|
|  |
Niger: land in staat van oorlog
Patrick - 10.08.2002 16:58
Het Centraal-Afrikaanse land Niger bevindt zich in een diepe crisis. Het regime probeert berichtgeving hierover tegen te houden. Hieronder vind je een artikel van een Nigerese vluchteling die in Brussel verblijft.
NIGER: regime in staat van oorlog met soldaten die hun loon opeisen en betere levensomstandigheden willen
Op 30 juli gingen honderden ontevreden soldaten in muiterij in 3 kazernes in het oosten van Niger. Ze eisen 5 maanden achterstallig loon en betere levensomstandigheden. Om hun eisen kracht bij te zetten houden ze hun hiërarchische oversten (hoge officieren), de regionale gouverneur, een parlementslid en een feodale 'chef' gegijzeld.
Op maandag 4 augustus probeerden soldaten in 3 andere kazernes in Niamey (de hoofdstad) om eveneens een muiterij te starten, maar ze werden streng aangepakt door de presidentiele garde. Het regime stuurde bovendien loyale troepen naar het Oosten van het land om de muitende soldaten te bevechten.
Sinds de eerste militaire staatsgreep in 1974 heeft het leger steeds een duistere rol gespeeld in het politieke leven van Niger: er was meer dan 20 jaar van militaire dictaturen, 3 bloedige staatsgrepen, ontelbare inbreuken op de mensenrechten, massa-slachtingen en martelingen. Maar het is niet het ganse leger dat voordelen haalt uit de machtspositie van ht leger. Het Nigerese leger is, zoals in de meeste neo-koloniale landen, een weerspiegeling van de klassentegenstellingen in de samenleving. Er is enerzijds de laag van officieren die enorm gepriviligeerd zijn. Deze laag wordt allerhande voordelen toegekend omdat ze geacht wordt mogelijke staatsgrepen te vermijden. Tussenin is er een laag van gepriviligeerde elite-soldaten die goed betaald worden en los staan van de rest van het leger. Dat is bvb het geval met de presidentiële garde of de parachutisten. Daaronder staat de meerderheid van de soldaten. Die worden slecht betaald (minder dan 35 euro per maand) en leven in een extreme miserie zonder dat ze enige democratisch recht hebben. Die soldaten hebben zelfs niet het recht om te protesteren zoals andere burgers. Ze mogen zich niet uitlaten over hun levenssituatie in de kazernes, dat allemaal onder het voorwendsel dat de soldaten een "patriottische" taak vervullen. De enige manier waarop deze soldaten eisen kunnen stellen is bijgevolg door muiterij. In Niger hebben we verscheidene keren gezien hoe soldaten, zelfs onder een militair regime, in muiterij kwamen tegen onmogelijke levensomstandigheden. Een dergelijke muiterij wordt meestal gekenmerkt door het niet gehoorzamen van het regime, het afvuren van schoten in de lucht, gevangennemen van hoge officieren,... en dat tot de eisen ingewilligd worden.
Het was op dergelijke wijze dat in februari 1998, midden een stakingsgolf, een muiterij plaatsvond waarbij soldaten hun achterstallig loon opeisten. Normalerwijze eindigt dit soort muiterijen "vriendschappelijk", de regering betaalt de lonen en de soldaten beëindigen de muiterij. Maar ditmaal verkiest het regime om geweld te gebruiken om de protestacties de kop in te drukken. Daarbij wordt gebruik gemaakt van een deel van het leger dat trouw gebleven is en bereid om de muiterij neer te slaan.
Bij de gevechten zijn er reeds verscheidene doden gevallen, de muiters houden zich schuil in Ngourti in de woestijn. De regering heeft intussen een decreet uitgevaardigd dat een verbod inhoudt voor de nationale en internationale pers om in te gaan op de gebeurtenissen. Iedere commentaar over deze zaak wordt gelijkgesteld met een daad van 'medeplichtigheid' met de muiters. Dat doet enkel het vermoeden groeien dat het regime heel wat te verbergen heeft.
Waarom verkiest de Nigerese regering om heel veel geld te besteden (meer dan wat de muiters vragen) aan een oorlog waarbij vele doden vallen, in plaats van het onderhandelen met de soldaten en hun bescheiden eisen in te willigen?
Het neo-koloniale Niger kent reeds sinds 20 jaar een economische crisis. De economie is er het doelwit van een systematische rooftocht door de grote imperialistische landen en een parasitaire lokale bourgeoisie. In 2000 bedroeg het BNP van Niger 1,8 miljard dollar terwijl dit in 1980 nog 2,5 miljard dollar was. Er is dus een daling van 700 miljoen dollar! In 1999 werd 33% van de begroting van Niger besteed aan de afbetaling van de schulden, terwijl slechts 20% besteed werd aan sociale uitgaven. Dat vertaalde zich in ontslagen in de openbare diensten, verlaging van de lonen, uitkeringen en het quasi volledig aan zijn lot overlaten van de gezondheidssector en het onderwijs.
Het gevolg hiervan is een permanente sociale agitatie met stakingen in zowat alle sectoren en ook onder de studenten. Hetgeen de regering wint met besparingen en met hetgeen het afneemt van de arbeiders, verliest ze opnieuw door de stakingsdagen. Het regime is er zich van bewust dat het enkel de eisen van het imperialisme kan voldoen door middel van repressie en het beperken van democratische vrijheden. Zo werden studentenbetogingen gewelddadig uit elkaar geslaan waarbij de studentenleiders gevangen genomen werden zonder enige vorm van proces. Arbeidersstakingen leiden tot heel wat bedreigingen en intimidatie. De journalisten en waarnemers van mensenrechtenorganisaties worden gechanteerd en soms ook gevangen genomen.
In haar poging om de soldaten die hun loon opeisen hard aan te pakken, wil het regime ook gebruik maken van de "noodtoestand" die het uitgeroepen heeft naar aanleiding van de muiterijen. Via die noodtoestand wil het regime iedere oppositie tegen haar beleid de kop indrukken, vooral de vakbonden en de scholierenorganisaties vormen een doelwit. Het regime kan daartoe rekenen op de medewerking van de Verenigde Naties en de Franse ambassadeur in Niger die hun steun aan de regering betuigd hebben.
Het voorbeeld van Niger toont aan dat de maatregelen die opgelegd worden door het IMF en de Wereldbank nooit in een democratisch kader kunnen toegepast worden zonder het stakingsrecht of het recht op vrije meningsuiting te breken.
Ondanks alle praatjes en intentieverklaringen over democratie, heeft het imperialisme nog steeds nood aan dictaturen (ook al is het soms met een democratisch masker) om haar uitbuiting veilig te stellen. Was het niet Chirac die stelde dat "Afrika nog niet rijp is" voor democratie?
 Website: http://www.lsp-mas.be
|
| Read more about: vrijheid, repressie & mensenrechten | | supplements | | |
