Internationaal jongerenkamp in Spanje
U.Woudenberg - 14.08.2002 01:40
Het Campamento de la Juventud Antifascista y Antiimperialista (CJAA)begroette afgelopen week 400 jongeren van over de hele wereld. Het internationaal jongerenkamp in Spanje verhefte stem tegen fascisme en imperialisme.
‘Jongeren zijn de toekomst, de toekomst is het socialisme’
Ongeveer 400 jongeren van over de hele wereld kwamen van 2 tot 11 augustus bijeen in het dorpje Mangiron ( 70 km ten noorden Madrid) om ervaringen uit te wisselen en te discussiëren over onderwerpen als globalisering, emigratie, arbeiders – en studentenbeweging en Palestina. Gedurende tien dagen maakten zij van internationale solidariteit een concreet middel om hun stem te verheffen tegen fascisme en imperialisme. Het Campamento de la Juventud Antifascista y Antiimperialista (CJAA) werd voor de achttiende keer gehouden, ditmaal georganiseerd door het Spaanse ‘Platform van Burgers voor de Republiek’.
Dagelijks vonden bijeenkomsten plaats over actuele kwesties. De seminars over imperialisme en globalisering waren over drie dagen gespreid. Het theoretische gedeelte behandelde de vijf kenmerken: 1) grote concentratie van productie, veel arbeiders, 2) fusie en reorganisaties in de financiële wereld (banken), ontstaan van oligarchie, 3) export van kapitaal en investeringen in de periferie (ontwikkelingslanden), neokolonialisme, 4)verdeling van markten, 5) laatste stadium: de herverdeling van de wereld door middel van oorlogen. In het laatste kenmerk past precies de rol van Turkije voor de VS. Een spreekster van EMEP noemde haar land een uitzendbureau van de VS. Zo moest Turkije bijvoorbeeld soldaten leveren op de Balkan. Nu dient het als militaire basis voor een oorlog tegen Irak. De voorzitter van de EMEK-jongeren vertelde hoe het regime daar stelselmatig jongeren onderdrukt door ze in egoïsme op te voeden. Geen wonder, want jongeren zijn immers, zoals een lid van de Partido Communista Mexicana Marxista Leninista (PCMML) zei, ‘de avant-guarde’ van strijd tegen kapitalisme, voor een andere wereld.
Afgevaardigden van communistische partijen uit Ecuador, Mexico en Venezuela inspireerden het hele kamp met hun revolutionaire leuzen, liedjes en toespraken. Om de situatie in Ecuador als voorbeeld te nemen; daar lijkt op een vulkaan die op uitbarsten staat. Van de 12 miljoen inwoners (sinds 1980 hetzelfde getal) bestaat 3 miljoen uit indianen. Stakingen en opstanden zijn aan de orde van de dag. Sinds 1999 verkeert het land in een economische crisis. Het regime spreekt over 17% werkloosheid, maar verzwijgt de 30%, die emigreert naar de VS of Spanje. Daar hebben de immigranten uit Ecuador geen rechten of legale arbeidscontracten. Ze mogen zich niet verplaatsen, aangezien dan het ‘gevaar’ bestaat dat ze zich zouden kunnen organiseren en verenigen met de Spaanse arbeiders. Deze hebben zich overigens al solidair verklaard.
Naast deze discussies waren er verschillende werkgroepen, waaronder radio, krant (‘De stem van het kamp’), dans, toneel en zang. Met kunst en muziek kunnen jongeren vaak het beste hun boodschap overbrengen. Grotendeels dankzij de inzet van de DIDF Nederland, Duitsland, Frankrijk en Zwitserland met in totaal delegaties van 200 mensen vormde dit een belangrijk onderdeel van het kamp. Om de avond verzorgde een land of een continent een culturele avond. Elke bijdrage beantwoordden de jongeren met een luid ‘Hoch die Internationale Solidarität’. Nationaliteiten speelden geen rol. Grenzen leken te vervagen. In steeds weer een andere taal hoorden we andere verhalen. En ondanks de verscheidenheid in landen komen we allemaal met dezelfde problemen in aanraking. Twee vakbondsactivistes voor IG Metal uit Leipzig vertelden dat de werkloosheid in Oost-Duitsland op 14 à 15 % ligt. Veel jongeren daar zien de toekomst sinds 1990 somber in.
Nederland werd vertegenwoordigd door de NCPN Jongeren . Op de Europese discussiebijeenkomst werd gesproken over Pim Fortuyn, de rechtse regering, het huisvestingsprobleem, onderwijs, kinderarbeid in Nederland en de vakbeweging. Wie zei ook alweer dat jongeren geen belangstelling hebben in politiek? Het CJAA heeft het tegendeel bewezen. Geen individualisme, maar collectivisme. Manuel Sanches, een inwoner van Mangiron: “Deze jongeren hebben me geleerd dat ze een strijdvaardige jeugd zijn en niet a-politiek, zoals ik altijd gedacht heb.” Zoals we met onze Turkse kameraden op het kamp hebben geroepen: “Gençlik gelecek, gelecek sosiàlizm! (‘Jongeren zijn de toekomst, de toekomst is het socialisme!)”.
|
