (in tegenstelling tot diegenen die hun mond houden over de feiten en liever kritiek leveren op landen als Cuba dat zijn heiligste rechten verdedigt). De geschiedenis zal hen begraven samen met hun lafheid, hun medeplichtigheid en hun leugens.
1 De volledige tekst staat op www.granma.cu/frances/mayo03/mier21/20edito-f.html
 E-Mail: rodrigorojas@hotmail.com
|
| supplements | | | some supplements were deleted from this article, see policy | | Nog meer propaganda | Mehmet Cakar - 27.06.2003 23:19
De rollen zijn hier wel duidelijk verdeelt. Je bent pas een journalist als je door de overheid bent opgeleid. Als je dat niet bent en toch verslag wil geven, dan ben je een agent van het fascistische Amerika.
Dit hele interview is een onvervalst staaltje van overheidspropaganda, een interviewtje met een 'journaliste' in overheidsdienst. Er wordt op een cynische manier goedgepraat dat mensen voor niets tallen jaren de bak in draaien, dat mensen ter dood worden veroordeeld (en dat zogenaamd omdat het Cubaanse volk 'vraagt' om een harde bestraffing, alsof het Cubaanse volk onder de gegeven omstandigheden over wat dan ook haar mening zou kunnen geven). Dat heeft allemaal weinig tot niets te maken met de Amerikaanse buitenlandse politiek, maar alles met een dictatoriale kliek die bang is om de macht te verliezen.
Je kunt kortom wel degelijk een keuze maken in de strijd tussen Cuba en de VS. Die keuze is wat mij betreft: tegen alle staten en tegen alle vormen van kapitalisme, dus zowel marktkapitalisme als staatskapitalisme!
Mehmet
| |
| supplements | |
